තවත් පුංචි කතා දෙකක්

පසුගිය කාලය තුළ ස්නයිපර් වරුන් ගැන ලියන ලද දීර්ඝ ලිපි මාලාව නිසා මා සෑහෙන වෙහෙසකට පත් වුනා. ඒ නිසා නැවතත් බරපතල මාතෘකාවකට යන්නට කලින් පුංචි කතන්දර දෙකක රසය ඔබ සමග බෙදාගන්නට හිතුනා. මේ කතන්දර සියල්ලම ඇත්ත සිදුවීම් බව මුලින්ම සඳහන් කළ යුතුයි.

 

  මේ සිද්ධිය වුනේ 1989 දී විතර. ඒ කාලයේ මේ රටේ තිබුන භීෂණකාරී වාතාවරණය ඔබ දන්නවනේ. මම එවකට සේවය කරමින් සිටියේ බණ්ඩාරවෙල ප්‍රදේශයේ. ඒ ප්‍රදේශයේ භීෂණකාරී ක්‍රියා සංවිධානය කරන නායකයකු අත් අඩංගුවට ගැනීමට, වහාම ක්‍රියාකරන ලෙස, එවකට ඒ ප්‍රදේශය භාරව සිටි යුද හමුදා සම්බන්ධිකරණ නිලධාරියාගෙන් මට නියෝග ලැබුනා. මේ විප්ලවවාදියා, යුද හමුදාවෙන් පැනගිය කෝප්‍රල් වරයෙක්. ටිකක් අමාරු කාරයෙක්. පිස්තෝලයකුත් සෑම විටම අතේ තිබෙන බවටත් තොරතුරු ලැබී තිබුනා. මේ නිසා, ඉතා කල්පනාකාරීව ඔහුව අත් අඩංගුවට ගැනීමට, මා සැළසුම් කළා.

   ඔහු ගැවසෙන බවට සැක කරන ප්‍රදේශවල පොලිස් සහ හමුදා මාර්ග බාධක රාශියක් යොදා තිබුනත් පළක් වුනේ නැහැ. මේ නිසා මා සෑහෙන වෙහෙසක් දරා විවිධ උපාය මාර්ග යොදා ඔහුව කොටු කර ගැනීමට කටයුතු කළා. මේ අතරේදී මට ඉතා විශ්වාසදායක තොරතුරක් ලැබුනා, එක්තරා දිනයක, ඔහු වෙළෙන්දෙකු ලෙස වෙස්වලාගෙන බණ්ඩාරවෙල බස් නැවතුම්පොළට එන බව. ඔහුගේ හැඩරුව හඳුනන, ඔහුගේ ගම් පළාතේම සෙබළකු, මගේ ඛණ්ඩයේ සිටියා. එය මට මහත් වාසියක් වුනා. දැන් මගේ සැලැස්ම, මම ද වෙළෙන්දෙකු සේ වෙස්වළාගෙන, මගේ සෙබළුන් කීප දෙනෙකුටද විවිධ ආකාරයේ සාමාන්‍ය ඇඳුම් අන්දවා, (එහෙත් සන්නද්ධව) බණ්ඩාරවෙල බස්නැවතුම්පොළේ රැක සිට ඔහුව අල්ලා ගැනීමටයි.

  ඒ දිනවල මිනිසුන් පුරුදුවී සිටියේ රෑ වෙන්නට පෙර සියලු වැඩ කටයුතු නිමවා තම තමන්ගේ ගෙවල් වලට ගොස් බියෙන් ගැහෙමින් දොර ජනෙල් වසාගෙන විදුලි පහන් ද නොදල්වා සිටීමටයි.  අපි වෙහෙසුනේ ඒ තත්වය නැතිකර ජන ජීවිතය සාමාන්‍ය තත්වයට ගෙන එමටයි. ඒ සඳහා මෙවැනි ත්‍රස්තවාදීන් අල්ලාගත යුතුයි.

  මම කොට කලිසමක් හැඳ, එහි මගේ හමුදා හැඳුනුම්පත, මගේ පිස්තෝලයේ අමතර මැගසිනය සහ මුදල් පසුම්බිය දමාගෙන, ඊට උඩින් සරමක් ඇඳගත්තා. මුදලාලිලා අඳින ආකාරයේ අත් සහිත මේස් බැනියමක්  හැඳ,  තුවායකින් ඔලුවේ සුම්බරයක් බැඳ ගත්තා. හිස් පොහොර බෑග් කීපයක් එකට ඔතාගෙන එහි මගේ පිස්තෝලය සහ අත් බෝම්බයක් සඟවා ගත්තා. මගේ සහයට ආ සොල්දාදුවන්ගේ තවත් එක් අයකු (සැරයන්) අත පිස්තෝලයක් තිබුන අතර, ඔහු රඟපෑවේ නොන්ඩි ගසමින් යන දුබල රෝගී පුද්ගලයකුගේ චරිතයක්. බණ්ඩාරවෙල බස් නැවතුම්පොළ එදා එකම හිස් ගොඩක්. මම සැරයන්ට විශේෂ උපදෙසක් දුන්නා කිසිදු හේතුවක් නිසාවත්, මිනිස්සුන්ට වදින්නේයැයි සැකයක් ඇත්නම්, වෙඩි නොතබන ලෙසත්, සතුරා පැන ගියත් මිනිසුන්ගේ ජීවිතාරක්ෂාව ඊට වඩා ලොකු බවත්. 

   තවත් සොල්දාදුවන් දෙදෙනෙකු ඕනෑම අවස්ථාවකට සුදානමින්, තම ඉනේ සඟවාගත්, වනයේ දී දිවි රැකුමට ගන්නා පිහියා  (Jungle Survival Knife සමහරු මෙයට රම්බෝ පිහියා කියා කිව්වත්, මා ඉංග්‍රීසියෙන් යොදා ඇත්තේ නිවැරදි යෙදුමයි) ද සමගින්, රස්තියාදු කාරයින් මෙන්, ඒ අවට රැඳී සිටියා. මගේ රඟපෑම වඩාත් සාර්ථක වනු පිණිස, මම අසළ තිබුණු කඩයකින් බුලත් විටක් ගෙන, එය හපමින් (කට පැලුනා වගේ දැවිල්ල. බැරි සිල් නොගන් අබරෝ කිව්වලු) බස්  නැවතුම්පොළේ පඩියක් මත ඉඳගෙන සිටියා. සතුරා හඳුනන සොල්දාදුවා මා අසළ බස් මගියකු ලෙස රැඳී සිටියා.

  ටික වෙලාවක් ගත වුනත් සතුරා පිලිබඳ සේයාවක් වත් දකින්නට ලැබුනේ නැහැ. ඒ අතරතුර මා දුටුවා නිවාඩු යන සොල්දාදුවන් ද එහෙ මෙහෙ යන ආකාරය. නමුත් කිසිවෙකුගේ අවධානයට මා ලක් නොවීම නිසා මට මගේ රඟපෑම ගැන ලොකු ආඩම්බරයක් ඇති වුනා. සාමාන්‍ය ඇඳුමෙන් සිටින සොල්දාදුවකු ඔබට වුනත් බොහෝවිට පහසුවෙන් හඳුනාගන්නට පුළුවන්. කොටට කැපු කොණ්ඩය පමණක් නොව, අලංකාරව පිළිවෙලකට ඇඳ, දිලිසෙන්නට ඔප දැමූ සපත්තු දමා, ලොකු ඇඳුම් බෑගයක් ද සහිතවයි ඔවුන් යන්නේ. ඒ අතරතුර මා දුටුවා මා හඳුනන, එහෙත් මගේ බල ඇණියටවත් අයිති නැති සොල්දාදුවකු බස් නැවතුම්පොළ දෙසට එන ආකාරය. ඔහුත් නිවාඩු යන බව පැහැදිලිවම පෙනුනා. දැන්නම් මෙතන හිටියා ඇති, ටිකක් ස්ථානය මාරු කලොත් හොඳයි, කියා සිතු මා නැගිට්ටේ වෙන තැනකට යන්නයි. මම නැගිටින විටම අර සොල්දාදුවා මා දෙසට ආවා. සීරුවෙන් හිටගත්තා, ‘ගුඩ් මෝනිං සර්, කොහේද යන්නේ’ කියා මුළු බස්නැවතුම්පොළටම ඇහෙන්න මගෙන් ඇහුවා. මම ඒ සොල්දාදුවා දෙස බලපු ආකාරයට ඔහුට හිතෙන්න ඇති, තව මොහොතකින් මගෙන් හොඳ කණේ පාරක් වදියි කියලා. ඔහු එතනින් යන්න ගියා.

  දැන් ඉතින් මොකද කරන්නේ. බස් නැවතුම්පොළේ හිටිය මිනිස්සු මා දෙස බැලුවේ අඟහරු ලෝකෙන් ආව මිනිහෙක් දිහා බලන ආකාරයටයි. මම වහාම මගේ සැරයන්ට ඇහැක් ගසා, එතනින් මාරුවුනා.  අර සහායක සෙබළුන් දෙදෙනාත් සමග, කෙලින්ම කඳවුරට ඇවිත් තමයි නැවතුනේ. මගේ මහා ක්‍රියාන්විතය අවසන් වුනේ එහෙමයි.

  

  මේ සිද්ධිය නම් බොහොම පැරණියි. ඒ කාලයේ මම සේවය කලේ නුවරඑළිය ප්‍රදේශයේ. විශේෂයෙන් මෙතරම් දියුණු සන්නිවේදන පහසුකම් එකල තිබුනේ නැහැ. ජංගම දුරකථන කියා දෙයක් තිබුනේ නැහැ. හමුදා ගුවන්විදුලි පණිවිඩ හොඳින් ක්‍රියාත්මක වුනේ පිදුරුතලාගල මුදුනේ සවි කර තිබුණු සන්නිවේදන යන්ත්‍ර සහ මහා ඇන්ටෙනා වලට පින් සිදුවෙන්නයි. එක් දිනක් සවස 6.00 ට පමණ කඳවුරට හමුදා මුලස්ථානයෙන් ගුවන්විදුලි පණිවිඩයක් ලැබුනා, හෝර්ටන් තැන්නේ, පස් වර්ග පිළිබඳ පර්යේෂණයක නියැලෙමින් සිටි, එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයට අයත් විශේෂඥයකු අතුරුදහන් වී ඇති බවත්, ඔහුට කිසියම් අනතුරක් සිදුවී ඇති බවට සැක කරන බවත්, වහාම මේ ගැන සොයා බලන ලෙසත්.

  ඔන්න ඉතින් මට තවත් ‘මහා ක්‍රියාන්විතයක්’ සඳහා ‘ටිකට් එක ඇදුනා’. මම වහාම භට ඛණ්ඩයක් සුදානම් කරගත්තා. වාචික උපදෙස් ලබා දුන්නා කරන්නට යන ක්‍රියාන්විතය පිළිබඳව. (සුද්දා ලෝකාන්තයෙන් පහලට දෙරි ගහලානම්, කරන්න දෙයක් නැහැ. මේ රෑ ලෝකාන්තයට බහින්න බැහැනේ) කඹ, විදුලි පන්දම්, ආදී මෙකී නොකී දේවල් සුදානම් කරගන්නා අතර මට නියෝගයක් ලැබුණා, නුවරඑළිය රෝහලෙන් ගිලන් රථයක්, වෛද්‍ය වරයකු සහ හෙදියකද රැගෙන යන ලෙස. රෝහලට ගියවිට කතාව අසා, අදි මදි ප්‍රතිචාර ලැබෙන්නට පටන්ගත්තා. දැන් ඩොක්ටර්ස්ලා නර්ස්ලා ඕෆ් වෙලාය, ඇම්බියුලන්ස් (ඇඹුලස්  ) එකත් ලෙඩ වෙලාය, ආදී වශයෙන්. 

   ‘හිතුවද මේක මගේ පුද්ගලික දෙයක් කියලා, එහෙනම් මම වාර්තා කරන්නම් යුද හමුදා රාජකාරි වලට සහාය දෙන්නේ නැහැ කියලා’ ආදී වශයෙන් මම ඉස්පිරිතාලේ දෙදරන්ඩ ගෝරනාඩු කලාම, වැඩේ හරි ගියා. (අනේ ඒ කාලේ දොස්තරලා, නේස් මිසීලා, ඇඹුලස්  ඩැයිවරලා අද ඉන්න අය තරම් ‘දියුණු’ නැත. නැත්නම් මා කළ ‘අපහාසයට’ විරුද්ධව, මා අත්අඩංගුවට ගන්නා තුරු, පිදුරුතලාගල කන්ද මුදුනට නැග, ඉස්ටයික් කොරනවා සිකුරුය) 

  අනේ ඉතින් අන්තිමට සියල්ල ලැබුනේය. නේස් නෝනාගේ තනියට තප්පදෝරු ඇටෙන්ඩන්ට් නෝනෙක්ද ආවාය. ඔවුන්වත් රැගෙන කඳවුරට පැමිණි මම, ඔවුන්ගේ බය ඇරෙන පරිදි නැවත කතාකර, උණුවෙන් කිරිතේ කෝප්පයක්ද දී වැඩේට සුදානම් වුනෙමි. (නේස් නෝනා නම් ‘නෝනා මගෙ නර්ස් නෝනා’ වගේ ලස්සන එක්කෙනෙක් බව අදටත් මතකය.   දොස්තර මහත්තයා කළුම කලුය. ඒ මදිවට බුකවාගෙනම හිටියේය   ) දැන් මේ මහා හමුදාවටම රෑ කෑම දී, අතිරේක වශයෙන් හමුදා ආහාර පැකට්, (field ration packs) වතුර, ආදී සියල්ල සුදානම් කරගෙන යුද්ධයට පිටත්වනවිට රාත්‍රී 8.00 ට ආසන්න විය.

   නුවරඑළියේ සිට රාත්‍රියේ හෝර්ටන් තැන්නට යාම ඒ කාලයේ ඉතා භයානක ක්‍රියාවකි. මීදුම නිසා පාර නොපෙනේ. සමහර තැන්වල ඇති ප්‍රපාතයකට වාහනයක් පෙරලුනොත්, පත්තරේ දාන්න වෙන්නේ, පෙරලුනා නොව, පෙරළෙමින් තිබේ කියාය.  ඒ ප්‍රපාත එතරම් ගැඹුරුය. මීදුම තිබෙන තැන් වලදී, සොල්දාදුවන් දෙදෙනෙකු, වාහනයට ඉදිරියෙන් පාරේ දෙපැත්ත පෙන්වමින්, පයින් ගමන් කරයි. වාහනය යායුත්තේ ඔවුන් යන වේගයටය. එපමණක් නොව, බොහෝ තැන්වල පාරක් නැති තරමට පාර අබලන්ය. පාරේ පළල, අපේ ට්‍රක් රථයේ ටයර් වල වල පරතරයට වඩා අඩු යයි සිතෙන තැන්ද ඇත. ඒ මදිවාට කිසිම වාහනයක රෝද හතරටම යාන්ත්‍රණ ජවය (four wheel) තිබුනේ නැත. මම ගමන් කළ ජීප් රථයේ ඒ පහසුව අබලන් වෙලාය. ඉස්පිරිතාලයේ කට්ටිය ‘ඇඹුලස්’ එකේය. අපේ තඩි ටාටා ට්‍රක් එක, එය පදවන රියදුරාගේ හිතේ හයියෙන් එළවනවා මිස, මෙලෝ යකෙකුට කරන්නට බැරි භයානක වැඩකි.

  අඹේවෙල ප්‍රදේශය පසු කරද්දී මට හිතුනේ හෝර්ටන් තැන්නේ අඩි පාරවල්, සතුන් යන මාවත්, ආදිය දන්නා අයකු (tracker) සොයාගතහොත්, අපේ කාර්යය පහසු වන බවයි. සංචාරකයන්ට මග පෙන්වන (සමහර විට හොරෙන් දඩයම් එහෙම කරනවද දන්නෙත් නැහැ) එවැනි පුද්ගලයන් ඒ ප්‍රදේශයේ සිටින බව මම කලින් අසා තිබුනා. අසළ නිවෙස් හත අටක දොරවල් නොකඩා තඩිබා, මිනිසුන් අවදි කරවාගත් පසු යන්තම් ට්‍රැකර් කෙනෙක් අල්ලා ගැනීමට අපි සමත්වීමු. මම ඔහුගෙන් සුද්දාගේ කතාව ඇහුවත්, අද දවසේ තමන් හෝර්ටන් තැන්න පැත්තේ නොගිය බව ඔහු කීවේය. ඔහුව මගේ වාහනයට දමාගෙන පිටත්වීමි. කොහොමින් කොහොම හරි රාත්‍රී 10.00 පමණ වනවිට දේව කරුණාවෙන් හෝර්ටන් තැන්නට ලඟාවීමට අපට හැකිවිය. 100 – 200 අතර ගෝන්නු රංචුවක් අප පිළිගැනීමට මෙන් හෝර්ටන් තැන්නේ රැඳී සිටියා මතකය. (අද හෝර්ටන් තැන්නේ ඉන්න මොඩ් ගෝනුන් මෙන් ලඟට එන්නේ නැත. සමාජ ආශ්‍රයක් නැති, ඔරිජිනල් කුලෑටි ගෝන්නු ය) එදා රෑ හෝර්ටන් තැන්න හිමාලය මෙන් තමයි, මට දැනුනේ. ඒ හීතල ඇඟේ ඇටකටු දක්වා කිඳා බසින මහා කාලකන්නි හීතලකි. ඒ කාලයේ හෝර්ටන් තැන්නේ තිබුන ‘ෆාර් ඉන් – Farr Inn’ හෝටලයට විදුලි බලය ලැබුනේ, කුඩා ජනක යන්ත්‍රයකිනි. රාත්‍රී 8.00 ට පමණ එය නිවා දමන අතර, ඉන්පසු අත්‍යවශ්‍යම තැන්වල පමණක්, ආලෝකය සපයා තිබුනේ, අපි කුඩා කළ අපේ නිවෙස්වලද පාවිච්චි කළ, නොම්මර 21 ඇලඩින් ලාම්පු වලිනි. 

  හෝටලය තිබුනේ සම්පුර්ණ අඳුරේ මෙනි. අපේ භට පිරිස වහාම ට්‍රක් රථයෙන් බැස යුද්ධයට සුදානම් වුහ. ඒ අතර, හෝටලයේ කොනක කුඩා එළියක්‌ දුටු මම, එහි ගියෙමි. චිමිනි ලාම්පුවක් දල්වාගත් මුර කරුවකු, අපේ වාහන වල හඬින් තුෂ්නිම්භූතව බලා සිටියේය.  සෙබළකු ලවා මා වෙත ගෙන්වාගත්  ඔහුගෙන් මා වහාම ඇසුවේ, හෝර්ටන් තැන්නේ අතුරුදහන් වූ සුද්දාට මොකද වුනේ කියයි. ‘මාත්තියා ඒක මැනේචර් තමා යින්නවා’ කියා අතුරුදන් වූ ඔහු විනාඩි 10 කින් පමණ හෝටලයේ කළමනාකරු සමග පැමිණියේය. මම වහාම සුද්දා ගැන සුද්දාගේ බාසාවෙන්ම ඇසුවෙමි. ‘ඇයි ලෙෆ්ටිනන්ට් කොළඹින් ආව හෙලිකොප්ටර් එකකින් එයාව අරන් ගියානේ හවස 6.00 ට විතර’ ඔහු සුද්දාගේ බාසාවෙන්ම කිව්වේය.

  %^&*$#!~*  අනේ මට හිතුන දේවල්, කටට ආව දේවල්, මෙතන ලියන්නට බැරිය. (පවු අර මිසී, හොඳ වැඩේ මට ගෙම්බර් දාන්ඩ ආපු දොස්තරයට  )

  සිදුවී තිබෙන්නේ මෙයයි. ඇත්තටම මේ සිද්ධියට සම්බන්ධ සුද්දා අතුරුදන් බව, හෝටල් කළමනාකරු විසින් තීරණය කර තිබෙන්නේ, සවස 2.00 ට පමණය. එයට හේතුව, සුද්දා එදින දවල් 12.00 ට ෆාර් ඉන් හෝටලයෙන් ආපසු කොළඹ යන බව, හෝටලයට කියා තිබීමයි. සුද්දා එදා උදේ ටිකක් ඇවිදින්නට ගියත්, 1.00 පසුවීත් ආපසු පැමිණ  නැත. හෝටලයේ කළමනාකරු සුද්දාව හෙව්වත් හමුවී නැත. කළමනාකරු අඹේවෙලට පැමිණ, එකල රජයට අයත්ව තිබුණු, (දැන් පෞද්ගලික අංශයට වැඩිපුර අයිති, එමෙන්ම හොරෙන් විසිකරන්නට සහ ඌරන්ට බොන්නට දෙන්න තරම් කිරි තිබෙන, කාටවත් බලන්නට ඉඩ නොදෙන) පිටි කිරි කම්හලෙන්, කෙලින්ම කොළඹ පිහිටි තම හෝටලයේ ප්‍රධාන කාර්යාලයට, දුරකථන මගින්, තත්වය වාර්තා කර ඇත.

  (ඒ කාලයේ කෙලින්ම ඇමතුම් ගැනීම (direct dialling) තිබුනේ නැත. ඇමතුමක් ගැනීමටනම්, මුලින්ම 0 කරකවා, (බොත්තම් ඔබන දුරකථන තිබුනේ නැත) දුරකථන පණිවිඩ හුවමාරු ස්ථානය අමතා, මගේ අංකය මෙයයි, මට අහවල් ප්‍රදේශයේ අහවල් අංකයට, කතා කළයුතුයයි කිව යුතුයි. බොහෝවිට ලැබෙන්නේ, පැයක් නැත්නම් දෙකක් පමණ ප්‍රමාද වනවා යන පිළිතුරයි. ඇත්තටම අද කාලයේ කුමක් හෝ දෝෂයක් නිසා එහෙම කරන්න වුනොත්, මිනීමැරුම් කීයක්‌ සිදුවෙයිද?  ) 

  හෝටලයේ ප්‍රධාන කාර්යාලයෙන් කොළඹ පොලීසියට, පොලීසියෙන් එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයේ ලංකාවේ කාර්යාලයට, (හොඳ වෙලාවට සුද්දා අතුරුදන් වීම ජාත්‍යන්තර කුමන්ත්‍රණයක් කියා, ඒ කාර්යාලය ඉදිරිපිට, රෑට හොරෙන් හොරෙන් කෑම කමින්, උපවාස කරන්න බූරුවංශලා එකල නොසිටියෝය  ) එතනින් ආරක්ෂක අමාත්‍යංශයට, එතනින් හමුදා මුලස්ථානයට, එතනින් ප්‍රාදේශීය හමුදා මූලස්ථානයට, එතනින් අපේ කඳවුරට පණිවිඩය ගොස්, අපි අර අන්ධභුත නාට්‍යය රඟපාන අතරේ, හෝටලයේ පිරිසක් ට්‍රැකර් කෙනෙකු සමග හෝර්ටන් තැන්නේ ඇවිද, ගමනේදී ඇදවැටී, කකුලක් ඇමැට්ටි වී, ඇවිද ගැනීමට නොහැකිව අතරමංව සිටි සුද්දා හමුවී ඇත. ඒ පිරිස, සුද්දාවත් රැගෙන වහාම ආපසු හෝටලයට පැමිණ, යලිත් අඹේවෙලින් කොළඹට කතාකර, සුද්දා හමුවූ බව කියා ඇත. ඒ පනිවිඩය, අර දීර්ඝ ජාලය දිගේ, එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයේ කාර්යාලයට ගිය පසු, රජයේ අනුග්‍රහයෙන්, එදින අවසන් ආලෝකයට මොහොතකට පෙර, (ඉර බැස ගියානම්, හෙලිකොප්ටර් බැස්සවීමට බැරි වන අතර, සුද්දාට ‘අපේ වීර චාරිකාව’   එහි ලඟා වනතුරු ඉන්නට සිදුවෙනවා) සුද්දාව රැගෙනගොස් ඇත. ඒ බව අපිට දැනුම්දී, අපේ මහා ක්‍රියාන්විතය නවත්වන ලෙස දැනුම් දීමට තරම්, අර ලොකු මහත්වරුන්ගේ මස්තිෂ්ක කුහරය තුළ, බුද්ධිය කැටිවී නොතිබුණි.

  ‘ෆාර් ඉන්’ කළමනාකරු අපට කිරිකෝපි සංග්‍රහයක් පැවැත්වීමට තරම් කාරුණික විය. ඊට වඩා ‘ලොකු සංග්‍රහයක්’ මට දෙන්නට සුදානම් වුනත්, රාජකාරියේ යෙදී සිටින නිසාත්, ආපසු ගමන යායුතු නිසාත්, එය කාරුණිකව ප්‍රතික්ෂේප කලෙමි. (දුකේ බැරුවා, මොනවා කොරන්ටද, රාජකාරියනේ ලොකු  )

  ගුවන්විදුලි මගින් කඳවුර ඇමතු මම තත්වය වාර්තා කලෙමි. ‘එන්න අමාරුනම් එලිය වැටෙන තුරු ඉඳලා එන්න’ යයි කඳවුරෙන් උපදෙස් ලැබුණි. නමුත් අපි සියලු දෙනාට අවශ්‍ය වුනේ, ඒ දරුණු සීතලෙන් මිදී, හැකි ඉක්මණින් ආපසු ඒමටය. අළුයම 2.30 ට, මේ ‘මහා ක්‍රියාන්විතයේ’   අවසානය දැක, මගේ ඇඳේ උණුසුම් පොරෝනය යට ගුලිවීමට තරම් මම වාසනාවන්ත වුයෙමි.