නිවෙස ළඟ පිංකමකි . අතීතය මතක් වුණි.

මා එවකට රජරට විශ්ව විද්‍යාලයේ ශිෂ්‍යාවකි.  තෙවැනි වසර ආරම්භ වූයේ 2007 වසරේ ඔක්තෝබර් මාසයේය.එම අවුරුද්දේ නේවාසික පහසුකම් සපයා දුන්නේ විශ්වවිද්‍යාල පරිශ්‍රයේ පිහිටි අලුතින් ඉදිකළ  නේවාසිකාගාරය වූ අනුලා දේවි නේවාසිකාගාරයේය. අධ්‍යයන කටයුතු ආරම්භවීමට පෙරදින අලුත් නේවාසිකාගාරයට යාමට පිටත් විය.

අනුරාධපුරයේ සිට මාතලේ හන්දිය පසුකරමින් ඉදිරියට බස්රථය ඇදෙනවිට කන්නට්ටිය පසුකරන්නට විය. පසෙකින් තේක්ක කැලයක් තිබෙන තර එය අලංකාර වටපිටාවකි. මෙය සැබෑවටම සුන්දර ගම් පියසකි. එක්වරම දිස්වූයේ පාර අයිනේතිබෙන මළගෙදරකි . කෙසේවෙතත් ඒ පිලිබඳ වැඩි සැලකිල්ලක් නොදැක්වූ  මම නේවසිකාගරයට ගියෙමි. මගේ තවත් යෙහෙළියන් දෙදෙනෙක් හමුවුණු අතර , අපට හිමිවූයේ තුන්වන මහලේ කාමරයකි. එක කාමරයක් ශිෂ්‍යන් 6 දෙනෙකුට තට්ටු ඇඳන් තුනකුත්, අල්රිමායකුත් , මේස දෙකක් හා පුටු 3 කුත් කාමරය සතුවිය. මගේ ශරීර සෞඛ්‍ය නිසා මා කවදත් තෝරා ගත්තේ පහළ ඇඳකි.  අප තිදෙනා එක්ව සියලු දේ  සකස් කර අවසන් වනවිට හවස 7.00 පමණ විය. ඒ වන විට කුසගින්නක් දැනුණු හෙයින් අපි කැලේ කඩේට පියමැන්නෙමු.( නේවාසිකාගාර  කැන්ටිම ) එහිදී අපට අපේ බැච් එකේ කොලු සගයෙකු හමුවිය.

මම - ආ................... කොහොමද බං කීයටද ආවේ . කොල්ලෝ ඔක්කොම ඇවිත්ද ?

කොලු සගයා - මම එනකොට 3 විතර වුණා 

මම - මේ බං අර මළ ගෙදර  උඹලගේ හොස්ටල් එක ළඟ නේද ?

කොලු සගයා - ඔව් බං උඹ දන්නවද ඒ මිනිහා මරලා තියෙන්නේ බෙල්ල කපලා 

මම -  බෙල්ල කපලා ............

කොලු සගයා - ඔව් තේක්ක කැලේදී , දර කපන්න ගිහින් ඉන්නකොට , පොලිස් ගාඩ් දීලා තියෙන්නේ පොලිසියට සැකයිලු ඒක ටෙරාලගේ වැඩක් කියලා

මම - අනේ පලයන්  බං යන්න බොරු නොකියා ...............

කොලු සගයා - බොරු නෙවෙයි යකෝ ......... 

මම - හරි හරි අපි යනවා හෙට හම්බවෙමු .

ඔහුගෙන් සමුගෙන අප තිදෙනා නේවාසිකාගාරයට පැමිණි අතර , රාත්‍රි 10.00 ට පමණ නින්දට ගියේ පසුදින උදෑසන දේශනවලට සහභාගී වීම සඳහාය. 

මධ්‍යම රාත්‍රිය පසුවී හෝරා තුනක් පමණ ගතවෙන්නට ඇත. මා අවදිවූයේ භූ කම්පනයකිනි. ඇඳන් ද , දොරවල්ද ජනෙල් ද , ඒ තියා වහලයද ඉතාවේගයෙන් සෙලවෙන බවක් දැනුණි. මා විසින්  මගේ යෙහෙලියන් දෙදෙනා අමතන ලදී 

චතූ............ චතූ.................. ඉනෝ............ඉනෝ.................. මගේ කටහඩට ඔවුන් දෙදෙනා අවදි වූහ. 

මොකක්ද  බං මේ වෙන්නේ ............. භූමි කම්පාවක්ද ?

( එකෙනෙහිම අපේ  නේවාසිකාගාර පාලිකා තුමිය විදුලි පන්දම් දල්වමින් ළමයින්ට කථා කළාය. )

ළමයි ......ළමයි .... නැගිටින්න ..............ලයිට් ඕෆ් කරන්න ....... පහළම තට්ටුවට එන්න ............... කොටි ගහනවා .................

ළමයි ප්ලේන් එකක් ඇවිත් ඉක්මණට එන්න. මා මගේ යෙහෙළියන් දෙදෙනාත් සමග අනෙක් අයද අවදි කළෝය. ඒ අතර එක කාමරයක සිටි ජ්‍යෙෂ්ඨ ශිෂ්‍යාවන් කිහිප දෙනෙක් අවදි කිරීමට සෑහෙන ප්‍රයත්නයක් දැරීමට සිදුවිය. සිනහ උපදවන කරුණ නම් හොස්ටල් ලීඩර් ද එම කාමරයේ විසීමය. 

කොතෙකුත් දොරට ගැහුවද පලක් නැති වූ කළ , මම දොරට තදින් පයින් ගැසුවෙමි.  ඉන්පසු  යන්තම් දොර අරුණු අතර , ආව කෙනා ආවේ මොකද ........ අනේ ............ වගේ යන මූඩ් එකෙනි.ඒ වනවිට ඉවසීමේ රතු කට්ට පැනතිබූ මා  අක්කේ ඉක්මන් කරන්න. පහළට එන්න කොටි ගහනවා කියා පැවසුවාය. 

කෙසේ වෙතත් අප සියලු දෙනාම පහළට පැමිණ  සියලු හඬවල්වලට සවන් දෙන්නට වූහ.  එළිය  අහසේ  විදුලි එළි සංදර්ශනයකි. ඒ වන විට  ඉතා ලඟින් ප්ලේන් එකක ශබ්දය ඇසුණත් එම ශබ්දය එකවර අතුරු දහන් විය. ඒ අතර මැදිරිගිරියේ ජීවත් වූ මගේ යෙහෙළියක් කීවේ  අපට පෙර දැනුණු භූ චලන තත්වය දැනුණේ මෝටාර් ප්‍රහාර දියත් කරන විට බවයි. වැලි කන්දට මෝටාර් ප්‍රහාර එල්ල කරනවිට එම තත්වය මැදිරිගිරියට දැනෙන බව ඇය පැවසුවාය. 

ඉන්පසු සියලු දෙනා මගෙන් ඉල්ලා සිටියේ මගේ පියාට කථා කොට විස්තර දැනගන්නා ලෙසයි.   ඒ වනතුරු මටද එය අමතක වී තිබුණි. ඒ වනවිට වේලාව අලුයම 4 පමණ වන්නට ඇත. ඔහු එවකට වවුනියාවේ සේවය කළේය. 

මම -  තාත්තේ .................. 

මගේ පියා -  ................. ඇයි ළමයෝ මොකක්ද ප්‍රශ්නේ?

මම - තාත්තේ  .............අපට ලයිට් ඕෆ් කරන්න කීවා .... ප්ලේන් එකක්  ඇවිත්ලු . කොහෙට හරි ගහන හඬ ඇහෙනවා . හරි විස්තරයක් දන් නෑ..........

මගේ පියා -  හරි මම තව විනාඩි 5 කින් ඔයාට ගන්නම් .............

ඉන්පසු මගේ පියා මා අමතා කීවේ අනුරාධපුර ගුවන් හමුදා කඳවුරට කොටි ප්ලේන් එකකින් බෝම්බ හෙලා ඇති අතරම කම්බි වැටවල් කපාගෙන කඳවුරට ඇතුල් වී කොටි කඳවුරට පහර දෙන බවයි. මට බිය නොවන ලෙසත්  කොටින්ගේ ඉලක්කය විශ්ව විද්‍යාලය නොවන බවත් පැවසීය. 

එදින රෑ පුරාවට අප සියලු දෙනා අවදි වී සිටි අතර , පසුදා සියලු දේශන අවලංගු කළ බව විශ්ව විද්‍යාල පාලන අධිකාරිය දැනුම් දෙන ලදී. එමෙන්ම කිසිදු ශිෂ්‍යයෙකුට නේවාසිකාගාරයෙන්  බැහැර වීමද තහනම් කරන ලදී. පසුදා උදෑසන ආරංචි වූයේ ශ්‍රී ලංකා ගුවන් හමුදාවේ ප්‍රහාරක යානාවක් මිහින්තලේ දොරමඩලාවට කඩා වැටී ගුවන් නියමුවා මරණයට පත්වී ඇති බවයි.

දහවල් මගේ මව මා අමතා කීවේ එම ගුවන් නියමුවා විවාහ වී සිට ඇත්තේ අපේ නිවසේ සිට නිවෙස් දෙකක් එහා පිහිටි නිවසක ජීවත් වූ ..............................  ඇන්ටිලාගේ දියණිය බවත්  මළ ගෙදර එම නිවසේ පැවැත්වෙන බවත්ය . 

නමුත් ඇතිවූ තත්වය හමුවේ මට මළ ගෙදරට සහභාගී වීමට නොහැකි විය. අපේ බැච් එකේ පිරිමි ළමයි සියලු දෙනා එම වෙඩි හරඹයන් රිසි සේ නරඹා තිබුනේ ඔවුන් සිටියේ නුවර වැවේ එක කෙළවරක් මායිම් වන නේවාසිකාගාරයක සිටි  නිසාවෙනි . කොටි තේක්ක කැලයේ දින ගණනක් සිට ඔත්තු සපයා ගත් අතර , දර කපන්නා ඔවුන්ට මුණ ගැසිණි. කොටි විසින්ඇඳ සිටියේ යුධ හමුදාවට සමාන නිල ඇනුම් නිසා ඔවුන්ට රැවටුණ දර කපන්නා ඔවුන් සමග කථාවට ගොස් පිහි ඇණුම් කෑවේය.  වෙලාව එනතුරු සිටි ඔවුන් මැදියම් රැයේනුවර වැව තරණය කර කම්බි කපා කඳවුරට ඇතුල් විය . නිල ඇඳුම් සමාන වීම මත ඔවුන්ට අඳුනා ගැනීම අපහසු වී ඇත . 

කෙසේ වෙතත් බුද්ධි අංශයෙන් ඊට මාස 2 කට පෙර ඔවුන්ට දැඩි ප්‍රහාරයක් එල්ල කිරීමට සූදානමක් ඇතිබව දන්වා ඊට සූදානම් වන ලෙස අනතුරු අඟවා තිබි ඇතත්  ඔවුන් එය නොසලකා තීබී ඇත .

අදට වසර  10 කට පෙර සිදුවූ එම සිදුවීමෙන් මිය ගිය එම ගුවන් නියමුවා  වෙනුවෙන් ගිය සතියේ ඔවුන් පිරිතක් කියා දානයක් දුණි. පිරිතට හේවිසි වැයෙද්දී මේ අතීත සිදුවීම මට මතක් විය. 

විචාරක දියණිය  16.00 පැයට 

පියෙකුගෙ කඳුළු මුතුකැට වුණි දරුකමට

ශ්‍රී ලංකාවේ  පැවති මානුෂීය මෙහෙයුමේ අවසාන භාගයේ සිදුවූ සත්‍ය සිදුවීම් දෙකකි. මෙකල මගේ පියා සේවය කළේ වවුනියාව මැණික් ෆාම් කඳවුරේ සිවිල් සම්බන්ධිකරණ නිලධාරියා ලෙසය . 

යුද්ධයේ අවසාන භාගයේදී උතුරේ සිටි දමිළ ජනයා  ත්‍රස්තවාදීන්ගේ ග්‍රහණයෙන් මුදාගෙන ඔවුන්ගේ සුභ සාධන කටයුතු කිරීම සිදුවෙම්න් පැවතිණි. මේ කාලයේ මුලින්ම පැමිණි දමිළ සිවිල් වැසියෝ ඔවුන්ට  හැකි සැමදේම රැගෙන පැමිණියහ. උදාහරණ ලෙස ගවයන් , බයිසිකල්, අත් ට්‍රැක්ටර් වැනි දෑ ඒ අතර විය . ඔවුන් පැමිණි පසු  මුලින්ම සිදුකරන්නේ ඔවුන්ව ලියාපදිංචිකර ඒ ඒ කඳවුරු වලට බස් රථ වලින් රැගෙන යාමයි. එහි පළමු සිදුවීම වූයේ එවැනි අවස්වථාකය .

දිනක් උදෑසන වන විට ඉකුත් දිනවල පැමිණි දමිළ ජනතාව විශාල ප්‍රමාණයක් සිටියහ. ඊලඟට කළයුතු  කාර්යය වශයෙන් තිබුණේ ඔවුන් කඳවුරුවලට රැගෙන යාමයි. මේ අවස්ථාවේදී ඔවුන් හැසිරෙන්නේ ඉතා කලබලයෙනි. ඊට හේතුව ඔවුන්ගේ බිය , සංකාව , අහිමිවීම් සියල්ල එක්තැන් වීම් හේතුකොටගෙනය. කෙසේවෙතත් බස්රථ 5 කින් පමණ ඔවුන්ව කඳවුරුවලට රැගෙන ගියහ. ඉන් මද වෙලාවකට පසු සෙබළෙ පැමිණ පැවසුවේ මෙවන් කථාවකි .

සෙබළා -  සර් බ්ලොක් එකේ  සිවිලියන්ලා දෙන්නෙක් හොඳටම අඬනවා සර් . ඒ අය  කියනවා සර්. ඒ අයගේ ළමයි දෙන්න නැතිවෙලා කියලා.  ළමයි දෙන්න නැගලා තියෙන්නේ වෙන බස් එකකට කියලා. 

මගේ පියා - හරි,  තමුන් යනවා. මම බලන්න  එන්නම් මොකක් ද කියලා. 

එකෙණහිම තවත් කඳවුරක  රාජකාරියේ යෙදෙමින් සිටි සෙබළෙක් දුරකථනයෙන් මගේ පියා අමතන ලදී. 

සෙබළා - සර්  මෙතන පොඩි ප්‍රශ්නයක්. පිරිමි ළමයි දෙන්නෙක් හොඳටම අඬනවා. ඒ දෙන්න කියනවා අම්මයි තාත්තයි මෙතන නෑලු. හොයලා දෙන්නලු.  ඒ දෙන්නා වැරදි බස් එකේලු නැගලා තියෙන්නේ  කියලා .

මගේ පියා - හරි මම කියනකන් ළමයි දෙන්න හොඳට බාලාගන්නවා .   (මේ සිද්ධිය රහසිගත වියයුතු බවත් ප්‍රකාශ කළේය. )

මගේ පියා විසින් දමිළ දෙමවුපියෝ දෙදෙනා මුණ ගැසුණු අතර, ඔවුන් කියා සිටියේ ළමයි දෙන්න සැමවිටම තමා ළඟ සිටියමුත් බස්රථවලට නගින අවස්ථාවේදී ඔවුන් දුවගොස් නැගතිබෙන්නේ වෙනත් බස්රථයකට බවයි.

ඉන්පසු මගේ පියා විසින් ළමයි දෙදෙනා සිටින කඳවුරටද ගියේය. එහිදී  අවුරුදු 12 ක 8 ක් පමණ වයසැති පිරිමි ළමුන් දෙන්නෙක් මුණ ගැසිණි. ඔවුන් ද ප්‍රකාශ කළේ  බස්රථවලට නගින අවස්ථාවේ තම දෙමවුපියන්ගෙන් වෙන්වී ඇති බවයි. තම පියා වැනි කෙනෙක් බස්රථයට නගිනවා දුටුව නිසා ඒ බසයට නැගුනත්, ඒ තම පියා නොවන බව දැනගත්තේ කඳවුර තුළට පැමිණි පසු බව වැඩිමහල් පිරිමි දරුවා පැවසීය. 

ඉන්පසු මගේ පියා ඔවුන් දෙදෙනා කැටුව ඔවුන්ගේ දෙමවුපියන් සිටින කඳවුරට ගොස් ඔවුන් වාහනයේ රඳවා දරුවන්ගේ දෙමවුපියන් දෙදෙනා කඳවුරෙන් පිටතට ගෙන්වා ළමයින්ට දර්ශනය වීමට සලස්වා ඔවුන්ගෙන් අර සිටින්නේ තම දෙමවුපියන් ද යන්න හඳුනාගන්නා ලෙස පැවසීය . එවිට ඔවුන් පවසා සිටියේ ඒ තම දෙමවුපියන් බවයි. ඉන්පසු වාහනයේ දොර විවෘත කර ඔවුන් දෙදෙනාට ඔවුන් ලඟට යනලෙස මගේ පියා පවසා ඇත. 

දරුවන් දෙදෙනා එක පිම්මේ ගොස් ඔවුන් වැළඳ ගත් අයුරුත් දෙමවුපියන් දෙන්නාද ඔවුන් වැළඳ ගත් අයුරුත් සතුරු කඳුළු වගුරවන මගේ පියා සැනසිල්ලේ බලා සිට ඇත. ඒ අවස්ථාවේ සෙබලෙක් පවසා සිටියේ

සර්..........  මාර වැඩේ නේද තව ටිකෙන්  වෙන්නේ  යනුවෙනි . 

( මෙහි ඇති සුවිශේෂිතාවය නම් රජයේ ප්‍රතිපත්තිය වී තිබුණේ  කඳවුරු තුළට  දැමූ පසු කිසිවෙකුත්  මොනම හේතුවකටවත් කඳවුර මාරුකිරීම කළනොහැකි අවස්ථාවක වගකීම  තමන් සතුකරගත් මගේ පියා එම කාර්යය සිදු කිරීමයි ) 

මේ කලාවකවානුවේම තවත් සංවේදී සිද්ධියකට මුහුණ පෑමට මගේ පියාට සිදුවිය . දිනපතා රැයක් එළිවනවිට දමිළ සිවිල් ජනතාව බොහෝ දෙනෙක් හමුදා සීමාවට පැමිණෙමින් සිටියහ . ත්‍රස්තවාදිවිසින් එසේ පලායන දමිළ ජනතාවට ද වෙඩි තැබීමට පසුබට නොවුහ.

දිනක් එදින පැමිණි සිවිල් ජනාතාවගේ අවශ්‍යතා සැපයීම සඳහා කඳවුරු භූමිය පරික්ෂාවක යෙදී සිටියදී මගේ පියා ගේ නෙත ගැටී ඇත්තේ අවුරුදු 4 ක පමණ දැරියක් නොනවත්වා හඩන අයුරු හා ඇය ළඟ සිටින පිරිමි පුද්ගලයා ( ඇයගේ පියා යයි සිතන  ) ඉතා දුකින් පසුවන ආකාරයත් දුටුවේය. පසුව ඔවුන්  දෙදෙනා තම කාර්යාලයට රැගෙන එන ලෙස උපදෙස් දී මගේ පියා ඉන් පිටත් විය. ඉන්පසු ඔවුන් දෙදෙනා කාර්යාලයට පැමිණ තිබුණි. 

ඉන්පසු ඔවුන්ගේ කථාව මගේ පියා  පියා අසා තිබුණි.  මෙම කුඩා දැරියට  මවත් පියාත් සහෝදරයෙකුත් සිට ඇත. ඔවුන් සියලු දෙනා රැයවල් 2 කට ප්‍රථම තම නිවසින් පිටත්වූයේ කොටි ත්‍රස්තයන්ගෙන්  මිදී  හමුදා පාලන ප්‍රදේශ කරා පැමිණෙන විට ඇයගේ මවත් සහෝදරයාත් කොටි වෙඩි පහරට ලක්ව මරුමුවට පත්ව ඇත . ඔවුන් රාත්‍රියේ කාලයේ කැලෑ ප්‍රදේශයක් මැදින්  ගමන් කිරීමේදී කොටි පිරිසකගේ ග්‍රහණයට අසුව ඇති අතර , දියණිය සමග පියා සැඟවුණත් මවට හා පුතුට දිවි බේරා ගත නොහැකි වී ඇත. අවසන් කාලයේ දමිළ වැසියන්  හමුදා පාලන ප්‍රදේශවලට යාම ඔවුන්ට වලක්වා ගත නොහැකි වියරුවෙන් ඔවුන් ඒ දේවල් සිදුකරන ලදී. 

කෙසේ වෙතත් දියණියන් දෙදෙනෙකුගේ පියෙකු වූ මගේ පියාද ඒ මොහොතේ ඇයව වඩාගෙන  සුරතල් කර ඇත. කෙසේ වෙතත් ඉන්පසු  එම කඳවුරට යන සාම අවස්ථාවකම අර කුඩා දැරිය 

පෙරිය දොරේ ...................... කියා  කෑ ගසමින් මගේ පියා අසලට පැමිණෙන අතර එවිට ඇය වඩා ගතයුතු බව මගේ පියා අප සමග පවසන ලදී . ඒ වන විට විශ්‍රාම යාමට ආසන්නයේ සිටි මගේ පියා  ඇය පිළිබඳව සැබවින්ම සංවේදී වූ බව ඔහුගේ කථාබහෙන්  අපට වැටහී තිබුණි . 

කඳවුරු භූමියේ ඇය සිටියදීම 2009 පෙබරවාරි මස 27 වන දින යුධබිමේ සියල්ල අතහැර මතකය පමණක් රැගෙන විශ්‍රාම දිවිය ගතකරන්නට මගේ පියා නිවසට පැමිණියේය . 

විචාරක දියණිය උදෑසන 9.00 පැයට 

බයිසිකල් රේස් එක

මගේ පියා හොඳ ගුරුවරයෙක් නිසාම ඔහු සතු දැනුම අපට ලබාදෙන්නට නිතරම කටයුතු කළා. ඒ වගේම එය නිවැරදිව හා සදාකාලික මතකයේ රැඳෙන අයුරින් උගන්වන්නට  ඔහුට සහජ දක්ෂතාවයක් තිබුණා.

පාදපරිචාරිකාව 

දිනක්  අප සියලුදෙනා නිවසේ සිටින අවස්තාවක එවකට මා පාසලේ  7 ශ්‍රේණියේ පමණ ඉගෙනුම ලබන කාලයේ  එකවිටම මගේ පියා මගෙන්  ඇසුවේ

මගේ පියා - පාදපරිචාරිකාව කියන්නේ මොකක්ද දන්නවද ?

මම -  අනේ මං දන්නෑ...... 

මගේ පියා - ඇයි ළමයෝ..........  බයිසිකල් රේස් එක කියන්නේ ඒකට තමයි.

මම - අනේ යන්ඩ බොරු නොකියා ( ඔහු කියූ විලාශයෙන් හා ස්වරයෙන්  මා දන්නවා එය බොරු කියලා)

මගේ පියා - ඔය ඉතින් බොරුලු . නෑ ළමයෝ  ඒක තමයි.  දැන් බලන්න   පාද  - පැදීම  පරිචාරිකාව -    
                   බයිසිකල් රේස්  ඉතින්   හරි 

( ඔය අතර මගේ මව දැන් හිනාවෙනවා.  ඊට පස්සේ  අපේ අම්ම කීව අනේ ඔය ළමයට කෝළන් කරන්නැතුව හරි තේරුම කියන්න කියලා )

මම - අනේ.... තාත්තේ ඇත්තටම මොකක්ද තේරුම කියලා මම ඇහුවා.  මොකද ඒ වෙනකන් මම ඒ වචනේ අහලා නොතිබ්බ නිසා 

මගේ  පියා - හරි එහෙනම් මෙන්න හරි තේරුම හොඳට මතක තියාගන්න .

                       පාදපරිචාරිකාව කියන්නේ - භාර්යාව  කියලා 

 

 පාළහ

තවත් දිනයක අපි සියලු දෙනා මාතර ප්‍රදේශයේ චාරිකාවක් ගියෙමු. ඒ  මගේ ප්‍රථම මාතර සංචාරයයි. පොල්ගහවෙලින්  රැජිණ දුම්රියේ මාතරට ගමන් කළ අතර , දුම්රියෙන් බැස පිටතට පැමිණි වහාම දර්ශනය වූයේ බක්කි කරත්තයි. ජීවිතයේ සියසින් බක්කි කරත්ත දුටුවේ එදිනය. ඊට පෙර රූපවාහිනියේ  බක්කි කරත්ත දැක තිබුණි.  බක්කි කරත්ත වලින් දුම්රියපොළේ සිට කුළි රථ සේවයක් තිබුණි . එම  බක්කි කරත්ත කරුවන්  අමුතු වචනයක් කියමින් කෑගසනවා මට ඇසුණි.

කුලී රථ හිමියන්  -  පාළහයි.  පාළහයි . එන්න එන්න මහත්තයා පාළහයි.

මම -  ( සිතින් කලපනා කරන්නේ මොකක්ද මේ කියන්නේ කියාය ) තාත්තේ....... මොකක්ද? අර මිනිස්සු කියන්නේ  මට තේරෙන්නෑ..........

මගේ පියා - ආ............ දැන් තේරුනාද වෙනස  දැන් මේ අපි ඉන්නේ මාතර. මේ පැත්තේ  අය කතාකරන විදිහ ටිකක් වෙනස්.  ඒකට අපි කියන්නේ  ප්‍රාදේශීය  ව්‍යවහාර  කියලා ...........

දැන් ඔය කියන්නේ  

                                 පාළහ - ඒ කියන්නේ පහළව 

අර බක්කි කරත්තේ යන්න අය කරන ගාණ තමයි  ඒ කියන්නේ ( පුදුම නොවන්න. මං මේ කියන්නේ 1992 සිද්ධියක් පිලිබඳවය. )

සකඳ මලයි - බබළු වැලයි

මෙය නම් මගේ පියා විසින් කියාදෙන ලද්දක් නොවන අතර , මෙය වචනාර්ථයක් නොව උපමාවකි. මා මෙය  ඉගෙන ගත්තේ මගේ ගුරුතුමෙකු වූ පුරාවිද්‍යා පශ්චාත් උපාධි ආයතනයේ  මහාචාර්ය රාජ් සෝමදේව මහතාගෙනි.  ඔහු විසින් ආදී මානවයා හා ඔවුන්ගේ පැරණි තාක්ෂණය පිලිබඳ  දේශනයකදී  මෙම උපාමව ගෙන හැර පෑවේය. ඔහු පැවසූ ලෙසට මේ උපාමාව භාවිතා කරන්නේ හොඳ පෑහීමක් පිලිබඳ කියනවිටය. අපේ පැරැන්ණන්  මගුල් ගෙවල් වලදී මනාල යුවල විවාහ ජීවිතය ගතකළ යුත්තේ කෙසේදැයි විග්‍රහ කිරීමට මේ උපමාව යොදාගත් බව පැවසෙනවා.

  

මෙහිදී  සකඳ මල කියන්නේ  ඔබ දැක ඇති පොල් අතු හා උළු වහල සහිත ගෙවල්වල වහලයේ  මුදුනෙන් ගෙයට වැටෙන ආලෝක ධාරාවය. එය හොඳින් පෙනෙන්නේ අඳුරු තැන්වලදීය. එම ආලෝක ධාරාව පහළට වැටෙද්දී  එම ආලෝක ධාරාව ඇතුළත විවිධ මෝස්‌තර දර්ශනය වේ.එය බබළු වැල ලෙස හඳුන්වනු ලබයි.

විචාරක දියණිය පස්වරු 12.00 පැයට

නෑ සර් මං කොලේට පිම්බා

මේ කතාවේ නම් අපේ විචාරකතුමා නෑ. මගේ පාසලේ අත්දැකීමක්. පසුගිය දවසක අන්තර්ජාලයේ තිබුණා පිනා කියලා ප්‍රින්සිපල්ට කිවුවා කියලා විද්‍යාලයක ප්‍රින්සිපල් කෙනෙක්  පැය 4ක් ළමයින්ට දඬුවම් කළ බව එය සවනට වකෙද්දී මට මෙය මතක් උණා. 2001 අවුරුද්දේ මා උසස් පෙළ කරද්දී තමයි මෙය සිදුවුණේ. 

එවකට මම 12 වසර කලා බි පංතියේ ඉගෙනුම ලැබුවෙමි. මගේ හොඳම යෙහෙළිය වූයේ  ධනුෂ්කාය. අගේ පියා විදුහල්පතිවරයෙකු වූ අතර මව අපේ පාසලේ සිංහල ගුරුවරියක් වූවාය.  මගේ කතාවේ කතා නායිකාව ඇයයි . මිශ්‍ර පාසලක් වූ අපේ පාසල පැරණි මධ්‍ය විද්‍යාලවලින් එකකි. සුන්දර පරිසරයකින් පිහිටි මෙය ඉතා අලංකාරය . අප විසින්  අපේ විදුහල්පතිතුමාට දමා තිබූ නම "නැපෝලියන් " යන්නයි. එය කෙටි වූ විට කොල්ලන් කතා කරන්නේ "නැපා" කියාය. එයට හේතුව ඔහු වරදට දඬුවම් කරන්නේ හිත පිත් නැතිව අතර, ගුටි කන්නේ වරද කර එකා නොව වෙනත් අය වීමද විශේෂත්වයකි. හැබැයි පරම සත්‍ය නම් සියලු දෙනා ඔහුට බිය වීමයි . එය ගෞරවයට වඩා ගුටි කෑමට ඇති බියයි .

සිද්ධිය මෙසේය .

දිනක් දහවල්  විවේක කාලය නිමවී සීනුව නාද විය. එහෙත් අපේ වර්ගයාට නම් එය ගානක් නොවිණි. තවමත් පන්තියේ තැන තැනත් කොරිඩෝවලත්  කථාවේ ඉවරයක් නොතිබුණි. ප්‍රේම කථා, ලියුම් ගනුදෙනු , චන්ඩි කථා නිමක් නොමැත.( මං ඕවට නෑ. ඔය කාටත්වඩා මා මගේ පියාට බියෙන් කටයුතු කළ අයෙකි  . ) අපේ පංතියේ  අය වෙනත්  වෙනත් පංතිවලය. වෙනත් අය අපේ පංතියේය.  විදුහල්පතිතුමාගේ කාර්යාලයට යාබදව පිහිටි අපේ ගොඩනැගිල්ලේ පන්ති කාමර 5 ක් තිබූ අතර එය ආරම්භ වන්නේ  පාසලේ පිහිටි දන්ත ශල්‍යාගාරයෙනි. විදුහල්පති කාමරයේ සිට දිගු කොරිඩෝවක් හා පඩි පෙලකින් මෙය එකිනෙක සම්බන්ධ වේ . එම අවස්ථාවේ  අපට තිබුනේ ඉතිහාසය විෂය වුවත් විෂය භාර ගුරුතුමිය එදින පැමිණ නොතිබුණි. එය අපි දැන සිටියෙමු. විවේක කාලය නිමවී විනාඩි 5 ක් පමණ ගතවී තිබුනත්  එම පන්ති පහේ ගුරුවරුන්ගෙන් පැමිණ සිටියේ එක ගුරුවරියක පමණි . එයට හේතුව ගුරු විවේකාගාරය හා අපේ පංති අතර  යම් දුර ප්‍රමාණයක් තිබීමයි. 

කෙසේ  වෙතත් පංති හතරක කොල්ලො කෙල්ලන්ගේ ශබ්දය  විදුහල්පතිතුමා හෙවත් අපේ  නැපාතුමා  එළියට බැස්සවීමට සමත් විය. ඔහු කාර්යාලයෙන් පිටතට පැමිණි විට අපේ පංති සමූහයට  හොඳින් දර්ශනය වේ . එකෙනෙහිම කොල්ලෝ ටික නැපා එනවා බං කියා දුවගොස් පංතියේ  වාඩිවුණි. එය සිනහ උපදවන්නේ පංතියේ පිරිමි හා ගැහැණු ළමුන්ගෙන් ඇතැම් දෙනා අපේ පංතියේ නොව පිට පංතිවල අයය . අපේ පංතියේ වුන් අතුරුදහන්වෙලාය . කෙසේ වෙතත්  හෙමින් හෙමින් පියවර තබමින් නැපාතුමා අප පන්ති දෙසට පැමිණෙන බව දුටහ. මේ වනවිට මුළු ගොඩනැගිල්ලම මීයට පිම්බාක් මෙන් නිශ්ශබ්දය.කට හඬ ඇසෙන්නේ ගුරුවරිය සිටින පංතියේ ඇය උගන්වන හඬයි.

සෙමෙන් සෙමෙන්  අපේ පන්ති කාමරයේ කොරිඩෝව අසළින් ගමන් කරද්දී කිසිවෙකුත් නොසිතූ පරිදි  මා අසළ සිටි මගේ මිතුරිය උරුවම් බෑවාය. මගේ සියොලඟම වෙවුලා ගිය අතර මම අතින් ඇගේ වැලමිටට පහර දුන්නෙමි. එකෙනෙහිම විදුහල්පතිතුමාගේ දැඩි අවදානය පංතියට යොමු වුවත් එය පහව ගියේ ඇය උරුවම් බෑම නැවත්වූ නිසාය.  එහෙත් විදුහල්පතිතුමා තවම අපේ පංතිය අසලින් ගමන් කරමින් සිටියේය.  එකෙණෙහිම  ඇය නැවත වරක් ශබ්ද නගිමින් උරුවම් බෑවාය.  විදුහල්පතිතුමා ඉද්ද ගැසුවාක් මෙන් නැවතුණි . අපේ කොරිඩෝවට යාබදව සිටියේ පිරිමි ළමුන්ය . විදුහල්පතිතුමාගේ කෝපයෙන් දිලිසෙන නෙත් සඟල දුටුවිට මට ඉහිලුම් නැතිවිය.( හොඳට හෝ නරකට මා  පංතියේ නායිකාව විය.)

පිරිමි  ළමුන් දෙසට  නෙත් යොමු කල ඔහු එක්වරම මහා හඩින් කෑ ගසන ලදී .

විදුහල්පතිතුමා -  නැගිටපල්ලා ඔක්කොම 

පිරිමි ළමයි - සියලුදෙනා  නැගිටුණ අතර ඔවුන් අප දස බලා රවන්නට පටන් ගත්තේ තොපි හින්දා අද කන්න වෙනවා යන හැගීමෙනි .

විදුහල්පතිතුමා - මොකාද ? දැන් උරුවම් බෑවේ ...........................

පිරිමි ළමයි  - ( අප දෙස බලමින් ඔරවමින් හා රවමින් )  සර් ... අපි නෙවෙයි සර් ...

මේ සිදුවීම යන අතර මා මගේ යෙහෙළියට පැවසුවේ  ඔයා වරද බාර ගන්න නැත්තන් අද කොල්ලෝ  ඔක්කොම ගුටි කන බව ෂුවර් කියාය. අනෙක් ගැහැණු ළමයින් ද එය අනුමත කළහ. 

විදුහල්පතිතුමා -  අපි නෙවෙයි .... අපි නෙවෙයි නම් කවුද  යකෝ ...........

ඒ අවස්ථාවේ අපි සියලු දෙනා පුදුමයට  පත් කරමින් මගේ යෙහෙළිය  පංතිය ඉදිරියට ගියාය .

ධනුෂ්කා -  සර් .................. සර්...........

විදුහල්පතිතුමා -  (රළු ස්වරයෙන් )    ඔව්  මොකද ?

ධනුෂ්කා  -  ඇය අතේ හාෆ් ෂීට් කොලයක් රෝල්කරගෙන සිටියාය . ඊලඟට ඇය කියා සිටියේ පුදුම හේතුවකි .

සර් ....සර් ............ මං උරුවම් බෑවේ නෑ සර් මං මේ කොලේට පිම්බා 

ම්....අදට සමාව දෙනවා . ආයේ අහුවෙන්න එපා .............

 විදුහපතිවරයා  පවසන ලදී . විදුහල්පතිවරයාගේ කෝපය  හමාරවී ඔහු සිනාවුන අතර එකෙනෙහිම මුළු ගොඩනැගිල්ලේම ළමයින්ගේ සිනහව රැවුදුණි.

විචාරක දියණිය  7.30 පැයට 

සිහිනෙන් ඇවිදීම හා වෙරි හිඳීම

පියා අහිමිවීමේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙස මට සිදුවූ පළමු ඇබැද්දිය පසුගිය 25 අළුයම  සිදුවිය. එනම් රාජකාරියට යාමට නිවස ඉදිරිපිට පාර මාරුවීමේදී මෝටර් බයිසිකලයක ගැටීමය. දින දෙකක් රෝහල් ගත වීමෙන් පසුව අතපය නොකැඩුනත් සිදුවුණු තැලීම් සීරීම් හමුවේ  තරමක් සුවය ලබන්නේ දැන්ය. එදවස ඔහු මා මෝටර් රථයෙන්  දුම්රිය පොළට ගෙනයන අතර එතැන් සිට රාජකාරී ස්ථානයට යනතුරු දුරකථන ඇමතුම් 3ක් වත් ලබාදෙයි . ගිය බවද ඔහුට නොකීවහොත් උදෑසන 9.00 පමණ වන විට නැවත ගනී . ඔහු ගියදා පටන් මා දිනපතා මව සමග පාරට ගොස්  බසයෙන් හා දුම්රියෙන් රාජාකාරියට වාර්තා කරයි. මෙම අනතුර සිදුවූයේ එබැවිණි.

පිතු සෙනෙහේ පිදු පියෙකු නොමැති ලොව දූ දරුවන් හිනැහී ඇතිදෝ ................................

අද කථාන්දරය මෙසේ අරඹමි.

යුධ හමුදා කඳවුර නුවරඑළිය

මගේ පියා යුධ හමුදා සේවයේ යෙදී සිටියේ ඔහුගේ මවු ඒකකය වූයේ  3 ශ්‍රී ලංකා සිංහ  රෙජිමේන්තුවයි. මෙම රෙජිමේන්තු මූලස්ථානය පිහිටියේ සුන්දර නුවරඑළියේ ග්‍රෙගරි වැව ඉස්මත්තේය . එම නිසා එය රමණීය ස්ථානයක් විය. මෙහි ඇති තවත් සුවිශේෂී කරුණ වන්නේ මෙම ස්ථානය හා ගොඩනැගිල්ල  ඉංග්‍රීසි පාලන සමයේ එවකට ලංකාවේ වතුඅධිකරිවරුන් හා බ්‍රිතාන්‍ය  පාලකයන්ගේ  ළමයින් ඉගෙනගත්  පාසලක් වීමයි.  එම නිසා එය "හිල් ස්කූල් " නමින්  හඳුන්වයි. 

මෙම හමුදා කදවුරට ආධුනික කැඩෙට් නිලධාරියෙකු ලෙස පැමිණ උප අණදෙන නිලධාරියෙකු වනතුරු තම මවු ඒකකයේ ඔහු සේවය කළේය . කෙසේ වෙතත් එහි ඇති නිලධාරී නිවස්නය හා කඳවුර ඉදිරිපිට ඇති රෝස උද්‍යානය එයට ෙප්‍රෘඩතත්වය එක්කරන ලදී . එම රෝස උයන නුවරඑළියේ  වසන්ත සැණකෙළියට සමගාමීව පවත්වන රාජ්‍ය සේවා ගෙවතු තරඟය සඳහා සෑම වර්ෂයකම තරඟ කරන අතර ජයග්‍රහණ ද  ලබා ගනී.

හරි දැන් අටුවා ටීකා ඇති කතාවට එන්ටර් වෙමුකෝ .....................

මේ නිලධාරී නිවස්නයේ විවිධ හේතූන් පදනම් කරගනිමින් සාද පවත්වනු ලබයි. නිලධාරීන්ගේ විශ්‍රාම ගැනීම් , උසස්වීම්, සංවත්සර  ආදිය ප්‍රධාන වේ . එහිදී  නිලධාරීන්ගේ පවුල්වල අයටද ඒවාට සහභාගී වීමට අවස්ථාව හිමිවේ. මෙයත් එවැනි අවස්ථාවකි . එවැනි අවස්ථාවක් එනතුරු මමත් නංගීත් බලා සිටින්නේ ඇත්තටම නුවරඑළියේ යාම හා ඇවිදීම අතිශය ප්‍රිය උපදවන කටයුත්තක් නිසාය. කෙසේ වෙතත් දිනක් එවැනි සාදයකට යාමේ අදහසින් අපි නුවරඑළියේ ගියෙමු . 

                                            රෝස උයනේ මගේ පියා සමග නංගියි මමයි  

එදින සවස පැවති උත්සවය සඳහා උදෑසන පිටත් වූ  අපි  දහවල් වනවිට කඳවුරට ලඟාවුනෙමු . උත්සවය නිමවන්නේ පසුදා අළුයම බව දන්නා නිසාම ( මධ්‍යසාර නැති උත්සව හමුදාවේ නැතිනිසා ) නවතින්නට පැමිණෙන බව කල්තියා පියා විසින් දැනුම් දී තිබුණි. ඒ අනුව මහල් දෙකකින් යුත් නිලධාරී නිවස්නයේ දෙවන මහලේ කෙලවරේ පිහිටි කාමරයක් අපට ලැබුණි . මදි නොකියන්න සීතලද තිබුණි. මේ කාමරයට පැමිණිමේදී  හැඩයට බැසිය යුතු සිමෙන්ති තරප්පු පෙළක් නැගීමෙන් අනතුරුව විශාල කොරිඩෝවක් පසුකර යුතු අතර කොරිඩෝව අවසානයේ  පොඩි ලොබියක්  තිබේ . එම ලොබියේ දකුණු පසින් කාමර දෙකක් තිබෙන අතර පළමු කාමරය අපගේ විය.  මා මෙය පැවසුවේ කථාවේ ඉදිරියට එය අවැසි බැවිනි . කෙසේ  වෙතත් පළමු මහලේ ( OFFICER'S MESS ) හිදී උත්සවය පටන් ගත් අතර  අප වැනි තවත් පවුල් කීපයක් ද නිලධාරීන් තනිවම ද උත්සවයට සහභාගී වූහ. නැටුම් ගැයුම් වැයුම් මැද මධ්‍යම රාත්‍රිය එළඹි අතර ඒ වනතුරුත්  නිලධාරීන් කිසිවෙක් ආහාර ගෙන නොතිබුණි. කාන්තාවන් හා දරුවන් පමණක් අහාර ගෙන සිටි අතර , ළමයින් එකා දෙන්නා උකුල් උඩ නිදියද්දී  කාන්තාවන්ට උත්සවය නිමා කළ හැකි බව පවසා අපි සියලු දෙනාම එතනින් පිටවී  අදාළ කාමර කරා පැමිණියහ. 

විවිධ උත්සව අවස්ථාවල ලබාගත් ඡායාරූප 

එහෙත් මගේ පියා ඇතුළු ඔහුගේ මිතුරන් මධුවිත තොලගාමින් තවදුරටත් රැඳී සිටියහ.( එකල එයට කිසිවක් කිවනොහැක්කේ  සැමදා කැලයක දිවිගෙවන ඔවුන්ට සතුටු වීමට අවස්වථාක් සපයා දුන්නේ  එවැනි  උත්සවයක් පමණක් වීමය. ) කෙසේ වෙතත් මගේ පියා එදින කාමරයට පැමිණි වෙලාව මා දන්නේ නැත. අධික සීතල පවතී බැවින් ජර්සියක් හා බ්ලැන්කට්ටුවක් පෙරවා සිටියද සීතල අධික විය .  එම නිසා නින්ද කඩින් කඩ සිදුවිය. මා තනි ඇඳකත්  අම්ම තාත්තා හා නංගි තවත් ඇඳකත්  නිදියන ලදී. වරක් බලන විට තාත්තා පැමිණ ඇතිබව දක්නට ලැබුණි. ඉන්පසු අනෙක් පසට හැරීනිදාගත් අතර එකවරම සිහිනෙන් මෙන් දුටුවේ කාමරේ දොර කවුරුන් හෝ විවර කරගෙන එළියට ගිය  බවයි. තවත් නිමේෂයක් ගතවෙද්දී අපේ අම්මා මහා හඬ දී කෑ ගැසුවේ ළමයා නෑ අනේ නැගිටින්නකෝ ළමයා නෑ යනුවෙනි . මා එකවර නැගිට කාමරයේ ලයිට් දැමූ අතර තාත්තා  විදුලි වේගයෙන් දිව ගියේය . අම්මගේ කෑගැහිල්ලට අසළ කාමරයේ තාත්තගේ මිතුරන් දෙන්නෙකු ද පැමිණි අතර සුළු වෙලාවකට පසු තාත්තා නංගි හරහට වඩාගෙන පැමිණි අතර  ඇය නින්දේ පසුවිය.  මගේ පියා පැවසූ පරිදි  ඔහුට ඇයව හමුවී තිබුනේ පහල මාලයේ සාදය තිබුණු  විශාල  ආලින්දයේ දොර ළඟදී බවයි . ඇයව තාත්තා  හුරතලයට කතා කලේ "බබ්‍බා" යනුවෙනි . එසේ  කතාකලත්  ඇය නින්දේ පසුවූ බව පවසයි .

                                        කාන්තාව සිටගෙන සිටින්නේ ආලින්දයේ දොර ළඟය 

                                         මගේ පියා සිටින්නේ තරප්පු පෙළ පාමුලය 

මේ සිදුවීම වනවිට පාන්දර 3.00 පමණ වී තිබූ අතර  කරදරයක් වූ නැතිහෙයින් සියලු දෙනා පසුව නිදා ගැනුණි. පසුදා උදයේ අපේ කාමරයට සියලු දෙනා නැගණිය බැලීමට පැමිණි අතර , ඇයට  කිසිවක් මතක නොතිබුණි . වෙරි මතින් නිදාගත් මගේ පියාගේ වෙරි හිදුන බව සියලු දෙනා හිනා ගස්වමින් ඔහු ප්‍රකාශ කළේය . එවකට මගේ නැගණියට අවු 10 ක් පමණ වූ අතර ජීවිත කාලයටම සිහිනෙන් ඇවිද ගිය පළමු හා අවසාන අවස්ථාව මෙය විය .

එම සිදුවීම සිදුවී  මාස කීපයක් ගිය පසු එම උත්සවයට නොපැමිණි  මගේ පියාගේ      යාලුවෙක් පවසා ඇත්තේ එම කාමරයෙදීම වෙනත් දවසකදී  ඔහුද එවැනි අත්දැකීමකට මුහුණ දුන් බවයි. 

විචාරක දියණිය  පස්වරු 16.00 පැයට

අලිමංකඩ පසුබැසීම හා කැලෑ උණ

එය 1998 වසර විය. මා එවකට 10 වැනි ශ්‍රේණියේ ශිෂ්‍යාවකි. එවකට මගේ පියා වවුනියාවේ සේවය කළ අතර, ඔහු අණදෙන නිලධාරියෙකු වශයෙන් කටයුතු කරන ලදී . ඔහුගේ නිලයට  එවකට ඔහුට  නවීනතම කැබ් රථයක් ලබාදී තිබුණි.  එකල  ඉදිරි ආරක්ෂක වළල්ලේ මෙහෙයුම් ක්‍රියාත්මකව තිබුණි. දහවල් කාලයේ කඳවුරුවල රැඳී සිටියද රාත්‍රියට සියලු දෙනා කැලෑවේ බංකර තුළ දිවි  ගෙවුහ. එදිනද  එවන් එක්  රැයක් විය. පසුදා අළුයම ඔහුට අනුරාධපුරයේ  රැස්වීමකට යාමට සිදුව තිබුණි. එම නිසා ඔහු කැබ් රථය වෙනදා තබන ස්ථානයේ නොව  කැලය තුළට ගෙන්වා ගත්තේය. ඒ පසුදා අළුයමින්ම යායුතු වූ බැවිනි. 

සියල්ල කණපිට පෙරළීමට ගත වූයේ නිමේෂයකි. දිලිසෙන වෙඩි වරුසාවක්තඋතුරු අහසේ ලෙළ දෙන්නට විය . එකෙනෙහිම කාලතුවක්කු මෝටාර් ප්‍රහාර දසත ගිගුම් දෙන්නට විය. ත්‍රස්තවාදීහු අඳුරු රැයේ අලිමංකඩ  හමුදා කඳවුරේ  වතුර ළිං අත්පත් කරගනිමින් සිටියහ. ඒ විජලනය ඇතිකරමින් අප හමුදා අඩපණ කොට අලිමංකඩ යලිත් ඔවුන් සතුකරගන්නටය. ඒ රැය ඔවුන්ට ජයග්‍රහණයද  අප හමුදා විරුවන්ට මරණයද උරුමකර දුන්හ . බොහෝ සෙබළු විජලනය හේතුවෙන් මිය ගියහ. පසුදා උදෑසන වනවිට තත්වය තවත් දරුණු කරමින් අහසින් හෝ මුහුදෙන් ලඟා විය නොහැකි පරිදි කඳවුර වටකොට තිබුණි.  මුළු ඉදිරි ආරක්ෂක වළල්ලම පසුදා උදෑසන වනවිට  පසු බැස තිබුණි . තවත් වරුවක් ගතවන විට ඔහුගේ බල සේනාධිපති ඔහුව අමතන ලදී .මේ වනවිට සියලු දෙනා පසුබසින බව මගේ පියාගේ සවනත වැකුණද මෙතරම් පසු බැස්මක්  ඔහු අපේක්ෂා නොකළේය . 

බලසේනාධිපතිතුමා -  ගුනේ තවටික වෙලාවක් යනකොට ඔයා බැටෑලියන් එක අරන්  ක්ලියර් කරගෙන පස්සට යන්න . ඔයාට හමුවෙන බැටෑලියන් ඔක්කොම  එකතු කරගන්න.

මගේ පියා - සර් පස්සට යන්න. 

බලසේනාධිපතිතුමා -  ඔව් මම නැවත සනාත කරනවා.  පස්සට යන්න.

තවත් සුළු මොහොතකින් අතට ගත හැකි සියල්ල  එකතුකර ගනිමින්  ඔවුන් වනය මැදින් ගමන් ආරම්භ කරන ලදී . එහි තිබූ ප්‍රධාන ගැටලුව නම් කවර පෙදෙසකට යායුතු දැයි නිශ්චය කරගත නොහැකි වීමයි එමෙන්ම දින කීයක් කවර පැයක්  ගතවේවිදැයි කිව නොහැකි තත්වයක් උදාවී තිබුණි. 

සියලු දෙනා ඉතා දුක්මුසු වුවත් විපරමින් සතුරා පිලිබඳ විමසිල්ලෙන් ගමන් ආරාම්භ කරන ලදී .  මාර්ගයේ පයින් යාහැකිවූ නමුදු වාහනයක් ගෙනයා හැකි තත්වයක් නොතිබුණි. පුළුවන් තරමක් දුර කැබ් රථය වනය මැදින්  ගෙන ආ අතර ඉන් එහාට යා යුත්තේ අඩි පාරක් ඔස්සේය.  අකමැත්තෙන් හෝ කැබ් රථයට සමුදිය යුතුව තිබුණි. එහෙත් සතුරා අතට පත් වීමටද ඉඩ හැරිය නොහැකිය. 

අවසානයේදී  කැබ් රථය නතර කර එහි පෙට්‍රල් ටැංකියට වෙඩිතබා එය පුපුරවා විනාශ කරන ලදී. තමාගේ  බෙල්ල මිරිකනවා වැනි හැඟුමකින් එය අවසන් කර ඔවුහු  වනයේ ඉදිරියට ගමන් කරන ලදී. මගදී ඔවුන්ට තවත් එලෙස පසු බසින තවත් මගේ පියාගේ යහළුවෙකුගේ බෑටෑලියන් එකක් මුණ ගැසිණි. මේ වනවිට ඔවුන් දින දෙකකින් පමණ අහාර ගෙන  නොතිබුණි. මගේ පියාගේ යහළුවා කීවේ ද ඔවුන්ද දින කිහිපයකින් අහාර නොගත් බවයි. මහා වන මැද ඔවුන් හැකි පමණින් බත් උයාගෙන අහාර ගෙන තිබුණි. මේ වනවිට අප නිවසට  යම් පණිවිඩ ඔහු ද මගේ පියාගේ මළනුවන් ද  අපට දන්වා තිබුණි. එකම සැනසිල්ල  වූයේ ඔහු පසු බැස හෝ ජීවත්වීමය. 

තවත් සතියක් පමණ ගතවනවිට සියල්ල තරමක්  සමථයට පත්වූ අතර , ඔහු නිවාඩු ලබා ගෙදර පැමිණියේය . එහෙත් ඔහු  ඉතා  දුකට හා මහන්සියට පත්වසිටි නිසා අපි කිසිවක් නොඇසුවෙමු.   ඔහුගේ කැබ් රථයේ රියදුරා වූ සාජන් ගුණපාල පොඩි දරුවෙකු සේ අඩා වැටුණි. තවත් දවසක් ගතවන විට මගේ පියාට අධික උණ තත්වයක් ඇතිවූ අතර   ගැහෙන තත්වයටද උණ විකාරයෙන් දොඩන තත්වයටද පත්විය.  අධික බියට පත් අප සිතුවේ  කැලෑවේ  සති ගාණක් සිටි නිසා කැලෑ උණ හෙවත් මැලේරියාව සැදී ඇති බවයි . කෙසේ වෙතත් යුධ හමුදා රෝහලට ඇතුළත් කළ පසු  දැනගන්නට ලැබුණේ ඔහුගේ පිත්තාශයේ  ගල් සෑදීම නිසා  පිත්තාශය ඉවත් කළයුතු බවයි. දීර්ඝ කාලයක්  කිවුල් වතුර බීමේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙස ඔහුට මේ තත්වය ඇතිවී තිබුණි . 

පහතින් ඔබට එම කැබ් රථයේ ඡායාරූපයක් දැකිය හැකියි. එහි මැද සිටින්නේ මගේ පියා වන අතර , දකුණු පසින් සාජන් ගුණපාලත්  වම් පසින් උප අණදෙන නිලධාරී මේජර් ප්‍රසන්න ලියනගේත් සිටිති .

විචාරක දියණිය  00.20 පැයට 

යාල්ගංමෝදර ඛේදවාචකයේ අතුරු කථාවක් 2

නැවතුණු තැනින් ................

එදා උදේ මගේ මව මට පැවසුවේ ඇයට  අත්‍යවශ්‍ය රාජකාරී කීපයක්  සඳහා   ස්ථාන කීපයකටම යාම‍ට තියන බවයි , ඒ නිසා මට සිදුවුනා ඒ සෑම තැනකටම කතා කරන්න . විශේෂයෙන්ම කොට්ඨාස කාර්යාලයට හා කලාප කාර්යාලයට මේ ස්ථාන දෙකෙන්ම මට ලැබුණු පිළිතුර වුනේ  ඇයව උදෑසන  දුටු නමුත් මේ වෙලාවේ ඇය එම ස්ථානයේ නොමැති බවයි . අවසානේ මම අවසාන ඇමතුම ලෙස රුවන්වැල්ල රාජසිංහ මාධ්‍ය විද්‍යාලයේ විදුහල්පති තුමාව ඇමතුවා.

 

ඔහු තමයි එදා මට අස්වැසිල්ල සපයන පිළිතුර දුන්නේ.  මේ තමයි එදා දුරකතන සංවාදය 

මම - සර්  මම ............................................. දුව කතා කරන්නේ 

විදුහල්පති -  ඔව්  දරුවෝ කියන්න.  මොකක්ද ප්‍රශ්නේ? 

මම - සර්  අම්මව අද ඉස්කෝලෙදි දැක්කද ?

විදුහල්පති - ඔව් අද උදේ මම දැක්ක. කලාපෙට යනවා කියලත් කිවුවා . ඇයි මොකක්ද ප්‍රශ්නේ  ?

මම -  සර් මෙහෙ බස් එකක් ගිනි අරන්. මං හිතුවේ අම්මා එකේ හිටියා කියලා .  අනේ සර් අම්මා ආයේ ඉස්කෝලෙට  ආවොත් මට කතා කරන්න කියන්න .

විදුහල්පති - හරි  හරි මම පණිවිඩේ ඉක්මණටම  කොහොම හරි දෙන්නම්.

මම  - බොහොම  ස්තූතියි සර්  

මේ  පණිවිඩය ලබා ගත් විගසම  මම නැවත මගේ පියා ඇමතීය. ඒ වනවිට ඔහු පොල්ගහවෙල මෝචරිය ද  රෝහලේ වාට්ටුද පිරික්සා තිබුණි. මම කීවේ ඒවා අනවශ්‍ය බවත් අම්මා රුවන්වල්ලට ගොස් ඇති බවට මට තොරතුරු ලැබුණු බව හා වහාම කතාකරන ලෙස දැන්වූ බවත්ය. ඒ නිසා ඔහු  නැවත කඳවුරට ගොස්තිබුණි.

වෙලාව දහවල් 1. 00 පමණ වන්නට ඇත. මා බලාපොරොත්තුවෙන් සිටි ඇමතුම ලැබුණි . 

ඒ මගේ මවය . ඇය ඉතාම බියට පත්වූ ස්වරයෙන් ඇසුවේ මා මෙතරම් බියට පත්වූ කාරණාවය . මා මොහොතකට ගොළුවිය. ඒ සමගම මගේ නෙත් දෙකෙන් නොනවත්වා කඳුළු කඩා වැටිණි . ඉන්පසු ඇය සමග විස්තරය කියා හැකි ඉක්මණින් මගේ පියාව ද අමතන ලෙස කීවාය.  ඇය මා පවසන තුරු සිද්ධිය දැන නොසිටියාය. එමෙන්ම ඇය එදින උදෑසන 7. 00 වනවිට සිට ඇත්තේ වරකාපොළ නගරයේය. එදින සියල්ල යහපත් තත්වයට පත්වන විට සවස් කාලය එළඹිණි. මගේ මව බේරුනත් මියගිය අය වනුවෙන් අප තිදෙනාම ශෝක වූහ . තවත් සතියක් ගතවූ පසු මගේ පියා මවට ජංගම දුරකථනයක් රැගෙන දුන්නේය . 

අදද එම ස්තානය පසු කරන විට මට එම සිදුවීම මතකයට නැගේ .

විචාරක  දියණිය 23.00 පැයට 

යාල්ගංමෝදර ඛේදවාචකයේ අතුරු කතාවක් 1

ඒ 2005 අවුරුද්දය. මගේ පියා සිය සේවා කාලයේ  ක්‍රියාන්විත රාජකාරියෙන් බැහැරව සේවය කළ  එක අවථාවක් විය . ඊට හේතුව පෙර වසරේ ඔහුගේ සහෝදරයා හා ඔහුගේ පුත්‍රයා සුනමියෙන් මියයාම නිසා  ඇතිවූ චිත්ත පීඩාව හේතුකොටගෙන  වැහැර  ශ්‍රී ලංකා ජාතික ආරක්ෂක බලමුළුවේ  රෙජිමේන්තු මූලස්ථානයට අනුයුක්තව සේවය කරන ලදී. 

ඔබට මතක නම් ඒ මහා දුම්රිය අනතුර සිදුවූයේ මේ කාලයේය . එවකට මගේ මව රුවන්වැල්ල  කලාප අධ්‍යාපන කාර්යාලයේ ගුරු උපදේශක වරියක ලෙස කටයුතු කළ අතර මාරුවීමක් ගත නොහැකි වූ හෙයින් ඇය දිනපතා සේවයට ගියේ නිවසේ සිටය . මේ දිනවල මා විශ්ව විද්යාලවරම් ලබසිටි අතර ,  ඒ සඳහා සූදානම්ව සිටියාය. එමෙන්ම මගේ ශරීර ස්වභාවය නිසා  සෑම උදෑසනකම ජිම් එකට යාමට පුරුදුව සිටියාය.  මේ කාලය වනවිට ජංගම දුරකතනයක් තිබුනේ මගේ පියාට පමණි .

සිද්දිය මෙසේය 

සෑම උදේම  මගේ මව උදෑසන 6 .00 ට පමණ සේවය සඳහා නිවසින් පිටවේ . ඇය රුවන්වැල්ල සඳහා යන්නේ වරකාපොල හරහාය. වරකාපොල නගරයට ඉක්මනින් පිවිසීමට ඇය විසින්  දුර ගමන්සේවා බස්රථ භාවිතා කරයි. ඉතින් ඇතැම් දිනවල මා සමග පවසන පරිදි ඇය ගල්කිරියාගම බස්රථ වලද ගමන් කල බව කියයි .කෙසේ වෙතත් මෙදින උදෑසනද මවත් පියත් තම සේවයන් සඳහා නික්ම ගිය අතර මමද සුපුරුදු පරිදි  ජිම් එකට ගියාය . එය අවසන් කර  නගරයට පැමිණි මට අතොරක් නැතිව කුරුණෑගල නගරයෙන් ඇම්බියුලන්ස් හඬ ඇසෙන්නට පටන් ගත්තාය. කුමක් සිදුවී ඇත්ද  යන්න සොයා ගැනීමට සිතුවත්  ඒ සඳහා කිසිවෙකුත් නොසිටි අතර නිවසට යාම ඉක්මන් කල මම නගර මධ්‍යයෙන් බසයකට ගොඩවිය. එහිදී රියදුරු හා මිනිසෙක් කතාකරන දෙබස මගේ කන වැකිණි. එයින් ඇතිවූ බිය මට  කවරදාවත් දනී නොතිබිණ

රියදුරු - කොහේ යන බස් එකක්ද ?

මගියා -  ගල්කිරියාගම කොළඹ
රියදුරු - කීයටද වෙලා තියෙන්නේ
මගියා -  7.00 විතර තමා වෙලා තියෙන්නේ  බස් එක ගිනි අරන්  තුවාල කාරයෝ මළමිනීයි පොල්ගහවෙලයි කුරුනෑගල ඉස්පිරිතාලෙයි දෙකේම තියනවලු. කොච්ච්යට මුකුත් නෑලු . ගේට්ටුව වහලා තියෙද්දියි බස් එක දාල තියෙන්නේ . 

ඒ වන විට බසය කුරුනෑගල රෝහල පසුකරමින් සිටියේය  එතන එකම හිස් ගොඩකි සාමන්‍ය වාහන වලින්ද තුවාල කරුවන් රැගෙන එමින් තිබුණි මගේ දෙපා පන නැති තත්වයට පත්වී ආයේය. මගේ  මවත් ඒ බසයේ සිටියාද ? ඇගේ තත්වය කුමක්ද ?ප්‍රශ්න පත්‍රයක් මා ඉදිරියේ දිග හැරිණ. සියල්ලටම ගෙදර යායුතු බව මට වැටහින. බසයෙන් බැස ගෙදර  ගියේ කෙසේදැයි මට මතක නැත. ගියා නොව දිවුවාය . ස්ථාවර දුරකතනයෙන් මා පළමුව කතාකරේ මගේ පියාටය . 

මම - තාත්තේ අම්මා මට කියාගත් හැකිවූයේ  එපමණකි පියා - ඔහු මට ප්‍රථම ක්‍රියාත්මක වී තිබුණි . ඔහු සිද්දිය දැනගත් පසු  කුරුනෑගල  රෝහලේ මෘත ශරීරාගාරයට ගොස් මිනී අතගා තිබුණි. ඔහු අඩමින් පැවසුවේ මම කුරුනෑගල ගිහින් බැලුවා. අම්ම කියලා අඳුරගන්න පුළුවන් කවුරුත්  නෑ. මම මිණී ඔක්කොම බැලුවා. ඒවා පිච්චිලා. මම දැන් පොල්ගහවෙල යනවා ඔයා ගෙදරට වෙලා කොහොමහරි අම්මා රුවන්වැල්ලට ගියාද කියල බලන්න කියාය. මම රූපවාහිනියද ක්‍රියාත්මක  කර ඉන්පසු බුදුන් වැන්දේ ආම්ම රැකදෙන ලෙසයි .

විචාරක දියණිය  16.05 පැයට 

මුදල් ඇමතිතුමාගේ සංග්‍රහය

පසුගිය  සති 2 ට තුන් වතාවක් මේ ලිපිය පලකිරීමට හැදුවත් එය සාර්ථක උනේ නෑ. ඉතින් මටත් තරහා ගිහින් වැඩේ ඇත ඇරියා. මේ උත්සාහය සාර්ථක උනොත් හරි .

මේ දවස්වල මුදල් ඇමතිවරු ගැන වැඩිපුර  සඳහන් වන නිසා  මටත් හිතුනා  1960 දශකයේ මුදල් ඇමති කෙනෙක් ගැන ලියන්න. ඔහු තමයි ආචාර්ය එන්. එම්. පෙරේරා. මේ සිදුවීමට මගේ පියත්  සම්බන්ධයි .

එවකට මගේ පියා රුවන්වැල්ල රාජසිංහ මධ්‍ය මහා  විද්‍යාලයේ  ශිෂ්‍ය භට ඛණ්ඩයේ අණදෙන්නා විදියට තමයි කටයුතුකරලා තියෙන්නේ.  මේ විද්‍යාලයේ  පිටටනිය මැද්දෙන් අඩිපාරක් තිබෙන අතර එම අඩිපාර කෙළවර වන්නේ කැළණි ගඟෙන් . පිට්ටනිය කෙළවරේදී මේ ආදී පාර ගුරු පාරක් බව‍ට පත්වෙනවා මේ පාරෙන් මිනිස්සු පිට්ටනිය කෙලවරේ ඇති තාම නිවාස වලටත් කැළණි ගඟින් අනෙක්පස තිබුණු  ගම්මාන වලට යාමටත් භාවිතා කළා.

ආචාර්ය එන්. එම්. පෙරේරා වාසය කළ රතු වලව්ව නමින් හැඳින්වුණු නිවස පිහිටියේ විද්‍යාලය ඉදිරිපිට පාරේ අනෙක් පසින් ( මෙය තවමත් පවතිනවා ) ඉතින් මේ තමයි කතාවේ පසුබිම 

අදාළ සිද්දිය මෙසේයි .

දිනක් පාසල නිමවී මගේ පියා සිය ඛණ්ඩය පිට්ටනියේ  පුහුණුවීම්වල යොදවමින් සිට තිබෙනවා. ඒ අතරතුර මගේ පියා දැක තිබෙනවා  පිට්ටනියේ ඇත කෙලවරින් තුවායකුත් කරේ දමාගෙන  දියනෑමට පැමිණෙන මුදල් ඇමතිතුමාව  ඔහුගේ  පිටුපසින් සබන් කෑල්ලක් හා බාල්දියක්  අතින් ගත්  සේවකයෙක් පැමිණ තිබෙනවා . කෙසේ උනත් මේ ඇමතිවරයෙක් නිසා නිසි ගෞරව දැක්විය යුතුනිසා මගේ පියා ඒ අවස්ථාවේ ඛණ්ඩයට විධාන කරනවා .

මගේ පියා -  ඛණ්ඩය කල්බැලීම නවාතන් , ඛණ්ඩය සීරුවේින් සිටින්

මුදල් ඇමති තුමා -  ඉලන්දාරියා  මොකටද  මේ පුහුණුවීම් ?

මගේ පියා -  සර්, ලබන සතියේ  රන්ටැඹේ යන්න .

මුදල් ඇමතිතුමා -  ම්...........  මෙතන කීදෙක් දැන් ඉන්නවද ?

මගේ පියා -   25 යි  සර් .

 එකෙනෙහිම  ඔහු විසින් තම සේවකයාගේ කණටකර යමක් පවසා  ඔහුව නැවත නිවසට පිටත් කොට ඔහුළඟ තිබූ බාල්දියද  රැගෙන ඇමතිතුමා දිය නෑමට ගොස් තිබුණි. මගේ පියාද සුපුරුදු පරිදි ෆුනුවීම් යලි ආරම්භ කර තිබුණි. මද වීලාවක් ගිය පසු එතනට පැමිණියේ එව්වකට එම ප්‍රදේශයේ ප්‍රසිද්ධ හෝටලයක් ව පවතී සිසිල හෝටලයේ  සේවකයන් දෙදෙනෙකි . ඔවුන් විසින් බනිස් පෙට්ටියක් හා බීම පෙට්ටියක් පිට්ටනිය මැද තබා ගොස්තිබේ 

මගේ පියාගේ භාෂාවෙන් කියනාවානම් දෙයක්ලැබුණුවිට  ඉඩමේ හතර කොණ නොබැලිය යුතු නිසා බනිෂා බීම පෙට්ටියට වගකියූ ඔවුහු ඇමතිතුමාට පින් දෙමින් නිවෙස් වලට ගියහ .

විචාරක දියණිය  23.00 පැයට

ඔහු හා අපි .........................

ච්ත්‍රපටි බැලීම 

විචාරකතුමාගේ තාත්තා එයාල පොඩි කාලේ හැමදාම හොඳ ච්ත්‍රපටියක් ආවාම  එක බලන්න එක්ක යන පුරුද්දක් තිබිලා තියනවා, මොකද ඒ කාලේ දැන් වාගේ  සන්නිවේදන මාධ්‍ය දියුණු නැතිනිසා . පසු කාලීනව තාත්තා නැතිව, ගැන්සිපිටින් චිත්‍රපටි බලන පුරුද්දක් විචාරකතුමාට තිබිලා  තියනවා . ඒකට  හරියන්ඩම ඒ දිනවල විචාරකතුමා ඉඳලා තියෙන්නේ  චිත්‍රපටි ශාලාවක් කිට්ටුව තියන ගෙදරක . ඉතින් විචාරකතුමා ඉඳලා තියෙන්නේ එළියේ කාමරේ.  අර ශාලාවේ ෆිල්ම් එක කරකවන කොල්ල  විචාරකතුමා හොඳට යාලු කරගෙන.  ඉතින් 6.30 show එක පෙන්නනේ විචාරකතුමාට අතින් අඩ ගහලා . කරකවනවා කියන්නේ අද වගේ DVD නෑනේ  ඒ තැටිය අමුතු තාලෙටලු දාන්නේ .....  දැන් මෙයා යාලු ගැන්සියත් එක්ක ගිහිල්ලා ගැලරියේ ඉඳගෙන ෆිල්ම් එක බලනවා . ඔතන ඉන්නවා යාළුවෙක් එකම නළුවා විවිධ දර්ශන වල විවිධ ස්වරූපයෙන් ආවහම අහනවලු මූ කවුද බන් කියලා .............

 ඉතින් විචාරකතුමා කියනවලු ඒ ගාමිණි බන් .............

 ඒ අහවලා බන් ....................... ඒ උනාට මේක හරියන්නෙම නෑලු  පස්සේ විචාරකතුමා ෆිල්ම් බලන්න ගියාම ඒ යාලුවා ළඟ ඉන්දගන්නේ  නෑලු  

දවසක් ඔහොම ෆිල්ම් එකක් බලනකොට  අර යාලුවා ඇහුවලු කවුද බන් ඒ කියලා ...............

එදා විචාරකතුමා ළඟ ඉඳලා නෑ. වෙන එක්කෙනෙක් ඉඳලා තියෙන්නේ. එයා එක පාරටම කිවුවලු ........ තොගේ ............මා ඉන්නේ කියලා ......................

එදා ඉඳලා කට්ටිය නිදහසේ ෆිල්ම් බලනවලු ..........

ආයෙමත් දවසක ඔය හෝල් එකට ආවලු වැඩිහිටියන්ට පමණයි ගණයේ ච්ත්‍රපටියක් හැබැයි එක බලන්න මේ  නාඹර වයසේ පොඩිහිටියෝ ගිහිල්ලා . විචාරකතුමාට අයියයි මල්ලිලා දෙන්නෙකුයි හිටියා.  බාල මල්ලි  ඇර මේ  තුන්දෙනාගේ  වයස් අතර පරතරය තරමක් අඩුයි . ඉතින් දැන් විචාරකතුමා පුරුදු පරිදී යාලු ගැන්සියත් එක්ක ෆිල්ම් එක බලනවා . හැබැයි එදා ගැලරියේ උනාට ටිකක් පිටිපස්සේ ඉඳලා තමයි ඉඳලා තියෙන්නේ . 

ෆිල්ම් එකේ ඉන්ටවල් වෙලාවේදී ලයිට් දාපුවාම විචාරකතුමාට යාලුවෙක් කිවුවලු 

අර උඹේ මල්ලි නේද ඉන්නේ කියලා ................ බලනකොට පලවෙනි පේළියේම වාඩිවෙලා ඉන්නවලු බාප්පා ............ දැන් විචාරකතුමාට යකා නැග්ගලු . එතකොට එයත් දැකලා.  දැන් දෙන්නා සංඥා භාෂාවෙන් බැනගන්නවලු 

විචාරකතුමා - වරෙන්කො  අද ගෙදර ( අත දික්කරමින් )

බාප්පා - අනේ පලයන් යන්න,  බලපන්  පිටිපස්ස කියලා ( අතින් කිවුවලු )

විචාරකතුමා බැලුවාලු මූ මේ මොකක්ද කියන්නේ කියලා.  බලනකොට  විචාරකතුමාගේ අයියා ( ලොකු තාත්තා )  ඉන්නවලු  ODC  එකේ,  මේ දෙන්නගේ රංගනය බලාගෙන . මුකුත් දැක්කේ නෑ වගේ . ඉතින් විචාරකතුමාගේ භාෂාවෙන් කියනවානම් 

// ඉතින්   මොකේදැයි  දැන් වළදන්නේ // කියලා   හීමිට  ඉන්දගත්තලු.

එතකොටම ෆිල්ම් එක  පටන් අරගෙන 

ෆිලිම් එක ඉවරවුනාමත් ආව පරිදි  හොඳ ළමයි වගේ තනියම යන්ඩ පටන් ගත්තලු . දැන් පාරේ  යන්නේ අයියා ඉස්සෙල්ලම ඊට  අඩි 20 ක් විතර පස්සෙන් විචාරකතුමා  ඊට අඩි  10 ක් විතර පස්සෙන්  මල්ලි . ගේ ළං  උනාම  නෝ කතා නෝසිනා වගේ ගොස් , හොඳ ළමයි වගේ තම කාමර වලට රිංග ගත්තලු . 

කතන්දර කියාදීම 

ඔන්න ඉතින් පොඩිකාලේ ළමයි කවුරුත් ආසයිනේ කතන්දර අහන්න. ඉතින් අපේ අම්මා මට මතකයි  විවිධ කතන්දර කියලා දෙනවා . ඉතින්  අර ඉස්කෝලේ උගන්නපු කාලේ  විචාරක තුමාට මං කිවුවාම කතන්දර කියල දෙන්න කියල ඔහු කියන්නේ එකම කතාන්දරයයි .  ඒ තමයි  වටු කිරිල්ලිගේ කතාව. ඒකට  හේතුව මන් දන් නෑ . හැමදාම කියාන්නේ ඔය කතාව විතරයි .

ඉතින් විචාරක තුමා පටන් ගන්නවා - ඔන්න එකමත් එක කාලෙක කලෙක හිටියා වටු කිරිල්ලියක් , මේ වටුකිරිල්ලි දවසක් ගලක් උඩ බිත්තරයක් දැම්මා. බිත්තරේ ගල පලාගෙන ඇතුළට ගියා ............ ඉතින් ඔය විදියට කියනවා  

හැබැයි කවද ඇහුවත් කියන්නේ ඔය කතාව විතරයි .  ඒකට හේතුව මංම හොයා ගත්තා මොකද කතාව දිගයි . අවසානේ අහන්න මට ඇහරිලා ඉන්න වෙන්නෑ එයාට ලේසියි .

ඉංග්‍රීසි  ඉගැන්වීම 

විචාරක තුමාට ඉංග්‍රීසි  භාෂාව මනා ලෙස හසුරවන්න පුළුවන් . ඉතින් අපේ අම්ම අප කුඩාකල විචාරකාතුමා නිවාඩුවට නිවසට පැමිණිවිට ඔහුට පවසනවා 

අනේ,  මේ ළමයි දෙන්නත් එක්ක ඩිංගක් ඉංග්‍රීසියෙන් කතාකරන්නකෝ,  එතකොට මේ දෙන්නත් ටිකක්  ඉගෙන ගාන්නවනේ කියලා 

ඒ වුනාට  කවදාවත් ඒ කියන වෙලාවට විචාරකතුමා එහෙම කරන්නේ නෑ.......

එයා ඉංගීසි පන්තිය පටන්ගන්නේ මධුවිත ටිකක් තොල ගෑවට පස්සේ ................

එතකොට මෙහෙමයි 

විචාරකතුමා -  ළමයි ........... අද අපි ඉගෙන ගන්නේ My Self  ( ටිකක් උස ස්වරයෙන් )

                        My Name is ........................

ඔහොම ටිකක් වෙලා ගිහින් කියනවා  දැන්  බලන්න හරි ලේසියි . හෙම්බිරිස්සාව   හැදුනාම නිකම්ම ඉංග්‍රීසි පුළුවන් වෙනවා. 

මෙහෙමයි   Has shee  කිවුවාම අනෙක් කෙනා අහන්න ඕන Whos he  කියලා 

මේවගේ එකක් කිවුවාම අපට හිනා යනවා අම්මා කෝපයෙන් රතුවෙනවා . පාඩම එතකින් නිමයි . 

එදා අපිට ඔහු කියල දුන්නේ භාෂාවක් තමන් තනිව ස්වෝත්සාහයෙන් ඉගෙනගත්විට එහි මතකයේ රැඳෙන ප්‍රමාණය වැඩි බවයි. පසු කාලීනව ඔහු මාව වෙනමම ඉංග්‍රීසි කථා පුහුණුවකට යොමුකළා. නැගණියට පාසලෙන් හා උසස් අධ්‍යාපනයෙන් එය හිමි උනා ...............

බයිසිකල්  පැදීම 

මගේ මව කියන පරිදි විචාරකතුමාට  බයිසිකල් පදින  උණක් තිබුනලු . හැබැයි වේගේ වැඩියි  වගේම ඔහුටම කියලා බයිසිකලයක් තිබුනෙත් නෑ . නමුත් හදිසියට යාලුවන්ගෙන් බයිසිකල් ඉල්ලගෙන ගමන් ගොස් තිබුනා. ඉතින්  ඔහොම දවසක් ගමනක් යද්දි මතක හිටින වැඩක් වෙලා . සිද්ධිය මෙහෙමයි. 

1980 දශකයේ මුලභාගේ  ජූනි මාසයේ මුල සතියේ දිනයක හරියටම මන් ඉපදිලා  සතියකින් මගේ මවගේ මිත්තණිය මිය ගිහින් තියනවා. මගේ මව සිටි තත්වය අනුව ඇයට යාමට නොහැකි නිසා ඇය විචාරකතුමාට පැවසුවාලු , ඔයාට පුළුවන්ද  මළ ගෙදර   ගිහින් එන්න කියලා . යාළුවගේ බයිසිකලේ ගිහින් එන්න කිවුවාම,  විචාරකතුමා එක පයින් හා කියලා . 

දැන් විචාරකතුමා මළගෙදර යන්න  පිටත් වෙලා . මට කියන්න බැරි උනා, එවකට මේ දෙදෙනා ගුරුභවතුන් නිසා පාසලේ ගුරු නිවාසයේ තමයි හිටියේ . ඉතින් එතන ඉඳලා ටවුමට මහාදුරක් නෑ. ගිහින් විනාඩි පහලු ගතවුනේ මවට ආරංචි උනාලු පාර අයිනේ තිබුණු කඩල කඩයක් කඩාගෙන බයිසිකලේ පෙරළිලා කියලා . 

දැන් අම්මට "ගෙදර ගියොත් අඹු නසී  මග හිටියොත් තෝ නසී" වගේ වැඩක් තමයි වෙලා තියෙන්නේ  . මාව දාල  විචාරක තුමා බලන්න යන්න විදියක් නෑ. විචාරකතුමාගේ තත්වේ දන්නෙත් නෑ.  භය බිරාන්තව ඉන්නකොට ආයේ පණිවිඩයක් ආවලු .  විචාරකතුමාටවත් , බයිසිකලේටවත් හානියක් නෑ. කඩල කඩේ කුඩු කියලා . මළ ගෙදර එතනින් ඉවරයි . බයිසිකල් පැදිල්ලත්  මගේ මව තහනම් කරාලු . ඉන්පසු 2015 වෙනකම් මන් දන්න පරිදි විචාරකතුමා බයිසිකල් පැද්දේ නෑ. 

විචාරක දියණිය 12. 25 පැයට 

                    

වටු කිරිල්ලී හමුවීම සහ කැකිරිහේනේ රජ්ජුරුවෝ

ඔය ඇත්තන්ට මතකද මම ටික දොහකට උඩදී කතාවක් හෙවත් කටන්තරයක් ලිව්වා, වඩු කිරිල්ලියෙක් ගැන. අපේ ඉකොනොමැට්ටා තුමා, ඒ කතාව කියවලා මතයක් ප්‍රකාශ කළා, එය වඩු කිරිල්ලී වෙන්න බැහැ, වටු කිරිල්ලී වියයුතුයි කියලා. 

හරිනේ වැඩේ. බලනකොට වටු කිරිල්ලී නේන්නම්. ඊයේ පෙරේදා මගේ අසල්වැසියකුගේ නිවසේ ඉඳලා, මේ වටු කිරිල්ලිව මට අහම්බෙන් මුණගැහුණේ නැතෑ. ඕකනේ කියන්නේ, අර අහවල් එකට අහවල් එකක්, අහවල් දිහාවේදී හමුවෙනවා කියලා. මේ ඉන්නේ වටු කිරිල්ලී.

මේක ලස්සන ජනකතා එකතුවක්. ඒ.පී.ගුණරත්න මහතා ගැන තමුන්නාන්සේලාට අමුතුවෙන් හැඳින්වීමක් කරන්න අවශ්‍ය නැහැනේ. එතුමාගේ පරිවර්තන කෘති කියවා නැත්නම් වැඩක් නෑ හරිය? 

මේ පොතේ කථා 40 ක් තියනවා. මේ නිවාඩු කාලේ කියවන්න කියලා, පාසල් දරුවන්ට මේ පොත අරං දුන්නොත් නාකද? නිකං කාටුන් බල බලා, පෝන් ගේම් ගගහා ඉන්න වෙලාවේ, මොළයට යමක් දාගැනීම සඳහා. අනික විෂයය බාහිර කියවීම් අතින් අපේ දරුවන් බොහොම දුර්වලයි. 

ඔන්න මේ පොතේ තියන කතාවක් පහළින් දානවා. අනේ මේ, මට තේරෙන්නේ, මේක කතාවක් කියලා විතරයි. ඔය ඉකොනොමැට්ටා තුමා, රාජ් ගොයියා, අර නාහෙට නාහන මාතලන් ගොයියා, අපේ ඉයන් උන්නැහේ, මේ කතාව කියවලා මොන මොන අර්ථකථන දෙයිද මන්දා. මම මේ කතාව දාන්නේ පාසල් නිවාඩුව ගතකරන ළමයින්ට කියවන්නයි. මක්කිව්වා? ඔව් ඉතින් දියවන්නා පාසලේ දරුවන්ටත් ගැලපෙනවා මේ කතාව. 

හ්ම්.............මටත් කැකිරිහේනක් තිබුණානම්................

2016 දෙසැම්බර් මස 09 වැනි දින 2330 පැය 

සිංහ වෙස් ගත් හිවල් මොටාලා

  මේ ලිපිය, කිසිසේත් ලියන්නට සිතාගෙන සිටි ලිපියක් නෙවෙයි. මේ දිනවල, සංස්කරණය වෙමින් පවතින ලිපි හයක්, මගේ බ්ලොග් ලිපි කෙටුම්පත් වශයෙන් තිබෙනවා. නමුත්, මගේ ආත්ම අභිමානය කෙලෙසන්නට වැර දරන, අවලම් ගති ලක්ෂණ සහිත පුඟුලන් කීපදෙනෙකුගේ, ඒ අවලම් චර්යාව නිසා මේ ලිපිය ලියවෙන්නට හේතු කාරණා පෑදුණා.

  හිවල්ලු සිංහයන් වෙන්න උත්සාහ කරණ එක අද ඊයේ වෙච්චි දෙයක් නෙවෙයිනේ. අනික ඒ ලෝක ස්වභාවය, බ්ලොග් ලෝකයට කියලා වෙනසක් නැහැ. කාලෙන් කාලෙට, බ්ලොග් ලෝකයේ, සිවල් ව්‍රතය, සුනඛ ව්‍රතය, නපුංසක ව්‍රතය, රකින උන්ගේ කිරිජ්ජ පල්ලට කෙවිටෙන් ඇනලා, 'ඒයි.....උඹ හිවලෙක්, සුනඛයෙක්, නපුංසකයෙක්, කියලා මතක් කරදීමට සිදුවීමත් පුදුමයක් නෙවෙයි. මේ ඊයේ පෙරේදා, මෙවැනි හිවලෙක්/සුනඛයෙක්/නපුංසකයෙක්/ කෙඳිරිගාමින් මගේ පස්සෙන් එනවා. ඔබ දන්නවා ඇති නේ, නපුන්සකයන් කෙඳිරි ගහා පස්සෙන් එන හැටි. අනේ පොඩ්ඩක් ඉන්නකූ....කියාගෙන. මේ නපුංසකයා/යෝ අන්න ඒ වගේමයි. 

   මේ බ්ලොග් නපුංසකයාට වැළඳිලා තියෙන්නේ එසේ මේසේ බ්ලොග් ෆොබියාවක් නෙවෙයි. කාලයක් තිස්සේ අවලම් රසය බෙදාදී ජනප්‍රියවීම තුළ ඔලුව උදුමවාගෙන හිටි මේකාට, ඒ ජනප්‍රියත්වය සදාකාලික නොවන බවත්, අවලම් කතා නොකියා, ඊට වඩා රසවත්ව ජීවිතය ගැන ලියන්නට හැකි බ්ලොග් කරුවන් සිටින බවත් තේරුම් යනවිට, නපුංසක තෙමේ හොඳටම ප්‍රමාදවී වැඩිය. 

   තමන්, සෘෂි වරයකු මෙන්, බ්ලොග්‍ ලෝකය තුළ, සදාකාලිකව වන්දනයට පූජාවට ලක්විය යුතු යැ යි, ස්වයං මෝහනයට සහ ස්වයං වින්දනයට පත්ව සිටින මෙවැනි පුඟුලන්, කිසිදිනක, තමන්ට අභියෝග එල්ලවනු දකින්නට අකමැතිය. ඒ අභියෝග, බ්ලොග් රචනය තුලින් අබිභවා යන්නට තරම් ලේඛන හැකියාවක්, තමන් තුළ නැති බව දන්නා මේ නපුංසකයා/යෝ, ඉනික්බිති, තම පහත් ජන්ම ලක්‍ෂණ පෙන්වමින්, තමන් මහමග පඳුරක් අස්සේ හොරිකඩ බැල්ලියකට ජාතක වූ බව, ලොවටම මොනවට පසක් කරමින්, අපහාසය පමණක් තම අවිය කරගනිමින්ද, අශූචි වලග ලැග සිටිමින් ප්‍රතිමල්ලවයාට සටනට අභියෝග කරන සූකරයන්ගේ තත්වයට පත්වෙති. 

   මේ අවජාතක ව්‍රතය නොඉවසන වෙනත් බ්ලොග් රචකයකු, සදාචාරාත්මක බව පසෙක තබා, මොවුන්ගේ සාමාන්‍ය පවුල් ජීවිතයේ ස්වරූපයට ගැලපෙන අසැබි වදනින් ඇමතූ කල්හි, වාලධිය පශ්චාද් භාගයේ ගසාගත්, හොරිකඩ පර බල්ලකු මෙන්, මම බෝසතෙක්මි යයි, බෑඟිරි ගසයි. 

   මුන්ගේ අවලම් අඩවි, අප විසින් අත්හැරදමා තිබුණත්, තමන්ගේ අවජාතක බව ප්‍රදර්ශනය කරමින්, ප්‍රස්තුතයට අදාළ නොවන අදහස්, අප අඩවිවල අතහැර දමා යති. පඳුරක් ගානේ කකුල උස්සන, අවජාතක හොරිකඩ පරබල්ලන්ගේ ව්‍රතය, මුන් අනුගමනය කරන බවට හොඳම නිදසුනකි. 

   මෙතැන්සිට කතාව මෙසේ පැහැදිලි කරමි.  මේ මෑතකදී, කලකට පසු, මා යුද අවියක් ගැන ලිපි මාලාවක් ලියන ලද්දේ පාඨකයන් බොහෝ දෙනෙකුගේ ඉල්ලීම පරිදිය. මා සිතුවාටත් වඩා එම ලිපි මාලාව ජනප්‍රිය විය. 

   ඊයේ පෙරේදා දිනක W 3 ලංකා බ්ලොග් අඩවියේදී, මේ ගොන් වහන්සේ, තමන් නොදන්නා විෂයයක් ගැන කමෙන්ට් එකක් දමා තිබුන අතර, මම එතැනදීම, ඒ බ්ලොග් සුනඛයාට නිසි පිළිතුරු දුනිමි. මේ තියෙන්නේ ඒ ගොන් අදහස සහ මගේ පිළිතුරයි. 

   මේ ලාමක පඟර නැට්ටා ප්‍රස්තුතයට අදාලව අදහස් ප්‍රකාශ කිරීමට නොහැකි පුස්සෙක් බව පැහැදිලිවම පෙනෙනවා. මෙන්න මම මේ පුස්සාට දුන්න පිළිතුර.

  වැඩේ වැරදුන බව පුස්සාට තේරුනා. පුස්සා වහාම තමන්ගේ ගොන්කම වහගන්න, තව කමෙන්ට් එකක් දැම්මා. ඒක හරියට, මේ කැනහිලා තමන්ගේ රෙද්ද කඩලා මූණ වහගත්තා වගේ. පුස්සාගේ හෙළුව එහෙම පිටින් එළියේ.

  ඇත්තටම මේ හරකා රෙද්ද කඩා මූණ වහගත්තා නොව සියලුම රෙදි උනා, බලපල්ලා මගේ සීතාම්බරපටයේ ලස්සන කියා කීමක් තමයි කරන්නේ. මට වට්ටෝරු වෙදෙක් කියන මේ අමනයා, GPMG තුවක්කුව ගැන නොදන්නා දැනුම හිඟන්නෙකි. මහා ප්‍රාඥයකු මෙන් එම තුවක්කුවේ සම්පූර්ණ නම ලියා ඇත්තේ මීටපෙර කිසිවකු නොදත් දෙයක් ප්‍රකාශ කරන ආකාරයටය. ඕනෑම කෙනෙකු GPMG යන අකුරු හතර යොදා සෙවීමක් කලවිට, මෙන්න මේ විස්තර ලැබේ.   මේ වෘෂභ රාජයා එතනින් ගත් විස්තර ඇදබාන්නේ, රම්බෝ වගේ යුධයට ගිය කෙනෙකු මෙනි. නමුත් මුන්දෑ නොදන්නා කරුණ නම්, අපේ හමුදාව පාවිච්චි කරන්නේ, එම ලින්ක් එකේ දක්වා ඇති මෝස්තරය නොව මෙන්න මේ මෝස්තරය බවයි.   මුන්දෑ කියන දුරට වඩා වැඩි දුරකට මේ අවියෙන් වෙඩි තියන්න පුළුවන්. ඒ මදිවට මේ මීහරකා, GPMG යනු field gun එකක් යයි තප්පු ලයි.  ඔබම බලන්න field gun කියන්නේ කුමක්ද කියා. ඉදින් මෙවැනි ගවයන්ගේ කර ඇඹීම, නොපමාව කලයුතු බව ඔබට වැටහෙනු ඇති. වෙඩි තැබීමේදී විශාල පරාසයක් ආවරණය කළහැකි නිසා,  (beaten zone) GPMG අවිය, (area weapon) එකක් ලෙස හඳුන්වනවා. 

   කිසිදු අවස්ථාවක අනුඛණ්ඩයක් (detachment) කිලෝමීටර් 3 - 4 ක් ඈත තනිව ස්ථානගත නොකරන්නේ, 

1.  අවශ්‍ය අවස්වථාකදී ආධාරක භටපිරිස් ලබාදීම (reinforcement)  අපහසු වීම.

2. ආධාරක වෙඩි බලය සහ සන්නද්ධ රථ ආධාරය ලබාදීම, අපහසු වීම. (support fire and tank support) 

3. තුවාලකරුවන් ඉවත්කරගැනීම අපහසුවීම. (casualty evacuation - CASEVAC)

4. වියළි/අමු සලාක ද්‍රව්‍ය සැපයීම අපහසුවීම.

5. නිතර ගුවනින් අවශ්‍යතා සැපයීමේදී, ගුවන් යානා සහ කඳවුර යන දෙකම, දැඩි අවදානමකට පත්වීම.

යන කරුණු නිසා ය. 

  හැක් හැක්, මේ අයියා, ආදී කාලයේ කරුපයියෙකි. 1958 මැෂින් තුවක්කු ප්‍රහාර ගැන කතාකරන මේ කරුපයියා, 1971 දී,  .303 LMG අවියෙන්, අපේ හමුදාව සටන් කල ආකාරය ගැන මොකුත් නොදන්නා, කරුමක්කාර කරුපයියෙකි. 

  මුන්නැහැ එසේ මෙසේ ප්‍රාඥයකු නොවේ. වින්නඹු අම්මලාගේ අත් උදව්වට යැවීමට තරම් සුදුසු ප්‍රාඥයෙකි. අයුතු ජනරාශියක් විසුරුවා හැරීම පිළිබඳව, මා ලියන ලද ලිපිය, මුන්නැහේගේ  මහා දැනුම් සම්භාරය අනුව විකාරයකි. ඇත්ත ඇත්ත, 'ඌරෝ කවද්ද කහ කෑවේ' කියලා, පරණ කියමනක් තියනවනේ. 

   මුන්නැහේ ඉස්සර ගුවන්විදුලියෙන් ප්‍රචාරය වුන  'විනෝද සමය' වැඩසටහනේ පිටපත් ලිව්වානම් බොහොම හොඳයි කියා මට සිතේ. අයුතු ජන රාශියක් විසුරුවා හැරීමට, හමුදා නිලධාරියකුට බලයක්, ඔහුගේ නිළ බලයෙන් ලැබී ඇතැයි මම කියා නැත්තෙමි. නමුත් මේ ගව උන්නැහේ, තමන්ගේ සරම කණපිට ඇඳගත්තා මදිවට, කඩුල්ලත් අල්ලා අමුඩය ගසාගෙන ඇත. අයුතු ජනරාශියක් තමන්ට විසුවන්නට තරම්, භටපිරිස් ශක්තියක් නැති බව, පොලීසියට අවබෝධවූ විට, ස.පො.අ. නිලයේ නිලධාරියකු උසාවිය වෙත ගොස්, ඒ බව වාර්තාකොට, හමුදා බලය ඉල්ලා සිටී. එවිට මහේස්ත්‍රාත් වරයා, එම බලය ලබාදෙන්නේ, හමුදාවෙන් විමසා, හමුදාව විසින් නිර්දේශ කරන නිලධාරියා වෙතටය. නැතහොත්, එම නියෝගය ලැබෙන්නේ, ඉඳුරාම හමුදාපතිවරයා වෙතටය. ඉන්පසු සුදුසු නිලධාරියකු යොදවන්නේ, හමුදාපතිවරයා විසිනි. ඒ කාර්යය හමුදාව භාරගත් පසු, මහේස්ත්‍රාත් වරයාද කැටුව යන්නේ, නීතියට අනුකූලව එම ක්‍රියාන්විතය සිදුවේද යන්න නිරීක්ෂණය කිරීමටය. මේ කරුපයියා අයියා Commissioned Officer / Gazetted Officer කියන දෙකේ වෙනසවත් නොදන්නා හරක් අයියෙකි. 

දැන් බලමු තවත් මේ වෛශා පුත්‍රයන්ගේ කමෙන්ට් කීපයක්.

  
  බලන්න මේ ඇනෝවා සාමාන්‍ය සෙබළකු බඳවාගන්නා පරිපාටිය ගැනවත් අවබෝධයක් නැති පුස්සෙකි. psc යනු, අධිකාරියට පත්වූ නිලධාරීන්ට පමණක් හිමිවන පාඨමාලාවක් බව නොදන්න මේ ගවයා, මා අධිකාරියට පත්වුණේ  ඒ පාඨමාලාව කිරීම නිසාදැයි අසයි. එන්සීඕ කමිෂන්ඩ් කියා අධිකාරි පත්වීම් දෙන ක්‍රමයක්, හමුදාවේ නැති බවද මේ හරකා නොදනී. හමුදාවේ තිබෙන්නේ Field Commission සහ Quartermaster Commission යන ක්‍රම දෙක පමණක් බව, මේ ගවයා නොදනී. මූ අහන්නේ, සෙසු නිලයකු ලෙස සිට පසුව අධිකාරිය ලැබුවාද යන්න විය හැකිය. හැබැයි මෙතනදී මූ, උඩබලාගෙන කෙල ගහගන්නවා පමණක් නොව, මුගේ දෙමව්පියන්ටද සමන්වා ගනී. ඒ මෙසේය. 

  ප්‍රභාකරන් මරණයට පත්කළ භටපිරිස් අතර සිටි ප්‍රධාන පෙළේ නිලධාරියකු, මෙලෙස සෙසු නිලයකු ලෙස සිට, අධිකාරියට පත්වූවෙකි. එමෙන්ම එවැනි තවත් එක් නිලධාරියකු, ඒ අවස්ථාවේ එතන සිටියේය. ප්‍රභාකරන්ගේ මරණයෙන් පසු ඒ සිද්ධිය මට සවිස්තරව දුන්නේ ඔහු ය.  මේ දෙදෙනා අද ද ශ්‍රී ලංකා යුද හමුදාවට විශිෂ්ට සේවයක් ඉටුකරති. ඊට අමතරව මෙලෙස සෙසු නිලයන්ව සිට අධිකාරියට පත් සෑහෙන පිරිසක්ද, සේවයේ යේදී සිටිති. 

   මෙවැනි හරකුන්ට, යුද හමුදා පරිපාලනය ගැන දැනුමක් නොතිබීම නිසා, ශ්‍රී ලංකා යුද හමුදාවට කරන අපහාසයම ඇති, මුන්ව අධිකරණයට ගෙන යන්නට. 

   මෙලෙස සෙසු නිලයන්ව සිට අධිකාරියට පත්ව, මේජර් ජෙනරල් නිලය දක්වා උසස්වීම් ලැබූ නිලධාරීන් සිටින බව, මේ හරකා නොදනී.  මූ හිතන්නේ, සෙසු නිලයකුව සිට අධිකාරියට පත්වීම, පහත් පෙළේ අධිකාරී පත්වීමක් ලෙසයි. අනේ මෙවැනි හරකුන් වැදු මුන්ගේ මව්ලාට.....

   මේ උන්නැහේ කවුද කියා මම හොඳින්ම දනිමි. අර අපේ රුවන් එම් ජයතුංග දොස්තර මහත්තයා කියනවා වගේ, මූ විශාදය නමැති රෝගයෙන් පෙළෙන්නෙකි. මූට විශාදය හැදුනේ හරිහමන් පදනමක් නැති ජීවන රටාවක ඉන්නා එකෙකු නිසාය. 

   මූ සෑහෙන මහන්සිවී කලකට ඉහතදී වෙනත් බ්ලොග් කරුවන් වෙත දුරකථන ඇමතුම්, ඊ මේල් යවා, විචාරක තුමා කියන්න එපා කිව්වේය. එයින් කීපදෙනෙක් ඒ ගැන මට කියා සිටී අතර, මා කිව්වේ, එය හොඳ බවත්, ඔබට කැමති ආකාරයකට මා ඇමතීමට ඔබට නිදහස ඇති බවත්ය. බ්ලොග්කරුවන් දෙදෙනෙක්, මගේ එක්තරා ලිපි මාලාවක, පළමුවැනි කොටසේදී විචාරකතුමා යනුවෙන්ද, දෙවැනි කොටසේ සිට විචා යනුවෙන්ද ඇමතුවේ, ඒ නිසාය. මේ විචා යන නාමයට මම බෙහෙවින් ප්‍රියකරමි. මන්ද, එයින් මා තුළ, තාරුණ්‍යයේ ජවයක් ඇතිකරන නිසාය. අද මට විචාරක තුමා යනුවෙන් අමතන බොහෝ අයට, එසේ නොකරන ලෙස මා ඉල්ලා ඇති වාර ගණන ද අපමණය. 

  හැබැයි මේ පුඟුලා උඩින් පෙන්වන්නේ බොහොම ලොකු හිතවත්කමකි. මේ අයියා, නූගත්කම, බේබදුකම, අවුල්සහගත පවුල් අතීතය නිසා, තවතවත් විශාදයේ පතුලට කිඳා බසිමින් සිටී. 

   මගේ පදක්කම් ගැන අහන මේ කැනහිලා,  වීර පදක්කම් එකක්වත් නොලබා විශ්‍රාම ගිය මේජර් ජෙනරල් වරුන් පවා සිටින බවත්, ඔවුන් සටන් පෙරමුණේ සිටියත්, වීරපදක්කමකට නිර්දේශ නොලද බවත්, නොදන්නා මේ ගොන් තඩියා, විශ්‍රාමික නිලධාරීන්ගේ ලැයිස්තුවක් සොයා නොකියවන්නේ ඇයිද කියා නොදනිමි. 

   

   ඔව් මා එහෙම ලිපියක් ලිව්වා. එය ප්‍රතික්‍ෂේප කරන්නේ නැහැ. ඇයි ඒ කුමන්ත්‍රණ කතාව යටගියේ? ඒ යට යාමෙන් තමයි මේ හවුල් ආණ්ඩුව බිහිවුනේ. එදා ජනාධිපති මැදුරට, අගවිනිසුරු, නීතිපති, ත්‍රිවිධ හමුදාපතිවරුන්, පොලිස්පති, පැමිණ සිටි බව කියවුනා. ඒ ඇයි? රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා එදා කලකී දේ ගැන මාධ්‍ය වාර්තා කියවා බලන්න. 

   විශ්‍රාම ගියා කියා හමුදා නිලධාරියකුට හමුදාව සමග ඇති සබඳකම් බිඳී යන්නේ නැත. ආරංචි දැනගැනීමට බාධා නැත. නමුත් ඒවා ලැබෙන්නේ හමුදාවේ සිටියදී හොඳ මානව සබඳතා තබාගත්තා නම් පමණයි. සමහර විශ්‍රාමිකයන්, විශ්‍රාම ගොස් වසරකින් දෙකකින් මියයන්නේ, එවැනි සබඳතා නැතිවීමෙන් ඇතිවන හිත වේදනාවත්, එක් හේතුවක් නිසා. 

   අපහාස ටික පැත්තක තියමුකෝ. මේ හරකා දන්නේ නැහැ, අවශ්‍ය නම් ජීවත්ව සිටියදී, පරම වීරවිභූෂණය ප්‍රදානය කරන්න පුළුවන් කියලා. ඒ කියන්නේ මේ හමුදා කතා කියන සාමුවන් බොහොමයක්, හමුදා දැනුමක් ඇති එවුන් නෙවෙයි. 

 සාරස හෙවත්, මා දන්නා තරමින්, 'කුමාර කළුආරච්චි නමැති දත් දොස්තර වරයා' සෑම අඩවියකටම පැමිණ, අන්දරේ කෙනෙකු මෙන් හැසිරෙයි. මොහු දේශපාලන ලිපිවලට දමන කමෙන්ට් වල පවා, අර උදය ගොම්මන්පිල වැනි දේශපාලන හරකුන් දක්වන ජෝකර් ලක්ෂණ විනා, ගැඹුරක් හෝ හරයක් නැත. තාත්වික සහ තර්කානුකූල බවක් නැත. මා සබැඳි කමෙන්ට් බොහොමයකදී, මොහු තම නිර්ලජ්ජී බව ප්‍රකාශ කරන 'ජෝක් කෑලි' එකතුකිරීමට වඩා යමක් කර නැති නිසා, ඔහුද නිකම්ම නිකම් පුස්සකු ලෙස නම් කරමි.  

   දේශපාලනය ගැන මහා කොමෙන්ට් කරුවකු වුනාට, ජනරළ පත්තරය ගැන වත්, සාරස නොදනී. දේශපාලන කමෙන්ට් දැමීමට නම්, රටේ දේශපාලන ඉතිහාසය කියවා, ප්‍රාමාණික අවබෝධයක් ලබා සිටිය යුතු බව නොසිතන සාරසලා, වැදුවන් ඉදිරියේ කොලොම්බු ලන්නා සේ කතාකිරීම, දෙකොනින් හිනායන විහිළුවකි.  කිසිදු දර්ශනයක් නැතිව මේසේ විහිළු කෑලි ලිවීමෙන්ම ඔහුගේ පුහුබව පෙනෙයි. 

   හැක්. පැන්ෂන් ගිය කෝප්‍රල්ලා සාජන්ලා විතරක් නෙවෙයි, මේජර් ජෙනරල්ලාත් අර ඇවන්ට් ගාඩ් එකේ මේජර් සේනාධිපති යටතේ වැඩ කරන්නේ. 

   හරකෝ, මේක මතක තියාගනින්. මට හොඳ විශ්‍රාම වැටුපක් ලැබෙනවා. මට වෙනත් ආදායම් මාර්ග තියනවා, මටම අයිති නිවසක්, කාර් එකක් තියනවා, මගේ බිරිඳටත් විශ්‍රාම වැටුපක් ලැබෙනවා, මගේ දරුවෝ හොඳ රැකියාවල ඉන්නවා. ඒ නිසා මට වෙනත් රැකියා අවශ්‍ය නැහැ. උඹ වගේ හිඟන්නෙක් නෙවෙයි මම. 

 අන්තිම කොමෙන්ට් එක දාලා තියෙන්නේ අර මම ඉංගිරිසි නිවැරදි කරපු හිඟන්නා විසින්. මම උගේ ඉංගිරිසි නිවැරදි කලාට පස්සේ, ඌ මලලසේකර ශබ්ද කෝෂය බලලා තියනවා. මුගේ සිඟිති මොලේට තේරෙන විදිහට මූ හිතන්නේ ,මම ලිපි ලියන්නේ ඒ ශබ්දකෝෂයෙන් කියලා. තේරෙනවා නේද මුන්ගේ තරම. මුන්ට තමයි කියන්නේ;

ඇතුල් පැත්ත පිටපැත්ත නොදන්නා 
කිතුල් පිත්ත මත පියවර මැන්නා 
උකුල් ඇටෙත් උගෙ එලියට පැන්නා 
එහෙව් උනුත් අද සබයට එන්නා 

 ඒ මදිවට එකෙක් මට ගහන්නම ප්‍රොෆයිල් එකක් හදාගෙන. මීට ඉස්සර කවදාවත් අහලා නැති සුමිත් කියන නමකින්, මේ කැනහිලා ඇවිත් තියෙන්නේ. බලනකොට මේ මටම ගහන්න අටවගත්ත ප්‍රොෆයිල් එකක්. 

   මා කණගාටුවන එක් කරුණක් තියනවා. මා ප්‍රති උත්තර නොදී සිටියදීත්, කිසිදු කමෙන්ට් එකක් දමා නොතිබියදීත්, මට අපහාසාත්මක කමෙන්ට් දැමුවිට, එසේ කිරීම අසාධාරණ බව කීමට හෝ එවැනි කමෙන්ට් ඉවත් කිරීමට අජිත් පැරකුම් ක්‍රියා නොකිරීම ගැන කණගාටුයි. 

   මේ සියල්ල අධ්‍යක්ෂණය කරන්නේ, අර මම කලින්ම සඳහන් කළ බොරු උපාසකයා බව, මට ලැබුණු දුරකථන ඇමතුම් පහකින් කියවුණා. මේ සුනඛයන්ට උත්තර නොදී නිකම් ඉන්න එපා කියා, මට දැන්වූ සියලු දෙනාට ස්තුතියි. 

  මගේ අඩවියේ ඇනෝ කමෙන්ට් වලට ඉඩ නැතිවීමේ දුකෙන් පෙළෙන කාලකන්නි හැත්ත එකක් මතක තියාගනිල්ලා. මේ මගේ අඩවිය. කමෙන්ට් අනුමත කිරීම හෝ කපා දැමීම මගේ අභිමතය අනුවයි සිදුවෙන්නේ. 

2016 ඔක්තෝබර් මස 16 වැනි දින 0032 පැය 

වඩු කිරිල්ලිගෙ කතාව

වඩු කිරිල්ලිගෙ කතාව අහලා නැද්ද? අහපු අයත් ඇති, නොඅහපු අයත් ඇති. අහපු අයගේ මතකය අලුත් වෙන්නත්, නොඅහපු අයගේ රසවින්දනය සඳහාත්, විශේෂයෙන්ම අපේ දරුවන්ට කියාදීම සඳහාත්, මේ කතාව මෙහෙම සටහන් කරන්නේ, කුඩා කාලයේදී මට මේ කතාව කියාදුන්, මගේ අම්මා බුදුවේවා! කියන ප්‍රාර්ථනයත් සමගයි.

මගේ අම්මා ගුරු දෙගුරු කියන දෙවර්ගයටම අයත් වෙනවා. අම්මා නිවසේදී මට දෙගුරුන් ගෙන් එක්කෙනෙකු වූ අතර, පාසලේ පහල බාලාංශ පන්ති වලදී, මගේ පන්ති භාර ගුරුතුමිය වුණා.

ඒ කාලේ අදවගේ රූපවාහිනී කාටූන් තිබුණේ නැති නිසා, අම්මලා, කිරි අම්මලා, ආච්චිලා, සීයලා, කිරි අත්තලා, කියාදුන් මෙවැනි කතා වලින්, ඉතා අගනා චිත්තරූප, දරුවන්ගේ මනසේ වර්ධනය වූ අතර, ඔවුන්ගේ චින්තනය මෙන්ම චර්යාව වෙනස් කරන්නත්, එයින් යහපත් බලපෑම් ඇතිවුණා.

හොඳයි, මෙන්න මේකයි කතාව. හෝව්! කතාව කියන්න කලින් තවත් එක දෙයක් කියන්න තියනවා. කතාව අහන ගමන් හූමිටි තියන්න ඕනේ. එහෙමයි ඒ කාලේ අපේ වැඩිහිටියෝ, මේ කතා අපිට කියලා දුන්නේ.

ඔන්න එකෝමත් එක රටක වඩු කිරිල්ලියක් හිටියා. මේ වඩු කිරිල්ලී ගලක් උඩ බිත්තරයක් දැම්මා, බිත්තරේ ගල පලාගෙන ගල ඇතුළට ගියා. වඩු කිරිල්ලී දුකෙන් කෑගහමින්, උදව්වට කෙනෙක් හෙව්වා, බිත්තරය ගල ඇතුලෙන් එලියට ගන්න. වඩු කිරිල්ලී ගියා ගල් වඩුවෙක් ළඟට, ගිහින් මෙහෙම කිව්වා.

‘අනේ ගල් වඩුවෝ, ගල් වඩුවෝ, මම ගලක් උඩ බිත්තරයක් දැම්මා, බිත්තරේ ගල පලාගෙන ඇතුළට ගියා, අනේ ඒක අරන් දීපන් ගල් වඩුවෝ..........’ කියලා.

ගල් වඩුවා වඩු කිරිල්ලිට කිව්වා ‘අටුවක් ගෙන, පුටුවක් ගෙන, තට්ටු හතක බුලත් ගෙන’ කියලා.

වඩු කිරිල්ලී කිව්වා, ‘අනේ දුප්පත් මට අටු කොයින්ද පුටු කොයින්ද, තට්ටු හතක බුලත් කොයින්ද’ කියලා.

ගල් වඩුවා කිව්වා, ‘එහෙනං මට බෑ, මට බෑ,’ කියලා.

ඉතිං වඩු කිරිල්ලී අඬ අඬා යන්න පටන්ගත්තා. යනකොට යනකොට, ඌරෙක් හම්බවුණා. වඩු කිරිල්ලී ඒ ඌරට කිව්වා,

‘අනේ ඌරෝ ඌරෝ, මම ගලක් උඩ බිත්තරයක් දැම්මා, බිත්තරේ ගල පලාගෙන ඇතුළට ගියා, ඒක අරන් දෙන්න බෑ කිව්ව ගල් වඩුවාගේ, හේනේ තියන අල බතල ඔක්කොම කාලා දාපන් ඌරෝ............’ කියලා.

ඌරා වඩු කිරිල්ලිට කිව්වා, ‘අටුවක් ගෙන, පුටුවක් ගෙන, තට්ටු හතක බුලත් ගෙන’ කියලා.

වඩු කිරිල්ලී කිව්වා, ‘අනේ දුප්පත් මට අටු කොයින්ද පුටු කොයින්ද, තට්ටු හතක බුලත් කොයින්ද’ කියලා.

ඌරා කිව්වා, ‘එහෙනං මට බෑ, මට බෑ,’ කියලා.

ඉතිං වඩු කිරිල්ලී අඬ අඬා යන්න පටන්ගත්තා. යනකොට යනකොට, ගිනිගොඩක් හම්බවුණා. වඩු කිරිල්ලී ඒ ගිනිගොඩට කිව්වා,

‘අනේ ගින්දරේ ගින්දරේ, මම ගලක් උඩ බිත්තරයක් දැම්මා, බිත්තරේ ගල පලාගෙන ඇතුළට ගියා, ඒක අරන් දෙන්න බෑ කිව්ව ගල් වඩුවාගේ, හේනේ තියන අල බතල ඔක්කොම කාලා දාන්ඩ බෑ කිව්ව ඌරව, පුච්චලා දාපන් ගින්දරේ............’ කියලා.

ගිනිගොඩ වඩු කිරිල්ලිට කිව්වා, ‘අටුවක් ගෙන, පුටුවක් ගෙන, තට්ටු හතක බුලත් ගෙන’ කියලා.

වඩු කිරිල්ලී කිව්වා, ‘අනේ දුප්පත් මට අටු කොයින්ද පුටු කොයින්ද, තට්ටු හතක බුලත් කොයින්ද’ කියලා.

ගිනිගොඩ කිව්වා, ‘එහෙනං මට බෑ, මට බෑ,’ කියලා.

ඉතිං වඩු කිරිල්ලී අඬ අඬා යන්න පටන්ගත්තා. යනකොට යනකොට, වතුර වලක් හම්බවුණා. වඩු කිරිල්ලී ඒ වතුර වලට කිව්වා,

‘අනේ වතුරේ වතුරේ, මම ගලක් උඩ බිත්තරයක් දැම්මා, බිත්තරේ ගල පලාගෙන ඇතුළට ගියා, ඒක අරන් දෙන්න බෑ කිව්ව ගල් වඩුවාගේ, හේනේ තියන අල බතල ඔක්කොම කාලා දාන්ඩ බෑ කිව්ව ඌරව, පුච්චලා දාන්ඩ බෑ කිව්ව ගිනිගොඩ, නිවලා දාපන් වතුරේ............’ කියලා.

වතුර වල වඩු කිරිල්ලිට කිව්වා, ‘අටුවක් ගෙන, පුටුවක් ගෙන, තට්ටු හතක බුලත් ගෙන’ කියලා.

වඩු කිරිල්ලී කිව්වා, ‘අනේ දුප්පත් මට අටු කොයින්ද පුටු කොයින්ද, තට්ටු හතක බුලත් කොයින්ද’ කියලා.

වතුර වල කිව්වා, ‘එහෙනං මට බෑ, මට බෑ,’ කියලා.

ඉතිං වඩු කිරිල්ලී අඬ අඬා යන්න පටන්ගත්තා. යනකොට යනකොට, අලියෙක් හම්බවුණා. වඩු කිරිල්ලී ඒ අලියට කිව්වා,

‘අනේ අලියෝ අලියෝ, මම ගලක් උඩ බිත්තරයක් දැම්මා, බිත්තරේ ගල පලාගෙන ඇතුළට ගියා, ඒක අරන් දෙන්න බෑ කිව්ව ගල් වඩුවාගේ, හේනේ තියන අල බතල ඔක්කොම කාලා දාන්ඩ බෑ කිව්ව ඌරව, පුච්චලා දාන්ඩ බෑ කිව්ව ගිනිගොඩ, නිවලා දාන්ඩ බෑ කිව්ව වතුර වල බීලා දාපන් අලියෝ............’ කියලා.

අලියා වඩු කිරිල්ලිට කිව්වා, ‘අටුවක් ගෙන, පුටුවක් ගෙන, තට්ටු හතක බුලත් ගෙන’ කියලා.

වඩු කිරිල්ලී කිව්වා, ‘අනේ දුප්පත් මට අටු කොයින්ද පුටු කොයින්ද, තට්ටු හතක බුලත් කොයින්ද’ කියලා.

අලියා කිව්වා, ‘එහෙනං මට බෑ, මට බෑ,’ කියලා.

ඉතිං වඩු කිරිල්ලී අඬ අඬා යන්න පටන්ගත්තා. යනකොට යනකොට, කටුස්සෙක් හම්බවුණා. වඩු කිරිල්ලී ඒ කටුස්සට කිව්වා,

‘අනේ කටුස්සෝ කටුස්සෝ, මම ගලක් උඩ බිත්තරයක් දැම්මා, බිත්තරේ ගල පලාගෙන ඇතුළට ගියා, ඒක අරන් දෙන්න බෑ කිව්ව ගල් වඩුවාගේ, හේනේ තියන අල බතල ඔක්කොම කාලා දාන්ඩ බෑ කිව්ව ඌරව, පුච්චලා දාන්ඩ බෑ කිව්ව ගිනිගොඩ, නිවලා දාන්ඩ බෑ කිව්ව වතුර වල, බීලා දාන්ඩ බෑ කිව්ව අලියාගේ, හොඬේ අස්සට රිංගපන් කටුස්සෝ............’ කියලා.

කටුස්සා කිව්වා, ‘හරි හරි මං ඒ වැඩේ කරන්නං’ කියලා.  

ඔන්න කටුස්සා දුවගෙන දුවගෙන ගියා අලියගෙ හොඬේ අස්සට රිංගන්ඩ,

අලියා බයවෙලා දුවගෙන දුවගෙන ගියා වතුර වල බීලා දාන්ඩ,

වතුර වල බයවෙලා ගලාගෙන ගලාගෙන ගියා ගිනිගොඩ නිවලා දාන්ඩ,

ගිනිගොඩ බයවෙලා ඇවිලීගෙන ඇවිලීගෙන ගියා ඌරව පුච්චලා දාන්ඩ,

ඌරා බයවෙලා දුවගෙන දුවගෙන ගියා ගල් වඩුවගෙ හේනේ තියන අල බතල කාලා දාන්ඩ,

ගල් වඩුවා බයවෙලා දුවගෙන දුවගෙන ගිහින්, ගල පලලා, වඩු කිරිල්ලිගෙ බිත්තරේ අරන් දුන්නා.

වඩු කිරිල්ලී කටුස්සට පින් දීලා, බිත්තරෙත් අරන්, සතුටෙන් ගෙදර ගියා.

මේ කතාවේ ආදර්ශය කුමක්ද කියා, ඔබ කියනවානම් හොඳයි. 

2016 සැප්තැම්බර් මස 5 වැනි දින 0938 පැය