හැඳින්වීම

අසමි දකිමි සොයමි වර්ඩ්ප්‍රෙස් බ්ලොග් අඩවියට සමගාමීව ප්‍රකාශයට පත්කෙරේ

29 December 2015

හමුදාවේ දොස්තරලාත් සටනට බසිති

Doctor with a gun
පසුගිය දිනවල, රජයේ වෛද්‍ය නිළධාරින්ගේ සංගමය, එක යුද්ධයක් දිනුවා නේද? දැන් ආයෙත් යුද්ධ ප්‍රකාශ කරලා තිබුණ බව, ඊයේ රූපවාහිනියෙන් දැක්කා. අමුතුවෙන් කියන්න ඕනේ නැහැනේ. අම්මපා දොස්තර මහත්තුරු 'ඉස්ටැයික්' කොරන, ලෝකයේ එකම රට, අපේ රටද මන්දා. මම මේ ඊයේ පෙරේදා, මොකක්හරි තැනක කියෙව්වා, ලෝකයේ එක්තරා රටක, නේස් මිසීලා ඉස්ටැයික් කලොත්, ලෙඩ්ඩුන්ට කරදර නිසා, ඒ රටේ පතල් කම්කරුවෝ වැඩ වර්ජනය කරාලු, මිසීලා වෙනුවෙන්. අම්මපා අපිටත් බැරිද, වින්නඹු මාතාවන්ගේ අයිවාසිකම් වෙනුවෙන්, ගර්භනී මාතාවන්ගේ ඉස්ටැයික් එකක් කොරන්න, අපි වදන්නේ නෑ කියලා. එහෙම නැත්නම්, ලෙඩ්ඩුන්ට බැරිද, දොස්තර මහත්තුරුන්ගේ ඉල්ලීම් දෙනතුරු අපි බෙහෙත් බොන්නේ නෑ, කියලා ඉස්ටැයික් කොරන්න. එහෙමත් නැත්නම්, අපිව මෝචරියට දැම්මත් මැරෙන්නේ නෑ කියලා. අනේ මන්දා අප්පා, මෙව්වට මොනවා කියන්නද කියලා. සාමාන්‍ය දොස්තරලා යුද්ද ප්‍රකාශ කරනවා වගේ නෙවෙයි, හමුදාවේ දොස්තරලා, යුද්දේ කිව්වොත් යුද්දේම තමයි ආයේ දෙකක් නෑ.

   අනේ මේ, ඔය ඉස්ටැයික් යුද්ද විසඳගන්න වැඩේ ආණ්ඩුවටයි දොස්තර මහත්තුරුන්ටයි බාරදීලා, අපි වෙන වැදගත් දෙයක් කතාකරමු. අද මා ඔබ සමග සාකච්ඡා කරන්නේ, යුද්දෙට යන සෙබළෙකුට (සෑම යුද හමුදා සාමාජිකයකුටම) ලැබෙන වෛද්‍යාධාර මොනවගේද කියන එකයි. දැන් මීට කලින් ඔබ ඉගෙනගත්තානේ, යුද්ධයක් හරියට කරන්න නම් පරිපාලන ක්‍රියාවලියකුත් තියනවා කියලා. ඒ වගේම ඔබ දන්නවා, යුද්ධයකදී තුවාල සිදුවන හමුදා සාමාජිකයන්, නොපමාව වෛද්‍ය ප්‍රතිකාර සඳහා යොමුකළයුතු බව. එයට හේතුව, යුද්ධයේදී බොහෝවිට සිදුවන්නේ, පතරොම්, බෝම්බ, වැනි දේ වලින් ඇතිවන, භයානක තුවාල නිසා.

   මේ ආකාරයට තුවාල සිදුවන/මියයන අයවලුන්, යුදබිමෙන් ඉවත්කරගැනීම හඳුන්වන්නේ, 'තුවාලකරුවන් ඉවත්කරගැනීම - Casualty Evacuation = CASEVAC' 'කැසිවැක්' යනුවෙන්. තමන්ට යුද්ධයේදී තුවාල සිදුවුණොත්, ඒ සඳහා ක්‍ෂණික වෛද්‍යාධාර ලැබෙන බවට සහතිකයක් නැත්නම්, සෙබළකු යුද්ධයේදී කැපවීමෙන් සටන් කරන්න මැළිවෙනවා. මේ නිසා, ලෝකය පුරාම, සෑම යුද හමුදාවකම, තුවාලකරුවන් ඉවත්කරගැනීමේ පිළිවෙතක් ක්‍රියාත්මක වෙනවා. මෙය වෙනමම ස්වාධීන ක්‍රියාවලියක් ලෙසයි සිදුවන්නේ.

   හොඳයි, ඉතින් කොහොමද මේ ක්‍රියාවලිය සිදුවෙන්නේ? හමුදාවේ දොස්තර මහත්තුරු යුද පෙරමුණටම යනවද?

   නැහැ නැහැ. වෛද්‍යවරයෙක් සටන සිදුවන ස්ථානයේ ආසන්නයට යවන්නේ නැහැ. එයට හේතු කීපයක් තියනවා. පළමුවැනි හේතුව තමයි, සටන සිදුවන ආසන්නයේ සිට, මොනම ආකාරයකින්වත් වෛද්‍ය ප්‍රතිකාර දෙන්න බැහැ. කොයි මොහොතේ සතුරු මෝටාර්/කාලතුවක්කු/මල්ටි බැරල් රොකට්/යුද ටැංකි/ගුවන්/ ප්‍රහාරයක් එල්ල වෙයිද කියන්න බැහැ. ඒ නිසා, වෛද්‍යවරයකු සටන් පෙරමුණ අසළටම යවා, ඔහුගේ ජීවීතය හානිවුණොත්,  එය අපරාධයක්.

   ඒ වගේම වෛද්‍ය උපකරණ උස්සාගෙන, සටන් පෙරමුණට පසුපසින්, තැනින් තැන යන්න බැහැ. එහෙම කලොත්, ඒ වෛද්‍ය කණ්ඩායමේ ආරක්ෂාවට, වෙනම සෙබළුන් යොදවන්න වෙනවා. ඒ සඳහා යොදවන්න වෙන්නේ, පාබල සෙබළු. ඒ කියන්නේ, පෙරමුණේ සටන් කරන්න ඉන්න සෙබළු. සංග්‍රාමයේදී, භටපිරිස් කළමනාකරණය අතින් බැලුවම, (ඔව්, සාමාන්‍ය ව්‍යවහාරයේ, personnel administration ම තමා. කරන ක්‍රමය විතරයි වෙනස්) එය විශාල පාඩුවක්.

   එහෙනම් ඉතින්, සටන් පෙරමුණේ ඉන්න සෙබලා අනාථයි නේ. මිනිහට මොකුත් උදව්වක් නැහැනේ, තුවාල වුණාම.

   නැහැ නැහැ, එහෙම හිතන්න එපා. මම කියන්නම් පියවරෙන් පියවර, මොකද වෙන්නේ කියලා. එතකොට වැටහෙයි.
  
   සෑම පාබල බලඇණියකම, සෑම කණ්ඩායමකම, ඉන්නවා ප්‍රථමාධාර පිලිබඳ විශේෂ පුහුණුවක් ලද සෙබළුන් පිරිසක්. ඔවුන් ඒ කාර්යයේ යෙදෙන්නේ, වෛද්‍ය බලකාය විසින් පවත්වන, විශේෂ පුහුණු පාඨමාලාවක් හදාරා, සමත්වීමෙන් පසුවයි. (මේ, ඔන්න ඉතින්, බලඇණිය, බලකාය, කණ්ඩායම, කියන්නේ මොකක්ද කියලා, දැන් අහන්න එපා) සටනේදී තුවාලවන තමන්ගේ සහෝදර සෙබළුන්, එම ස්ථානයෙන් ඉවත්කරගැනීමේ මූලික ක්‍රියාව කරන්නේ මෙන්න මේ පිරිස විසින්. ඔවුන් ඒ ක්‍රියාවේ යෙදෙන්නේ සටන් කරන ගමන්. නමුත්, ඔවුනුත් තුවාල සිදුවන මියයන අවස්ථා තිබෙනවා. සටනේ යෙදෙන සෑම සෙබලාම දන්නවා, කැසිවැක් කරන හැටි. ඒ නිසා, විශේෂඥ පුහුණුවක් නැතත්, මූලික කොටස කෙරෙනවා.

   අපි කවුරුත් දන්නවා තුවාලකරුවකුට ලබාදියයුතු මූලික පහසුකම්. ලේ ගැලීම නැවත්වීම, ස්වසනය පහසු කිරීම වැනි දේවල්. යුද බිමේදී මීට වඩා අභියෝගය වැඩියි. තුවාලකරුවන් වහාම ඉවත් නොකලොත් තවත් ප්‍රහාර එල්ලවී තත්වය බරපතළ වන්නට පුළුවන්. තුවාල ලබා ඉදිරි භූමියේ වැටී සිටින තම සගයන් බේරාගැනීම සඳහා ගිය සෙබළුන්, සතුරු ප්‍රහාරයට ලක්වී මියගිය අවස්ථා මෙන්ම, එසේ මියගිය අයගේ සිරුරු, අපට ගන්නට නොදී, දිනයක් දෙකක්, ඒ ස්ථානයට නොකඩවා ප්‍රහාර එල්ලවූ අවස්ථා පවා, අපි LTTE යුද්ධයේදී අත්වින්දා. ඒවා මතක් කරන්න මම කැමති නැහැ. හිතලා බලන්න, යුද සෙබලා කරන්නේ, රැකියාවක්ද සේවයක් ද කියන එක.

   මුලින්ම කරන්න ඕනේ ලේ නවත්වන එකනේ. ඒ සඳහා යෙදිය හැකි සැරහුම්, සෑම සෙබලකුගේම පිටේ එල්ලාගෙන යන මල්ලේ තිබෙනවා. ඒවා හඳුන්වන්නේ ක්‍ෂේත්‍ර සැරහුම් - Field Dressings යනුවෙන්. මේ තියෙන්නේ ඒවා. 


FD 1


   සැරහුම සහිත පැකට්ටුවේ ඉදිරිපස පෙනුම තමා, වම්පැත්තේ කෙළවරේ තියෙන්නේ. මැද තියෙන්නේ, පැකට්ටුවේ පසුපස, පාවිච්චි කිරීමේ උපදෙස් සඳහන්ව ඇති ආකාරය. දකුණු කෙළවරේ තියෙන්නේ, එළියට ගත්තාම, සැරහුම පෙනෙන ආකාරය. මේ සැරහුමේ ඇති ඇදෙනසුළු බව නිසා, ලේ ගැලීම නවතින ලෙස බඳින්න පුළුවන්.  

   හොඳයි, ඔන්න මූලික ප්‍රතිකර්මය (ප්‍රතිකාරය නොවේ) කළා. ඊළඟට ගෙනියන්නේ කා ළඟටද? සටන් පෙරමුණට ආසන්නයෙන් තිබෙනවා, වෛද්‍ය සැරහුම් ස්ථානය  කියලා එකක්. Medical Dressing Station = MDS මෙය ක්‍ෂේත්‍ර සැරහුම් ස්ථානය යනුවෙනුත් හඳුන්වනවා.  Field Dressing Station = FDS කාලීනව ඒ ස්ථානයෙන් කෙරෙන සේවාවන්හි තත්වය අනුව තමයි, මේ නම් දෙකෙන් අදාළ නම යෙදෙන්නේ. අපේ රටේ සාමාන්‍යයෙන් MDS එකක් හෝ FDS යොදවන්නේ බලසේනාවකට Brigede එකක් වශයෙන්. මෙය යුද භූමියේ පසුපස, ආරක්‍ෂිත ස්ථානයක, තාවකාලිකව අටවාගනු ලබන කූඩාරම් වලයි, සකස්කරගන්නේ. එයට හේතුව, අවශ්‍යතාව පරිදි, ක්‍ෂණිකව තවත් ස්ථානයකට ගෙනයාමේ පහසුව සඳහා. මෙය, සම්පූර්ණයෙන්ම වෛද්‍ය බලකායට අයත් කඳවුරක්. පොතේ හැටියට නම්, මෙහි ආරක්‍ෂක මුරයත්, වෛද්‍ය බලකායෙන්ම කරන්න ඕනේ. නමුත්, අපේ රටේ වෛද්‍ය සෙබළුන් ඉන්නේ සීමිත ප්‍රමාණයක් නිසා, මෙහි ආරක්ෂාව සඳහා පාබල සෙබළුන් යොදවනවා.  පහුගිය යුද්ධ කාලේ සමහර අවස්ථා වලදී, වෛද්‍ය වරුන්, මේ ස්ථාන වලට ගොස්, දැඩි අවදානමකට මුහුණ දෙමින්, තුවාලකරුවන්ව ගස්යට තබාගෙන පවා, මූලික ප්‍රතිකාර කළා. 

   MDS එකක ඉන්නේ මොනවගේ කාර්ය මණ්ඩලයක්ද?

  • හදිසි, සාමාන්‍ය ශල්‍යකර්ම කිරීමට දැනුම හා අත්දැකීම් ඇති, MBBS සුදුසුකම් ලත් වෛද්‍ය වරයෙක් හෝ දෙදෙනෙක්.
  • හෙද නිලධාරීන් කීප දෙනෙක්.
  • වෛද්‍ය සහායකයන් කීප දෙනෙක්.
  • ගිලන් මැසි stretcher රැගෙන යන්නන් දහ පහළොවක්.   
  • මේ මධ්‍යස්ථානයේ ආරක්‍ෂක මුරය අණදෙන, අධිකාරි ලත් නිලධාරියකු Commissioned Officer හෝ Senior Non Commissioned Officer =SNCO සිටිය යුතුයි. (පොතේ හැටියට මොහු වෛද්‍ය බලකායේ කෙනෙකු වියයුතුයි)
  • තුවාලකරුවන් සහ කාර්යමණ්ඩලයේ ප්‍රවාහන අවශ්‍යතා සඳහා ප්‍රවාහන අංශයක්, අදාළ වාහන සමග සූදානම්ව තිබිය යුතුයි.
  • තුවාලකරුවන්ගේ වර්ගීකරණය (පහත දක්වා ඇත) සහ හිසට තුවාල සිදුවීම්, බිම්බෝම්බ වලට අසුවීම්, මෝටාර්, කාලතුවක්කු, රොකට් වෙඩි වලින් පහරකෑමට ලක්වීම් ආදී වශයෙන්. වර්ග කිරීමේ අංශයක්. මෙය ප්‍රධාන ශාඛාව G Staff (General Staff) අයත් කාර්යයක්. ඊට අමතරව ගුවනින් තුවාලකරුවන් ප්‍රවාහනය සම්බන්ධීකරණය, ඇතුළත් කෙරුණු සහ පිටත් කර යැවුණු තුවාලකරුවන් පිළිබඳව, සියලු තොරතුරු ඇතුළත් වාර්තා තබාගැනීම. 
  • සියලුම භටකාර්ය සම්පාදන ක්‍රියා සඳහා පාලන ශාඛාවක්. A Staff (Administration and Logistics Staff) (උදා; තුවාලකරුගේ සිරුරට සවිකර, ඊළඟ ඉහළ රෝහල වෙත යවන, ස්වසන උපකරණ වැනි දේ ප්‍රමාණවත්ව තබාගැනීම) 
  • යුද හමුදා පොලීසිය (හමුදා නීතිය අනුව සියල්ල සිදුවේදැයි නිරීක්ෂණය, අක්‍රමිකතා වැලැක්වීම, වාහන පාලනය) 
   MDS/FDS එකේ දී තවත් වැදගත් ක්‍රියාවක් සිදුකරනවා. ඒ තමයි, තුවාලවල ස්වභාවය අනුව, තුවාලකරුවන් වර්ගීකරණය කිරීම. හිසට පපුවට සිදුවන තුවාල බරපතළ තුවාල ලෙස සළකනවා. එවැනි තුවලකරුවන්ව, ප්‍රමුඛත්වය 1 - priority 1 = P 1 ලෙස වර්ග කරනවා. ඉන්පසු තිබෙන තුවාල අනුව, අනෙකුත් තුවාලකරුවන්, P 2 සහ P 3 ලෙස වර්ග කරනවා. මේවා කරන්නේ ඒ සඳහා දැනුම සහ පුහුණුව තිබෙන අය විසින්. MDS/FDS වල තුවාලකරුවන් හැකිතරම් අවම වෙලාවක් රඳවා තබාගන්නට සියලු උත්සාහ දරනවා. 

   මේ තැන්වල හදිසි අවශ්‍යතා අනුව ක්‍ෂේත්‍ර ශල්‍ය කණ්ඩායම් Field Surgical Team = FST ගෙන්වාගන්න පුළුවන්. ඔවුන් විශේෂඥ පුහුණු ශල්‍ය වෛද්‍යවරුන්ද සහිත, ජංගම කණ්ඩායමක්.


FDS

   මොකක්ද ඊළඟ වෛද්‍ය මධ්‍යස්ථානය?

  එතන හඳුන්වන්නේ, Advance Dressing Station = ADS යනුවෙන්. ADS එකට එන තුවාලකරුවන්ගේ වර්ගීකරණය අනුව ඔවුන්ට ප්‍රතිකාර ලබාදෙනවා. P 1 අයට ප්‍රතිකාර ලබාදෙන්න බැරිනම්, ඊළඟ ඉහල ස්ථානයට හෝ කෙලින්ම හමුදා රෝහලට හෝ කලින් සූදානම් කර තිබෙන රජයේ රෝහලට හෝ යවනවා. FDS එකෙන් P 2 හෝ P 3 වර්ගීකරණය ලබා එන කෙනෙක්, අතරමගදී තත්වය උත්සන්න වී P 1 තත්වයට එන්න පුළුවන්.

   කියන්න ලැජ්ජයි, සමහර අවස්ථා වලදී, තුවාලකරුවන් දාගෙන එන්න වුණේ, ට්‍රැක්ටර් ට්‍රේලර් වල. එහෙම ගේනකොට මගදී මැරෙන එක අහන්නත් දෙයක්ද? අපි කොච්චර ඇඬුවත්, කිව්වත්, වාහන ලැබුනේ නැහැ. ඒ කාලේ ඔය, මගේ යුද්ධය කියලා මහා ලොකු පොත් ලියාගෙන, කයිය ගහන උන්නැහේලා, තුවාලකරුවන් ගෙනෙන්නේ කොහොමද කියලා, හොයලා බැලුවේ බොහොම අඩුවෙන්. (bloody spectacle viper = BSV)

   ඊටපස්සේ මොකද වෙන්නේ?

   මීළඟට තුවාලකරුවන් යැවෙන්නේ හමුදා මූලික රෝහල් වෙතයි. Army Base Hospital = ABH කොළඹ, පනාගොඩ, අනුරාධපුර, පලාලි, යන ස්ථානවල, හමුදා මූලික රෝහල් තිබෙනවා. මීට අමතරව හමුදා අයවලුන්ගේ හදිසි ප්‍රතිකාර සඳහා, රජයේ රෝහල්වල වෙනම වෙන්කළ අංශ තිබෙනවා. ඔබෙන් සමහර අය දන්නවා ඇති, යුද්ද කාලේ, පොලොන්නරුව, අනුරාධපුර, අම්පාර, ශ්‍රී ජයවර්ධනපුර, වැනි රජයේ රෝහල්වල, එවැනි අංශ ක්‍රියාත්මක වුණා.

   ඉතා සංකීර්ණ ක්‍රියාවලියකින්, අංශු මාත්‍රයක් තමා, මේ සඳහන් කළේ.  යුද හමුදාව සප්ත මහා සාගරය වගේ කියලා මා මීට පෙර කියා තිබෙන්නේ එනිසයි. මේ තොරතුරු ඔබට කියන්නේ, සමහර අය තුළ හමුදාව පිළිබඳව ඇති දුර්මත දුරු කරන්නයි.

   ඉතින් ඔන්න ඔහොමයි, හමුදාවේ දොස්තරවරු සටනට බහින්නේ. යුද්ධ කාලෙක එයාලත් කාර් පර්මිට් ඉල්ලලා වැඩ වර්ජනයක් කළොත්............?

2015 දෙසැම්බර් මස 28 වැනි දින 2213 පැය 

18 December 2015

'ටැෆායි' සහ ලංකාව - ඉන්දියාව යා කිරීම

'රටකින් එහා ඉගිලී තනිවෙන්න බෑ' කියලා, ප්‍රියා සූර්යසේන කියනවා. අපේ කාලයේ සුන්දර මතකයන් අවදිකරවන ගීතයක් එය. ඒ වුණාට අද කාලේ, රටකින් රටකට ඉගිලෙන එක සුළුදෙයක්. තමන්ගේ මව් රට සදහටම හැරදමා, වෙනත් රටකට ඉගිලෙන ලෝ වැසියන්, එක අවුරුද්දකට ලක්ෂ කීයක් ඇද්ද? මේ අඩවිය කියවන කී දෙනෙක් ඇද්ද, එහෙම සදහටම මව්රට හැරදා ගිය අය. නන්දා මාලනී 'සරුංගලේ වරල් සැලේ' ගීතය කිව්වේ, ඒ වගේ අයට නේද? ඇත්තටම මිනිස්සු මෙහෙම කාලෙන් කාලෙට, රටකින් රටකට යන්නේ ඇයි? විවිධ හේතු තියනවා නේ? තමන්ගේ රටේ තියන ප්‍රශ්න, තමන්ගේ පෞද්ගලික ප්‍රශ්න, ජීවිතයේ දියුණුව සොයාගැනීම, තව කොච්චරනම් හේතු තියනවද. හොඳයි, ඒ කතාව එතනින් නවත්තලා, අද කතාවට බහිමුකො.

   ඔබ අතරින් කීපදෙනෙකු හෝ, 'ටැෆායි' කියන වචනය අසා තිබෙනවා ඇතැයි, මා සිතනවා. ඇත්තටම මෙය, ඉංග්‍රීසි වාක්‍යයක මුලකුරු යොදා සැකසූ, කෙටි යෙදුමක්. (Acronym) මේ වචනය, 1960 දශකයේ සිට, 1980 දශකය ආරම්භ වන කාලය දක්වා, ශ්‍රී ලංකාවේ ත්‍රිවිධ හමුදා මෙන්ම, ඉංග්‍රීසි මාධ්‍ය භාවිත කළ අය, හොඳින් දැනසිටියා. මෙහි සම්පූර්ණ යෙදුම වන්නේ, Task Force Anti Illicit Immigration = TFAII යන්නයි. උච්ඡාරණය පහසු වෙන්න තමයි, 'ටැෆායි' කියලා හදාගෙන තියෙන්නේ. මේ හමුදාව ක්‍රියාත්මක තත්වයෙන් හිටියේ 1961 - 1981 කාලයේ. 

   මේ හමුදාව හැදුවේ මොකටද? කවුද ඒ හමුදාවේ හිටියේ? ඔවුන් මොකද කළේ? අද ඒ හමුදාව තියනවද නැද්ද? ඉතා දීර්ඝ විස්තරයක් කෙටිකර කියනවානම්, මේ විශේෂ ආරක්ෂක අංශය හැදුවේ, ශ්‍රී ලංකාවේ ත්‍රිවිධ හමුදාවම එකතු කරලා. නමුත් ඒ කාලයේ (1960 දශකයේ) ගුවන් හමුදාව මේ සඳහා දායකත්වය දැක්වූයේ සීමාසහිතවයි. එයට හේතුව, අදමෙන්, අපේ ගුවන් හමුදාව, එදා දියුණු තත්වයේ නොතිබීමයි. ඉතින් මොකටද මේ වගේ හමුදාවක් හැදුවේ? මෙන්න මේකයි හේතුව.

   ඒ කාලයේ අපේ රටට දකුණු ඉන්දියාවෙන් අනවසර සංක්‍රමණිකයන් පැමිණීම මහත් හිසරදයක් වුණා. ඔවුන් රාත්‍රී කාලයේදී, බෝට්ටු මගින් මෙන්ම, දවල් කාලයේදී, ලංකාවේ උතුරු වෙරළෙන් මුහුදු යන ධීවර යාත්‍රා වෙත, බෝට්ටු මගින් පැමිණ, මුදල් ගෙවා මාරුවී පැමිණෙන බවත්, සමහරු, ගමනේ හරි මැද හෝ හතරෙන් තුනක් පමණ බෝට්ටුවකින් පැමිණ, ඉතිරි ටික පිහිනා පැමිණෙන බවත්, ඒ කාලයේ අපි, පුවත්පත් වාර්තාවලින් දුටු අතර, ගුවන්විදුලි ප්‍රවෘත්ති ප්‍රචාර වලින්ද ඇසුවා.

   ඉතින් ඒ වැඩේ නවත්තන්න බැරිවුණා ද? සෑහෙන්න හොඳට නැවැත්තුවා. අන්න ඒ වැඩේ නවත්තන්න තමයි, ත්‍රිවිධ හමුදාව ටැෆායි රාජකාරිවල යෙදුවේ. ඔවුන්, වෙරළාරක්‍ෂක බලකායක් මෙන්ම, මුහුදු සීමා ආරක්‍ෂක බලකායක් වශයෙනුත්, සේවය කළා. ගුවන් හමුදාව, ගුවනින් නිරීක්ෂණ කටයුතුවල යෙදුණා. මේ නිසා, ඉතා සාර්ථක ලෙස, හොරවැසියන් පැමිණීම මර්දනය කරන්නට හැකිවුණා. යුද හමුදාවේ නිත්‍ය/ස්වේච්ඡා විවිධ රෙජිමේන්තු, මාරුවෙන් මාරුවට මේ රාජකාරි සඳහා යොදවනු ලැබුවා.

   මුහුදු සීමා ආරක්‍ෂාව පැවරුනේ නාවික හමුදාවටයි. ඔබට මතකද, බඹරු ඇවිත් චිත්‍රපටිය? 1978 දී තිරගතවූ ඒ චිත්‍රපටියේ පෙන්වනවා, කල්පිටිය ප්‍රදේශයට ඉහළින් ඇති, බත්තලන්ගුන්ඩුව වැනි ප්‍රදේශවල ජනජීවිතය. එහිදී, පොලීසියට අයත් රාජකාරි කරන්නේ, නාවික හමුදාව. එයට හේතුව, ඒ කාලයේ ටැෆායි රාජකාරි යටතේ, පොලිස් රාජකාරිත්, නාවික හමුදාවට පැවරී තිබීමයි. ඒ කාලයේ එහෙ පොලීසි තිබුණේ නැහැ.

   ටැෆායි රාජකාරි හෙවත් TFAII duties ගැන, බොහොම රසවත් කතා, ඒ කාලේ හමුදා සේවයේ යෙදී සිටිය අය කියනවා. ටැෆායි රාජකාරිවල යෙදුන අයගෙන් කවුරුවත්, අද නම් ත්‍රිවිධ හමුදා සේවයේ නැහැ. විශ්‍රාම ගිහින්. නමුත්, අපි හමුදාවට ගිය මුල් කාලයේ, එවැනි අය හිටියා. ඔවුන්ගේ සමහර කතා වලට, බඩ අල්ලාගෙන හිනා යනවා. ඒ කාලයේ, යුද හමුදාවට දී තිබුණු ප්‍රධාන අවිය වුණේ, .303 ලී එන්ෆීල්ඩ් රයිෆලයයි. ඒ කාලේ, රාත්‍රී මුර සංචාරයකදී වුණත්, ඒ රයිෆලයක් දෙන්නේ, දෙදෙනෙකු මුර සංචාරයේ යනකොට එක අයකුට පමණයිලු. (කොහොමද වැඩේ? දෙන්නයි යන්නේ) ඒ වගේම, මුර සංචාරයේ යනවිටවත්, ඔවුන් රයිෆලයට පතරොම් දමන්නේ නැතිලු. පතරොම් නැතිවෙයි කියන බයට, පතරොම් සහිත චාජර් එක, එක්කෙනෙකුගේ නිළ ඇඳුමේ උඩ සාක්කුවක දමා, හැට්ට කටුවකුත් ගහනවාලු, හැලෙයි කියන බයට. නැතිවුණොත් ගස් තමයි. :D රයිෆලය තියෙන්නේ අනික් එක්කෙනාගේ  අතේලු.

   ඒ වගේම, මුර සංචාරයේ යෙදෙන නාවික බෝට්ටු වලත්, තුවක්කු දෙකකට වඩා ගෙනියන්නේ නැතිලු, නැතිවෙයි කියන බයට. එක තුවක්කුවක් දික්කලාම, හොරවැසි බෝට්ටු යටත් වෙනවලු. (හොරවැසියන් දන්නේ නැහැනේ, තුවක්කුවට පතරොම් දාලද නැද්ද කියලා) යුද හමුදාවේ අයවත් දාගෙන, 'මාළු ඇල්ලීමේ මුර සංචාර' වලත් දෙනවලු. ඒක තමයි, අයියලා එව්වා කරන අතරේ, හොරවැසියෝ එකසිය ගාණට මෙහාට පනින්න ඇති. 1981 න් පස්සේ, අපේ රටේ තත්වය මොකක්ද කියලා, කියන්න අවශ්‍ය නැහැනේ. හොරවැසියන් පැමිණීම, නැත්තටම නැතිවන තරමට අඩුවුණා. උතුරේ ත්‍රස්තවාදය හිස එසෙව්වා. ඒ නිසා, ත්‍රිවිධ හමුදාවම වඩාත් ශක්තිමත් සහ සංවිධානාත්මක තත්වයට ගන්නට සිදුවුණා. ටැෆායි රාජකාරි නැවතුණා. 

   මේ අය මෙහෙම ආවේ ඇයි? අද නම් ඉන්දියාවේ ජීවත්වීම පහසුයි. අපේ රටට වඩා එහි ජීවන වියදම සාපේක්ෂව අඩුයි. නමුත් ඒකාලයේ තිබුණේ එහි අනික් පැත්ත. ඉන්දියාවේ ජීවන වියදමට වඩා, ලංකාවේ ජීවන වියදම අඩුයි. ඒ නිසයි දකුණු ඉන්දියානු මිනිසුන් අපේ රටට පැන ආවේ. මේගොල්ලෝ මොනවා කරලද මෙහෙ ජීවත්වුණේ? අපොයි ගොඩක් දේවල් කළා.

   බෝතල් පත්තර එකතුකර විකිණීම තමයි, ප්‍රධාන වශයෙන් කළේ. ඊට අමතරව ද්‍රවිඩ ජනතාව වැඩියෙන් පදිංචි ප්‍රදේශවල, විවිධ ආකාරයේ කුලීවැඩ කළා. පිටකොටුවේ තොග වෙළඳසල් වල මුට්ට කරගැහුවා. ටිකක් කල් යනකොට, මේ අයගෙන් කොටසක්, ව්‍යාපාරිකයන් වශයෙන් දියුණු වුණා. ලංකාවේ පුරවැසි භාවය තිබෙන, ද්‍රවිඩ ජාතික කාන්තාවන් සමග විවාහ වුනා. තමන්ගේ පරපුරේ තවත් අය, හොරෙන්ම ගෙන්නාගත්තා ඉන්දියාවෙන්.

   මේ තත්වය, ලංකාව තුළ, ජනවාර්ගික අර්බුදයක් ඇතිකිරීමට තරම් බලවත් වන බව, එකල පාර්ලිමේන්තුවේදී පවා කියවුණා. මේ ගැන, ජනප්‍රිය ගායක ඇන්ටන් ජෝන්ස්, ඒ කාලේ ගීතයක් ගායනා කළා, 'අල්ලගන්න මෙන්න එනව කල්ලතෝනිලා' යනුවෙන්. එම ගීතය, අද අහන්න බොහොම දුර්ලභයි. ඒ ගීතයේ පදමාලාව, මානව හිමිකම් අතින් බලන කල, අදට නොගැලපෙන නිසා දෝ, දැන් විද්‍යුත් මාධ්‍ය ඔස්සේ (අද ඉන්න සමහර මාධ්‍ය කුක්කන්/කික්කියන් කියන විදිහට, මාධ්‍ය හරහා නෙවෙයි)  අද ප්‍රචාරය වන්නේ නැහැ. අනුෂ් හෙට්ටිආරච්චි නම් සංගීත රසිකයෙක්, එම ගීතය සංරක්‍ෂණය කරනු වස්, අන්තර්ජාලයට එකතුකොට තිබෙනවා. මේ තිබෙන්නේ එම ගීතයයි. 





ද්‍රවිඩ භාෂාවෙන් කල්ලතෝනි කියන්නේ, 'හොරවැසියා' කියන තේරුම කියා, මා අසා තිබෙනවා. ඒ කාලයේ දකුණේ සිංහල ජනතාවට, යම්කිසි ද්‍රවිඩ ජාතිකයකු ගැන සැකයක් ඇතිවුණොත්, 'කොහෙද යන කල්ලතෝනියෙක්, මේකා කල්ලතෝනියෙක්ද කොහෙද, අර මිනිහා බැඳලා ඉන්න ගෑණි කල්ලතෝනිද මන්දා, මොකට යනවද ඔය කල්ලතෝනිත් එක්ක ගනුදෙනු කරන්න',  වැනි යෙදුම් පාවිච්චි කළා.

   මතක නේද අර, 'බෝතාල් පත්තරේයි' ගීතය. අන්න ඒ ගීතයත්, මේ හොරවැසි කතාව පදනම් කරගනිමින්, නිර්මාණය වුවක්. මේ ගීතයට පාත්‍රවන පුද්ගලයා, මුලින් බෝතල් පත්තර රස්සාවේ යෙදී දියුණු වී, මඩකලපුවේ කඩයක් දාගෙන සිටියදී තමයි,  ජනවාර්ගික යුද්ධය ඇවිලී තිබෙන්නේ. එයින් සියල්ල විනාශවූ ඔහු, යළිත් තමන් මුල් යුගයේ කළ, බෝතල් පත්තර එකතුකර විකිණීමේ රස්සාවට බහිනවා. මේ තියෙන්නේ ඒ ගීතය.




 මේ ගීත, ප්‍රබුද්ධ සාහිත්‍ය නිර්මාණ නොවුනත්, අතීත සමාජමය තොරතුරු කියනවා. 

   උඩරට වතුකරයේ, ඒ වනවිටත්, බ්‍රිතාන්‍ය පාලන සමයේ කම්කරුවන් ලෙස ගෙන්වාගත්, ද්‍රවිඩ ජාතික පවුල් සෑහෙන සංඛ්‍යාවක් හිටියා. ඔවුන්ට මේ රටේ පුරවැසිකම තිබුනේ නැහැ. පසුකාලීනව වරින්වර පුරවැසිකම ප්‍රදානය කළා කොටසකට. නමුත් තවත් සෑහෙන පිරිසක් සිටි නිසා, එවකට ලංකාවේ අගමැතිණි,  සිරිමාවෝ බණ්ඩාරනායක අගමැතිතුමිය විසින්, එවකට, ඉන්දීය අගමැති ලාල් බහදුර් ශාස්ත්‍රී මැතිතුමා සමග ඇතිකරගත් 'සිරිමා - ශාස්ත්‍රී ගිවිසුම' මගින්, පුරවැසි භාවය නොලබා මෙරට සිටි ද්‍රවිඩ ජාතික පවුල්, අති විශාල සංඛ්‍යාවක්, ආපසු ඉන්දියාවට යවනු ලැබුවා.
  
   මේ ඉදිරිපත් කළේ, ඉතා දීර්ඝ විස්තරයක්, හැකිතරම් කෙටියෙන්. දැන් මේ ලිපියේ මාතෘකාවේ තියනවානේ, ලංකාව - ඉන්දියාව යාකිරීම කියලා කොටසකුත්. මම දැන් ඔබේ අවධානය යොමු කරන්නේ, ඒ කොටසටයි. ශ්‍රී ලංකාව සහ ඉන්දියාව අතර පාළමක් ඉදිකිරීමටත්, මුහුද යටින් දිවෙන උමඟක් ඉදිකිරීමටත්, දෙරටේ අවධානය යොමුවී තිබෙනවා. එකිනෙකට ආසන්න රටවල් මෙවැනි පාළම් සහ උමං මාර්ග ඔස්සේ යාකිරීම ලෝකයේ රටවල් කීපයකම දකින්නට ලැබෙනවා. ප්‍රංශය සහ ස්විට්සර්ලන්තය (අපොයි, තවමත් අපේ සමහර අය ලියන්නේ කියන්නේ, 'ස්විස්ටර්ලන්තය' කියලා) අතර ඉදිකර තිබෙන, මොන්ට් බ්ලාන්ක් උමඟ -  Mont Blanc Tunnel ඔබ හොඳින්ම දන්නවා ඇති. සමහරු ඒ ඔස්සේ ගිහිල්ලත් ඇති. මෙමගින් උතුරු යුරෝපය සහ දකුණු යුරෝපය, කෙටි මගකින් සම්බන්ධවීම නිසා, ආර්ථික වශයෙන් වාසි රැසක් අත්වෙනවා.

   ඒ ආකාරයටම, ප්‍රංශය සහ බ්‍රිතාන්‍යය යා කරමින්, මුහුද යටින් ඉදිවී තිබෙන, චැනල් ටනල් - Channel Tunnel උමඟ නිසාත්, ඒ දෙරට අතර ප්‍රවාහනය දියුණුවීමෙන්, වාසි රැසක් හිමිකරගෙන තිබෙනවා. නමුත් මෑතකදී, මෙම උමඟින්, හොරවැසියන් බ්‍රිතාන්‍යයට ඇතුළුවීමට උත්සාහ දැරීම නිසා, ගැටළු මතුවී තිබෙනවා. කි.මී. 50.5 ක් වන, මෙම මුහුදු උමං මාර්ගය දිගේ, පයින් ඇවිදගිය පුද්ගලයකුද, උමඟේ බ්‍රිතාන්‍ය අන්තයේදී, අල්ලාගෙන තිබෙනවා. මෙලෙස පැමිණෙන්නේ, දරිද්‍රතාවය, යුද්ධ කලකෝලාහල, ආදියට මැදිවූ, මධ්‍යම සහ උතුරු අප්‍රිකානු රවලවට සහ  මැදපෙරදිග සමහර රටවලට අයත් වැසියන්.

   දැන් නැවතත් මා ඔබේ අවධානය යොමු කරන්නේ, මේ යෝජිත ශ්‍රී ලංකා - ඉන්දියා පාළම සහ උමඟ වෙතටයි. මේවා අදිකිරීමෙන් බලාපොරොත්තු වන්නේ, මේ දෙරට අතර ප්‍රවාහනය දියුණුවීමෙන්, භාණ්ඩ ආනයන අපනයන වියදම් අඩුකර ගැනීම, සංචාරක ව්‍යාපාරය දියුණු කරගැනීම, කර්මාන්ත සංවර්ධනය, වැනි පරමාර්ථ කීපයක්.

   ඔබ දන්නවා ඇති සේතු සමුද්‍රම් ව්‍යාපෘතිය. ඒ ව්‍යාපෘතිය දියත් කිරීමට ඉන්දියාව බලාපොරොත්තු වන්නේ ඈත අතීතයේ සිටයි. පෝක් සමුද්‍ර සන්ධියේ, ඉන්දියාවට ආසන්න පැත්තෙන්, මුහුද ගැඹුරට හාරා, විශාල නැව් ගමන් කිරීම සඳහා, ඇළමාර්ගයක් සකස් කිරීමයි මේ ව්‍යාපෘතියේ පරමාර්ථය. දැනට ඉන්දියාවේ නැගෙනහිර - බටහිර වෙරළෙහි පිහිටි වරාය වෙත ගමන් කරන නැව්, ලංකාව වටේ ගොස්, තම ගමනාන්තයට යායුතුයි. ඒ පිරිවැය අඩුකරගැනීමයි, සේතු සමුද්‍රම් ව්‍යාපෘතියේ මූලික අරමුණ. නමුත්, එමගින් ඉන්දියාවට සංග්‍රාමික මූලෝපාය අතින්ද, යම් යම් වාසි අත්වනවා.

   මේ ව්‍යාපෘතිය සම්පූර්ණ වුවහොත්, ශ්‍රීලංකාවට, ඉතා දැඩි පාරිසරික, සංග්‍රාමික, සහ ආර්ථික බලපෑම් ඇතිවෙනවා. පෝක් සමුද්‍ර සන්ධියේ, ශ්‍රීලංකාවට අයත් සාගර කළාපයේ පිහිටි, මත්ස්‍ය නිජබිම් විනාශවීමෙන්, ධීවර කර්මාන්තයට ඉතා දැඩි බලපෑමක් ඇතිවෙනවා. ඉන්දියානු විශාල යුද නැව්, මේ කලාපයේ ගැවසීම, අපේ රටේ ආරක්ෂාවට තර්ජනයක් වියහැකියි.   මේ සියල්ල සම්පිණ්ඩනය කර බැලූවිට මෙන්න මෙවැනි දේ හිතට එනවා. 

  • ඉන්දියාව, අපිට සේතු සමුද්‍රම් නමැති යක්ෂයාව පෙන්වා බයකොට, මේ පාළම සහ උමඟ ඉදිකිරීමට යනවාද?
  • මේ පාළම සහ උමඟ නිසා, රටවල් දෙකටම අත්වන වාසි අවාසි, එක සමානද?
  • මේ තුළින් ශ්‍රීලංකාවට කෙටි කාලීනව සහ දීර්ඝ කාලීනව ඇතිවියහැකි, වාසි අවාසි, ප්‍රතිවිපාක, මොනවාද?
ඔබ මොකද මේ ගැන හිතන්නේ?

2015 දෙසැම්බර් මස 18 වැනි දින 1141 පැය.

15 December 2015

සිව්මංසල - At the cross roads



















       හ්ම්..............සිව්මංසලකට ආවම මොකද කරන්නේ................?

   මොනව කරන්නද, පාර දන්නවා නම් නිවැරදි පාර තෝරාගෙන යන එකයි තියෙන්නේ.

   හොඳයි නොදන්නවානම්.........?

   ඒත් ඉතින් කරන්න දේවල් කොච්චර තියනවද. කාගෙන් හරි පාර අහගන්න පුළුවන්, ඒ හන්දියේ තියන නාමපුවරු කියවලා බලන්න පුළුවන්, වාහන වල බෝඩ් කියවලා අදහසක් ගන්න පුළුවන්.

   අහන්න කෙනෙක් නැත්නම්, පාලු හන්දියක් නම්, වාහන යන්නේ නැත්නම්, මොකද කරන්නේ...........?

   එහෙනම් තමන්ගේ බුද්ධිය තමා පිහිටට තියෙන්නේ.

   ඔව්, මමත් හිතන්නේ එහෙම තමා. මමත් දැන් එක්තරා සිව්මංසලකට ඇවිල්ලා ඉන්නේ. කෙළින්ම ඉස්සරහට යනවද, වමට හැරිලා යනවද, දකුණට හැරිලා යනවද, එහෙමත් නැත්නම් ආපහු හැරිලා යනවද කියන එක, තීරණය කරන්න වෙලා තියෙන්නේ.

   කොයි මනුස්සයාටත් ඔහොම කාලයක් එනවා. නමුත් ඉතිං මිනිහෙකුට මොළයක් කියලා එකක් තියෙන්නේ, ඔන්න ඔයවගේ වෙලාවක පාවිච්චි කරන්න තමා.

    ඒක ඇත්ත. දැන් ඔන්න මටත් ඒ වගේ අවස්ථාවක් ඇවිල්ලා තියනවා.

   මොකක්ද ඉතිං ඔය අවස්ථාව?

   හෙහ් හෙහ්..........., මේ.........කිව්වම මොකද, මම මේ බ්ලොග් ලිවිල්ල පටන් අරං, අදට අවුරුදු හතරක් වෙනවා. ඉතිං මං මේක දකින්නේ, මම සිව්මංසලකට ආවා වගේ.

   ඒ කොහොමද?

   ඒ කියන්නේ මට යන්න පාරවල් හතරක් තියනවා.

   ආයේ මොනවද පාරවල් හතරක්. යනවනේ කෙලින්ම ඉස්සරහට.

   නෑ ඉතිං එහෙමමත් නෙවෙයි. මේ වගේ අවස්ථාවක ටිකක් හිතන්න ඕනේ නේ.

   හොඳයි ඉතින් මොනවද දැන් හිතන්නේ.

   මෙන්න මෙහෙමයි මට හිතෙන්නේ. එක්කෝ මම දැන් ලියන විදිහටම හමුදා තොරතුරු සහ, හමුදාවේ නොවන මාතෘකාත් ලියමින්, දිගටම ඉස්සරහට යන්න ඕනේ. එහෙම නැත්නම්, මේ හතරමං හන්දියෙන් දකුණට හැරිලා, හමුදා තොරතුරු විතරක් ලියමින් යන්න ඕනේ. එහෙමත් නැත්නම්, හමුදා තොරතුරු අතෑරලා, සාමාන්‍ය තොරතුරු ගැන විතරක් ලියන්න, මේ සිව්මංසලෙන් වමට හැරිලා යන්න ඕනේ. ඒ ගමන් තුනම නොයනවානම්, මම ආපහු හැරෙන්න ඕනේ. ඒ කියන්නේ බ්ලොග් ලිවීම නවත්තන්න ඕනේ. ඔන්න ඕකටයි සිව්මංසල කිව්වේ.

   හොඳයි, ඒ උපකල්පිත සංවාදය පැත්තක තියලා, කෙළින්ම මගේ හැඟීම් කියාගෙන යන්නම්. මීට කළින් මගේ අඩවියේ වර්ෂ පූර්ණ ලිපිවලත්, මා කියා තිබනවා, බොහොම අහම්බෙන් තමයි මා බ්ලොග් ලිවීමට පෙළඹුනේ කියා. අදටත් මා බොහෝවිට සිතනවා, ඇත්තටම මා මේ වැඩේට පෙළඹුනේ කොහොමද කියා. පසුගිය වසර හතර තුළ, මා ලැබූ අත්දැකීම් සියල්ල විග්‍රහ කරන්නට, උත්සාහ කරන්නේ නැහැ. නමුත් තෝරාගත් වැදගත් කරුණු කීපයක් සඳහන් කරනවා.

  • දැනට, මා මගේ බ්ලොග් අඩවි දෙක සම්බන්ධව මෙන්ම, වෙනත් බොහෝ ජනප්‍රිය සිංහල බ්ලොග් අඩවි ඇසුරෙන් ද, අත්විඳ ඇති ආකාරයට, බ්ලොග් අඩවියක ජනප්‍රියත්වය බොහෝදුරට පවතින්නේ, අවුරුදු 5 ක් පමණ කාලයක්. ඉන්පසු ඒ බ්ලොග් අඩවියේ නවමු බව අඩුවී, යම්කිසි සාමාන්‍යකරණයකට පත්වෙනවා.

  • බ්ලොග් අඩවි ජනප්‍රියත්වයෙන් අඩුවීමට බලපාන ප්‍රධාන සාධක වන්නේ, කුමක් හෝ ලියා ඉදිරිපත්කිරීම නිසායි. බ්ලොග් කියවන බොහෝදෙනා, පළමුව බලාපොරොත්තු වන්නේ, විනෝදයයි. දෙවනුවයි දැනුම කෙරෙහි අවධානයක් යොමුවන්නේ. විනෝදය සැපයීම පහසුයි කියා සිතුවාට, ඇත්තටම දැනුම සැපයීමට වඩා 'නියම විනෝදය' සැපයීම අමාරුයි. 'සම්ඵප්‍රලාප යනු විනෝදය නොවෙයි' කියා, සමහර බ්ලොග් රචකයන් තේරුම් අරගෙන නැතුවා වගේ. මා දන්නා සම්ඵප්‍රලාප කථා ප්‍රමාණය, එක් දිනක්, මා පොතක ලියා බැලුවා, මාතෘකා වශයෙන්. දෙසිය එකොළහක් තිබුනා. නමුත් එයින් බහුතරය, මගේ තක්සේරුවට අනුව, සම්ඵප්‍රලාප ගණයට වැටෙන නිසා, බ්ලොග් අඩවියක ලියන්නට වටින්නේ නැහැ. 

  • හැකිතරම් වැඩි ලිපිගණනක්, ඉතා කෙටිකලකින් ලිවීම, ඉතා පරෙස්සමෙන් කලයුතු දෙයක්. එහිදී සිදුවියහැකි බරපතලම හානිය, එම ලිපිවල ගුණාත්මක භාවය අඩුවීමයි. ප්‍රතිඵලය, අඩවියේ ජනප්‍රියත්වය අඩුවීමයි. 

  • සමහර බ්ලොග් අඩවි වලින්, ඉතා කණගාටුදායක ලෙස සහ අත්තනෝමතික මුග්ධ චින්තනය මත, සිංහල භාෂාවට දැඩිලෙස හානි පැමිණෙනවා. නණළල භේදය ගැන අප එතරම් තැකිය යුතු නැහැ. ගොනා තන කයි කියන වාක්‍යයේ, තන යන වචනයෙහි න යන්න, අනිවාර්යයෙන් මූර්ධජ වියයුතුය යන්න, අද මුග්ධ අදහසක්. ගොණුන් පියයුරු කන්නේ නැති බව, ඕනෑම ගොනෙක් දන්නවා. වාක්‍යයේ යෙදුමේ අරමුණ ගැන සිතුවාම, ගොනා කන්නේ කුමන තන ද යන්න, පැහැදිළි වෙනවා. නමුත් හැකි සෑම තැනම, නිවැරදි අක්ෂරය යෙදීමට උත්සාහ ගැනීම වැදගත්. නමුත් සඤ්ඤක අකුරු එසේ අපේ හිතුමතයට වෙනස් කරන්න බැහැ. සමහරු නුඹ යන්නට නුබ යනුවෙන්ද, හොඳ යන්නට හොද යනුවෙන්ද, සඳ යන්නට සද යනුවෙන්ද, යොදනවා. නමුත් ඔවුන් නොසළකා හරින්නේ, බරපතල වැරැද්දක්. නුබ යනු අහසයි, සද යනු ශබ්දයයි, විශේෂයෙන් කවි ලිවීමේදී, මෙලෙස විකෘති අර්ථ මතුවීම් සිදුවන බව, බොහෝදෙනා සිතන්නේ නැහැ. ඒ වගේමයි මහාප්‍රාණ අකුරු. සමාජ අසාධාරනකම්, මානව හිමිකම් කඩවීම් වෙනුවෙන් දැනට ලියවෙන බ්ලොග් අඩවි දෙකක, ඉතා බරපතළ ලෙස මහාප්‍රාණ අකුරු 'ඝාතනය' කරමින් ලියනවා. ඝාතනය කියා ලියන්න සිදුවූවිට, ඔවුන් ලියන්නේ, 'ගාතනය' (ගා තනය කියා වැරදීමකින් ලියවුණොත්, තනය ගාපන් කියන තේරුම) කියායි. ඛ, ඝ, භ, ඵ, ථ, ධ, ඪ, ඨ, ඡ, වැනි අකුරු, යතුරු ලියනය කරන්න නොදන්නවාදැයි, සැකයක් ඇතිවන අවස්ථා ද තිබෙනවා. 'මම ඒ විදිහට ටයිප් කරන්න දන්නේ නැහැ' යන්න, පිළිගත නොහැකි කරුණක්. ඇයි නිවැරදිව ටයිප් කරන්න ඉගෙන ගන්නේ නැත්තේ? ඇයි එසේ ඉගෙන ගන්නාතුරු, වැරදි දේ නොලියා ඉන්නේ නැත්තේ? 

  • රචකයාගේ පෞද්ගලිකත්වය හුවා දක්වන ලිපි කියවන්නටත්, සෑහෙන තරම් පාඨකයන් සංඛ්‍යාවක් කැමති නැහැ. 

  • ලිපිවලට ප්‍රතිචාර දැක්වීමේදී, පුදුමාකාර දේවල් සිදුවෙනවා. සමහර රචකයන්, 'අද මට අපාන වාතයක් ගියා' කියා ලියා තිබුණත්, 'හානේ......ඒක තමා, මගේ කොම්පියුටරයේ ස්පීකර් වලින් සුවඳ ආවා' කියා ආවඩන පිරිසක් ඉන්නවා. නමුත්, මෙවැනි සම්ඵප්‍රලාප නොලියන්නැයි, යම් පාඨකයකු ප්‍රතිචාර දැක්වුවහොත්, අර මහානුභාවසම්පන්න රචකයාගේ අනුගාමික වර්ගයා, අවි අමෝරාගන්නවා, 'නුඹ අපගේ දාර්ශණිකයානන් වහන්සේට අපහාස කළෙහිය, අපි නුඹ තලන්නෙමුය, මරන්නනෙමුය, අනේක විධ විචිත්‍ර වධ බන්ධනයට ලක්කරන්නෙමුය, තා අපගේ උත්තමයාණන් වහන්සේට වඩා දන්නේවී ද' කියා. මෙහිදී පැහැදිළිවම කිවයුත්තේ, අනුගාමිකයන් සහිත දාර්ශනිකයකු වීමට, මා අපේක්ෂා නොකරන බවත්, එවැනි අපාන වාත කථා, මා කිසිදින නොලියන බවත් ය. (මතකනේ පොඩි එකෙක් කිව්වා, 'තද්දුලුවෝ එලිවැල්ලෙන් ඉකේ ඉකේ' කියලා)  

  • බ්ලොග් රචකයන් සැළකියයුතු පිරිසකගේ, සාධනීය ලක්‍ෂණයක් ලෙස මා දකින්නේ, කිසිදිනක, තම අඩවියේ ලිපියකට ප්‍රතිචාර නොදක්වන රචකයන්ගේ බ්ලොග් අඩවි, තම බ්ලොග් ලැයිස්තුවට ඇතුලත්කර තිබීම සහ, ඔවුන්ගේ අඩවියට ගොස් ප්‍රතිචාර දැක්වීමයි. මමද එම යහගුණය ඉගෙන ගත්තේ, දීර්ඝකාලීනව බ්ලොග් කියවීම තුළිනි. අද ද ඒ ප්‍රතිපත්තිය පවත්වාගෙන යමි. නමුත් මට ගෝචර නොවන දෑ බොහෝ අඩවිවල පළවන ලිපිවල තිබේ. නිහඬව ආපසු හැරී ඒම මිස, අදහස් දැක්වීමට හෝ විවේචනයට නොයමි.

  • හැකිතරම් සරල බසින් බ්ලොග් ලිවියයුතුය යන්න අවිවාදයෙන් යුක්තව මම පිළිගනිමි. නමුත්, එහි සීමාව කොතනද කියා අවබෝධ කරගැනීම වැදගත් ය. මේ අඩවි කියවන පාසල් සිසුන් ද සිටින බව, අමතක නොකළ යුතු ය. මාධ්‍ය වල දැක්වෙන දේ සියල්ල, පරම සත්‍යයයැයි සිතා, විමසා බැලීමකින් තොරව ආදර්ශයට ගන්නා සෑහෙන පිරිසක්, පාසල් සිසුන් අතර සිටිති. අප ලියන දෑ, ඔවුන්ගේ මනස වනසන්නේ නම්, අපි කවරහු ද ?

  • ලිවීමට තරම් දෙයක් සොයාගැනීමට අපහසුය යන්න, බ්ලොග් රචකයන් නිතර නගන මැසිවිල්ලක් ලෙස පෙනීයනවා. මෙන්න විසඳුම. ලියන්න පුළුවන් වෙන්නේ, කියවීම සහ ඇහුම්කන්දීම වැඩිදියුණු කරගත් තරමටයි. ඒ දෙක දියුණු නැත්නම්, ලියන්න යමක් සිතේ තැන්පත් වන්නේ නැහැ. බොහෝවිට මා උත්සාහ කරන්නේ, සතියකට එක ලිපියක් ලියන්නයි. මා සිතනවා, ලිපි දෙකක් සතියකට ලිවීමත්, අනවශ්‍යයි කියා. පාඨකයාට නිවී සැනසිල්ලේ කියවන්නට දෙයක් දීමයි සුදුසු. සමහර පාඨකයන්, මගේ ලිපි කීප විටක් කියවූ බවට ප්‍රතිචාර දැක්වූවිට, මා සිතන්නේ, 'එසේනම්, මා ලිපි පළකිරීමේ වේගය වැඩිකළයුතු නැහැ' යනුවෙන්.

  • නිර්නාමිකයෝ:- දැනට සෑහෙන කාලයක සිට, මා නිර්නාමිකයන් ගැන තොරතුරු ගවේෂණයක් කරනවා. මේ සඳහා මා යොදාගත්තේ, හමුදා බුද්ධි තොරතුරු සෙවීම සඳහා, යොදාගන්නා ක්‍රමවේදය ඇසුරෙන් සකස් කරගත් ක්‍රමවේදයක්. තවමත් මෙය අවසන් කර නැති නිසා, සීමිත විස්තරයක් කරන්නම්. අපි බොහෝ දෙනෙක් දන්නවා, නිර්නාමිකයන් ලෙස එන්නේ, අඟහරු ලෝකෙන් ආව අය නෙවෙයි, ඉන් සෑහෙන පිරිසක්, බ්ලොග් රචකයන්ම බව. මා, ඔවුන්ගේ චර්යා රටාව ගැනයි, ගැඹුරින් අධ්‍යයනයක් කරමින්, දත්ත ගබඩාවක් සකසමින් ඉන්නේ. මගේ දත්ත සැසඳීමෙන් පසු, විශ්මයට පත්වන තොරතුරු උපකල්පනය කරගන්න පුළුවන් වුණා. සමහර 'යහළුවන්' තව දුරටත් යහළුවන් ලෙස තබාගැනීමට කැමති නිසාත්, (ඔවුන් කවුදැයි මා දන්නා බව ඇඟවෙන ප්‍රති පිළිතුරු මා දී ඇති නිසා, ඔවුන්ගේ එම අසම්මත චර්යාව පාලනය කරගනු ඇතැයි සිතනවා) මා මගේ අඩවි දෙකේ, නිර්නාමික අදහස් දැක්වීම වාරණය කළා. එපමණක් නෙවෙයි. කිසිදු විෂයයක් පිළිබඳව හරවත් සංවාදයක යෙදෙන්නට හැකියාවක්, දැනුමක් හෝ උගත්කමක් නැති, එදාවේල ක්‍රමයට ජීවත්වන කීපදෙනෙක්, තමන්ගේ පහත් ජන්ම ලක්‍ෂණ ප්‍රදර්ශනය කරමින්, ප්‍රස්තුතයට අදාළ නොවන කමෙන්ට් දැමීමත්, මේ වාරණයට තවත් හේතුවක් වුනා. මා ඒ ගැන ඉතා සතුටුවනවා. අද මෙහි අදහස් දක්වන්නේ, ඇත්තටම බ්ලොග් කියවීමේ හරය වටහාගත් අයයි. දැන් අර නිර්නාමිකයන් පිරිස, ඔවුන්ගේ ඒ පහත් ජන්ම ලක්‍ෂණ පෙන්වන්නේ, මා වෙනත් අඩවිවල දක්වන අදහස් වලට, ඔවුන්ගේ වසුරු හෙළීමෙන්. 

  • මගේ ලිපි කොපිකිරීම තවමත් සිදුවෙනවා. නිර්ලජ්ජි පුඟුලන් එසේ කරන්නේ, තමන් පුස්සන් බව, ලෝකයාට ප්‍රදර්ශනය කරමින් බව, බ්ලොග් කියවන බොහෝ දෙනා දන්නවා. ඔවුන්ගේ මනෝව්‍යාධීන් කෙරෙහි, අනුකම්පා කරනවා.

  • ඉදිරියේදී ලිවියයුතුයයි මා සිතා සිටින මාතෘකා රාශියක් තිබෙනවා. හමුදා තොරතුරු යනු, කිසිදා නොසිඳෙන උල්පතක් වැනියි. නමුත්, හමුදා තොරතුරු පමණක් නොලියා, සමබරව වෙනත් මාතෘකා ද ලියන්නට, මා අධිෂ්ඨාන කරගෙන ඉන්නවා. මේ සියල්ල කෙරෙන්නේ, එදා සිට අද දක්වා මා නන් අයුරින් දිරිමත් කරන, ඔබ සියලු දෙනාගේ ආශිර්වාදය නිසයි. එදා මා බ්ලොග් ලියන්නට පටන්ගත් අවධියේ සිටි, සමහර බ්ලොග් රචකයන් මෙන්ම, බ්ලොග් නොලියුවත්, නිරන්තරයෙන් අදහස් දැක්වූ අයගෙන් සමහරෙකුත්, අද බ්ලොග් ලෝකයෙන් වෙන්වී ගිහින්. එය ලෝකස්වභාවය බව නිහඬව මෙනෙහි කරනවා.

  • මේ වනවිට, මගේ වර්ඩ්ප්‍රෙස් අඩවියට, අමුත්තන් පැමිණීම ලක්ෂ තුන ඉක්මවා තිබෙනවා.


Screenshot (88)


  • 2013 දී ආරම්භ කළ, මගේ බ්ලොගර් අඩවියට, අමුත්තන් පැමිණීම, ලක්ෂ එකහමාර ඉක්මවා තිබෙනවා. 



Screenshot (89)


  •    මේ සියල්ල මා සළකන්නේ, ඔබ සියලු දෙනා මා වෙත දැක්වූ කරුණාවන්ත භාවය ලෙසයි. එමෙන්ම, මගේ ලිපි වලට, ඔබ යම් ඇල්මක් දක්වා ඇති බවද, කියවීමට වටින යමක් ඒ ලිපිතුළ ඇති බවද, පසක් කරගන්නවා. ඒ පිළිබඳව නිහතමානීව සතුටු වෙනවා.

  • ඔබ සැමගේ දිරිගැන්වීම් ලැබෙනතුරු, සුහද බව තිබෙන තුරු, මා සිත ගත සවිය රැඳෙනතුරු, ලියන්නෙමි ඔබ වෙනුවෙන්. නැවතත් ඔබ සැමට ස්තුතියි.
2015 දෙසැම්බර් මස 13 වැනි දින 2327 පැය 

13 December 2015

මෙන්න බොලේ ශපිරෝටත් ................මං එපාලු දැන්!

Hate is not the solution
මේ කෙටි ලිපිය ලියන්නේ දැඩි සිත්වේදනාවක් සහිතවයි. අරුණි ශපිරෝගෙන් බ්ලොග් අඩවිය කාලයක් තිස්සේ මා කියවන්නේ යම් දැනුමක් එයින් ලබාගන්නටයි. ඉතා ගැඹුරු මෙන්ම විවාදාත්මක කරුණු ඇතුළත් ලිපි අරුණි ශපිරෝ අතින් ලියවෙනවා. පසුගිය කාලයේදී එම අඩවියේ මා පළකළ සමහර අදහස් වලට, ඇය මට පිළිතුරු දී තිබුනේ සියුම් උපහාසයක්ද සහිතවයි. ඇය ලියන සමහර කරුණු, මට නොතේරෙන නිසා වන්නට ඇති එහෙම කරන්න ඇත්තේ. ඒ නිසා, පසුගිය කාලයේ මා එම අඩවියේ කමෙන්ට් දැමීමෙන් වැළකී සිටියා. ඊයේ පෙරේදා, ඇය ඩ්‍රොන් යානා ගැන ලිපියක් ලියා තිබුණා. මා ඊයේ ඒ පිළිබඳව එහි කමෙන්ට් එකක් දැමුවත්, එය පලවී තිබුනේ නැහැ. මට යම් සැකයක් ඇතිවුණා, තාක්‍ෂණික දෝෂයක්ද නැත්නම් හිතාමතා කපා දැමුවාද කියා. මේ නිසා අද මම යළිත් එම අදහස් දක්වා, කමෙන්ට් එකක් දැමුවා. ඉන්පසු එහි තිර රූපයක්ද ගත්තා. ඉතා කණගාටුදායක ලෙස, එයද කපා දමා තිබුණා.

   පහත දැක්වෙන රූප මත ක්ලික් කර, විශාලනය කර බැලිය හැකියි. 

Screenshot (85)


Screenshot (84)


Screenshot (86)

  • මෙයින් ඇය බලාපොරොත්තු වන්නේ කුමක්ද?
  • ඇයගේ ලිපියෙහි අඩංගු කරුණු සමග මගේ අදහස් නොගැලපෙන්නේ නම්, ඒ බව මගේ කමෙන්ට් එකට පිළිතුරු වශයෙන් නොකියන්නේ ඇයි? 
  • ඇයගේ මේ කමෙන්ට් ප්‍රතිපත්තිය කොතරම් දුරට සාධාරණද? 
  • ඇයට මා කිසිදු අවස්ථාවක අන්තර්ජාලය ඔස්සේ හෝ පෞද්ගලිකව හෝ අපහාස කර, පහර ගසා නැත්තෙමි. 
  • ඇය ලියන ලිපි වලින් 99% කට පමණ කිසිදු පාඨක අදහස් දැක්වීමක් නොලැබෙන බව මෑත කාලයේ මා විසින් නිරීක්ෂණය කර තිබෙනවා. එයට හේතුව වන්නේත් ඇය පාඨකයන් කෙරෙහි දක්වන මේ දරදඬු ප්‍රතිපත්තියද?
  • සදාචාරය, සමානාත්මතාව, සමාජ ආකල්ප සංවර්ධනය, වැනි විවිධ විෂයයන් අළලා ලිපි ලියන ඇයට, මේ ආකාරයෙන් කටයුතු කළහැකිනම්, ඇය ලෝකයාට පෙන්වන්නේ, බොරු වෙස් මුහුණක් නොවේද? 
   ඇය, අදදින මා ඇයගේ අඩවියේ පළකළ මගේ කමෙන්ට් එක, ඇයගේ අඩවියේ පළකොට, එයට පිළිතුරක් දෙනතුරු, ඇය විසින්, මේ ලිපිය පිළිබඳව දක්වන අදහස්, වාරණය කරනු ලැබේ.


2015 දෙසැම්බර් මස 13 වැනි දින 1139 පැය
.emoWrap { position:relative; padding:10px; margin-bottom:7px; background:#fff; /* IE10 Consumer Preview */ background-image: -ms-linear-gradient(right, #FFFFFF 0%, #FFF9F2 100%); /* Mozilla Firefox */ background-image: -moz-linear-gradient(right, #FFFFFF 0%, #FFF9F2 100%); /* Opera */ background-image: -o-linear-gradient(right, #FFFFFF 0%, #FFF9F2 100%); /* Webkit (Safari/Chrome 10) */ background-image: -webkit-gradient(linear, right top, left top, color-stop(0, #FFFFFF), color-stop(1, #FFF9F2)); /* Webkit (Chrome 11+) */ background-image: -webkit-linear-gradient(right, #FFFFFF 0%, #FFF9F2 100%); /* W3C Markup, IE10 Release Preview */ background-image: linear-gradient(to left, #FFFFFF 0%, #FFF9F2 100%); border:3px solid #860000; -moz-border-radius:5px; -webkit-border-radius:5px; border-radius:5px; box-shadow:0 4px 6px rgba(0,0,0,0.1),0 1px 1px rgba(0,0,0,0.3); -moz-box-shadow:0 4px 6px rgba(0,0,0,0.1),0 1px 1px rgba(0,0,0,0.3); -webkit-box-shadow:0 4px 6px rgba(0,0,0,0.1),0 1px 1px rgba(0,0,0,0.3); box-shadow:0 2px 6px rgba(0,0,0,0.1),0 1px 1px rgba(0,0,0,0.3); font-weight:normal; color:#333; } .emoWrap:after { content:""; position:absolute; bottom:-10px; left:10px; border-top:10px solid #860000; border-right:20px solid transparent; width:0; height:0; line-height:0; }