නවක අනුරූපීතාවය 3

පසුගිය ලිපි දෙකට ලැබුණු උණුසුම් ප්‍රතිචාරවලට ස්තූතිවන්ත වෙන ගමන් ලිපියේ අවසාන භාගය මෙසේ සනිටුවහන් කිරීමට සිතුවෙමි. 

කාලය කෙමෙන් කෙමෙන් ගෙවී ගොස් සති දෙක හමාරක ඇවෑමෙන් දිනක් සවස් භාගයේ බකට් එකක් ලැබුණි. බකට් එක අවසානයේ කියා සිටියේ නවක අනුරූපිතාවය නිමා වන බවත්ය. ඔවුන් හිනාවී එසේ කියා සින්දු කියන ලෙසත්, නැටුම් නටන ලෙසත් කිවාත්,  අපේ සෙට් එක සිටියේ තක්බීර් වෙලාය.ඒ මොකද කියනවානම් හිටි හැටියේ සිදුවූ විපර්යාසය නිසාය. කෙසේ වෙතත් අවසානයේ කියා සිටියේ මගුල් ගෙදර (සෝෂල් එක) සඳහා  ඇඳුම් ආයිත්තම් රැගෙන ඒම සඳහා දින 3ක නිවාඩුවක් ලබාදෙන බවයි. පසුදා අලුයම සියලුම අය ඒ  ඒ ගම් පළාත් සඳහා  පිටත්ව ගිය අතර , මගේ ගෙදරින් මට පවසා සිටියේ   මාව රැගෙන යාමට කවුරුන් හෝ එන බවත්, තනියම නොයන ලෙසත්ය. ඉතින් ඒ නිසා දුරකථන පණිවිඩයක් මගින් මාව රැගෙන යාමට එන ලෙස කීවාය. 

මගේ මව පැමිණෙනතුරු නිදාගත් මා අවදියූයේ ඇයගේ කට හඩිනි. ඇය පැමිණ තිබුනේ දුම්රියෙන් මාව රැගෙන යාම සඳහාය . ඇයට නොතේරුණත් මගේ කාය ශක්තිය නිදිමැරීම නිසා අධික ලෙස පිරිහී තිබුණි. ඒ වුනත් දුම්රියපොළට ඇය යන වේගයෙන් මමත් යමින් සිටි අතර , මගේ සපත්තු අඩිය උස්වූ නිසාත් , කාය ශක්තිය පිරිහී තිබූ නිසාත් සිල්පරකොටයක වැදී කකුල පෙරළිණි. අවසානයේ බස් රියෙන් ගෙදර ගිය අතර , කකුලට වෙදකම් කෙරිණි. මගේ පියා කියා සිටියේ 

අම්ම ඉස්සරහ වැටුන නිසා පිළි්ගන්නවා මොකුත් නෑ කියල 
නැත්තම් ඉතින් අපි හිතන්නේ රැග් එකේ දී උනා කියල තමයි 

මගේ කකුල හොඳටම සනීප වූ නැති නිසා නිවසේ සිටින ලෙසයි . කෑ පරිප්පුව මා දන්නා නිසා  කියා  සිටියේ  මා  නැවත යා යුතු බවයි . 

අවසානයේ මගේ පියා  සමග ආපසු  ගියෙමු  .  අප යනවිට නේවාසිකාගාරය යන පාර අද්දර  සීනියස්ලා  පොකුරු ගැසී    උන්හ . පිරිමි පුද්ගලයන්ට නේවාසිකාගාරයේ දොරටුව පාමුලට  පැමිණිය හැකිව තිබුණි. එහෙත්  අපේ  සීනියස්ලා කියා සිටියේ නේවාසිකාගාර පවිත්‍රතා නිසා එහි යාමට දෙමවුපියන්ට අවසර නොලැබෙන බවයි . එම නිසා පාර අද්දරදීම මගේ පියාට සමු දීමට මට සිදුවුණි. එහිදී කනට කර මගේ පියා මට පවසා සිටියේ රැග් එක නිමවී නොමැති බවයි. එයත් සිත්හි දරාගෙන නේවාසිකාගාරයට පියනගින මට එය සක්සුදක් සේ පැහැදිලි විය. එදා නම් මට දුක වාවා සිටීමට බැරිවිය. මුළු කාලයටම එදා මගේ නෙතින් කඳුළු වැටුණි. එයට වාඩාත් හේතු වූයේ මගේ අසනීප තත්වයයි. එහෙත් රූමියෝ මගේ හිත හැදූහ. 

ඉන්පසු  විශේෂ වශයෙන් දේවල් නොතිබූ අතර ආතල් සඳහා විශේෂ ඉඩක් වෙන්වී තිබුණි. එහි දී දිනක් රාත්‍රියේ හිනාව කැපීම සඳහා මා තෝරාගත් අතර මා හිනාව කැපූ පසු සියලු දෙනාම කොහොඹ කොළ කෑවෝය . එහෙත් ඔවුන් සියලු දෙනා කියා සිටියේ කෙතරම් කොහොඹ කොළ කෑවත් ඒ දීපු ආතල් එකට නම් හිනා නොවී සිටිය නොහැකි බවයි. 

ඉන්පසු දිනයේ කිසිවෙකුත් නොසිතු පරිදී උප කුලපතිවරයා හදිසියේ කැන්ටිමට කඩා වැදුණි. සිනියස්ලා අපේ ඇස් පියා දස අත විසිරෙද්දී සුපර් සිනියස්ලා වැඩය ශේප්  කිරීමට කරලියට බටහ. දැන් අපි සින්දු කියමින් සිටිමු.

 උපකුලපතිතුමා - දැන් ඔය ළමයි මොකද කරන්නේ ? කවුද ඔහොම බිම ඉන්දුවේ 

අපි - උත්තර නොදෙයි .

උපකුපතිතුමා - නැගිටිනවා ඔක්කොම, ඔය  ළමයි කතා කරොත්  තමයි මට ප්‍රශ්න විසදන්න පුළුවන් .

(ඔය අතර සුපර් සිනියස්ලා උපකුලපතිතුමා සමග සාම සාකච්ඡා පවත්වති. ඒ අතර එක අයියා කෙනෙක්  ඇවිත් අපේ කොළු ගැටයෙකුට අපූරු යෝජනාවක් කළේය  ඒයි කොල්ලා, උඹලගේ කාමරේ ෆෑන් එක කැඩිලා නේද ? කියපන් ඉතින් )

කොළු  ගැටයා - ජේෂ්ට උත්තමයා , වීරසූරිය 1 කාමරේ විදුලි පංකාව කැඩිලා . එය පිටවනවාත් සමගම යෝජනාකළ අයියා  පැන දිවූ අතර , අපි සියලු දෙනා උන් හිටි තැන් අමතක කර සිනාසුනෙමු. 

උපකුලපතිතුමා - හයියෙන් සිනාසෙමින් ,  දැන් ඔය ළමයට මාවත් ජේෂ්ට උත්තමයෙක් වගේද? පෙන්නේ . 

එසේ කියා ඔහු කියා සිටියේ මේ දැන් අප සියලු දෙනා නේවාසිකාගාරය වෙත යවන ලෙසයි. එදින වැඩසටහන එතනම ලොප් වූ අතර අප නේවාසිකාගාරය වෙත යවනු ලැබූහ. ඉන් දින 3 කට පමණ පසු අපේ නවක අනුරූපිතාවය අවසන් වූ අතර 2005  සැප්තැම්බර් 6 වනදා  අපේ මගුල හෙවත් සෝෂල් එක පවත්වා විශ්ව විද්‍යාලයට  ජේෂ්ටයන් විසින්   අපව  පිළිගන්නා ලදී. 

විචාරක දියණිය  ප.ව. 2.00 පැයට