අවුරුදු කෑවා කියන්නේ.........................

   හප්පොච්චියෙ, අවුරුදු කෑවා කියන්නේ කෑමක්, මදි නොකියන්න කෑවා. ආයෙත් අවුරුදු ගානකට අවුරුද්ද නම් එපා. (ඔය කිව්වට අපිනේ දන්නේ.......හෙහ් හෙහ්) නෑ නෑ, මේ කියන්නේ කෑමබීම ගැන විතරක් නෙවෙයි. කවුරු කවුරුත් අවුරුද්දට විශේෂ කෑම බීම හදලා කනවා බොනවා නේන්නම්. නැතුව මම විතරයැ. අපි කාටත් නානාප්‍රකාර අවුරුදු අද්දැකීම් ලැබී තිබෙන බව, මේ දවස්වල බ්ලොග් ලෝකයේ පලවෙන අවුරුදු ලිපි වලින් පෙනෙනවා. 

   ඕං එහෙනං අහගන්ඩකො මේ සැරේ අවුරුද්ද නිසා මට වෙච්චි දේවල්. සෑම වසරකම අපේ පුංචි ජනාවාසයේ,(මේක ගමක් කියන්න බැහැ. ඉඩම් වෙන්දේසියකින් මිලදීගත්, පර්චස් 20 - 30 ඉඩම් කෑලිවල හදාගත්ත ගෙවල් යායක් තියෙන්නේ) අවුරුදු උත්සවය නොවරදවාම සිදුකෙරෙනවා. (අපේ ජනාවාසයටම වෙන්වූ ක්‍රීඩාපිටියක් සහ සමිති ශාලාවක් තියනවා) අවුරුදු උත්සවයක් සංවිධානය කරන්න තරම්, අවුරුදු උණ තියෙන්නේ, අපි කීපදෙනෙකුට විතරයි. නමුත් ඉතින් කොහොම හරි, මේ පවුල්වල දරුවන් වෙනුවෙන් වත්, මොනවාහරි කරන්න එපායැ. 

   සෑම නිවසකින්ම මුදල් ආධාරයක් අරගෙන, පරිත්‍යාගශීලීන්ගෙන් ලැබුන මුදලුත්, අපේ සමිති අරමුදල් වලින් කොටසකුත් දාලා, වැඩටික සංවිධානය කළා. වැඩේ බොහොම ඉහලයි. නමුත් ජනතාවගේ සහභාගිත්වය නම් හොඳටම දුර්වලයි. කොහොම හරි, උදේ 9.00 ට පටන් ගම්මු කියලා හිතාගෙන හිටිය අවුරුදු උත්සවේ, පළමුවැනි තරගය තියන්න වුනේ, උදේ 10.20 ට. අපේ අය ඒ තරම් හොඳට ප්‍රමාද වෙන්න දන්නවා. 

   අපේ රටේ ජාතික ගීයේ, මොකවත් කුණුහරප වචන තියනවද මන්දා, බොහෝ දෙනෙක් ජාතික ගීය වාදනය කරනකොට, එය ගායනා කරන්න කියා ඉල්ලා හිටියත්, වටපිට බලමින්, ඉඟිබිඟි පාමින්, ඇඳුම කොණ්ඩය හදමින්, හිටියා විතරයි. මගේ වයසේ කීපදෙනෙක් සහ පාසල් ළමුන් පමණයි, ජාතික ගීය ගායනා කළේ. අනේ අපේ ජාතිය. 

   අපේ අවුරුදු උත්සවය සඳහා අපිම දාගන්න සංස්කෘතික පොලීසියක් තිබෙනවා. අහවල් එව්වා පානය කොට පැමිණීම තහනම්, පිටිය තුල දුම්බීම තහනම්, එවැනි අය ආපහු හරවා යවනවා.  දරුවන්ට පෙනෙන්න ඉඩතියන්නේ නැහැ එවැනි දේවල්.

   මෙවර නිවේදකයකු ආනයනය කර තිබුනා, වෙනත් ගමකින්. උන්නැහේ, දවල් කෑම වෙලාව කිට්ටු වෙනකොට, තරග වල නම් අලුත් කරන්න පටන් ගත්තා, 'අන්ධයා කිරි කා, මුට්ටිය බිඳ, පොල් අතු වියා, සූප්පුවෙන් කිරිබීම' වැනි අලුත් තරග ගැන කියන්න පටන් ගත්තා. උන්නැහේගේ දිව ටැපලෙන බව, අපිට පැහැදිළිවම පෙනුන නිසා, උන්නැහෙව වහාම උන්නැහේ ආව දිහාවක් බලාගෙන යන ලෙස, අපනයනය කළා. අපි කීපදෙනෙක්, මාරුවෙන් මාරුවට, නිවේදක රාජකාරිය කළා. 

    (නෑ නෑ අවුරුදු උත්සවේ ඉවරවෙලා ලස්සන ඇල ඉවුරක, මහා කජුගහක් යට අපේ කට්ටිය රැස්වෙනවා. ඒ වෙලාවට සියලු පානීය වර්ගත් එතැනට රැස්වෙනවා, මිලදීගැනීම් සහ පරිත්‍යාග කියන දෙආකාරයටම. රාත්‍රී 2.00 විතර වෙනතුරු සාජ්ජය පැවැත්වෙනවා. පුටු පෙරලාගෙන ඇලට වැටෙනවා. සමහරු ඇලට බැහැලා පානය කරනවා. ඇලේ ප්ලාස්ටික් පුටුවක් තියාගෙන, ඉනවටක් වතුරේ ඉඳගෙන පානය කරනවා. මේ දවස්වල රෑටත් ගිරීස්මයි නෙව) 

   පරණ සින්දු වලට තමයි වැඩි තැනක් ලැබෙන්නේ. හැබැයි හිටපු ගමන් පදමාලාව වෙනස්වෙලා කියවෙනවා. හොඳ පදත් කියවෙනවා ඉඳලා හිටලා. අහල පහල ගෙවල් දොරවල් නැති නිසා හොඳයි. 

   මෙතන ලියන්න පුළුවන් උදාහරණයක් වශයෙන් කිව්වොත් ඔන්න මේ වගේ. 'සඳ කොමලී තරු පිරිවරලා' කියන, ලතා වල්පොල මහත්මිය ගයන ගීතය, සමහර වෙලාවට, 'සඳ කොමලී වර තරු පිරිලා' කියලා තමයි කියවෙන්නේ. 

   අවුරුදු උත්සවය බලන්න/සහභාගිවෙන්න එන සියලුදෙනාට, නොමිලේ දිවා ආහාරය දෙනවා. මෙවර අපි අලුත් හාල් බත් උයලා, පොලොස් මාළුවක්, අඹ ඇඹුලක්, පරිප්පු, මාළුමිරිස්/තක්කාලි/අඟුළු කරවල/ මිශ්‍රකොට තෙලෙන් බැද, පපඩම්, බැදපු මිරිස්, සහ තම්බපු මඤ්ඤොක්කා ලබාදුන්නා. උයන්නෙත් අපි අපිමයි.

   සංවිධායක මණ්ඩලයේ සමහර වහන්සේලා කරන වෘෂභ රාජ වැඩ නිසා, තරගයක ඇති සජීවී ලක්ෂණ අඩු වෙනවා. කණා මුට්ටිය බිඳීමේ තරගයේ, මුට්ටි ටික එල්ලන්න ඕනේ, ජනතාව පිටියට එන්න කලින්. ඒ වගේම නිල් දියර තිබෙන්නේ කොයි මුට්ටියේද කියා, ඉඟියක් වත් ලැබෙන ආකාරයට, කතා කරන්න හොඳ නෑ. කුමක් හෝ ප්‍රමාද දෝෂයකින් ඔත්තුවක් ගිහින්. හොඳ ඇට්ටර කොල්ලෙක්, තරගය ආරම්භ කර වැඩි වෙලාවක් යන්නට පෙර, ඇදලා ඇරියා නිවැරදි මුට්ටියට පාරක්. හැබැයි අපරාදේ කියන්න බැහැ, ඒ මුට්ටියට දාලා තිබුනේ, තනිකරම නිල් දියර කුප්පි පහක දියර. අර කොලුවා ඇඳගෙන හිටියේ, වැඩිපුර සුදුපාට තියන කළු සුදු මෝස්තරයකින් යුත් අලුත් කමිසයක්. කොල්ලාගේ කමිසය අහක දාන තරමට නිල් දියරෙන් නෑවුණා.

 පැපොල් ගෙඩියේ ඇට ගණන් කිරීමේ තරගයේදී, එක 'මහත්තයෙක්' හෙමින් සීරුවේ බුද්ධි අංශය මෙහෙයවලා හොයාගෙන තියනවා, කොතන තියන පැපොල් ගහකින්ද, ගෙඩිය කඩාගෙන තියෙන්නේ කියලා. මිනිහා බයිසිකලයකින් ගිහින්, ඒ පැපොල් ගහ අයිති ගෙදරට කියලා තියනවා, උදේ ගෙනිච්ච් පැපොල් ගෙඩිය කොහේදෝ දාගෙන හොයාගන්න බැරුව ඉන්නවා, තව ගෙඩියක් දෙන්න කියලා. අනේ ඉතින් ඒ ගෙදරින්, තව පැපොල් ගෙඩියක් කඩලා දීලා. මිනිහා ඒකත් අරන් ගෙදර ගිහින්, කපලා ඇට ගණන් කරලා ආපහු ඇවිත්, ලොක්කා වගේ තරගයට ඉදිරිපත්වෙලා. තරගයට තිබුන පැපොල් ගෙඩියේ ඇට 487 ක් තිබුනා. අර මනුස්සයාගේ පිලිතුර 486 යි. දිනුම එයාට ලැබුණා. 

  සැඟවුණු අමුත්තා තේරීම කරන්නේ, සම්පූර්ණ නොමග යැවීමේ ක්‍රමයකටනේ. ඇත්තටම සැඟවුණු අමුත්තා කියා කෙනෙක් පිටියේ නැතත්, බොරුවට කියනවා, අතන හිටියා මෙතන හිටියා, තොප්පියක් දාගෙන හිටියා, වගේ දේවල්. දවසේ වැඩසටහන අවසාන වෙන්න ලංවෙලා තමයි, කාවහරි යොදවන්නේ, සැඟවුන අමුත්තා ලෙස. මේ සඳහා මම පරිගණකයෙන් මුද්‍රිත කාඩ්පතක් හැදුවා, සැඟවුන අමුත්තාගේ හැඳුනුම්පත ලෙස. මම ඒක දුන්නා, සැඟවුන අමුත්තා තරගය භාර, සමිති සාමාජිකයාට. අනේ උන්නැහේ ඒ හැඳුනුම්පත අමුත්තාට දෙනවා, කොලු රංචුවකට අතටම අහුවෙලා. විනාඩියෙන් අමුත්තා වේදිකාවට ඇදගෙන ආවා, ඒ පොඩි එවුන් ටික.  

   කඹ ඇදීමේ කාන්තා තරගයේ දී, පොඩි ගෝරියක් යන්න ගිහින්, නූලෙන් බේරාගත්තා. දිනපු පැත්තේ කාන්තාවක්, පැරදුන පැත්තේ කාන්තාවකට කියලා, 'දැන් වැල වෙලා හින්දා අදින්න බෑ නේද' කියලා. හප්පොච්චියෙ තව ඩිංගෙන් සාමසාධක හමුදාවක් ගෙන්නන්න වෙනවා, එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයට කියලා. ඒ වගේමයි, වයස අවුරුදු 40 න් ඉහල කාන්තාවන්ගේ සමබරදිවීමේ තරගයේදී, 'ඇයි ඔයා යන්නේ නැද්ද තරගයට' කියලා, එක කාන්තාවක් තව කාන්තාවකගෙන් අහලා. අරයා අවුරුදු 40 ට අඩුයිලු. තව පොඩ්ඩෙන් බෝම්බ වැලක් පිපිරෙන්න තිබුනා, අපි වැඩේ ෂේප් නොකලානම්. 

   තෑගි වශයෙන් ලබාදුන් සමහර එව්වා, සමහර අයට අල්ලලා නැහැ. ever silver වර්ගයේ පිඟන් කීපයක් ලැබුන කෙනෙක් අහනවා, හිතුවද අපි දිනපතා තෝසේ කනවා කියලා, මේ තෝසෙ කඩවල පිඟන් දෙන්නේ කියලා. කාලා වරෙන්කො.  

   ඔන්න ඉතින් අවුරුදු උත්සවේ ඉවරවුනා කියමුකො. අස්පස් කරන වැඩ පටන්ගත්තේ පහුවදා. අර ගෙදර බඩු මේ ගෙදරට ගිහින්, මේ ගෙදර බඩු තව ගෙදරකට ගිහින්. යන්තම් බොහොම අමාරුවෙන්, මාරු ඔක්කොම නිවැරදි කරගත්තා. 

   ඊළඟට පටන්ගත්තා ටෙන්ට් ගලවන්න. අපරාදේ කියන්න බෑ, අවුරුදු උත්සවයේදී මට තෑග්ගක් නොලැබුන නිසා, එක ටෙන්ට් එකක පතන්දර යකඩ පොල්ලක්, මගේ වම් කකුලේ පිටිපතුලට වැටුණා. චූ යන තරම් වේදනාවක් සහ සෙන්ටිමීටරයක තරම් දිග, මිලිමීටර් 5 ක් පමණ ගැඹුරු තුවාලයක්, තෑග්ග වශයෙන් ලැබුනා. අපේ කට්ටිය, වහාම මාව වාහනයක පටවාගෙන ගිහින්, ප්‍රතිකාර ලබාදුන්නා. දැන් ඉතින් මේ තුවාලය සුව වෙනතුරු, අවුරුදු සතුට විඳිනවා.  

2016 අප්‍රේල් මස 18 වැනි දින 1308 පැය

අපි ආමි ද? අපි ආවෙමු ද?

ශ්‍රී ලාංකික පුරවැසි විවිධ වෘත්තිකයන්, ශ්‍රී ලංකා යුද හමුදා ස්වේච්ඡා බලසේනාව වෙත බඳවාගෙන, අධිකාරියට පත්කිරීමේ වැඩපිළිවෙලක්, දැනට ක්‍රියාත්මක වෙනවා. මෙහි පළමු අදියර, මෑතකදී නිමවූ බව, වෙබ් අඩවි වාර්තාවකින් දැනගන්නට ලැබුණා. මේ පහත දක්වා තිබෙන්නේ, එම වාර්තාවයි. මේ වාර්තාවේ සඳහන් වන්නේ, මෙවැනි වැඩපිළිවෙලක් ක්‍රියාත්මක වන තවත් රටක් වන්නේ, සිංගප්පූරුව බවයි. නමුත් මා දන්නා තරමින්, විවිධ වෘත්තිකයන් හමුදා සේවය සඳහා යොදාගන්නා රටවල් අතරින්, ඇමරිකා එක්සත් ජනපදය, බ්‍රිතාන්‍යය, ජර්මනිය, ප්‍රංශය, වැනි රටවල්ද ප්‍රමුඛස්ථානයක් ගන්නවා. උදාහරණයක් වශයෙන්, ඇමරිකා එක්සත් ජනපදයේ නිෂ්පාදිත පේට්‍රියට් මිසයිල් ක්‍රියාත්මක කරවන කණ්ඩායම් වල  වැඩි දෙනෙක්, ස්වේච්ඡා හමුදා නිලධාරීන්.

මෙවැනි වැඩපිළිවෙලක් මගින් අපේ රටට ගතහැකි ඵල ප්‍රයෝජන මොනවාද? 

   ඇත්තෙන්ම, මෙවැනි වැඩපිළිවෙලක් මගින්, අපට ලබාගතහැකි විපුල ඵල ප්‍රයෝජන අතර මුල්ම තැන ගන්නේ, කාර්යක්‍ෂමතාවය වැඩිදියුණු කරගැනීම, කර්යෝත්පාදක ශක්තිය වැඩිදියුණු කරගැනීම, සහ යම් කාර්යභාරයකින් සාර්ථක ප්‍රතිඵල උත්පාදනය කිරීමෙහි ලා විශාල සේවයක් ඉටුවීමයි. 

එහෙනම් ඉතින් මුළු ලෝකෙම තියන උසස් කළමනාකරණ පාඨමාලා ඔක්කොම නවත්තලා හැම මිනිහවම හමුදාවට බැන්දුවානම් ඉවරයිනේ

නැහැ නැහැ,  ඔබ ඔය හිතන්නේ මහදැනමුත්තා ක්‍රමයට. මුලින් කිව්වා වගේ, මේ ක්‍රමය ලංකාවේ විතරක් සිද්ධ වෙන දෙයක් නෙවෙයිනේ. ලෝකයේ තවත් රටවලත්, මේ වැඩපිළිවෙල ක්‍රියාත්මක වෙනවා. මෙයින් අදහස් කරන්නේ නැහැ, කළමනාකරණය පිලිබඳ ඉහලම පුහුණුව මෙයයි කියා. ඕනෙම ඉලක්කයකට යන්න, ක්‍රම එකකට වඩා තිබෙන්න පුළුවන් කියලා ඔබ විශ්වාස කරනවද? ඒ නිසා විවිධ මට්ටමේ කාර්යභාරයන් ඉටුකරන, විවිධ අධ්‍යාපනික සහ සමාජයීය තලවලින් පැමිණි පුද්ගලයන් සමග කටයුතු කිරීමේදී, මෙවැනි හමුදා පුහුණුවක් තුලින් ලබාගන්න යම් යම් පරිපාලන ක්‍රමවේදයන් පිලිබඳ දැනුම, සාමාන්‍ය පරිපාලන ක්‍රමවේදයන්ට වඩා ප්‍රතිඵලදායී සහ කාර්යක්‍ෂමව යොදාගතහැකි අවස්ථා තිබෙනවා. 

එහෙනම් ඔය ඉස්කෝලවල ප්‍රින්සිපල්ලාට දුන්න හමුදා තනතුරු වලින් මේ වෙනකොට පාසල් විනය අන්තිම ඉහලට ගෙනත් තියෙන්න එපායැ. කෝ එහෙම වෙලා නැහැනේ. 

අපොයි එතැනදී වුනේ කටුස්සාගේ කරේ රත්තරන් බැන්දා වගේ වැඩක් නේ. දේශපාලන හෙන්චයියලාට තමයි වැඩිපුර ඒ වගේ තනතුරු හම්බවුනේ. පුංචි පුහුණුවක් දීලා, එකපාර කර්නල් වගේ තනතුරක් දුන්නම, කටුස්සගේ කරේ රත්තරන් මාලයක් දැම්මා වගේ වෙනවා. යුද න්‍යාය පිලිබඳ කිසිම පුහුණුවක් නැහැ. හමුදා දැනුමක් නැහැ. කළමනාකරණය, පරිපාලනය, උපක්‍රමික දැනුම යන කිසිවක් එයාලගේ පුහුණුවේ නැහැ. ඔවුන් ලබාගත් අධිකාරිය Commission යුද හමුදාවේ අධිකාරියට සමාන නැහැ. (ජාතික ශිෂ්‍යභට බලකායේ National Cadet Corps = NCC අධිකාරි ලත් නිලයන්, යුද හමුදාවේ අධිකාරියට සමාන වන්නේ නැහැ. ඊට කලින් තිබුන ශ්‍රී ලංකා ශිෂ්‍යභට බලකාය Sri Lanka Cadet Corps = SLCC සහ ලංකා ශිෂ්‍යභට බලකායේ Ceylon Cadet Corps = CCC අධිකාරිය, යුද හමුදාවේ (ත්‍රිවිධ හමුදාවේ) අධිකාරියට සමානයි) 

ඉතින් මේ පිං කර්නල් කෙනෙක් තමයි, අර කුරුණෑගල ඉස්කෝලෙක, අහිංසක ගෑණු ළමයෙකුට, සියදිවි නසාගන්න සැලැස්සුවේ. මේ පිං හමුදා නිළ අහෝසි කරලා, වර්තමානයේදී චක්‍රලේඛ සහ ගැසට් නිවේදන නිකුත්කර තිබුනත්, සමහරු තවමත් ඒවා පාවිච්චි කරනවා. මම දැක්කා දකුණු පළාතේ, එලගවන්න අමාරු ප්‍රින්සිපල් නෝනා කෙනෙක්, තවම මේ තනතුරු නාමය පාවිච්චි කරනවා. මේ අයගෙන් ඇහුවොත්, යුද්ධයේ මූලධර්ම දහය මොනවාද කියලා, ඇඳගෙන ඉන්න වස්තරේම පහවෙනවා. 

හොඳයි මොනවද ඉතින් මේ ආණ්ඩුවෙන් පුහුණු කරපු මේ හමුදා හෙන්චයියන්ට කරන්න පුළුවන්? 

මේ හෙන්චයියන්ගේ ලොකු වෙනසක් තියනවා, අර හෙන්චයියන්ට වඩා. වැදගත්ම දේ තමයි, මේ අයට ඉහල මට්ටමේ හමුදා පුහුණුවක් ලබාදී තිබෙනවා. ඒ කියන්නේ, හදිසියකදී මේ අයව යුද්දෙට යවන්න පුළුවන්. ඔවුන්ට ලබාදී තිබෙන අධිකාරි බලය, ත්‍රිවිධ හමුදාවේ අධිකාරි බලයට සමානයි. ඇත්තටම ඔවුන්, අර පිං නිලනාම නෙවෙයි දරන්නේ. ඔවුන්,  ශ්‍රී ලංකා යුද හමුදා ස්වේච්ඡා බලසේනාවේ අධිකාරි ලත් නිලධාරීන්. 

මතක තියාගන්න. ශ්‍රීලංකා ත්‍රිවිධ හමුදාවට ලබාදෙන, ඉහලම වීර පදක්කම වන, 'පරම වීර විභූෂණය' පදක්කමෙන්, අපේ හමුදා ඉතිහාසයේ පළමුවරට පිදුම් ලැබුවේ, තම දිවිපුදා සටන් කල, ශ්‍රී ලංකා යුද හමුදා ස්වේච්ඡා බලසේනාවේ නිලධාරියකු වන, කපිතන් සාලිය උපුල් අලදෙණියයි. 

යුද්ධ කරන්න නම් ඉතින් නිත්‍ය හමුදාව ඉන්නවනේ. අනික දැන් යුද්ධයක් නැහැනේ. ඉතින් මොකටද මේ වගේ අය පුහුණු කරන්නේ? රාජ්‍ය/පෞද්ගලික ආයතනවල සේවක නිදහස යට කරලා, මිලිටරි පාලනයක් හදන්න නේද මේ අරඅඳින්නේ? 

ඔන්න ඕකට තමයි පැන්තාලියේ කිඹුලන් දකිනවා කියන්නේ. මිනිස්සු දැන් ඉස්සර තරම් මෝඩ නැහැ. ගොනා හැරෙන්නේ පොල් පැලේ කන්න කියලා, දුර තියාම මිනිස්සු දන්නවා. ඔබ හිතනවද මේ වගේ අය ආයතන ප්‍රධානීන් හැටියට පත් කරලා, මිලිටරි පාලනයක් හදාගෙන, මේ ආණ්ඩුවට හැමදාම ඉන්න පුළුවන් වෙයි කියලා? එහෙම කරන්න ගියොත්, මම නම් හිතන්නේ, විදේශීය බලවේග වල සහයත් අරගෙන, 1971, 1988, තත්වයට වඩා දරුණු, මහජන නැගිටීමක් ඇතිවෙනවා.

එහෙනම් මොන කෙහෙම්මලක්ද මේ මිනිස්සුන්ගෙන් කරන්න පුළුවන්? 

බලන්න අපේ රටේ, එක අවුරුද්දකට, වැඩ වර්ජන, අකුරට වැඩ කිරීම්, ලෙඩ නිවාඩු දැමීමේ ව්‍යාපාර, වතු සේවක, විදුලිය, ජලය, සෞඛ්‍ය සේවා, ප්‍රවාහන, දුරකථන සේවා, වැනි ආයතන වල වර්ජන කොච්චර තියනවද? එයින් කොච්චර මහජන පීඩාවක් ඇතිවෙනවද. මේ වගේ අවස්ථාවල යුද හමුදාව යෙදෙව්වට, හමුදාවට පුළුවන් වෙන්නේ, ඒ ඒ ආයතනවලට යම් භෞතිකමය හානියක් වීම වළක්වාගන්න විතරයි. ඒ ආයතනයේ ක්‍රියාකාරිත්වය ප්‍රතිෂ්ඨාපනය කරන දැනුම, හමුදාවට නැහැ. මේ වගේ වෘත්තිකයන්, හමුදා නිලධාරීන් ලෙස පුහුණු කර ගත්තම, ඔවුන්ට අදාළ ක්‍ෂේත්‍රය වෙත ඔවුන්ව යොමු කරවන්න පුළුවන්. එමගින් එකී සේවාවන් බිඳ නොවැටී පවත්වාගන්නටත්, අහිංසක මහජනතාවට සිදුවන පීඩාව අවම කරගන්නටත් පුළුවන්. (ඔවුන්ට පුළුවන් අනෙකුත් හමුදා නිලධාරීන්ට හමුදා සෙබළුන්ට උගන්වන්න, කලයුතු දේ) 

ඒ කියන්නේ වැඩවර්ජන කඩාකප්පල් කරනවා? 

නෑ නෑ නෑ, වැඩවර්ජන කරන අය ඒවා කරගෙන යන්න. මහජනතාව පීඩාවට පත්වීම අවම කිරීම පමණයි, හමුදාවෙන් කෙරෙන්නේ. ඒක වැරැද්දක් ද? 

මේ වැඩපිළිවෙලේ මම අකමැති එකම එක දෙයයි තියෙන්නේ. ඒ, මේ ව්‍යාපාරයට දී තිබෙන නම. 'අපි ආමි' හා....පෝ.....අජපල් නමක්. මේ නම දැක්කම, මිනිස්සු හිතන්නෙම, මෙතන තියෙන්නේ මිලිටරිකරණය කියලා. අපි ආමි කියලා, නිකම් ආමි පාට් දැමීම සුදුසු මදි. 'අපෙන් රටට' වගේ නමක් දැම්මනම් හොඳයි. 

2016 අප්‍රේල් මස 06 වැනි දින 2322 පැය

පින්තූර කතාවක්.

   මේ පින්තූර උපුටාගත්තේ මට ලැබුණු ඊ මේල් පණිවිඩයකින්. මෙය ඉදිරිපත් කර තිබුනේ, MS Powerpoint clip එකක් හැටියටයි. නමුත් ඔබේ දත්ත ඉතිරිකිරීම සඳහා, තෝරාගත් පින්තූර 25 ක් පමණක් පහත දක්වනවා. පින්තූර මත ක්ලික් කර බලන්න. 

2016 අප්‍රේල් මස 05 වැනි දින 0041 පැය

නෙලුම් පිපීලා විල ලෙළ දෙනවා

   නෙළුම්යාය බ්ලොග් සම්මාන උළෙල අවසන් වන්නටත් කලින්, එදා ජනමාධ්‍ය අමාත්‍යංශ පරිශ්‍රයෙන් එලියට එද්දී, හිතේ ඇඳුනු රැඳුණු බොහොමයක් දේ දැන් මැකී ගොස් ය. වසර 40 කට වැඩි කාලයක්, ඇත්තටම මට මචං කෙනෙකු වී සිටි මගේ ලොකු අක්කාගේ මහත්තයා, රණවීර අයියා සමුගැනීම මට මහත් දුකකි. එදා සම්මාන උළෙලට ඇවිත් ඔක්කොම අයට විරිත්තුවේ ඒ දුකද දරාගෙනය. ඔහුගේත් මගෙත් සහෝදරකම එතරම්ම ගැඹුරුය. ඔහුට නිවන් සුව පතා ලිපිය අරඹමි. 

   නෙළුම් යායට ගොඩවෙන්නට සූදානමක් තිබුන අතරේ, හමුදා කඳවුරක තිබෙන උත්සවයකට යාමටද සූදානම් වන්නට සිදුවීම නිසා, මා සිටියේ මහත් උභතෝකෝටිකයකට මැදිවී ය. රණවීර අයියා රෝහලට ඇතුළු කලේ 20 වැනිදාය. දන්නා කියන හැමෝටම බැගෑපත් වී, රෝහලෙන් සියලු දේ කරගන්නට හැකිවිය. නමුත් රණවීර අයියා 24 වනිදා මෙලොව හැරගිය බැවින්, සියලු වැඩකටයුතු අතහැර ඔහුගේ අවමංගල්‍යය වෙනුවෙන් වෙහෙසෙන්නට සිදුවිය. 

   ඒ අතරේ කලාහිතේ කල්‍යාණට ඇමතුමක් දී, මගේ තත්වය විස්තර කලෙමි. 'කොහොමහරි පැයකට දෙකකටවත් ඔලුව දාගන්න පුළුවන් නම් හොඳයි' ඒ කියමනේ සහ ස්වරයේ,  ඉල්ලීම/උපදේශනය/නියෝගය/ යන සියල්ල ගැබ්ව තිබුණි. හ්ම්.........මේකා මාව කමාන්ඩ් කරනවා එහෙනම් ඈ. හරි බලමුකෝ පොඩ්ඩක් ඔලුව දාන්ඩ. (මළගෙදර යනවිට, අමතර කලිසමක් සහ කමිසයක් බෑගයට ඔබාගත්තෙමි) 

   මට වරුවක් අවමංගල නිවසින් ඈත්වී යන්නට වෙන බව, එකපාරටම ලොකු අක්කාට කියන්නට බැරිය. ඈ ඉන්න විදිහ දැක්කාම, හිත වාවන්නේ නැත. මුලින්ම, ඒ පවුලේ පුත්තු තුන්දෙනාට සහ උන්ගේ බිරින්දෑ වරුන්ට, මේ තත්වය පහදා දී, 

   (අනේ දෙයියනේ මේ බ්ලොග් ලියනවා කියන එක, මිනිස්සුන්ට තේරුම් කරලා දෙන පහසු ක්‍රමයක්, කවුරුහරි කියා දීපල්ලා. මටනම් දැන් ඒ වැඩේ එපාවෙලා)  

   බෙල්ල ගහලා ගියත් වෙලාවට වැඩකිරීමේ පුරුද්ද හමුදා පුහුණුවෙන්ම ලැබී තිබීමේ වාසනාවට පින්සිද්දවෙන්න, දවල්ට හරියට නොකා, කොහොමහරි, හවස 2.16 ට, ජනමාධ්‍ය අමාත්‍යාංශ ශාලාවේ, ප්‍රධාන දොරටුව වෙත ආවෙමි. කිසිම හැලහොල්මනක් නැත, පිළිගැනීමේ කවුන්ටරයේ මොකෙක්වත් නැත. හුටා.........මෙතන නෙවෙයිද තැන? කෝකටත් කියා වහාම කල්‍යාණට ඇමතුවෙමි. 'ඔය වට වන්දනාවෙන් ඇවිත්, බෝධියත් වැඳගෙන එන්න' කියා උපදෙස් ලැබුනෙමි. 

   හප්පොච්චියෙ බෝධිය ළඟ මාතලනා 'රෝබ්බොක්' එකක් දාලා ය. එන එන එකා චැක් කොරනවාය. මමත් ඉතින් මාතලනාට හග්  එකක් දී, මාතලනා කටේ ගහගෙන හිටිය කාල පන්දම නිවෙනතුරු සිට, ඇතුළට සැපත්වුනේමිය. ඔන්න ඉතිං නෙළුම් මල් පනින්නේ ඔය වෙලාවටය. මම හිතුවේ  මේ දැන් වැඩේ පටන් ගනියි කියලාය. මක්කැයි කිව්වොත්, කාලය මට වල්ලා පට්ට වලට වඩා වටිනවාය. ආපහු මළගෙදරට කල්තියා නොගියොත්, අක්කා, මාවත් මස්සිනා සමග ආදාහනාගාරයට බාරදෙන්නට ඉඩ තිබෙනවාය. හ්ම්......කමක් නෑ කමක් නෑ, මේක හමුදා පෙළපාලියක් නෙවෙයිනේ. දැන් ඉතිං අක්කා මාව කෑවත් පුළුවන් තරම් වෙලා මෙතන ඉඳලා යනවාය. 

   'නෙලාගන්න බෑ මගේ අත දිග නෑ අනේ ඒත් තව නෙළුම් මල් නෙළුම් යායේ පිපියන්' කියන හැඟීමෙන්, ශාලාවට ඇතුළු වුනෙමි. පොහ්........වැඩේ මල් හතයි. සෑහෙන සෙනගක් එකතුවී සිටිති. දන්නා මූණු වගේම නොදන්නා මූණුත් ගොඩකි. වටේ යමින් පුළු පුළුවන් හ්මදෙනාටම අත දෙමින් මම අහවලා කියමින් විරිත්තුවෙමි. සුදීක සහ ඔමායා වාඩිවී සිටි පේලියේ ඉඩක් තිබුණු නිසා එතනට පාත්වුනෙමි. නමුත් අපි මොහොතකට නැගිට්ට පසු වෙනත් පිරිසක් එහි ඈඳිගත් බැවින, රසිකටත්, ඔහුගේ මවටත්, සහෝදරයාටත්, කරදරයක් වීගෙන, ආසන පේලිය අතරින්, වෙනත් තැනකට ගියෙමි. 

   හ්ම්..දැන් බලමුකෝ වැඩ කිඩ. අද මගේ නම මෙතන කියවෙනවාට සැකයක් නැත. මක්නිසාද යත්, මා පළකළ පොටෝ ටිකක් නිසා, මාත් මහලොකු පොටෝකාරයෙක් කියා නම් කිරීමක් පමණක් සිදුවී ඇත. අර කැමරාවා අද මෙතනට ඇවිත් හිටියා නම් ඌ දෙකොනින් හිනාවෙනු ඇත. කමක් නෑ, අපේ ප්‍රම්ප්‍රාවේ එකෙක්ගේ නම, මේ වගේ විසාල වේදිකාවක කියවෙනකොට කාටද ආඩම්බර? අනේ මං අර යුද්ද කතා ලියන එව්වාට ඔය මොකක්හරි දෙයක් ලැබෙයි කියලා හිත හදාගන්න තිබුණා. දැන් ඉතිං සම්මාන ගන්න ඔක්කොටම අප්පුඩි ගහලා, කලින්ම පැනගැනීමට දොරටු මතක තියාගැනීම වැදගත් කියා හිතාගෙන වැඩේ දිහා බලාගෙන හිටියාය. කොහෙද, සුදීකයේ පොං කැමරාවේ පොකස් ද මොකක්ද එක නැතිවෙලාය. ආසන පේලිය යට බැලුවත් වැටිලා තිබුනේ නැත. ඒක හොයන්න සුදීක අටමා ලඟට ගියේය. බලනකොට අටමා කැමරා බාස් වැඩෙත් දන්නවාය. 

   ඒ මදිවට ඔමායා ජරබරස් ගා මහා පතන්දර කැමරාවක් ඇගේ මල්ලෙන් එලියට ගත්තාය. බුදු අම්මෝ........ ඒකෙන් දමලා ගැහුවොත්, ජනමාධ්‍ය අමාත්‍යංශ බිල්ඩිමත් කුඩු වෙනවාය. ඔන්න ඉතින් ඒකෙ තියන සුකුරුත්තන් වැඩ කෑලි බලන අතරේ, තව දිග මදි කියා, තවත් ලෙන්ස් කෑල්ලක් ඉස්සරහට හයි කොලාය. දැන්නං කැමරාව හැරෙව්වොත්, මීටර් දෙකක් එහා ඉන්න එකෙක්ගේ හොම්බේ වුනත්, අර ලෙන්ස් එක වදින්න ඇහැකිය. ඔන්න ඔමා දිගට හරහට පොටෝ කෙලින්න පටන් ගත්තාය. ඒ මදිවට ඒ ඇත්තී සම්මාන ගන්න අතරේ, ඒ කැමරා පතයෙන්, ඇගේ පින්තූර ගත්තේ නැත්තේ ඇයි කියා, මගේ හොම්බට අර ලෙන්ස් එකෙන් ඇන්නාය. අපි නොදන්නා කැමරා අතපත ගාලා, මොනවයින් මොනවා වෙයිද? 

   බෑ බෑ මේ විස්තරේ කියන්න ගියොත්, ලියන්න හිතාගෙන හිටිය දේ අමතක වෙනවාය. ඒ නිසා වැඩේට බහිමි. 

සම්මාන උළෙලේ සංවිධානය:- අති විශිෂ්ඨම නොවේ. නමුත් ඉවසීමත්, කැපවීමත්, උපරිමයෙන් යොදා, කර ඇති බව පෙනුනි. අජිත් මේ වැඩේට දරා තිබුණු වෙහෙස, ඔහුගේ මුහුණෙන් ඉතා හොඳින් පිළිබිඹු වුනා. සම්මාන උළෙලට පසු, කල්‍යාණට කොන්දේ අමාරුවක් එහෙම හැදෙන්නට නැතැයි කියා හිතමි. ඒ තරමට බර ඇද්ද හැටි හොඳින්ම දැක්කා. සම්මාන උළෙල වෙනුවෙන් සිදුවූ සම්පූර්ණ මහන්සිය ගැන වචනයක්වත් සඳහන් නොකර, නෙළුම් යාය කණ්ඩායමේ සියලුදෙනා සාමූහික වගකීමෙන් ක්‍රියාකර ඇති ආකාරය බෙහෙවින් ප්‍රශංසනීයයි. 

ඉදිරිපත් කිරීම:- මටනම් ඉවාන් ගේ හඬ සෞමය වැඩි බවක් පෙනුනි. ඔහු තුළ, මීට වඩා ඉතා ඉහලින් යමක් කිරීමේ හැකියාව ඇති බව පෙනුනි. 

   වේදිකාවේ බඩුබාහිරාදිය මීට වඩා සැලසුම් සහගතව ස්ථානගත කළා නම් හොඳයි. පැරා සහ නාලක වේදිකාවට ගොඩවෙන්නට ගියේ, බාධක තරණය කරමින්.

  එතන හිටිය ඔක්කොම වගේ බ්ලොගාලා බ්ලොගීලා තමා. ඔවුන් සෑහෙන බ්ලොග් අඩවි ගණනක් ගැන දන්නා බවත් ඇත්තයි. නමුත්, සම්මානයට නිර්දේශිත අඩවිවල, අදාළ ලිපිය සහිත පිටුව, පසුබිම් තිරයට යොමුකලා නම් හොඳයි. මක්නිසාද යත්, සමහර අය සම්මාන ගන්නා අතරේ, ඒ කවුද? මොකක්ද එයා ලියන අඩවිය? කියන කසුකුසුව ප්‍රේක්ෂකාගාරයේ තිබුණා. 

සංවාදශීලී බව:- පැරා සහ නාලක සමග යෙදුනු සංවාදයට හවුල් වෙන්නට, සභාවටත් අවස්ථාවක් ලැබුණා නම්, වඩාත් හොඳයි. (ඔව්, මමත් ඇතුළුව කියන එක තමයි එයින් අදහස් කලේ) එමෙන්ම, ප්‍රථම ස්ථාන දිනාගත් අයටවත්, තත්පර 30 කින් විතර, ස්තුතියක් කිරීමට අවස්ථාවක් දුන්නානම් හොඳයි. 

   තෑගි පිරිනමන්නට, ප්‍රවීණ බ්ලොග් කරුවන් යොදාගැනීම, හොඳයි. 

   ගීත ගායනයේදී, ප්‍රමාණවත් තරම් පෙර පුහුණුවක් කර නැතුවාදෝ කියා හිතුනා. ගීතයක් ආරම්භ කරන්නට ගත් කාලය වැඩියි. ශබ්ද මිශ්‍රකයක් සහ ඒ උපකරණ පාලකයකු සිටියේදැයි නොදැක්කෙමි. අර වීදුරුවෙන් එහා පැත්තේ හිටියේ ඒ අයද? සමහර අවස්ථා වලදී කටහඬ ගිලීයාම් සිදුවිය. කෙසේ වෙතත්, ඒ ගීත, දෙනෙත් පියාගෙන රසවින්දෙමි. 

   පළමුවෙන් ඉදිරිපත් කල කෙටි නාට්‍යයේ වේගය ඉතා වැඩියි. එතරම් කලබලෙන් එය කලයුතු නැතැයි සිතමි. ටිකක් විතර අධි රංග ලක්ෂණ දැක්කෙමි. උච්ඡාරණය එතරම්ම ඉහල ස්වරයකට ගතයුතු නොවේ. හොඳ ප්‍රබුද්ධ, කුඩා ප්‍රේක්ෂක පිරිසක් පමණි සිටියේ. සමහර අවස්ථා වල දී, රඟපෑම ඩ්‍රිල් එකක් වගේ පෙනුනි. පෙර පුහුණුව, කෙටි කාලයක් තුළ, වැඩි වාර ගණනක් කලාමයි, ඔය ඩ්‍රිල් තත්වය ඇතිවන්නේ. නළුවන් දෙදෙනා, බොහෝවිට, බිම බලාගෙන දෙබස් කිව්වෝය. සතර අභිනය සමබර නොවීය. හොඳ කථා ආකෘතියක් තිබුනත්, සමහර අවස්ථා, සාමාන්‍යපෙළ පන්තියේ දරුවන්, වාරාවසානයේ ඉදිරිපත් කරන රැඟුමක ස්වභාවය ඉසිලීය. 

   දෙවැනි නාට්‍යය බලන්නට නොසිටියෙමි. 

  ප්‍රධාන අමුත්තාව තනියම වාඩි කරවීම සුදුසු මදි. එතනට අජිත් ධර්ම සහ පැරා, නාලක, මාතලන්, රසික, වර්ණකුලසුරිය, වැනි ප්‍රවීණ බ්ලොග් කරුවන්ද, දෙපස අසුන්වල තැබීම ඉතා යහපත්. 

ස්තුතිය:- බ්ලොග් ලියන්නට පටන්ගෙන වසර හතරක් තුළ, මෙවැනි සම්මාන දෙකකට මා පාත්‍රවේයැයි සිහිනෙකිනුදු ප්‍රාර්ථනය නොකළෙමි. ඕනෑම යහපත් කාර්යයක යෙදෙන්නෙකු වෙත, යම් උත්තේජනයක්, ඇගයීමක් ලබාදීමෙන්, ඔහු තුළ චිත්ත ධෛර්යය වර්ධනය කරවා, ඔහුගේ නිර්මාණ කාර්යය, නොසිඳී නොබිඳී ඉදිරියට ගෙනයන්නටත්,  වඩාත් ඉහල මට්ටමේ නිර්මාණ බිහිකිරීමෙහි ලා, ඔවුන් උනන්දු කරවන්නටත්, මෙවැනි සම්මාන උළෙල, මොනවට ආධාර වන්නේද යන්න, නොකිව මනා ය. ඒ අතින්, නෙළුම්යාය බ්ලොග් සම්මාන උළෙල, සිංහල බ්ලොග් ලෝකයේ අනාගතය ගැන බලාපොරොත්තු, ඉහලින්ම දල්වා ඇති බව ප්‍රශංසාභිමුඛව පවසමි. 

  අම්මෝ..........බඩගින්න. දවල්ට හරියට නොකා ඒමේ ප්‍රතිඵලය. ඒ මදිවට ඔමායත්, සුදීකත් බඩගින්න ගැන මැසිවිලි නැගුවා. පස්සේ මතක්වුනා, මේ වගේ ශාලා ඇතුලට, බඩගිනි නිවන දේ ගෙනත් දෙන්නේ නැති බව. ඒ අස්සේ ඔමාට එකසිය ගානට කෝල් එනවා අම්මගෙන්. 'බයවෙන්න එපා අම්මේ, මම ඉන්නේ නාකි පප්පෙක් ළඟ. උන්දෑ මාව බලාගන්නේ දරුවෙක් වගේ. අම්මා කලබල නොවී ඉන්න' කියලා, කීප වරක් කියන්න සිද්දවුණා.  ප්‍රධාන මුත්තාගේ දේශනයත් අවසන්. දැන් ඉතින් යන්න වෙලාව හරි. ඕමා කිව්වා, 'පනිමු සීයේ පනිමු' කියලා. ඒ අස්සේ 'ආ.........පොඩ්ඩක් ඉන්න මම සීයට බඩුවක් ගෙනාවා, හැබැයි මෙව්වා හරිම සැරයි. සීයලා වගේ නාකින්ට නෙවේ, මෙව්වා තියෙන්නේ, අර අටමා වගේ කොල්ලන්ට හරිය, ඔන්න මෙව්වා ඇන්න, අර අහිංසක ආච්චිට එහෙම කරදර කොරනවා නෙවෙයි හරිය' කියලා, එළියේ තිබුන ලොරියකින් ඇදලා දුන්නා එකක් බුදු අම්මෝ............ඒකෙ විසාල. කොහොම ගෙනාවද මන්දා. මම වහාම එතන තිබුණු බිත්තිය ළඟ ඒ තෑග්ගයි ඔමාවයි තියලා පින්තූරයක් ගත්තා. මෙන්න බඩු.

   මේක දාලා තිබුනේ, ෆ්‍රිජ් එකක් දාන්න තරම් විසාල කවරෙක. ඒකේ හීබෘ ද, තාබෘ ද, ආබෘ ද, මොකක්ද බාසාවෙන් ගහලා තිබුනා, මෙව්වා ෂොට් එකක් දාපුවම, දඩ සයිස් වලහෙක් වුනත්, පූස් පැටියෙක් වගේ, බයිසිකල් බාස්කට් එකේ දාගෙන යන්න පුළුවන් කියලා. 

   යන්තම් අර එතන අල්ලපු වැටේ තියන යුදහමුදා පොලීසියේ, කෝප්‍රල් උන්නැහේලා දෙන්නෙකුට කියලා, බඩී වෑන් එකක් හොයාගෙන මේක පටවාගත්තා.

   ඔහෙලා හුඟ දෙනෙක් දන්නේ නැති තවත් රහසක් මම අල්ලාගත්තා. ඇත්තටම ඔමා වැඩ කරන්නේ ඊශ්‍රායල් හමුදාවේ. එදා සම්මාන උළෙලට දාගෙන ඇවිත් හිටියේ, ඊශ්‍රායල් කාලතුවක්කු හමුදාවේ බූට්ස් දෙකක්. කොහොමද වැඩ. ඒකනේ එයා කාටවත් බය නැත්තේ. කාටවත් නොදැනෙන්න පින්තූර ගොඩක් ගත්තා. ඔය ඔමාට අරවා මෙව්වා කියන්ඩ බලාගෙන ඉන්න අය පෙරේසම් වෙනවා හොඳයි. 

  දෙයියන්නේ රටේ අඩවියට අධිපති අපේ ගුණසිංහ මහත්තයාගේ පුත්‍ර රත්නයත් මේ උළෙලේදී හඳුනාගන්න ලැබීම සතුටක්. නමුත් කතාකරන්න අවශ්‍යම බ්ලොග් සහෘදයන් බොහොමයකට එක වචනයක්වත් කතාකරන්න නොලැබීම ලොකු දුකක්. 

  ඊළඟ නෙළුම්යායේ දී හමුවෙමු. නෙළුම් යාය දිනේවා!

පසුව එකතු කිරීම:- හුටා...................අර බට කෑල්ල, බට කෑල්ල.

 අම්මපා ඒ බට කෑල්ල පෙදානය කිරීම නිමිත්තෙං අපේ කමියාට සහ පූසාට බොහොම ඉස්කෝතුය. මං හිතන්නේ, බට කෑල්ල අර බිල්ඩින් උයන්නාගේ වැඩ පොළකින් ගන්න ඇතිය කියාය. අන්තිමට බට කෑල්ල බොහොම පොරෝජං උනාය. අපේ කුස්සියේ වතුර බටයක ලීක් එකක් හදාගන්න, ඔය සයිස් බට කෑල්ලක් හොයා හොයා සිටියෙමුය. ඉතිං ඒක හොඳට රත් කරලා, ගම් ගාලා ගහගත්තෙමුය. (බට කෑල්ල ඕනේ කරලා තිබ්බ තැනට ගැහුවේ යකෝ)

2016 මාර්තු මස 28 දින 2358 පැය

අපි නොදන්න පෙළපාලි (තුන්වැනි කොටස)

යුද හමුදාවේ පැවැත්වෙන විවිධ පෙළපාලි ගැන ලියවෙන මේ ලිපි මාලාවේ, පළමුවැනි කොටසෙන් සහ දෙවැනි කොටසෙන්, ඔබේ දැනුමට සෑහෙන කරුණු ප්‍රමාණයක් එක්වූ බව, ඔබෙන් ලද ප්‍රතිචාර වලින් පැහැදිලි වුන අතර, ඒ ගැන මා සතුටු වෙනවා. හමුදාවක්, පෙළපාලිවල යෙදෙනවා දකින්න, එදත් අදත් මහජනතාව කැමතියි.

   ඔබ දන්නවා ඇති, වර්තමානයේදී, අපේ රටේ නිදහස් දින පෙළපාලිය, සජීවීව රූපවාහිනියෙන් ප්‍රචාරය කරනවිට, ත්‍රිවිධ හමුදා නිලධාරීන් යොදවා, පසුබිම් කථනයක් ලෙස, නරඹන්නන්ට පැහැදිලි කිරීමක් ලබාදෙනවා, ඒ ඒ හමුදාවේ කුමන කොටස්ද, මේ අවස්ථාවේදී පෙළපාලියේ ගමන් කරන්නේ යන්න. නමුත් මෙවැනි ලිපියකින් එවැනි දීර්ඝ විස්තරයක් කිරීම තේරුමක් නැති වැඩක්. මා උත්සාහ කරන්නේ, සීමිත පිරිසකට පමණක් දකින්න ලැබෙන හෝ සාමාන්‍ය ජනතාවට දකින්න නොලැබෙන පෙළපාලි පිළිබඳව, ඔබව දැනුවත් කරන්නයි.  

අද මුලින්ම බලමු, හමුදා පුහුණුව ලැබූවන්, (නිළධාරීන් සහ/හෝ සෙසු නිළයන්) විසිරයාමේ පෙළපාලියක් පැවැත්වෙන ආකාරය.  Passing out Parade = PoP) මෙවැනි පෙලපාලියක සාමාන්‍ය පිළිවෙත මෙයයි.

1. පෙළපාලියේ උප අණදෙන නිළධාරියා විසින්, පෙළපාලිය, පෙළපාලි භූමිය (Parade Ground) වෙත රැගෙන ඒම. තූර්ය වාදක කණ්ඩායමද මේ සමගම එනවා.

   (ඔබ දන්නවාද ඕනෑම හමුදා කඳවුරක, පෙළපාලි පැවැත්වීම සඳහා වෙන්කර තිබෙන භූමිය, ගෞරවාන්විත ස්ථානයක් ලෙසයි සැළකෙන්නේ. කිසිවකුටත් එහි නිකරුනේ රැඳී සිටින්නට බැහැ, අවශ්‍යතාවකින් තොරව, එය හරහා ගමන් කරන්නට බැහැ, නිල ඇඳුමෙන් හෝ ශාරීරික අභ්‍යාස ඇඳුමෙන් සැරසී නැත්නම්, කොහොමවත් එය හරහා ගමන් කරන්නට බැහැ, එය හරහා නිකම් ගමන් කරන්නට බැහැ, හමුදාවේ ක්‍රමයට ගමනේ යෙදිය යුතුයි. (march) පෙළපාලි භූමිය අවට වාඩිවී කතාබහේ යෙදී ඉන්න බැහැ, ගස් වැනි දේ වලට හේත්තුවී ඉන්නට බැහැ, පෙළපාලි භූමිය තුළ අනවශ්‍ය උසුළු විසුළු කිරීම, නිසි පිළිවෙතට අනුව හැඳ පැළඳ නොසිටිමින් පෙළපාලි භූමියට ඇතුළුවීම, පෙළපාලි භූමිය තුළ දුම්බීම, බුලත්විට කෑම, කෙළ ගැසීම, සපුරා තහනම්. ඒවා බරපතල දඬුවම් ලැබියහැකි වැරදි ලෙසයි සැළකෙන්නේ.)

2. පෙළපාලිය පෙළ සැදීම. මෙහිදී සරඹ උපදේශක වරුන් විසින් පෙළපාලිය නිවැරදිව පෙළගස්වනවා.

3. පෙළපාලියේ දෙවැනි අණදෙන්නා එක අවස්ථාවකදී, 'පෙළපාලිය පසෙක අවි' යන විධානය දෙනවා. එයින් කියවෙන්නේ, 'පෙළපාලි අණදෙන නිලධාරි තුමනි, ඔබට පෙළපාලිය බාරදීමට මා සූදානම්' කියන එකයි. මෙහිදී පෙළපාලි අණදෙන්නා පෙළපාලි භූමියට පැමිණ තමන්ට පිටුපා පෙළපාලියට මුහුණ ලා සිටහෙන සිටින පෙළපාලියේ දෙවැනි අණදෙන නිලධාරියාට මීටර් දෙක තුනක් පසුපසින් නවතිනවා.

4. පෙළපාලි අණදෙන නිලධාරියා පැමිණ නවතින හඬ,  පෙළපාලි දෙවැනි අණදෙන නිලධාරියාට ඇසෙනවා. (දැන්නම් දියතලාව යුද හමුදා විද්‍යා පීඨයේ පෙළපාලි අණදෙන්නා එන්නේ අශ්වයකු පිට) ඔහු, 'පෙළපාලිය නොසැලෙන්' යන විධානය දී, ආපසු හැරී, පෙළපාලි අණදෙන්නා වෙත පැමිණ, ආචාර කර, මෙසේ වාර්තා කරනවා. සුභ උදෑසනක් වේවා තුමනි, නිලධාරීන්.....දෙනෙකුගෙන්ද, කැඩෙට් නිලධාරින්....දෙනෙකුගෙන්ද, කැඩෙට් නිලධාරිණියන්.....දෙනෙකුගෙන්ද, ජ්‍යොෂ්ඨ කොමිෂන් නොලත් නිලධාරීන්....දෙනෙකුගෙන්ද, සමන්විත පෙළපාලියේ, සියල්ල සම්පූර්ණයි නිවැරදියි, පෙළපාලිය ඔබතුමාට භාරයි තුමනි' මෙසේ වාර්තා කර ඔහු නැවතත් පෙළපාලි අණදෙන්නා වෙත ආචාර කර ආපසු හැරී, පෙළපාලියේ පසුපස කෙලවරට ගොස් නවතිනවා.

(මෙහිදී පෙළපාලියේ දෙවැනි අණදෙන නිලධාරි, පෙළපාලි අණදෙන නිලධාරිට ආචාර කරන්නේ, තම අසිපතෙන්. නමුත්, පෙළපාලි අණදෙන නිලධාරි ආචාර කරන්නේ, සාමාන්‍ය ක්‍රමයට salute කිරීමෙන්. කවදාවත්, තමන්ට වඩා පහළ නිළයක කෙනෙකුට, අසිපතෙන් ආචාර කරන්නේ නැහැ)

5. දැන්, පෙළපාලි අණදෙන නිළධාරියා, තම අසිපත, නියමිත ක්‍රමයට, (drill) කොපුවෙන් එළියට ගන්නවා. ඉන්පසු ඔහු, පෙළපාලිය සීරුවෙන් අවි යන විධානය දී, ආපසු හැරී, සූදානමෙන් සිටිනවා. (මේ සියල්ල කෙරෙන්නේ, පෙළපාලියට අදාළ ප්‍රධාන අමුත්තාගේ පැමිණීම සමග, කාල සම්බන්ධීකරණය සහිතවයි. පෙළපාලිය, නිකරුනේ, දිගු වේලාවක්, අව්වේ, පෙළපාලි භූමියේ තබාගන්නේ නැහැ. වැස්සොත්? වැස්සොත් ඉතින් 'නෝ පෙළපාලි' තමයි. කවදාවත්, වැස්සේ පෙළපාලියක් තියන්නේ නැහැ. වැසි කාලය ගැන හොඳින් හදාරා තමයි, පෙළපාලි දින වෙන්කරගන්නේ)

6. පෙළපාලි අණදෙන්නා, 'පෙළපාලිය පහසුවෙන් සිටින්' යන විධානය දී, හොඳින් කන්දීගෙන ඉන්නවා. ප්‍රධාන අමුත්තා කදවුරු මුරහල අසළට පැමිණ කඳවුරු මුරය පරීක්ෂාකරන ආකාරය ඇසෙන තුරු. කඳවුරු මුරපතු ප්‍රධාන මුත්තාට මුරය වාර්තා කිරීම පිණිස 'මුරය උත්තමාචාර අවි' යන විධානය දුන් වහාම පෙළපාලි අණදෙන්නා 'පෙළපාලිය සීරුවෙන් සිටින්' යන විධානය දෙනවා. (උත්තමාචාර අවි පිරිනමන අවස්ථාවේදී සියලුදෙනා සීරුවෙන් සිටගත යුතුයි. සාමාන්‍ය අමුත්තන්ට පවා උපදෙස් ලැබෙනවා, ඒ අවස්ථාවේදී, තමන් සිටින අසුනෙන් නැගී සිටින ලෙස)

7. ප්‍රධාන අමුත්තා, පීඨිකාව වෙත පැමිණෙන්නට ප්‍රථම, 'පෙළපාලිය පසෙක අවි' යන විධානය පෙළපාලියට දෙනවා. අමුත්තා පීඨිකාවට පැමිණි පසු මුලින්ම උත්තමාචාරයක් පුදකරනවා. ඉන්පසු, පෙළපාලි අණදෙන්නා පෙළපාලිය වාර්තා කරනවා. එකම එක වෙනසක් සහිතව. කියන පුලුවන්ද වෙනස? දෙවැනි අණදෙන නිලධාරියා, පෙළපාලි අණදෙන නිලධාරියාට වාර්තා කලාට වඩා, එක නිලධාරියෙක් දැන් වැඩියි. ඒ තමයි පෙළපාලි අණදෙන්නා. ඒ අනුව, එක නිලධාරියකු වැඩිකොට තමයි, අමුත්තාට පෙළපාලියේ සිටින සංඛ්‍යාව වාර්තා කරන්නේ.

8. දැන්, නවක නිලධාරීන්ට අසිපත ප්‍රදානය කිරීමේ අවස්ථාව එළඹෙනවා. ප්‍රධාන අමුත්තා අතින් තමයි එය පිරිනැමෙන්නේ.

9. ප්‍රධාන මුත්තා පෙළපාලිය පරීක්ෂා කිරීම ඉන් අනතුරුව සිදුකෙරෙනවා. 

10. ඉන් අනතුරුව, පෙළපාලිය, සාමාන්‍ය ගමනින් සහ සෙමෙන් ගමනෙන්, වට දෙකක් ගමන් කරනවා. එසේ ගමන් කරන අතර, ප්‍රධාන අමුත්තා සිටින පීඨිකාව ඉදිරිපිටින් යද්දී, අමුත්තාට ආචාර කරනවා. එවැනි පැරණි පෙළපාලියක, විනාඩියක් පමණක් දිවෙන වීඩියෝවක් මෙතන තිබෙනවා. 

11. ඉන් අනතුරුව පුහුණුවේදී විශේෂ දක්ෂතා දැක්වූවන් වෙත ත්‍යාග ප්‍රදානය කිරීම ප්‍රධාන අමුත්තා අතින් සිදුවෙනවා. ත්‍යාග ප්‍රදානයෙන් පසු අමුත්තා, උපරිම වශයෙන් විනාඩි 5 කට පමණ සීමාවන කථාවක් පවත්වනවා. එම කථාව අවසානයේදී නැවතත් උත්තමාචාරයක් ලබාදී, පෙළපාලිය ඉතා හැඟීම් බර තාලයකට තූර්ය වාදනයක් පැවැත්වෙද්දී විසිර යනවා.

   ලෝකයේ සෑම රටකම පාහේ පැවැත්වෙන, ජාතික උත්සව වලදී, හමුදා පෙළපාලි පැවැත්වෙන බව, ඔබ දන්නවා. අපේ රටේ තිබෙන, එවැනි ප්‍රධානතම පෙළපාලිය වන්නේ, නිදහස් දින පෙළපාලියයි. ඕනෑම රටක් තම ජාතික දින පෙළපාලියේදී හමුදා ශක්තිය විදහා පෑමත් සිරිතක්, සම්ප්‍රදායක්. මේ සඳහා කාලීනව ස්ථාවර නියෝග පැනවෙනවා.

   අද ලෝකයේ සෑම රටකම පාහේ ජාතික දිනය, විදේශ රාජ්‍ය නායකයන් පිළිගැනීම වැනි අවස්ථා වෙනුවෙන්, ඉදිරිපත් කෙරෙන පෙළපාලි වලදී, විවිධ ආරක්ෂක පියවර රැසක් ගන්නවා. එයින් එකක් තමා, එවැනි පෙළපාලියක සොල්දාදුවන් අතේ තිබෙන තුවක්කු, වෙඩිතැබිය නොහැකි තත්වයට පත්කිරීම. කොහොමද එහෙම කරන්නේ? හරිම සරලයි. එහිදී කරන්නේ, තුවක්කුවක තිබෙන පතරොමක් පත්තුවීමට අවශ්‍ය ප්‍රහාරය ලබාදෙන කොටස ඉවත් කිරීමයි. ඒ කියන්නේ, තුවක්කුවේ පිස්ටන් කොටසේ පසුපස තිබෙන, බෝල්ට් එක ඉවත් කිරීමයි.

   මෙහෙම කරලා විතරක් මදි. පෙළපාලිය පවත්වන හමුදා අංශයේ අණදෙන නිලධාරි විසින්, පෙළපාලිය පැවැත්වීමට පෙර,  ලිඛිත සහතිකයක්, අදාළ උසස් මූලස්ථානයට, (හමුදා මූලස්ථානයට/ආරක්ෂක සේනා මූලස්ථානයට/සේනාංක මූලස්ථානයට/බලසේනා මූලස්ථානයට) දෙන්නට ඕනේ, පෙළපාලියේ ගෙනියන සියලුම අවි, ආරක්‍ෂිත තත්වයට පත්කර ඇති බවට.

   එමෙන්ම පෙළපාලියේ ගෙනයන RPG, බර මැෂින් තුවක්කු, මල්ටි බැරල් රොකට් ලෝන්චර්, කාලතුවක්කු, යුද ටැංකි, මිසයිල්, ආදී සියලුම බර අවි ද, මෙලෙසම වෙඩි තැබිය නොහැකි තත්වයෙන් තමයි රැගෙන යන්නේ. නාවික ප්‍රහාරක යාත්‍රා, ප්‍රහාරක ගුවන් යානා, හෙලිකොප්ටර් ද, ඒ ආකාරයෙන්ම තමයි ගමන් කරන්නේ.

   සාමාන්‍යයෙන්, යුද ටැංකියක්, මෙවැනි පෙළපාලියක ගමන් කිරීමේදී, ප්‍රධාන ආරාධිත අමුත්තාට ආචාර කරන්නේ, යුද ටැංකියේ ප්‍රධාන තුවක්කුව අමුත්තා දෙසට හරවා, එය පොලොව දෙසට පහත් කිරීමෙන්. නමුත් දැන් එහෙම කරන්නේ නැහැ. ඒ වෙනුවට කරන්නේ, පෙළපාලිය යන පැත්තටම ප්‍රධාන තුවක්කුව හරවා තබාගෙන, ප්‍රධාන අමුත්තා සිටින පීඨිකාව අසලට පැමිණෙනවිට, පොලොව දෙසට පහත් කිරීමයි. 

   මෙසේ කරන්නේ ඇයි? මෙතරම් ආරක්ෂක පියවර රැසක්, මෙවැනි පෙළපාලියකදී ගන්නේ ඇයි? එයට සම්බන්ධ එක්තරා විශේෂ සිදුවීමක් තිබෙනවා. ඒ තමයි, ලෝක ඉතිහාසයේ ප්‍රථම වතාවට, මෙවැනි පෙළපාලියක් අතරතුරදී, පෙළපාලිය පැවැත්වූ රටේම රාජ්‍ය නායකයා, පෙළපාලියේ ගමන්කළ භට පිරිසක් විසින්ම ඝාතනය කිරීම. ඒ රාජ්‍ය නායකයා තමයි, ඊජිප්තු ජනාධිපති අන්වර් සදාත්. ඒ සිද්ධිය දැක්වෙන, මේ වීඩියෝවත් බලන්න.

   ලෝකයේ සමහර රටවල්, තමන්ගේ ත්‍රිවිධ හමුදාවන්හි අනන්‍යතාව කැපී පෙනීම සඳහා, විවිධාකාරයේ නිල ඇඳුම් මෙන්ම, හමුදා සරඹ විධි පවා වෙනස් ආකාරයෙන් සිදුකරනවා. සාමාන්‍යයෙන්, බොහොමයක් බටහිර රටවල් මෙන්ම, ආසියානු රටවල් සෑහෙන ගණනක්, අදත් අනුගමනය කරන්නේ, බ්‍රිතාන්‍ය හෝ ඇමරිකානු සම්ප්‍රදායේ හමුදා සරඹ විධි. 

   නමුත්, විශේෂයෙන් කොමියුනිස්ට් රටවල්, තම හමුදාවන්හි අනන්‍යතාව පවත්වාගැනීම සඳහා විශේෂ වූ හමුදා ගමන් විලාශයක් යොදාගන්නවා. මෙය සාමාන්‍යයෙන් හඳුන්වන්නේ Goose Step March (තාරා ගමන?) යනුවෙන්. මෙහිදී, තම පාද ඉදිරියට එසවෙන ආකාරයේ ගමන් විලාශයක් තමයි අනුගමනය කරන්නේ. 

යම්කිසි සීමාවක් සහිතව මෙලෙස ගමන් කිරීමේදී අලංකාර බවක් තිබෙනවා.

නමුත් අර උතුරු කොරියාවේ මොළය නොමේරූ උන්නැහේට, අලුත් සරඹ විධි ඕනෑ වෙලා තියන බව පෙනෙනවා. මේ බලන්නකෝ උතුරු කොරියන් වැඩ.  

ඔය ඉහළින් තියන පින්තූර දෙක කමක් නෑ කියමුකෝ. එතකොට මේ පහළ තියන එව්වා මෙව්වා කොහොමද? 

නිකං ලෝකේ හිනස්සන විහිලු නේද මෙව්වා? අනේ අපිට ඔය තේ උඩිච්චියන්ගේ කකුල් එපා. අපිට අපේ කකුල් හොඳා.

හ්ම්.............අදට මේ ඇති නේද? ඊළඟ ලිපියෙන් තවත් පෙළපාලි බලමු. 

2016 මාර්තු මස 23 වැනි දින 0056 පැය