වසරක් නික්මීම

වසරකට පෙරාතුව  මියගිය  මගේ පියාණන්ගේ  වර්ෂ පූර්ණ  දානමය පිංකම අප්‍රේල් 30  වනදා හා මැයි 1 වෙනිදා අප නිවසේ  පැවැත්වේ . අප්‍රේල් 30 වන දින වරු පිරිතක් පවත්වන අතර ඔහු වෙනුවෙන් සිදුකරන ලද ධර්ම දේශනය 30 වනදා පෙ. ව. 8.00 බෞද්ධයා රූපවාහිනී  නාලිකාවේ විකාශය වේ . නැවත විකාශය එදින රාත්‍රී 10.00 ට විකාශනය වේ. පසුදින දොළොස් නමක් විෂයෙහි සංඝගත දක්ෂිණාවකි.  මෙපින් බලෙන් සසර වසනාතුරු මෙවන් අකල් මරණයකට ගොදුරු නොවේවා !

පිං කැමති ඔබ සියලු දෙනාහට  බැතිසිතින්  අරාධනා  කරමි .  වැඩි විස්තර සඳහා ගස්ලබ්බා මහතා අමතන්න. 

විචාරක දියණිය  ප. ව. 21. 00 පැයට 

අවුරුදු කාලේ මතකයි බාලේ

අපේ  ගෙදර අවුරුදු කුමාරයා පසුගිය අවුරුද්දේ  අපිව සදහටම හැරදාලා  ගිය නිසා මෙදා පාර අපිට නම් අවුරුදු නෑ.  එහෙත් මීට අවුරුදු අවුරුදු 20 කට  විතර කට එහා අතීතයේ  අවුරුදු  සැමරූ හැටි තාම මතකයි . ඒවායේ සුන්දර තැන් මෙන්ම අසුන්දර  තැන්  නැතිවාම නෙවෙයි. 

එහෙම අතීත මතක ටිකක් ගෙන එන්නයි මේ සූදානම

බයිසිකල් රේස් සහ ගල් ප්‍රහාර

මේ සිද්දිය වෙනකොට මට වයස අවුරුදු 5ක් 6ක් විතර ඇති . අද අවුරුදු උත්සවවල දක්නට නොලැබුනාට ඉස්සර අවුරුදු උත්සවවල  අනිවාර්ය අංගයක් තමයි බයිසිල් රේස් කියන්නේ . ඉතින් ඒ කාලේ බයිසිකල් ධාවකයන්ට  වතුර ගැසීම තමයි අපට තියන ලොකුම විනෝදෙ. පාර අයිනේ ගෙවල්වල හිටපු  මට සහ වටේ සගයන්ට මේවා තමයි තියන වැඩ. හුඟක් අවුරුදු උත්සවවලට  මගේ පියාට නිවාඩු තිබුණේ නැහැ . ඉතින් ඒ දිනවල ඔහු ආවේ අවුරුද්දට පසුව හෝ කලින් තමයි. මේ සිදුවීම වෙනකොටත් එහෙම කාලයක් තමයි ගතවුනේ.  මොකද ඔහු නිවසේ ඉන්නකොට වැඩිය නිදහස ලැබෙන්නේ නැහැ. සිද්ධිය මෙහෙමයි අපේ කණ්ඩායම  උදේ සෙල්ලම් කරමින් ඉන්නකොට යකඩ කටින් කෑ ගහගෙන ගියා  මහා බයිසිකල් ධාවන තරඟය දැන් ආරම්භ වුණා මාර්ගයේ  ඉඩ ලබාදෙන්න කියාගෙන .

සෙල්ලම පැත්තක දාපු අපි දුවගන ගියා  පාර අයිනට.  ඒ කාලේ ඉතින් අද වගේ නෙවේනේ.......... මොකද වාහන ඉගිලුනේ නෑනේ. ඉතින් ඒ හින්දා බය නැහැ. අද පාර අයිනට ගියොත් බෙල්ල නැතිව තමයි එන්න වෙන්නේ.  කොහොම හරි , අපේ අසල්වැසි  අනුරුද්ද අයියගේ  ගෙදර පාර අයිනේ තිබුණා වගේම  හොද ඉඩකඩක් තිබුණා . ඒ වගේම එයාලගේ ගරාජ් එකක් තිබුණා නිසා හොඳ ලොකු හෝස් එකකුත් තිබුණා . ඉතින් ඔන්න එකෙන්ම අපේ  අය සූදානම් වෙලා ඉන්නේ වතුර ගහන්න . දැන් ඉතින් අයියලා හෝස් එක අල්ලනවා අපි අප්පුඩි ගහලා කෑ ගහනවා . ඔන්න දැන් ඉති වැඩේ සුපිරියටම යනවා . ඔහොම ගිහින් බයිසිකල් රේස් එක ඉවර වුනා හැබැයි අපේ හෝස් එක තාම වැඩ.  හිටපු ගමන් අපේ  එක්කෙනෙක් කීවා, ඒ බන් පාරේ යන වාහනවලටත් වතුර අල්ලමුද කියලා .......... අදහස හොඳයි කියලා කට්ටියම  තීරණය කළා.  එතකොටම ආවේ වැලි පුරවගන යන ට්‍රැක්ටර් එකක් . ඒකේ කට මට්ටන් වෙනකන් වැලි පුරෝලා  හතර පස් දෙනෙක් වැලි උඩ වාඩිවෙලා තමා ආවේ. ඉතින් මොකද  අපේ අයත් හෝස් එක මදි නොකියන්න ඇල්ලුවා. අපි ඉතින්  ඒ ෆන්  එකෙන් එතනම ඉඳගෙන සෙල්ලම් කර කර හිටියා . අපි නොදන්නවා උනාට ඒ ට්‍රැක්ටර් එක ආපහු  මේ පාරේ  යන එකක් . ඉතින් අපිට රිටන් එක දෙන්න ඒගොල්ලෝ ලැස්ති වෙලයි ඇවිල්ල තියෙන්නේ.  ඒ අනුව ගල්වලින් ගැහීම තමයි රිටන් එක.

මේ ගැන මෙලෝ දෙයක් දන්නැති අපි පාර අයිනටම වෙලා  සෙල්ලම් කරකර හිටියා . හැබැයි  මේ සියලු  සිදුවීම දැකපු එක වැඩිහිටියෙක් හිටියා. ඒ තමයි අනුරුද්ද අයියගේ ගෙට ගෙවල් 2කට උඩින් හිටපු  රාජපක්ෂ මහත්තයා,  ඒ වගේම  අර මිනිස්සු ගල් අරගන එනවත් එයා දැකලා තිබුණා. ඒ උනත් එයා හිතුවේ නැහැ අපිට ගහන්නයි ගේන්නේ කියලා. ගල් 3 හතරක් එහෙන් මෙහෙන් ගියත් කොහොම හරි බේරීලා ඉන්නකොට එක ගලක් ඇවිල්ලා මගේ කකුලේ  වැදුණා. මම එහෙන්මම කෑ ගහගෙන අයින් වුණේ ඉවසන්න බැරි කමට. කකුලේ  ඇස් වටේ ළඟ ඉදිමුණා වගේම අඩිය තියන්නත් අමාරු වුණා.  හැමෝම බය වුනේ අම්බානක  බැනුම් අහන්න වෙන හින්දා.  මමත්  බය වුණා අපේ අම්මට. කොහොම වුණත් අපි  හැමෝටම වඩා වැඩිමල් අනුරුද්ධ අයියා  මාවත් එක්කගෙන එයාගේ අම්ම ළඟට එක්කගෙන ගියා.  මොකද එයා නර්ස් කෙනෙක් නිසා. එදා හොඳ වෙලාවට එදා ගෙදර හිටියා. එයා මගේ කකුල අයිස් වලින් තවලා බාම් වගයක් ගාලා බැන්ඩේජ් කරා . අපි සියලු දෙනා තීරණය කරා කකුල උළුක්කු වුණේ සෙල්ලම්  කරන්න ගිහින් කියලා ගෙවල්වලට කියන්න. ඉතින් දවස් දෙක තුනක් යනකම්  මම කට්ටක් කෑවා.

 කඹ ඇදීම සහ බෙල්ලට තොණ්ඩුව වැටීම

මගේ පියාගේ  භාෂාවෙන් කීවොත්  අපේ නිවෙස පිහිටි ජනපදයේ  වාර්ෂික අවුරුදු උත්සවය සැම වසරකම පවත්වනවා . ගිය වසරේ ඔවුන් එය පැවැත්වුවේ නැහැ මගේ පියා රෝගාතුර වී සිටිනිසා . ඔය අවුරුදු උත්සවේ මරාගෙන මැරෙන ගේම් එකක් තමයි කඹ ඇදීම කියන්නේ . කට්ටිය ඒක ඔලිම්පික් කියලා තමයි හිතාගෙන ඉන්නේ. කොහොම හරි එක අවුරුද්දක ඔය කඹ ඇදීමේ ටීම් එකකට මාවත් කට්ටිය දාගන්නේ ශරීරය දිහා බලලයි. ඒ තරඟය ආරම්භය කෙරුණේ මගේ පියාගේ විසිල් එකෙන් . තරඟය විනිශ්චය කරන්න තවත් කට්ටිය දාල තිබුණා මම හිටියේ අවසානේ. කඹය ඉනට දාගෙන ඇදගෙන හිටියත් අපේ ඉස්සරම හිටිය එක්කෙනා අතින් ලිහිල් වෙලා කඹය ඇදුනා එහෙත් යා නොදී හිරකරගත්තත් තව තවත් ප්‍රතිවිරුද්ධ  අය අදින්න අදින්න කඹය ලිහිල් වේවි බෙල්ලටම   ආවා . විනිශ්චය මණ්ඩලය ප්‍රතිවිරුද්ධ පාර්ශවයට දිනුම දිඉල තියෙද්දිත් අදින එක නැවැත්තුවේ නැතිනිසා  මාව හිරවුනා. මගේ පියාවත් සිද්ධිය දැක්කේ නෑ . ප්‍රේක්ෂකයෝ කෑ ගහලා තමයි වැඩේ නවත්ත ගත්තේ. තව නූලෙන්  බෙල්ලට තොණ්ඩුව වැටීමේ තරගෙන් නම් පළවෙනියා වෙන්න තිබුණා. 

අවුරුදු  ඇඳුම්

අලුත් අවුද්දත් එක්ක  ඇඳුම් ළගින්ම යන මාතෘකාවක්නේ . අද කඩසාප්පුවලින් ඇඳුම් ගත්තට ඒ දවස්වල මෙන්ම අදත් අපේ අම්මා මටයි නංගිටයි ගවුම් 2ක් මහලා දෙනවා . අපිට ඒක මහමෙරටත් වඩා ලොකුයි. හැමදාම  අවුරුදු සිරියත් එක්ක  කාන්තාවන්ගේ විලාසිතා විදියට යන්නේ රෙද්ද හැට්ටය හින්දා එක අවුරුද්දක අපි අම්මට යෝජනා කළා අප‍ට ගවුම් මහන්නැතිව රෙද්ද හැට්ට මහලා දෙන්න කියලා . ඉතින් අපේ අම්මත් රෙද්ද හැට්ටය විතරක් නෙවෙයි  ඒවට හරියන පබළු මලත් වලලුත් අරන් දුන්නා. ඒ අවුරුද්දෙත් පියා අපි සමග අවුරුදු සමරන්න ගෙදර හිටියේ නෑ. නමුහ් අපි කැමති දේ කරන්න කියලා ඔහු මගේ මවට පවසා තිබුණා. ඉති රෙද්ද හැට්ටේ ඇඳලා කාර්යාලයම පිගන් අරන් ගෙවල් වලට ගිය මටයි නංගිටයි හොඳ ප්‍රතිචාර තිබුණා.

මගේ පියා සමග අවුරුදු සමරපු එක අවුරුද්දක අවුරුදු උදාව සිදුවුනේ රාත්‍රියක . ඒ කාලේ ඔහු නුවරඑළියේ සිටි නිසා ඔහු අවුරුද්දට නුවරඑළියෙන් මල් ගෙනාවා.  ඉතින් ඒ අලුත් මල් පෝච්චිවල දාලා  හරිම නැවුම් බවක් අලංකාරයක් මෙන්ම හරිම සුවදක් නිවස පුරාම තිබුණා. විශ්‍රාම ගත්තට පස්සේ සෑම අවුරුද්දක්ම බොහොම සතුටින් ගතකළා.  මං හිතන්නේ ඉතාම සතුටින් ගතරපු  අවුරුද්දක් තමයි 2003 අලුත් අවුරුද්ද . මතකය තමයි මිනිස්සු ජීවත් කරන්නේ කියලා  මං විශ්වාස කරනවා . 

 විචාරක දියණිය  ප.ව 19. 00 පැයට 

සුභ උපන්දිනයක් තාත්තේ ............................

මගේ පියා අපෙන් සදහටම සමුගෙන  මාස දහයකට ආසන්න වුවත් එය කල්පයක් ලෙස දැනෙන අතර , මතකය හැමදාම අලුත්වන අතරම එහි කටුකත්වය විස්තර කිරීම ඉතා අපහසුය. අපේ ජිවිතයේ ගැලවුම් කාරයා ඔහුවිය . සහෝදර සහෝදරියන් හත් දෙනෙකුගෙන් යුතු පවුලේ පස්වැනියා ලෙස උපන් ඔහුට නම් රැසක් විය . සීයලා ආච්චිලා ඔහුට “මහතුන් පුතා “ කිවූ අතර නැන්දලාගේ “ලොකු මල්ලී” විය . ලොකුතාත්තා  හා  බාප්පලා ඔහුට අමුතුමනමක් දමා තිබුණි . ඔහුගේ සහෝදර සහෝදරියන්ගේ දරුවන් ඔහුව “අයි මාමා” යනුවෙන් හැඳින්විය.  පසුකාලීනව ඔවුන්ගේ දරුවන්ට මගේ පියා “ජොලි සීයා” විය. එහෙත් ඔහුගේ උප්පැන්න සහතිකයට අනුව ඔහු 1954 පෙබරවාරි  27  කෑගල්ල මොරදන  දී උපන්  xxxxxxxxxxxxxxxxx නම් විය . බ්ලොක් සමාජයට  ඔහු” විචාරක තුමා “  විය .

ඔහුගේ  බාලම සහෝදරයා හෙවත් පවුලේ බඩපිස්සාගේ  උපන්දිනය 1960 පෙබරවාරි 28 විය . කාලයාගේ ඇවෑමෙන් ලොකුමහත්වූ මොවුන් තමන්ගේ උපන්දිනයන්වලට  සාද පැවැත්වූහ . මෙයට  වඩාත්ම කැමති වූයේ මේ දෙදෙනා අතරමැද  උපන්  බාප්පාය.  ඒ මන්දයත් දෙදෙනාගේම උපන්දින එකට සමරනවිට පසුවදා එළිවනතුරු  සාදය පැවැත්විය හැකි බැවිණි. එවිට පවුලේ බොහෝදෙනා සහභාගිවන ප්‍රීතිමත් උත්සවයක් වන බැවිනි .

එහෙත්  පළමුව 1995 පෙබරවාරි 22 මගේ පියාගේ වැඩිමහල්  සහෝදරයා මිය යන ලදී . එය මගේ පියාට තදින් දැනුන සිදුවීමකි. ඔහුගේ ඉලෙක්ට්‍රොනික් ලෝකයේ මුල් ගුරුවරයා  ඔහුවිය .  එතනින් මදක් බිඳ වැටුණු ඔහුගේ ජීවන යාත්‍රාව ඊළඟ කුණාටුව හමන්නේ 2002 දෙසැම්බර් 2 වන දාය . ඔහුගේ බාලම මලණුවන් රිය අනතුරකින්  ඔහුව හැරදමා ගියේය . එදා ඔහු පදවියේ සිට අපේ නිවසට එනවිට ලොඳ ගෙඩි මෙන් ඇස් ඉදිමී රතුවී තිබූ අතර, නිවසේදී ඔහු කෑ ගැසූ ආකාරය අද ද මගේ දෙසවන දෝංකාර දේ . එම සිද්ධියෙන් පසු ඔහු උපන්දින සාද ගැනීම නතර කරන ලදී . එයින් යන්තම් මිදෙන්නට හදන විටම ඔහුව යලි ගොඩනැගිය නොහැකි තරමට මහා හෙනයක් හිස මත පතිත විය. එනම් 2004 දෙසැම්බර් 26 ඔහුට ඉතිරිව සිටි එකම සහෝදරයා සහ ඔහුගේ පුතා සුනාමියෙන් සදහටම දෙනෙත් පියාගැනීමයි. සිවු මහා යෝධයන් ලෙසසිටි සහෝදරයන්  හතර දෙනෙක් මෙසේ දෛවයේ කුරිරු සරදමට අසුවූහ.  එයින් පසු  මගේ පියා බොහෝ ගොළුවිනැයි මට වරෙක සිතේ . ඒ  දුක ඔහු හදවතේ සිරකරගෙන ජීවත්වීමට මහත් වෙහෙසක් දැරීය. සහෝදරයන් තිදෙනෙකුගේ අවමංගල ස්තූතිකතාව ඔහුගේ මුවින්  නික්මිණි.

කෙසේවෙතත්  දෛවයේ සරදම් ලබමින් ඔහුද පසුගිය වසරේ අපට අහිමි විය. ඔහුගේ අවසන් උපන්දිනය  එය වෙතැයි කිසිවෙකුත් අපේකෂා නොකළහ. ඔහුගේ උපන්දිනය සැමරීමට අප නිවස අවට සිටින අසල්වැසියන් අප නිවසට පැමිනුණහ.

  

ඔබ නැති මේ උපන් දිනයේදී  ඔබ වෙනුවෙන්  කුරුණෑගල ශික්ෂණ රෝහලේ  පිළිකා ඒකකයේ රෝගීන් 80 වක් වෙනුවෙන් දානයක් පිළිගන්වන ලදී . එපින් බලෙන් සසර වසනාතුරු මෙවන් අකල් මරණයක් නොවේවා . මතු ආත්මයෙත් ඔබ මගේ පියා වේවා ! යයි පතමි.  සුභ උපන් දිනයක් තාත්තේ .......................

විචාරක දියණිය පස්වරු 22.00 පැයට

සමුගත් 2017

              

               අඳුරු මතකය                                         ගුලි කරන්

               හිතේ දුක්ගිණි                                          අළු කරන්

               බලාපොරොත්තුත්   පොදි                             බැඳන් 

               පය තබන්නට මම                                      සූදානම් 

               

             ගෙවුන           දෙදහස්                                     දාහත  

             ලබන්නෙමි      දෙදහස්                                    දහඅට 

             පතන්නම් ඔබ   සැම                                            හට 

             සුබ අලුත් අවුරුද්දක්                                         අදදින 

             

   

            

  විචාරක දියණිය  පෙ .ව. 9.00 පැයට 

   

ඇවිද්ද පය දහස් වටී

ජීවිතය  ජීවත් කරන්නේ මතකයයි . සොදුරු වුවත් අසුන්දර වුවත් මතකය හැමදාම අපි එක්ක ඉන්නවා . හිතේ දුක නැතිවෙන්න කොළ ගණන් ගුලි කරන් හැමදාම ලියනවා. ඒ වුනාට දුක අඩුවෙනවට වඩා වෙන්නේ දුක වැඩිවෙන එක . ඒ නිසාම අද ටිකක් වෙනස් කථාවකට මුල පිරුවා. මේක උනෙත් ඉතින් මේ මටම තමයි . මේකට හිනාවෙනවද ? අඬනවද? බනිනවද ? මොකුත්ම නොකියා ඉන්නවද ? කියන එක ඔබට බාරයි . 

මෙහෙමයි දැන් කථාව පටන්ගන්නේ 

මේ කථාව 2003 තරම් ටිකක් ඈත අතීතයට දිව යනවා . ඒ වනවිට මා දෙවන වර උසස් පෙළ විභාගය සඳහා සූදානම් වෙන කාලේ . අපේ පදිංචිය පොතුහැර වුවත් මව රාජකාරී කරේ රුවන්වැල්ලේ  . මා පාසල් ගියෙත් රුවන්වැල්ල රාජසිංහ මාධ්‍ය මහා විද්‍යාලයට . මගේ පියා පදවිය ප්‍රදේශයේ රාජකාරි කළා. මා දෙවන වර උසස් පෙළ විභාගයට පෙනී සිටින නිසා පාසලේ සිංහල ගුරුවරයා පවත්වන අතිරේක පන්තියකට සහභාගී වුණා. තරමක් දුෂ්කර උනත් ගුරුවරයා හොඳින් ඉගැන්වීම් කළ නිසා ඊට සහභාගී වුණා.

ඔය සිංහල පන්තියට යන එක්තරා උදෑසනක තමයි මේ රසවත් සිදුවීමට මට මුහුණ පාන්න වුණේ. මගේ මව සෑමදාම රාජකාරී සඳහා උදෑසන 6.00 ට පමණ නිවසින් බැහැර වෙනවා. ඉතින් මට පන්ති තියන දාට ඇය මට පන්ති යාමට අවශ්‍ය මුදල් මගේ අතට දෙනවා . වැඩිපුර  මුදල් දෙන්නේ නෑ . රුපියල් 100 ක් 150 ක් වගේ මුදලක් තමයි දෙන්නේ . මගේ ගමන් මාර්ගය පොතුහැර සිට වරකාපොළට හා වරකාපොළ සිට රුවන්වැල්ල  ඒ දිනවල පොතුහැර සිට වරකාපොළට මුදල රු 12/=කි . වරකාපොළ සිට රුවන්වැල්ලට 23/= කි.  එදිනත් සුපුරුදු පරිදි  මව නිවසින් බැහැර වන අවස්ථාවේ මා හට රු 12/=ක් හා රුපියල් 100/= ක  නෝට්ටුවක් ලබදුන්නා. අතිරේක පන්තිය පැවැත්වෙන්නේ සවස් කාලයේ වුවද මගේ මව කියා සිටියේ උදෑසන 7 .00 විතර පිටත්වී පැමිණ  පුස්තකාලයේ සිට පාඩම් කරන ලෙසයි. ඊට හේතුව නිවසේ සිටියදී මගේ ප්‍රියතම විනෝදාංශය රූපවාහිනිය නැරඹීම පමණක් වීම නිසාය. 

කෙසේ හෝ  සියලු උපදෙස්  ලබාදී ඇය නිවසින් පිටත්ව ගිය පසු, මම හෙමින් සූදානම් වී උදෑසන 7.00 පමණ වනවිට බස්  නැවතුමට ගියෙමි. කොළඹ බසයක් පැමිණි අතර, ඊට ගොඩ වූ මමරු 12/= මුදල කොන්දොස්තරට ලබාදුන්නෙමි   . බස රථය උදෑසන 7.50 පමණ වනවිට වරකාපොළ නගරයට සේන්දු විය. සාමාන්‍යයෙන් කොළඹ බස් රියක් වරකපොළට විනාඩි 45 කින් හෝ විනාඩි 50 කින් පමණ පැමිණේ . වරකාපොළදී බස් රියෙන් බැසගත් මම සෙමින් කරවනැල්ල බස්රථ නැවතුම වෙත පිය මැන්නෙමි . කරවනැල්ල බසයක් එහි නතර කරතිබූ අතර, එයට ගොඩ විය. බස්රථයට ගොඩවූ වහාම මා කරන්නේ ටිකට් ලබාගැනීමට මුදල් අතට ගැනීමය . බෑගයේ තිබූ පර්ස් එකෙන් මුදල් ගැනීමට සැරසුණු මට දැක ගැනීමට හැකිවූයේ රුපියල් 100 නෝට්ටුව අතුරුදහන් වී ඇති බවයි.  එය දුටු මට හීන්දාඩිය හා මහදාඩිය දෙකම දැමීය . මුළු බෑග් එකම පිරික්සූ මට වැටහුණු පරම සත්‍ය නම් අතේ සතපහක්වත් නැතිබවයි.  තවත් බසයේ සිටීමෙන් කිසිදු පලක් නැති නිසා මමබසයෙන් බැස්සෙමි .  තවත් සැරයක් මුළු බෑගය පුරාවටම ඇස් යොමු කල මට සැඟවී තිබූ රු. 1. 50 /= ක් හමුවිය .

බිම ඉඳගෙන කෑ ගහමින්  අඬන්නට කාරණා යෙදී තිබුණද , මගේ යටි සිත කීවේ කලබල නොවී කටයුතු කරන ලෙසයි. ඒ අනුව ක්‍රියාත්මක වූ මා, පළමුව කරේ බස් නැවතුමෙන් ඉවත් වීමයි . එසේ කළේ  කවුරුන් හෝ මා අධ්‍යයනය කළේ නම්,  ඒ අනවශ්‍ය අතපෙවීම්වලින් වැළකීමටයි . 

ඉන්පසු මා  තනිවම තීරණයකට එළඹීමට මා සතු දෑ හා මා සතු ශක්තිය පිළිබඳ සිතින් විමසන ලදී.ඒ අනුව පහත දේ මට වැටහිණි.

1. වරකාපොළ නගරයේ මට උදවුවක් ලබා ගැනීමට  මිනිසෙකු තියා මා දන්නා බල්ලෙකු , පූසෙකුවත්  නැති බව .

2. කිසිවෙකුට දුරකථනයෙන්  කතාකර  උදවු ගැනීමටවත් මා හට ප්‍රමාණවත්  මුදලක් නොමැති බව .  ( අවම රු 2/= )  බොක්ස් එකකින් කථාකිරීමට 

3. පයින් යාම එකම විකල්පය බව .

4. පයින් යන්නේ නම්, දුර අනුව බලන කළ ගෙදර යාම වඩාත් යෝග්‍ය බව .

ඒ අනුව මාගේ පයින් ගමන උදැසන 8.15 ට පමණ නැවත ආරම්භ විය.  තරමක් උස සපත්තු දෙකක් දමාසිටි බැවින් පයින් යාම ද සිතුව තරම් පහසු නොවීය. හෙමින් හෙමින් මම පයින්  යමින් සිටියෙමි. පයින් යන ගමන්ද මට මුදල් සොයා ගැනීමට විකල්පයක් සිතන ලදී. ඒ වනවිට මා සතුව වටිනා යමකට පැවතියේ කරාඹු 2 ක හා අත් ඔරලෝසුව පමණි . කරාඹු 2 උකස් කර නොහැක්කේ මවට උත්තර බැඳීම ඊට වඩා අපහසු නිසාය. ඕවා  මේවා සිතමින්  තුල්හිරිය ප්‍රදේශයට ලංව තිබුණි. පාරේ යන ත්‍රිවිලයක් ද  මා අසල නැවත්වා ඇසුවේ. "මිස් අලව්වට යනවාද ?"  යන්නයි . මම ස්ථානෝචිතව පිළිතුරු දී එයද ගානට මග හැර ගත්තෙමි. 

දැන් අලව්ව නගරයට ආසන්නව පැවතුණි. දෙකන්ශයෙන්ම දාඩිය දමා තිබුණි . සැනෙකින් මට මතක් වුණේ අලව්ව නගරයේ ඇති පොලිස් මාර්ග බාධකයයි. මා සිතා ගත්තේ කාන්තා පොලිස් නිලධාරණියන් සිටියහොත් එහි ගොස් සත්‍ය පවසා ඔවුන්ගේ සහය ඇතිව බස්රථයෙන් නිවසට යාමටයි . අලව්ව නගරයට යනවිට උදෑසන 9.30 පසුවී තිබුණි. මගේ සියලු බලාපොරොත්තු කඩ කරමින් එහි සිටියේ පිරිමි පොලිස් නිලධාරීන් පමණි. එමනිසා එතැනින්ද මම හෙමිහිට පැන ගත්තෙමි. ඔය අතරදී මම  මාර්ගය අසළ නිවසකින් වතුරද ඉල්ලගෙන බීවෙමි.

තව දුරක් යනවිට මාඉදිරියට  හිඟන්නෙක් පැමිණෙමින්  සිටියේය . මොහොතකින් මේ මනුස්සයා  පවසා සිටියේ 

                               අනේ , නෝනා ............. තියනවනම් මට කීයක් හරි දෙන්න .

                               නෝනට පින් සිද්ධ වෙයි .

මම කිසිත් නොකියා සිතින් මටම සිනාසුණෙමි.  තවත් ඉදිරියට පියමනින විට මා හට කාන්තාවක් මුණ ගැසිනි.  මා  ඇයට පැවසුවේ මගේ ඔරලෝසුව රැගෙන කීයක් හෝ දෙන ලෙසයි. ඇය විසින් එය ප්‍රතික්ෂේප කරන ලදී . මට මේ වනවිට ඇවිදීම ඉතා අපහසු වී තිබුණි. අවු රශ්මියද ඊට බලපෑවේය. 

මමඅලව්ව පසු කරමින් ඉදිරියට පැමිණෙමින් සිටියෙමි. ඔය අතර වළකුඹුර දුම්රිය පොළ ආසන්නයට පැමිණෙමින් සිටින විට පයින් ගිය මිනිසුන් කිහිප දෙනෙක් 

"මේ ළමයා හුඟක් දුර ඉදලා පයින් එනවා"  කියා  කථාබහක යෙදී සිටිනු මට ඇසුණි.

තවදුරටත් පයින් යා නොහැකි තරම් වෙහෙසට පත්ව සිටි මා දිගටම පයින් යාම අවධානම් බවද,  අවබෝධ කරගෙන තිබුණි.  ඔය අතර , මා පයින් ගමන් කරන විට පාර අයිනේ තිබූ එක නිවසක මවක් හා දියණියක් එළියේ  සිටිනු දැක , මා ඔවුන්ගෙන් වතුරද ඉල්ලාගෙන පානය කළ අතර ,  මා විසින් අලව්ව පොළට යනවිට මගේ පර්ස් එක පිට් පොකට් ගසා ඇති බැවින් මෙලෙස පයින් යන බවත්, හැකිනම් කීයක් හෝ දෙන ලෙසත් මා පැවසුවා . මා පිළිබඳ කාරුණික වූ ඔවුහු  රු 5 /= මා අතේ තැබූහ. ඔවුන්ට මහත් සේ ස්තූති කර යාල්ගම්මෝදර හන්දියෙන් මා බසයකට ගොඩවිය. අලව්ව - කුරුණෑගල බසයේ වැඩි සෙනගක් නොවූ බැවින්  ඉඳ ගැනීමට හැකිවිය. ඔවුන් දුන් රු 5 /= ත් මා සතු රු. 1.50 ත් එක්කළවිට මුළු මුදල රු.6.50  ක් වුවද,  ගාස්තුව රු. 8. 50 කි. එහෙත් මා කොන්දොස්තරට කියා සිටියේ  මා සතුව මාරු කාසි නොමැති බවයි. මා දෙස රවා බැලුවද, කිසිවක් නොකී ඔහු අදාළ නැවතුමෙන් මා බැස්සවීය. මේ සියලු කරණං ගසා ගෙදර පැමිණෙනවිට  සවස 1. 00 පමණ විය .  යටිපතුලේ දියපට්ටයක් දමා තිබූ අතර , මුළු ඇඟම රිදෙන්නට විය. එතැන් සිට   මව එනතුරු මම  හොඳ හැටි නිදා ගත්තෙමි . මව පැමිණි පසු 

"ඇයි ළමයෝ අද පන්ති ගියේ නැද්ද? "  ඇසූවිට 

"උණ හැදුනා " යයි බොරුවක් කියා ෂේප් විය .

එම  සිද්ධිය නිවැසියන් හා පැවසූයේ ඊට බොහෝ කලකට පසුවය . විශේෂයෙන් මගේ පියා සතුටින් සිටින අවස්ථාවකය .

විචාරක දියණිය ප. ව.  17.00  පැයට 

හයේ පහරක් ගසමින් දැවීයාම

මගේ පියා මා පුංචි කාලයේ ක්‍රිකට් මැච් බලන විට මට ඇතිවන තරහා පාලනය කළ නොහැකිය. ඒ මන්ද යත් ඊට මගේ කිසිදු කැමැත්තක් නොමැති වීමයි. එහෙත්  මගේ පියා ඒ සඳහා මාව ඒ වෙත යොමු කරගැනීමට දැඩි ප්‍රත්නයක් දැරුවේය  .  කෙසේ වෙතත් කාලයාගේ ඇවෑමෙන් මා හා මගේ නැගණියද ක්‍රිකට් තරග නැරඹීමට යොමු වන්නේ ගහේ කටු උල් නොකළ යුතු නිසාය. අප තිදෙනා  එක්ව නරඹන ලද එවැනි එවැනි තරඟ මතක්වෙනවිට  නෙතට ඉබේ කඳුලක් නැගේ. ඔහු ලෙඩ ඇඳේ සිටද ක්‍රිකට් තරග නැරඹු අයෙකි. අවසන් කාල සීමාවල මා බෝඩිමේ සිටියදී  ක්‍රිකට් තරඟ මට නැරඹිය නොහැකි අවස්ථාවල මට දුරකථන ඇමතුම් දෙමින් ලකුණු හා ජය පැරදුම පවසන්නේ ඔහුය. ඇතැම් විට කාර්යාලයේ සිටියදී  පවා මැච් දවසට මට දුරකථන ඇමතුම් ලබා දේ . ඒ මතකය නිසාවෙන්ම ඔහු මිය ගිය දිනයේ සිට මට ක්‍රිකට් තරඟ නැරඹීම ඉතා අපහසු වී තිබේ. 

එහෙත් මගේ කතාව ක්‍රිකට් නොවේ . 

අද මේ බ්ලොගයේ 6 වැනි උපන් දිනයයි 

එහෙත් උපන් දිනයේ ප්‍රධාන  අමුත්තා  ජිවිත කෙළිබිමෙන් සමුගෙන ඇත.  ඔහු  මාව  විශාල ප්‍රේක්ෂකාගාරයක,  මහා පිට්ටනියක් මැද තනිවම තරඟ කිරීමට අතහැර ගොස් ඇත. 

2011  දෙසැම්බර් 15 වනදා වාක්‍ය  දෙකක ලිපියකින්  ප්‍රතිචාර 5 කින් ඔහු මේ ගමන මෙතරම් දුරක් රැගෙන ආවේය . ඔහුට අයත් ලිපි ගණන 438 කි.මේ ලිපි ලියන්නට ඔහු වෙහෙසුන හැටි මම සියසින් දැක ඇත්තෙමි . ඔහුට අවශ්‍ය වූයේ ඔහු සතු දැනුම අන් අය හා බෙදා හදා ගැනීම පමණි . ඔහුගේ පසු ගිය උපන්දිනයට  ප්‍රතිචාර  100 ක් ලැබී තිබුණි. ජිවිතයේ අනේක විද  දුක්ඛ දෝමනස්සයන් ඔහු මැදහත් සිතින් ඉවසූයේ කෙසේදැයි මම නොදනිමි . එහෙත් ඔහු ඒවාට අකුරුවලින් පණ දුන්නේය . 

ඔහු 6 වැනි දිනුම් කණුව පෙනී පෙනී ජිවිතයෙන් සමුගත්තේ ඇයිදැයි මා සැමදා  මගේ  ඇතුලාන්තයෙන් නගන ප්‍රශ්නයයි. උපන්දිනයක් වුනත් නෙත් දෙකේ කඳුළු වගුරවමින් මෙය මට ලිවීමට තබා ඔහු පැන ගියේ කොහිදැයි මම තවම සොයමි . 

අවසාන වශයෙන් දියණියක ලෙස මගේ පරම  හා එකම පැතුම වන්නේ 

පියාණෙනි............... ඔබ නැවත උපන්නොත්  අපාර  වූ මේ  සංසාරේ .................මගේ පියා වේවා ............................... ඔබ මගේ පියා වේවා ...........................

විචාරක  දියණිය  රාත්‍රි 23.00 පැයට 

නවක අනුරූපීතාවය 3

පසුගිය ලිපි දෙකට ලැබුණු උණුසුම් ප්‍රතිචාරවලට ස්තූතිවන්ත වෙන ගමන් ලිපියේ අවසාන භාගය මෙසේ සනිටුවහන් කිරීමට සිතුවෙමි. 

කාලය කෙමෙන් කෙමෙන් ගෙවී ගොස් සති දෙක හමාරක ඇවෑමෙන් දිනක් සවස් භාගයේ බකට් එකක් ලැබුණි. බකට් එක අවසානයේ කියා සිටියේ නවක අනුරූපිතාවය නිමා වන බවත්ය. ඔවුන් හිනාවී එසේ කියා සින්දු කියන ලෙසත්, නැටුම් නටන ලෙසත් කිවාත්,  අපේ සෙට් එක සිටියේ තක්බීර් වෙලාය.ඒ මොකද කියනවානම් හිටි හැටියේ සිදුවූ විපර්යාසය නිසාය. කෙසේ වෙතත් අවසානයේ කියා සිටියේ මගුල් ගෙදර (සෝෂල් එක) සඳහා  ඇඳුම් ආයිත්තම් රැගෙන ඒම සඳහා දින 3ක නිවාඩුවක් ලබාදෙන බවයි. පසුදා අලුයම සියලුම අය ඒ  ඒ ගම් පළාත් සඳහා  පිටත්ව ගිය අතර , මගේ ගෙදරින් මට පවසා සිටියේ   මාව රැගෙන යාමට කවුරුන් හෝ එන බවත්, තනියම නොයන ලෙසත්ය. ඉතින් ඒ නිසා දුරකථන පණිවිඩයක් මගින් මාව රැගෙන යාමට එන ලෙස කීවාය. 

මගේ මව පැමිණෙනතුරු නිදාගත් මා අවදියූයේ ඇයගේ කට හඩිනි. ඇය පැමිණ තිබුනේ දුම්රියෙන් මාව රැගෙන යාම සඳහාය . ඇයට නොතේරුණත් මගේ කාය ශක්තිය නිදිමැරීම නිසා අධික ලෙස පිරිහී තිබුණි. ඒ වුනත් දුම්රියපොළට ඇය යන වේගයෙන් මමත් යමින් සිටි අතර , මගේ සපත්තු අඩිය උස්වූ නිසාත් , කාය ශක්තිය පිරිහී තිබූ නිසාත් සිල්පරකොටයක වැදී කකුල පෙරළිණි. අවසානයේ බස් රියෙන් ගෙදර ගිය අතර , කකුලට වෙදකම් කෙරිණි. මගේ පියා කියා සිටියේ 

අම්ම ඉස්සරහ වැටුන නිසා පිළි්ගන්නවා මොකුත් නෑ කියල 
නැත්තම් ඉතින් අපි හිතන්නේ රැග් එකේ දී උනා කියල තමයි 

මගේ කකුල හොඳටම සනීප වූ නැති නිසා නිවසේ සිටින ලෙසයි . කෑ පරිප්පුව මා දන්නා නිසා  කියා  සිටියේ  මා  නැවත යා යුතු බවයි . 

අවසානයේ මගේ පියා  සමග ආපසු  ගියෙමු  .  අප යනවිට නේවාසිකාගාරය යන පාර අද්දර  සීනියස්ලා  පොකුරු ගැසී    උන්හ . පිරිමි පුද්ගලයන්ට නේවාසිකාගාරයේ දොරටුව පාමුලට  පැමිණිය හැකිව තිබුණි. එහෙත්  අපේ  සීනියස්ලා කියා සිටියේ නේවාසිකාගාර පවිත්‍රතා නිසා එහි යාමට දෙමවුපියන්ට අවසර නොලැබෙන බවයි . එම නිසා පාර අද්දරදීම මගේ පියාට සමු දීමට මට සිදුවුණි. එහිදී කනට කර මගේ පියා මට පවසා සිටියේ රැග් එක නිමවී නොමැති බවයි. එයත් සිත්හි දරාගෙන නේවාසිකාගාරයට පියනගින මට එය සක්සුදක් සේ පැහැදිලි විය. එදා නම් මට දුක වාවා සිටීමට බැරිවිය. මුළු කාලයටම එදා මගේ නෙතින් කඳුළු වැටුණි. එයට වාඩාත් හේතු වූයේ මගේ අසනීප තත්වයයි. එහෙත් රූමියෝ මගේ හිත හැදූහ. 

ඉන්පසු  විශේෂ වශයෙන් දේවල් නොතිබූ අතර ආතල් සඳහා විශේෂ ඉඩක් වෙන්වී තිබුණි. එහි දී දිනක් රාත්‍රියේ හිනාව කැපීම සඳහා මා තෝරාගත් අතර මා හිනාව කැපූ පසු සියලු දෙනාම කොහොඹ කොළ කෑවෝය . එහෙත් ඔවුන් සියලු දෙනා කියා සිටියේ කෙතරම් කොහොඹ කොළ කෑවත් ඒ දීපු ආතල් එකට නම් හිනා නොවී සිටිය නොහැකි බවයි. 

ඉන්පසු දිනයේ කිසිවෙකුත් නොසිතු පරිදී උප කුලපතිවරයා හදිසියේ කැන්ටිමට කඩා වැදුණි. සිනියස්ලා අපේ ඇස් පියා දස අත විසිරෙද්දී සුපර් සිනියස්ලා වැඩය ශේප්  කිරීමට කරලියට බටහ. දැන් අපි සින්දු කියමින් සිටිමු.

 උපකුලපතිතුමා - දැන් ඔය ළමයි මොකද කරන්නේ ? කවුද ඔහොම බිම ඉන්දුවේ 

අපි - උත්තර නොදෙයි .

උපකුපතිතුමා - නැගිටිනවා ඔක්කොම, ඔය  ළමයි කතා කරොත්  තමයි මට ප්‍රශ්න විසදන්න පුළුවන් .

(ඔය අතර සුපර් සිනියස්ලා උපකුලපතිතුමා සමග සාම සාකච්ඡා පවත්වති. ඒ අතර එක අයියා කෙනෙක්  ඇවිත් අපේ කොළු ගැටයෙකුට අපූරු යෝජනාවක් කළේය  ඒයි කොල්ලා, උඹලගේ කාමරේ ෆෑන් එක කැඩිලා නේද ? කියපන් ඉතින් )

කොළු  ගැටයා - ජේෂ්ට උත්තමයා , වීරසූරිය 1 කාමරේ විදුලි පංකාව කැඩිලා . එය පිටවනවාත් සමගම යෝජනාකළ අයියා  පැන දිවූ අතර , අපි සියලු දෙනා උන් හිටි තැන් අමතක කර සිනාසුනෙමු. 

උපකුලපතිතුමා - හයියෙන් සිනාසෙමින් ,  දැන් ඔය ළමයට මාවත් ජේෂ්ට උත්තමයෙක් වගේද? පෙන්නේ . 

එසේ කියා ඔහු කියා සිටියේ මේ දැන් අප සියලු දෙනා නේවාසිකාගාරය වෙත යවන ලෙසයි. එදින වැඩසටහන එතනම ලොප් වූ අතර අප නේවාසිකාගාරය වෙත යවනු ලැබූහ. ඉන් දින 3 කට පමණ පසු අපේ නවක අනුරූපිතාවය අවසන් වූ අතර 2005  සැප්තැම්බර් 6 වනදා  අපේ මගුල හෙවත් සෝෂල් එක පවත්වා විශ්ව විද්‍යාලයට  ජේෂ්ටයන් විසින්   අපව  පිළිගන්නා ලදී. 

විචාරක දියණිය  ප.ව. 2.00 පැයට 

නවක අනුරූපිතාවය 2

නැවතුණු තැනින් ......................

ඔන්න ඉතින් 10. 00 විතර වෙනකොට විශ්ව විද්‍යාලයට ගියා . එදා තමයි නේවාසිකාගාර පහසුකම් ලාබාදුන් දිනය . පසුදා සිට විශ්ව විද්‍යාල ජීවිතය ආරම්භ කළ යුතුව තිබුණා. මා නම් රැගෙන ගියේ  බෑග් දෙකක් පමණයි. එහෙත් සමහර ළමයි ගෙනත් තිබුණේ රට යන්න ආවා වගේ බඩු ගොඩක් . 

කොහොම කොහොමහරි කාමරයකුත් හම්බ වුණා. කාමරේ 6 දෙනයි. අනිත් අය පොළොන්නරුව , මැදිරිගිරිය, මන්දාරම් නුවර , පලාගල හා  අරලගංවිලයි.   සියලු පළමු වසරේ සිසුන් එකම නේවාසිගාරයකට යොමු කර තිබුණා. මේ වෙනකොට ජේෂ්ඨයන් සියලු දෙනා කඩියන් වගේ නවකයන්ට හා ඔවුන්ගේ දෙමවුපියන්ට උදවු කරමින් සිටියා . 

කාන්තා නේවාසිකාගාරයට යාමට හැකිවුණේ මවට පමණයි . මගේ පියාට ලියාපදිංචි කළ ස්ථානයේදීම සමුදුන්  මා මගේ මව සමග කාමරයට යනවිට ළමයි දෙදෙනෙක් වෙන්වීමේ දුක දරාගන්න බැරිව අඬමින් හිටියා . එය හිත පාරවන සුළුයි. මොකද මෙතැන් සිට අසනීපයක් උනත් දෙමවුපියන් ළඟ නැතිනිසා . බොහොම අමාරුවෙන් මා මගේ හිත හදාගත්තා. 

එදා හවස ඉඳලා අපට බොහොම සැලකිලි සත්කාර හිමි උණා. පසුදා ඉතා අලංකාර ලෙස ඇඳ පැළඳගෙන යනලෙසත් උපදෙස් ලැබුණා. වැඩිපුර ඒ ගැන සඳහන් උන නිසා අපි ඒ ගැන වැඩිපුර සලකා , බොහොම සරළ ලෙස ලැස්ති උණා. එදින හවස පරක්කු වී පැමිණි අයෙකු අප කාමරයට දැම්මා. අපට ඒ ගැන ඇතිවූ සැකය පරිදි ඇයගේ බෑගය ඇවිස්සුවා. ඇයගේ ජාතික හැඳුනුම් පත හමුවුණා. ඇයගේ උපන් දිනය නිසා තරමක සැකය වැඩිවුණා. ඇය හිටි හැටියේ අතුරුදහන් වෙලා නැවත පැමිනුණා. රාත්‍රියේ දී වෛද්‍යවරියක්ද පැමිණියා. වෙද නලාවක්  රැගෙන ආ ඇය අපට තිබෙන විශේෂ රෝග පිලිබඳ විමසීමක් කරා. 

පසුදා උදයේ අමරදේව ශ්‍රවණාගාරයේ සිසුන්ට හා දෙමවුපියන්ට රැස්වීමකුත්  ඉන් අනතුරුව තේපැන් සංග්‍රහයකුත් පැවැත්වුණා. මගේ පියා කිසිදු ආහාරයක් හෝ තේ පානය කළේ නෑ. ඒ වෙනුවට ඔහු මගේ කනට කරලා කිවුවේ අනිවාර්යයෙන් රැග් එක තියනවා. සූදානම් වෙන්න කියලා විතරයි. මමත් ඉතින් චීත්ත ගවුමක් , සෙරෙප්පු දෙකක් අරගන ගියනිසා බය වුනේ නෑ.සියල්ල ඉවරවෙලා දෙමුපියන්ට සමුදීලා අපට ඉංග්‍රීසි දේශනයක් පැවැත්වුවා.එය ඉවර වෙලා නේවාසිකාගාරයට යනවිට කැඳවීමක් ලැබුණා, නැවත ශ්‍රවාණාගාරයට යන ලෙස. අපි ගියාට පස්සේ තේරුණා මොකක්දෝ අමුත්තක්. සියලුම දොරවල් තදින් වැහුවා. ඔවුන් එකදිගට ලංකාවේ අති ශුද්ධ සිංහල භාෂාවෙන් අපව ඇමතුවා. එච්චර ශුද්ධ සිංහල වචන එක පොකුරට මම ඇහුවේ එදා . 

ඔන්න පුතෝ ඒ වෙලාවේ තමා මංගල වෙඩිමුරය පත්තු කළේ .  ඒ වෙලාවෙම අපව පැන්නුවා කැන්ටිමට . කැන්ටිමේ එකලඟ එකපොකුරට වාඩි කෙරෙවුවා. දැන් ඉන්නවා මීයට පිඹලා වගේ සමහරු අඩනවා , සමහරු බයවෙලා . සමහරුන්ට වෙච්ච දේ හිතාගන්න බෑ. දැන් ඔන්න අපේ ජේෂ්ඨ උත්තමයෝ, උත්තමාවියෝ අප ඉදිරියට ආවා. එතන ඉඳලා නවක  අනුරූපිතාවය ගැනත් අපේ කාලසටහන ගැනත්  හොඳ අවබෝධයක් ලබා දුන්නා. 

උදේ 6.00 වෙනකොට නේවාසිකාගාරය ළඟ පෝලිම් වෙන්න ඕන.චීත්ත ගවුම ඇඳලා , රබර් සෙරෙප්පු   දාලා , කොන්ඩේ තෙල්ගාල  කරල් දෙකක් බැඳලා රබර් පටි ගැටගහලා , බූල් දාන්න තහනම් . රැග් එක ඉවර වෙනකම් එකම ගවුම  අඳින්න ඕන. රැට හෝදලා උදේට අදින්න ඕන . 7.00 උදේ කෑම ඉන්පසු 8.30 වෙනකම්  ජේෂ්ඨ උත්තමයෝ ,උත්තමාවියෝ යටතේ 8.30 - 12.30 දේශන හා නවක අනුරූපිතා වැඩසටහන් 12.30 - 1. 30 දිවා අහාරය . 1.30 - 4.30 වෙනකල් දේශන හා වැඩසටහන් 4.30 පස්සේ නින්දට යනකන් ඔවුන් යටතේ. රෑ කෑම නිදහසේ ගන්න දෙනවා .   රෑ කෑම 7.30 රෑ 8. 30 වෙනකොට හොස්ටල් කොමන් එකට රැස් වෙන්න ඕන . ඒක ඉවර වෙන්නේ රෑ 1.00 ට .

ඉතින් මගේ යාලුවෝ මගේ කන ළඟ ටයිම් පීස් ඔරලෝසුවක් තිබ්බ 6.00 ට පෝලිම් වෙන්න 4.30 ට නැගිටින්න ඕන . නිදා ගන්න තියන පැය ගාන බොහොම  සීමිතයි .

 

දවස් දෙකක් විතර යනකොට  එක දවසක් පාන්දර මගේ කන ළඟ ඔරලෝසු රාජයා වදිනවා . මොකද නින්ද ගියොත් වැඩේ දෙල් හින්දා .  ටික් ... ටික්.... 

ඔහොම වදිනකොටම එකෙක් අහනවා................

කීයද බං වෙලාව 

නිදිමතේම මං කියනවා  හතර හමාරයි,හතර හමාරයි ජේෂ්ඨ  උත්තමාවිය කියලා .

මොකද ජම්මෙට වැඩිය පුරුද්ද ලොකු හින්දා .

ඒ පාර මගේ යාලුවා අහනවා,  ඈ බං,උඹට මාව පේන්නෙත් උත්තමාවියක් වගේද කියලා ඒ පාර පාන්දර හැමෝටම හිනාවෙන්න ඒක කාරණයක් වෙනවා . 

අපිට කෑම කන  වෙලාවට බෙර පදයක් කියලා .වෙලාව කාල තමා  පස්සේ බත් කෑවේ ඒ බෙරපද සමාජ ගත කරන්න බැරි ඒ තරම් ශුද්ධ  සිංහල බෙරපදයක් තාම මං අහලා නැති හින්දා. දේශනවලට ගියාට වැඩක් නෑ. ඒවා ඇහෙන්නෙ නෑ . එකසිය ගානට නින්ද යනවා . නිදාගන්න බෑ. මහාචාර්ය වරයාගෙන් බේරුනාට උත්තමයන්ගෙන් බේරෙන්න බෑ. තව තුන් දවසක් යනකොට එක උදෑසනක  අපේ බැච් එකේ කොළු ගැටයන්ගේ කොන්ඩ තලේබාන් ප්‍රහාරයකට අහුවෙලා තිබුණා. එකෙක්වත් මේ මොකාද කියලා අඳුරගන්න බෑ. 

අපේ අයට රෑට නින්ද යනවා එතකොට හීන කියන්න වෙනවා හීන හදන්නේ උත්තමාවියෝ ඒ අය  හදල දෙන හීනෙ කියන්නයි තියෙන්නේ .

ඉතින් මෙහෙමයි ඒ  හීනෙ.මමයි පිරිමි ළමයෙකුගේ කාඩ් එකක් උදා ( ඉත්තෑවා) යි ගියා මල් උයනට.එතැනදී මට නින්ද ගියා.මම ඇහැරිලා බලනකොට මම හිටියේ තව පිරිමි ළමයෙක්ගේ කාඩ් එකක් ( කකුළුවා ) එක්ක . 

ඊළඟට සමහරු මේකෙන් ගැලවෙන්න බොරු ලෙඩ ගත්තොත්  ඔවුන්ට උනේ අසීමිතව ශුද්ධ සිංහල කවි කියන්න .

සතියක් පහුවෙලා අපි දැන් කැන්ටිමේ වාඩිවෙලා ඉන්නකොට . කොට බිත්තියක් තිබුනා අපේ දකුණු පසින් , ඒක උඩට එක පාරටම පැන්නා කොල්ලෙක් , ෂර්ට් එක අනික් පැත්ත අන්දලා , කලිසම කණපිට අන්දලා ලණුවකින් ගැට ගහලා , මේස් දෙක අත් දෙකට දාලා . බෙල්ට්  එක පස්සෙන් එල්ලලා. සපත්තු බෙල්ලට දාල 

මූ ඇවිල්ල කියාපි  මමත් උඹලගේ එක්කෙනෙක්  මාවත් ගනියෝ කියලා. ඌව දැක්කාම හිනාව ඉවසන්න බෑ . නමුත් හිනා වෙන්න තහනම් . ඒ වුනාට හිනා නොවිච්ච එකෙක් නෑ.එදා තමා ඉස්සෙල්ලම කොහොඹ කොළ බැච් එකේ ඔක්කොම කෑවේ.

 

ඔහොම ඉන්නකොට මාව බලලා යන්න අපේ ගෙදරින් ආවා . අම්මයි, නංගියි, තාත්තයි . මේගොල්ලෝ ආවේ සෙනසුරාද  දවසක  , දේශන නැතුව ඇති කියලා හිතලා දේශනා නැති වුණාට අති සුපිරි  දේශන යනවා කියලා ඒගොල්ලෝ දැන සිටියේ නෑ. 

මට දැන් මාර සැලකිලි. කොන්ඩ කරල් දෙක ගලවලා බෑන්ඩ් එකක් දාල , මට හොඳ හීල් සපත්තු දෙකක් දීලා. කොහොම හරි අම්මලට  කැම්පස් එක ඇතුලට එන්න දීලා නෑ. එළියේ බෙන්ච් එකක නවත්වාගෙන . දැන් මම ගියා .  දැන් මට පේනවා වටේම සීනියස්ලා  මෙහාට ඇන්ටනාව දාගෙන ඉන්නවා මොකද මං මොනවා හරි කියයි කියලා. 

අම්මා - මොකද  ළමයෝ මේ ?

මම - අයියෝ  අම්මේ කෑ ගහන්න එපා.  ගෙදර ඇවිත් කියන්නම්.  දැන් මොකුත් කියන්න බෑ.

තාත්තා - මං දිහා බලාගෙන ඉන්නවා . 

පස්සේ මං ඇහුවා මැච් එකක් යනවා නේ කියලා. මොකද මං කැන්ටිමේ දී සීනියස්ලා මැච් එක බලනවා දැක්කා . 

නංගි - ඔව් සංගක්කාර තමා  වැඩිපුරම ගැහුවේ කියලා . මගේ තත්වය තේරුම් ගත්ත ගෙදර අය විනාඩි  15 ක් විතර ඉඳලා ගියා. 

එදා  රැ මමත් කතාවක් කිවුවා . ඒකත් සීනියර් කෙනෙක් ගේ රචනයක්. මම ගෙදර අය එක්ක කතාකරනවා අහන් ඉඳපු . හැමෝම ඉස්සරහා මට කියන්න කීවා . 

සංගක්කාර මට ලවු මම සංගක්කාරට ලවු බට් මට හුලං

අපේ කෙල්ලෝ එදා දෙවෙනි වතාවට කොහොඹ කොළ කෑවා.....................

විචාරක  දියණිය  රාත්‍රී  12.00 පැයට 

නවක අනුරූපිතාවය 1

ලියන්නට කතන්දර රාශියක් තිබුණත් අවිවේකි බව හා පලකරන්නේ කුමක්ද? යන්න පිලිබඳ ගැටළුවට මැදිවී සිටින විට පසුගිය සතියේ අරාධනාවක් ලැබුණේ විශ්ව විද්‍යාලයේ අත්විඳි රැග් එක සම්බන්ධයෙන් ලිපියක් පලකරන  ලෙසයි. ඉතින් ඒ ආරාධනාව පිළිගත් මම මේ ලිපිය ලිවීමට පටන්, ගතිමි. ඒ සඳහා අතුරුකථා කීපයකට යාමට ඇති බැවින් ලිපිය කොටස් ලෙස පල කිරීමට සිතුවෙමි. ඒ අනුව පළමු කොටස මෙයයි. 

විශ්ව විද්‍යාලයට යා  යුතුය යන මතය මගේ මනසට මුලින්ම එක්කරන්නේ මගේ පියා විසිනි. දිනක් කිසියම් කටයුත්තක් සඳහා කොළඹ නගරයේ සැරිසරද්දී  අප රැගත්  වාහනය  කොලඹ විශ්ව විද්‍යාලයේ ශාස්ත්‍ර පීඨය අසලින් ගමන් කරනවිට මගේ පියා විසින්"ඔය දෙන්නට පුළුවන්නම් කවදාහරි මෙතෙන්ට එන්ඩ උත්සාහ කරන" ලෙස ඉල්ලුවේය.  ඒ වෙලාවේ මගේ ඔළුවට වැටුණ අදහස නම එය හීනයක් බවයි. 

මා පළමුව උසස් පෙළ විභාගයට මුහුණ දුන්නේ 2002 වර්ෂයේය. එහිදී  මගේ ප්‍රතිඵල A, B, S, ය. ඉන්පසු දෙවන වර විභායට 2003 වසරේ මුහුණ දුනි. එවර ප්‍රතිඵලය B, B, B, ය. උපුල් ශාන්ත සන්නස්ගලට පින්සිදුවන්නට සිංහල පේපර් එකට කෙලවී තිබුණි. මම ඉන්පසු  නැවත උසස් පෙළ නොකරන බවට තරයේ අදිටන් කරගත්තෙමි. එහෙත් මගේ මව දැඩි  ලෙස  මට නැවත වරක් උසස්පෙළ කරන ලෙස බල කළ සිටියාය. මගේ හොඳම යෙහෙළියන් දෙදෙනාද  මගේ සිත වෙනස් කිරීම සඳහා යොදවා තිබුණාය.  මගේ මවට දිනුම දෙමින් 2004 වර්ෂයේද උසස් පෙළ විභාගයට මුහුණ දුණි. එවර ප්‍රතිඵලය A, A, B ය. මේ අතරතුර කාලයේ පාඩම් කිරීමට ගොස් මගේ මව හා උරණ වූ අවස්ථා බොහෝය . එවිට මා මගේ පියාට දුරකථනයෙන් කථා කොට කේලම් කියයි. එවිට මගේ පියා මගේ මවට කථා කොට "ඔය ළමයට පාඩුවේ ඉන්ඩ දෙන්න"  යයි  පවසයි. එයද මට බැණුමක් හා සමානය. ඉතින් මම සතුටුවෙමි. 

එම වසරේ උසස් පෙළ ප්‍රතිඵල පිටවූ දා  මගේ නිවසට හා ඒ අවට ප්‍රදේශයට විදුලි බලය ඇණහිට තිබුණි. ඉතින් මට ප්‍රතිඵල බලා දුන්නේ මගේ බාප්පා විසිනි. මගේ ප්‍රතිඵලය පිලිබඳ අතිශය සතුටු වූ ඔහු  මගේ පියාටද මට ප්‍රථම එය පවසා තිබුණි. එවකට මගේ පියා පදවිය ප්‍රදේශයේ රාජකාරි කටයුතු කළේය . මගේ පියාට ඔහුගේ සහෝදරයන් ඇමතුවේ අමුතුම නමකිනි. බුයියාටා ඒ නමයි. වරක් මගේ සීයාට ඔය නම ඇසී "මොකක්ද යකෝ ඔය ඝානාවේ නමක් දාල තියෙන්නේ" . "මොකාද ඕක හොයාගත්තේ" යයි,  අසා තිබුණි. එහෙත් ඒ නම ලියාපදිංචි වී තිබුණි. ඉතින් ඔහු මගේ පියාට පවසා ඇත්තේ මා වෙනුවෙන් වියදම් කිරීමට පවා ඔහු කැමති බවයි .  මගේ නිවැසියන් සියලු දෙනාම එදා සතුටු වූයේ පිය පාර්ශවයෙන් හා මවු පාර්ශවයෙන් විශ්ව විද්‍යාලයට යන පළමු තැනැත්තා මා වීම  හේතුකොටගෙනය. 

මා රජරට විශ්ව විද්‍යාලයට තේරී පත්වී ඇතිබව මා හට මුලින්ම පැවසූවේ 2005. 04. 12 දින විශ්ව විද්‍යාල ප්‍රතිපාදන සේවා කොමිසමේ සේවය කරන ලද මගේ පියාගේ මිතුරියක වන රාණි ඇන්ටි විසිනි. මේ වනවිට මගේ බාප්පා සිය පුතු සමග සුනාමි ව්‍යසනයෙන්  මෙලොව  හැරගොස් තිබුණි. 

ඒ කාලය වනවිට සියලු විශ්ව විද්‍යාලවල නවක වදය නිසා විවිධ ගැටළු මතුවී ශිෂ්‍යන්ට ජීවිත අහිමි වී තිබුණි . අම්පාර හාඩි කාර්මික විද්‍යාලයේ ශිෂයෙක් , ජයවර්ධනපුර විශ්ව විද්‍යාලයේ සමන්ත ශිෂ්‍යා පරිගණකයෙන් ඔළුවට ගසා ජීවිතක්ෂයට පත්කිරීම , පේරාදෙණිය  විශ්ව විද්‍යාලයේ නීති පීඨයේ ශිෂ්‍යයෙක් සියදිවි නසාගැනීම ආදී විශ්ව විද්‍යාලවලින්  ඇසුණේ එතරම් යහපත් ආරංචි නොවෙයි.  ඉතින් මේවා ඇසෙද්දී බය ඇතිනොවුනාම නොවෙයි. 

2005 .07. 23 වෙනිදා කණ්ඩායම බඳවා ගැනීමට තිබුනත් අනධ්‍යන සේවක වර්ජනයක් නිසා එය ප්‍රමාද වුණා. ඔය අතර නිවසට ලිපියක් ලැබුණා. උපකුලපතිතුමාගෙන් විශේෂ රැස්වීමක් අනුරාධපුර යොවුන් නිකේතන ශ්‍රවණාගාරයේ පැවැත්වෙන බව දන්වමින්. ඉතින් මමයි මගේ පියයි ඊට සහභාගී වුණා. එහිදී මූලිකවම කතා කෙරුනේ නවක වදය සම්බන්ධව හා ප්‍රේම සම්බන්ධතා  ගැන එහිදී එතුමන් දෙමවුපියන්ට පොරොන්දු වුණා  නවක වදය ලබා නොදීමට කටයුතුකරන බව ඒ වගේම ගැහැණු ළමයින්ට පෙම්වතෙක් නැතත් පෙම්වතෙක් සිටින බව පවසන ලෙසත් උපදෙස් ලැබුණා. 

කෙසේ වෙතත් 2005 . 08. 10 දින විශ්ව විද්‍යාල ජීවිතය ආරම්භ කිරීමට මිහින්තලේ ශ්‍රී ලංකා රජරට විශ්ව විද්‍යාලයට ඇතුළත් වුණා.

ඉතිරිය ඊළඟ කොටසින් ....................................

විචාරක දියණිය  9.00 පැයට 

කළුදිය පොකුණේ මාරයාට අත වැනීම

මේ සිද්ධිය  සිදුවුණේත් ඉතින් මටම තමයි . විශ්ව විද්‍යාල  ජීවිතයේ සුන්දර වගේම අසුන්දර දේවලුත් තියෙනවා. විශේෂයෙන් ඉතින් ගෙදර තියන සැප එහි නෑ කියන්න කවුරුත් දන්නවා. මෙහිදී විශාලම ප්‍රශ්නය තමයි ජල ප්‍රශ්නය. වියළි කලාපයේ පිහිටි මෙම විශ්ව විද්‍යාලයට ජලය සපයා දුන්නේ අනුරාධපුර නුවර වැවෙන් . එහෙත් සමහර  කාලවල පවතින ජල ධාරිතාව අනුව නිකුත් කරන්න පුළුවන් ජල ප්‍රමාණය බොහොම සීමිතයි .  සමහර වෙලාවට මෝටර් පිච්චෙනවා . සම්ප් කැඩෙනවා. ඉතින් ඔහොම තත්වයන් සුලබ නිසා වැඩිය හිතන්නෙත් නෑ. 

මිහිතලේ  පැරණි නටබුන් අතර කළු දිය පොකුණද සුවිශේෂී වෙනවා. පැරණි අනුරාධපුර යුගයේ භික්ෂූන් වහන්සේලාට හා රජාකීයන්ට ජල මූලාශ්‍රයක් වූ කළු දිය පොකුණ වර්තමානයේ මිහින්තලේ අවට සාමාන්‍ය ජනතාවගේ හා සංචාරකයන්ගේ තෝතැන්නක්. එහෙත් මෙහි පිටතින් පෙනෙන සුන්දරත්වය අභ්‍යන්තරයේ නොමැති අතර , සෑම වසරකට වරක් බිලි ගන්නා ස්ථානයක් ලෙස ප්‍රසිද්ධ අතර එහි ගැඹුර  ස්ථානය අනුව වෙනස්වීම සුවිශේෂී ලක්ෂණයක් . 

කළු දිය පොකුණ 

මෙකි නොකී කථා ගැන දැන සිටියත්  මෙහි සුන්දරත්වය බලන්න  වගේම  එහි ජල අසිරිය විදගන්න ගිය අවස්ථා නැතිවාම නොවෙයි. මා නාන්න නොගියත් මේ සිදුවීමට පෙර දිනයක යෙහෙළියන් කිහිප දෙනෙක් සමග ජලස් නානය සදහා මෙහි ගොස් ඇත්තෙමු . මෙහි ඇති වටපිටාවේ පැරණි ස්මාරක  විශාල සංඛ්‍යාවක් දැකිය හැකි වන අතර, ඔබට ඉහත රූපයේ  දැකිය හැකි පරිදි  මෙම පොකුණ මධ්‍යයේ කුඩා  වේදිකාවක තනන ලද  ස්මාරකයක්ද        වෙනවා. විශාල ගල් පර්වතයන් ද   ගස්  හෙවනක් ද  ඇති නිසා මෙහි ජලය  අඳුරු  පැහැයක් ගන්නවා. 

හරි දැන් කථාව පටාන් ගන්නයි යන්නේ. 

මා එවකට තෙවැනි වසරේ සිටි ශිෂ්‍යාවකි . ඒ දිනවල ඉතා දැඩි ලෙස ජල ප්‍රශ්නයකට කාන්තා නේවාසිකාගාරවල සිටි ශිෂ්‍යාවන් මුහුණ දී සිටියා. එනම් විශ්ව විද්‍යාල අභ්‍යන්තරයේ පිහිටි කාන්තා නේවාසිකාගාරවලට ප්‍රමාණවත් ජලය නොමැතිවීමයි . එමනිසා සීමිත ලෙස ජලය පරිහරණය කිරීමට සිදුවුණා. වියළි කාලගුණය හමුවේ ජලස්නානය නොමැතිවීම ද  ගැටළුවක් වුණා. මේ විදියට දින දෙකක් පමණ ගතවී  තිබූ අතර පසුදින දහවල් දේශන නිමවී මා නේවාසිකාගාරයට ආවේ කෙසේ හෝ ස්නානය කර මෙතෙක් සෝදාගත නොහැකි වූ රෙදිද සෝදා ගතයුතුය යන හැඟීමෙනි.  එහෙත් මා මගේ කාමරයට යනවිට මගේ කාමරයේ තවත් යෙහෙළියන් දෙදෙනෙක්  පැමිණ සිටියා. ඔවුන් කීවේ මා කිසි ලෙසත් බලාපොරොත්තු නොවූ කතාවක් 

මම -  මං ආවේ නාල රෙදි හෝදගන්න . වතුර තියද බං

රොෂාන්ති  - අපිත් ආවේ ඒකට තමයි . ඒ වුනාට වතුර තියෙන්නේ සවර්ණපාලියේ විතරයි .

චන්දිමා  - මං ගිහින් බැලුවා.  පෝලිම තියනවා කිලෝමීටරයක් විතර .

මම -  දැන් මොකද කරන්නේ.  අද faculty meet    එකේ    volley ball  match  අපේ කොල්ලොත් ඉන්නවා.  හවස  ඒක බලන්න යන්නත් ඕන. ම් ........... වැඩක් නම් තියනවා ............ හැබැයි කාටවත් කියන්න බෑ.........

රොෂාන්ති - මොකක්ද  ?

මම - අපි යන් කළු දිය පොකුණට නාන්න . එතකොට රෙදිත් හෝදගන ආව හැකි .

රොෂාන්ති -  වැඩේ නම් නියමයි.  අපි කොහොමද යන්නේ ? 

මම - අණබෙර ගහන්න බෑ. අපි තුන්දෙනා  විතරයි . රෙදි දාගම්මු ටියුලිප්  බෑග් එකකට. මේ ඇඳුම් පිටින් යමු . හොඳ ඇදුම් ඇඳගන ඇවිත් මෙහිදී මාරු කරමු .

චන්දිමා - ඒ බං මට පීනන්න බෑනේ.  මං කොහොමද නාන්නේ  ? 

මම - උඹ ගනින් කෝප්පයකුයි, පොඩි බාල්දියයි ඒකත් දාගන්න කවරයකට 

රොෂාන්ති -  කාංචනයි චතුයි ඉනොයි  ආවොත් අපිව හොයයිද ? 

මම - ඒ උනාට උන් එනකන් අපිට ඉන්න බෑ. අනිත් එක උන්ගේ lectures ඉවර වෙන්නේ 4.30 ට අපට එතකන් ඉන්න බෑ. උන් කෙලින්ම  volley ball  match බලන්න එයි.

රොෂාන්ති - හරි එහෙනම් අපි යන්

අප  නේවාසිකාගාරයේ පිටුපස ගේට්ටුව අවතීර්ණ වෙන්නේ  මිහින්තලේ ගම්මානයටයි .මිහිඳු  මාවත ලෙස නම් කල මාවතේ දෙපස නිවාස පිහිටි  අතර   ,   නිවාස තිබෙන පෙදෙස  පසුවන  විට අට සැට ලෙන්වල කොටසක් දැකිය හැකිය. ඉන්පසු  නුවර - යාපනය   (A9 )   මාර්ගයට    අවතීර්ණ වේ . එහිදී පාරේ අනෙක් පසින් කළු දිය පොකුණේ පිවිසීම දැකිය හැකිය. 

දැන් ඉතින් ඔන්න කයියකුත් ගහගෙන  එතෙන්ට ගියා  කියමුකෝ . එදා දවසෙම මගේ ග්‍රහචාරයේ අවුල එතනදිත් හොඳට දකින්න පුළුවන් වුණා. කළු දිය පොකුණේ  හැම තැනින්ම  නාන්ඩ බහින්ඩ බෑ. නාන තැන් කීපයයි තියෙන්නේ .  ඒ  වගේම  ගැඹුර වැඩි සහ අඩු තැන් තියනවා. අනේ.......... අපි යනකොට  නාන්න පහසුම තැන සර් කෙනෙක් ළමයින්ට පීනන්න පුහුණු කරනවා.  ( ඉහත රූපයේ  පඩිපෙළ  වැනි කොටස ළඟ ) එතන බොහොම ලේසියි . වැඩිය ගැඹුරු නෑ. තවත්  තැනක කොලු රෑනක් නානවා.  ඔය විදියට දැන්  නාන්ඩ තැනක් පෙන්න නෑ. හැබැයි වැඩේ අතාරින්නත් බෑ. ඔහොම ඉන්නකොට  මන් දැක්ක ගලක් ලඟ ගෑනු කෙනෙක් නානවා.  ඒ වගේම ගලක් අපි ඉන්න තැනත් තිබුණා. මං යෝජනා කරා එතන නාමු කියලා. කරන්න දෙයක් නැති නිසා  අපි එතෙන්ට ගිහිල්ලා නාන්න ලැස්ති වුණා.

නෑමට යොදාගත් ස්ථානය 

ඇත්තම කියනාවන්  මේ වගේ තැන්වල නාලා වැඩිම පුරුද්දක් තිබුණේ  රොෂාන්තිට.ඇය මැදිරිගිරියේ  වැව්වල, ජලාශවල  නාල පුරුදුයි. මට පීනන්න පුළුවන් වැඩියම නාල තියෙන්නේ කැළණි ගඟේ වැව්වල නාල වැඩි අත්දැකීමක් නෑ. චන්දිමා  මන්දාරම්නුවර  ඒ කියන්නේ  නුවරඑළියේ. ඇයට තිබුණේ   ගේ පල්ලෙහා ඇළ පාරේ තිබෙන අත්දැකීම විතරයි. 

චන්දිමා කිවුව ගල්පොත්ත උඩ  වාඩිවෙලා  එයා හිමින් සැරේ වතුර අරන් නාන්නම් බහින්න බෑ කියලා. මටත් ඕන වුණා මෙතන ගඹුර ගැන අදහසක් ගන්න . ඒ හින්දා මං රොෂාන්තිට කිවුවා  වතුරට පැනලා බලන්න කියලා. ඒ අතර මට ඇහෙනවා  නිකන් ලාවට 

අක්කේ ...................  බහින්න එපා   කියලා වගේ 

....................... අක්කේ  බහින්න එපා 

වටේම බැලුවාම නිකන් හිතුණා අර කොලු රෑන ද කොහෙද කියලා  ඒ වුනාට ඒවා හිතන්න ගියේ නෑ. අපි හිතුවේ කොහෙන් හරි ආපු එවුන් වගයක් අපිව විහිළුවට අරගෙන කියලා. මගේ යෝජනාව පිළිගත්ත රොෂාන්ති වතුරට පැන්නා කිසි ගින්නක් නෑ එයා හොඳට  පීනලා පෙන්නුවා  කිසි අප්සට් එකක් නෑ බං මෙතන ගැඹුර අවුලක් නෑ කියලා ඇය කීවා. ඇත්තටම ඇය මට වඩා කෙට්ටු,  මගේ උස හා සමාන ඇත්තියක්  ඉතින් මාත් මොකද කියලා 

පැන්නා  කළුදිය  පොකුණට............. පැන්නම තමයි. එකපාර යටගියා. කකුල ගහනවා මොන වතුර විතරයි .....  මට දැන් සුදු කොඩි පේනවා.  අර  ඩබලගේ හිතේ මම නානවා කියලා ............... වතුර පෙවෙනවා එකසිය ගානට. දඟලලා................ දඟලලා..................  ආව වතුරින් උඩට 

ඇවිල්ලා  කෑ  ගැහුවා රොෂාන්ති ............................  කියලා 

ඒ වෙලාවේ රොෂාන්ති හිටියේ ගල උඩ රෙදි  හෝදමින්.  ඒවෙලේ  තමයි එයා දැක්කේ මං  නානවා නෙවෙයි ගිලෙනවා කියලා ..............

රොෂාන්ති ඒ වෙලාවෙම පැන්නා..............    වතුරට  පීනලා ඈවිත් මගේ අතකින් අල්ල ගත්තා. ඒත් ඇයට මාව වතුරත් එක්ක අදින්න අමාරුයි. මගේ  මහතත් ඊට බලපෑවා.මගේ අත යටින්  එයාගේ  අත  කොක්කක් වගේ දාලා ඇය මාව ඇඟට හේත්තු කර ගත්තා. දැන් චන්දිමා  හොල්මනක් දැකලා වගේ බය වෙලා කෑ ගහනවා.  ඒ වුනාට කාටවත්  වැඩිය සිද්ධිය නෝට් නෑ.

එකපාරටම  රොෂාන්ති චන්දිමාට කෑ ගැහුවා .   මම දැන් මේ අතින් මාධවිව අදිනවා. ඔයා මගේ අනෙක් අතින් මාව අදින්න ඕන කියලා.  අනේ........... චන්දිමා ගල උඩ ඉඳගෙන  දැන් රොෂාන්ති දික්කරපු  අනෙක් අතින් එයාව අදිනවා. එතකොට අපි දෙන්නම ඇදෙනවා.  රොෂාන්ති කකුල් ගසමින් ගල ලඟට ඇදෙන්න ගත්තා. 

සියලු ප්‍රතිඵල සාර්ථක වී අපි සුරක්ෂිතව ගල නැග ගත්තා. එතැන් සිට රොෂාන්ති පමණක්  දියට බසිමින් අපේ රෙදිද  හොදා දුන් අතර , මටද ගල උඩ සිට ඉතුරු ටික නාන්න වූණා . ඉතා  ඉක්මනින් දිය නා අවසන් කළ  අප තිදෙනා නේවාසිකාගාරයට ගියා . යන අතරමගදී  මා ඔවුන්ට කීවේ මේ සිදුවීම කිසිවෙක් සමග නොපවසන ලෙසයි. කෙසේ වෙතත් එදින නියමිත පරිදි volley ball  match බලන්නත් ගියා.  මං රොෂාන්තිට පිං  දුන්නා  මාව බේරගත්තට. 

එතැනදී  තමයි   අපූරු සිද්ධිය  වුණේ................ 

අපේ ජුනියර් බැච් එකේ මල්ලි කෙනෙක් මැච් එක අතරතුර මා  ළඟට ඇවිත් අපූරු ප්‍රශ්නයක් ඇහුවා .............

අක්කේ ................... කළු දිය පොකුණේ  නෑම මරු නේද ? කියලා............

මට නිකන් පොලොව පාලගන යට ගියානම් හොඳයි කියලා හිතුණා. ඊට පස්සේ ඒ මල්ලි ඔවුන්ගේ සිදුවීම කිවුවා. අක්කේ ඔතෙන්ට නාන්න ඉස්සෙල්ලම ගියේ අපි.  එතැන අපේ කොල්ලෝ දෙන්නෙක් ගිලෙන්ඩ ගියා . පස්සෙ තමයි  වෙන තැනකට ගියේ . අපි ඔයාලට කෑ ගැහුවා ..... ඔයාලට ඇහුනේ නෑ........ ඔයාලා නාන්න ආවානම් අපි එතන දීල යනවා. අපි එතකොට නාල ඉවර වෙලා හිටියේ .......... අක්කා ගිලෙනවා දැක්කා. අපි එන්න හදනකොට අර අනිත් අක්කා,  අක්කව ගන්නවා දැක්කා. අවුලක් වුණේ  නැති හින්දා අපි ආවේ නෑ........

මල්ලි,  අනේ............. ගොඩක් ස්තූතියි. එත් මේ සිද්ධිය කාටවත් කියන්න එපා ........... කියලා මං ඉල්ලා හිටියා .අයියෝ..............පිස්සුද අක්කේ.............. ඒ සීන් එක එතනින් ඉවරයි . අක්කා මැච් එක බලන්න.  මං යනවා කියලා ඌ මාරු වුණා................

එදා හවස  ඇතිවෙනකන්  අනෙක් රූමියෝ තුන්දෙනාගෙන් බැනුම් ඇහුව මං ඔහේ හිටියේ වැරැද්ද මගේ නිසා.  චන්දිමා කියන්නේ ඇත්තටම එක අතක් හරියටම ක්‍රියා කරන්නැති කෙනෙක් . ඇය ඉපදෙන විට අඬුවකින් ඇයව එළියට අරන් තියෙන්නේ. ඒනිසා ඒ අත උස්සන්න පුළුවන් බාගෙට . පොඩි කාලේ ඒ අඬු සලකුණ ඇගේ අතේ දකින්නත් තිබුණාලු. ඉතින්,  ඒ වගේ කෙනෙකුත් අමාරුවේ දැම්මේ මං හින්දා  එදා කණගාටු වුණා.

එහෙත් මේ සිද්ධිය බොහෝ කල් යනකල්ගෙදරට කීවේ නෑ. මොකද ඒක බැනුමෙන් විතරක් කෙළවර නොවන නිසා ..........

විචාරක දියණිය ප.ව. 1.00 පැයට  

නිවෙස ළඟ පිංකමකි . අතීතය මතක් වුණි.

මා එවකට රජරට විශ්ව විද්‍යාලයේ ශිෂ්‍යාවකි.  තෙවැනි වසර ආරම්භ වූයේ 2007 වසරේ ඔක්තෝබර් මාසයේය.එම අවුරුද්දේ නේවාසික පහසුකම් සපයා දුන්නේ විශ්වවිද්‍යාල පරිශ්‍රයේ පිහිටි අලුතින් ඉදිකළ  නේවාසිකාගාරය වූ අනුලා දේවි නේවාසිකාගාරයේය. අධ්‍යයන කටයුතු ආරම්භවීමට පෙරදින අලුත් නේවාසිකාගාරයට යාමට පිටත් විය.

අනුරාධපුරයේ සිට මාතලේ හන්දිය පසුකරමින් ඉදිරියට බස්රථය ඇදෙනවිට කන්නට්ටිය පසුකරන්නට විය. පසෙකින් තේක්ක කැලයක් තිබෙන තර එය අලංකාර වටපිටාවකි. මෙය සැබෑවටම සුන්දර ගම් පියසකි. එක්වරම දිස්වූයේ පාර අයිනේතිබෙන මළගෙදරකි . කෙසේවෙතත් ඒ පිලිබඳ වැඩි සැලකිල්ලක් නොදැක්වූ  මම නේවසිකාගරයට ගියෙමි. මගේ තවත් යෙහෙළියන් දෙදෙනෙක් හමුවුණු අතර , අපට හිමිවූයේ තුන්වන මහලේ කාමරයකි. එක කාමරයක් ශිෂ්‍යන් 6 දෙනෙකුට තට්ටු ඇඳන් තුනකුත්, අල්රිමායකුත් , මේස දෙකක් හා පුටු 3 කුත් කාමරය සතුවිය. මගේ ශරීර සෞඛ්‍ය නිසා මා කවදත් තෝරා ගත්තේ පහළ ඇඳකි.  අප තිදෙනා එක්ව සියලු දේ  සකස් කර අවසන් වනවිට හවස 7.00 පමණ විය. ඒ වන විට කුසගින්නක් දැනුණු හෙයින් අපි කැලේ කඩේට පියමැන්නෙමු.( නේවාසිකාගාර  කැන්ටිම ) එහිදී අපට අපේ බැච් එකේ කොලු සගයෙකු හමුවිය.

මම - ආ................... කොහොමද බං කීයටද ආවේ . කොල්ලෝ ඔක්කොම ඇවිත්ද ?

කොලු සගයා - මම එනකොට 3 විතර වුණා 

මම - මේ බං අර මළ ගෙදර  උඹලගේ හොස්ටල් එක ළඟ නේද ?

කොලු සගයා - ඔව් බං උඹ දන්නවද ඒ මිනිහා මරලා තියෙන්නේ බෙල්ල කපලා 

මම -  බෙල්ල කපලා ............

කොලු සගයා - ඔව් තේක්ක කැලේදී , දර කපන්න ගිහින් ඉන්නකොට , පොලිස් ගාඩ් දීලා තියෙන්නේ පොලිසියට සැකයිලු ඒක ටෙරාලගේ වැඩක් කියලා

මම - අනේ පලයන්  බං යන්න බොරු නොකියා ...............

කොලු සගයා - බොරු නෙවෙයි යකෝ ......... 

මම - හරි හරි අපි යනවා හෙට හම්බවෙමු .

ඔහුගෙන් සමුගෙන අප තිදෙනා නේවාසිකාගාරයට පැමිණි අතර , රාත්‍රි 10.00 ට පමණ නින්දට ගියේ පසුදින උදෑසන දේශනවලට සහභාගී වීම සඳහාය. 

මධ්‍යම රාත්‍රිය පසුවී හෝරා තුනක් පමණ ගතවෙන්නට ඇත. මා අවදිවූයේ භූ කම්පනයකිනි. ඇඳන් ද , දොරවල්ද ජනෙල් ද , ඒ තියා වහලයද ඉතාවේගයෙන් සෙලවෙන බවක් දැනුණි. මා විසින්  මගේ යෙහෙලියන් දෙදෙනා අමතන ලදී 

චතූ............ චතූ.................. ඉනෝ............ඉනෝ.................. මගේ කටහඩට ඔවුන් දෙදෙනා අවදි වූහ. 

මොකක්ද  බං මේ වෙන්නේ ............. භූමි කම්පාවක්ද ?

( එකෙනෙහිම අපේ  නේවාසිකාගාර පාලිකා තුමිය විදුලි පන්දම් දල්වමින් ළමයින්ට කථා කළාය. )

ළමයි ......ළමයි .... නැගිටින්න ..............ලයිට් ඕෆ් කරන්න ....... පහළම තට්ටුවට එන්න ............... කොටි ගහනවා .................

ළමයි ප්ලේන් එකක් ඇවිත් ඉක්මණට එන්න. මා මගේ යෙහෙළියන් දෙදෙනාත් සමග අනෙක් අයද අවදි කළෝය. ඒ අතර එක කාමරයක සිටි ජ්‍යෙෂ්ඨ ශිෂ්‍යාවන් කිහිප දෙනෙක් අවදි කිරීමට සෑහෙන ප්‍රයත්නයක් දැරීමට සිදුවිය. සිනහ උපදවන කරුණ නම් හොස්ටල් ලීඩර් ද එම කාමරයේ විසීමය. 

කොතෙකුත් දොරට ගැහුවද පලක් නැති වූ කළ , මම දොරට තදින් පයින් ගැසුවෙමි.  ඉන්පසු  යන්තම් දොර අරුණු අතර , ආව කෙනා ආවේ මොකද ........ අනේ ............ වගේ යන මූඩ් එකෙනි.ඒ වනවිට ඉවසීමේ රතු කට්ට පැනතිබූ මා  අක්කේ ඉක්මන් කරන්න. පහළට එන්න කොටි ගහනවා කියා පැවසුවාය. 

කෙසේ වෙතත් අප සියලු දෙනාම පහළට පැමිණ  සියලු හඬවල්වලට සවන් දෙන්නට වූහ.  එළිය  අහසේ  විදුලි එළි සංදර්ශනයකි. ඒ වන විට  ඉතා ලඟින් ප්ලේන් එකක ශබ්දය ඇසුණත් එම ශබ්දය එකවර අතුරු දහන් විය. ඒ අතර මැදිරිගිරියේ ජීවත් වූ මගේ යෙහෙළියක් කීවේ  අපට පෙර දැනුණු භූ චලන තත්වය දැනුණේ මෝටාර් ප්‍රහාර දියත් කරන විට බවයි. වැලි කන්දට මෝටාර් ප්‍රහාර එල්ල කරනවිට එම තත්වය මැදිරිගිරියට දැනෙන බව ඇය පැවසුවාය. 

ඉන්පසු සියලු දෙනා මගෙන් ඉල්ලා සිටියේ මගේ පියාට කථා කොට විස්තර දැනගන්නා ලෙසයි.   ඒ වනතුරු මටද එය අමතක වී තිබුණි. ඒ වනවිට වේලාව අලුයම 4 පමණ වන්නට ඇත. ඔහු එවකට වවුනියාවේ සේවය කළේය. 

මම -  තාත්තේ .................. 

මගේ පියා -  ................. ඇයි ළමයෝ මොකක්ද ප්‍රශ්නේ?

මම - තාත්තේ  .............අපට ලයිට් ඕෆ් කරන්න කීවා .... ප්ලේන් එකක්  ඇවිත්ලු . කොහෙට හරි ගහන හඬ ඇහෙනවා . හරි විස්තරයක් දන් නෑ..........

මගේ පියා -  හරි මම තව විනාඩි 5 කින් ඔයාට ගන්නම් .............

ඉන්පසු මගේ පියා මා අමතා කීවේ අනුරාධපුර ගුවන් හමුදා කඳවුරට කොටි ප්ලේන් එකකින් බෝම්බ හෙලා ඇති අතරම කම්බි වැටවල් කපාගෙන කඳවුරට ඇතුල් වී කොටි කඳවුරට පහර දෙන බවයි. මට බිය නොවන ලෙසත්  කොටින්ගේ ඉලක්කය විශ්ව විද්‍යාලය නොවන බවත් පැවසීය. 

එදින රෑ පුරාවට අප සියලු දෙනා අවදි වී සිටි අතර , පසුදා සියලු දේශන අවලංගු කළ බව විශ්ව විද්‍යාල පාලන අධිකාරිය දැනුම් දෙන ලදී. එමෙන්ම කිසිදු ශිෂ්‍යයෙකුට නේවාසිකාගාරයෙන්  බැහැර වීමද තහනම් කරන ලදී. පසුදා උදෑසන ආරංචි වූයේ ශ්‍රී ලංකා ගුවන් හමුදාවේ ප්‍රහාරක යානාවක් මිහින්තලේ දොරමඩලාවට කඩා වැටී ගුවන් නියමුවා මරණයට පත්වී ඇති බවයි.

දහවල් මගේ මව මා අමතා කීවේ එම ගුවන් නියමුවා විවාහ වී සිට ඇත්තේ අපේ නිවසේ සිට නිවෙස් දෙකක් එහා පිහිටි නිවසක ජීවත් වූ ..............................  ඇන්ටිලාගේ දියණිය බවත්  මළ ගෙදර එම නිවසේ පැවැත්වෙන බවත්ය . 

නමුත් ඇතිවූ තත්වය හමුවේ මට මළ ගෙදරට සහභාගී වීමට නොහැකි විය. අපේ බැච් එකේ පිරිමි ළමයි සියලු දෙනා එම වෙඩි හරඹයන් රිසි සේ නරඹා තිබුනේ ඔවුන් සිටියේ නුවර වැවේ එක කෙළවරක් මායිම් වන නේවාසිකාගාරයක සිටි  නිසාවෙනි . කොටි තේක්ක කැලයේ දින ගණනක් සිට ඔත්තු සපයා ගත් අතර , දර කපන්නා ඔවුන්ට මුණ ගැසිණි. කොටි විසින්ඇඳ සිටියේ යුධ හමුදාවට සමාන නිල ඇනුම් නිසා ඔවුන්ට රැවටුණ දර කපන්නා ඔවුන් සමග කථාවට ගොස් පිහි ඇණුම් කෑවේය.  වෙලාව එනතුරු සිටි ඔවුන් මැදියම් රැයේනුවර වැව තරණය කර කම්බි කපා කඳවුරට ඇතුල් විය . නිල ඇඳුම් සමාන වීම මත ඔවුන්ට අඳුනා ගැනීම අපහසු වී ඇත . 

කෙසේ වෙතත් බුද්ධි අංශයෙන් ඊට මාස 2 කට පෙර ඔවුන්ට දැඩි ප්‍රහාරයක් එල්ල කිරීමට සූදානමක් ඇතිබව දන්වා ඊට සූදානම් වන ලෙස අනතුරු අඟවා තිබි ඇතත්  ඔවුන් එය නොසලකා තීබී ඇත .

අදට වසර  10 කට පෙර සිදුවූ එම සිදුවීමෙන් මිය ගිය එම ගුවන් නියමුවා  වෙනුවෙන් ගිය සතියේ ඔවුන් පිරිතක් කියා දානයක් දුණි. පිරිතට හේවිසි වැයෙද්දී මේ අතීත සිදුවීම මට මතක් විය. 

විචාරක දියණිය  16.00 පැයට 

පියෙකුගෙ කඳුළු මුතුකැට වුණි දරුකමට

ශ්‍රී ලංකාවේ  පැවති මානුෂීය මෙහෙයුමේ අවසාන භාගයේ සිදුවූ සත්‍ය සිදුවීම් දෙකකි. මෙකල මගේ පියා සේවය කළේ වවුනියාව මැණික් ෆාම් කඳවුරේ සිවිල් සම්බන්ධිකරණ නිලධාරියා ලෙසය . 

යුද්ධයේ අවසාන භාගයේදී උතුරේ සිටි දමිළ ජනයා  ත්‍රස්තවාදීන්ගේ ග්‍රහණයෙන් මුදාගෙන ඔවුන්ගේ සුභ සාධන කටයුතු කිරීම සිදුවෙම්න් පැවතිණි. මේ කාලයේ මුලින්ම පැමිණි දමිළ සිවිල් වැසියෝ ඔවුන්ට  හැකි සැමදේම රැගෙන පැමිණියහ. උදාහරණ ලෙස ගවයන් , බයිසිකල්, අත් ට්‍රැක්ටර් වැනි දෑ ඒ අතර විය . ඔවුන් පැමිණි පසු  මුලින්ම සිදුකරන්නේ ඔවුන්ව ලියාපදිංචිකර ඒ ඒ කඳවුරු වලට බස් රථ වලින් රැගෙන යාමයි. එහි පළමු සිදුවීම වූයේ එවැනි අවස්වථාකය .

දිනක් උදෑසන වන විට ඉකුත් දිනවල පැමිණි දමිළ ජනතාව විශාල ප්‍රමාණයක් සිටියහ. ඊලඟට කළයුතු  කාර්යය වශයෙන් තිබුණේ ඔවුන් කඳවුරුවලට රැගෙන යාමයි. මේ අවස්ථාවේදී ඔවුන් හැසිරෙන්නේ ඉතා කලබලයෙනි. ඊට හේතුව ඔවුන්ගේ බිය , සංකාව , අහිමිවීම් සියල්ල එක්තැන් වීම් හේතුකොටගෙනය. කෙසේවෙතත් බස්රථ 5 කින් පමණ ඔවුන්ව කඳවුරුවලට රැගෙන ගියහ. ඉන් මද වෙලාවකට පසු සෙබළෙ පැමිණ පැවසුවේ මෙවන් කථාවකි .

සෙබළා -  සර් බ්ලොක් එකේ  සිවිලියන්ලා දෙන්නෙක් හොඳටම අඬනවා සර් . ඒ අය  කියනවා සර්. ඒ අයගේ ළමයි දෙන්න නැතිවෙලා කියලා.  ළමයි දෙන්න නැගලා තියෙන්නේ වෙන බස් එකකට කියලා. 

මගේ පියා - හරි,  තමුන් යනවා. මම බලන්න  එන්නම් මොකක් ද කියලා. 

එකෙණහිම තවත් කඳවුරක  රාජකාරියේ යෙදෙමින් සිටි සෙබළෙක් දුරකථනයෙන් මගේ පියා අමතන ලදී. 

සෙබළා - සර්  මෙතන පොඩි ප්‍රශ්නයක්. පිරිමි ළමයි දෙන්නෙක් හොඳටම අඬනවා. ඒ දෙන්න කියනවා අම්මයි තාත්තයි මෙතන නෑලු. හොයලා දෙන්නලු.  ඒ දෙන්නා වැරදි බස් එකේලු නැගලා තියෙන්නේ  කියලා .

මගේ පියා - හරි මම කියනකන් ළමයි දෙන්න හොඳට බාලාගන්නවා .   (මේ සිද්ධිය රහසිගත වියයුතු බවත් ප්‍රකාශ කළේය. )

මගේ පියා විසින් දමිළ දෙමවුපියෝ දෙදෙනා මුණ ගැසුණු අතර, ඔවුන් කියා සිටියේ ළමයි දෙන්න සැමවිටම තමා ළඟ සිටියමුත් බස්රථවලට නගින අවස්ථාවේදී ඔවුන් දුවගොස් නැගතිබෙන්නේ වෙනත් බස්රථයකට බවයි.

ඉන්පසු මගේ පියා විසින් ළමයි දෙදෙනා සිටින කඳවුරටද ගියේය. එහිදී  අවුරුදු 12 ක 8 ක් පමණ වයසැති පිරිමි ළමුන් දෙන්නෙක් මුණ ගැසිණි. ඔවුන් ද ප්‍රකාශ කළේ  බස්රථවලට නගින අවස්ථාවේ තම දෙමවුපියන්ගෙන් වෙන්වී ඇති බවයි. තම පියා වැනි කෙනෙක් බස්රථයට නගිනවා දුටුව නිසා ඒ බසයට නැගුනත්, ඒ තම පියා නොවන බව දැනගත්තේ කඳවුර තුළට පැමිණි පසු බව වැඩිමහල් පිරිමි දරුවා පැවසීය. 

ඉන්පසු මගේ පියා ඔවුන් දෙදෙනා කැටුව ඔවුන්ගේ දෙමවුපියන් සිටින කඳවුරට ගොස් ඔවුන් වාහනයේ රඳවා දරුවන්ගේ දෙමවුපියන් දෙදෙනා කඳවුරෙන් පිටතට ගෙන්වා ළමයින්ට දර්ශනය වීමට සලස්වා ඔවුන්ගෙන් අර සිටින්නේ තම දෙමවුපියන් ද යන්න හඳුනාගන්නා ලෙස පැවසීය . එවිට ඔවුන් පවසා සිටියේ ඒ තම දෙමවුපියන් බවයි. ඉන්පසු වාහනයේ දොර විවෘත කර ඔවුන් දෙදෙනාට ඔවුන් ලඟට යනලෙස මගේ පියා පවසා ඇත. 

දරුවන් දෙදෙනා එක පිම්මේ ගොස් ඔවුන් වැළඳ ගත් අයුරුත් දෙමවුපියන් දෙන්නාද ඔවුන් වැළඳ ගත් අයුරුත් සතුරු කඳුළු වගුරවන මගේ පියා සැනසිල්ලේ බලා සිට ඇත. ඒ අවස්ථාවේ සෙබලෙක් පවසා සිටියේ

සර්..........  මාර වැඩේ නේද තව ටිකෙන්  වෙන්නේ  යනුවෙනි . 

( මෙහි ඇති සුවිශේෂිතාවය නම් රජයේ ප්‍රතිපත්තිය වී තිබුණේ  කඳවුරු තුළට  දැමූ පසු කිසිවෙකුත්  මොනම හේතුවකටවත් කඳවුර මාරුකිරීම කළනොහැකි අවස්ථාවක වගකීම  තමන් සතුකරගත් මගේ පියා එම කාර්යය සිදු කිරීමයි ) 

මේ කලාවකවානුවේම තවත් සංවේදී සිද්ධියකට මුහුණ පෑමට මගේ පියාට සිදුවිය . දිනපතා රැයක් එළිවනවිට දමිළ සිවිල් ජනතාව බොහෝ දෙනෙක් හමුදා සීමාවට පැමිණෙමින් සිටියහ . ත්‍රස්තවාදිවිසින් එසේ පලායන දමිළ ජනතාවට ද වෙඩි තැබීමට පසුබට නොවුහ.

දිනක් එදින පැමිණි සිවිල් ජනාතාවගේ අවශ්‍යතා සැපයීම සඳහා කඳවුරු භූමිය පරික්ෂාවක යෙදී සිටියදී මගේ පියා ගේ නෙත ගැටී ඇත්තේ අවුරුදු 4 ක පමණ දැරියක් නොනවත්වා හඩන අයුරු හා ඇය ළඟ සිටින පිරිමි පුද්ගලයා ( ඇයගේ පියා යයි සිතන  ) ඉතා දුකින් පසුවන ආකාරයත් දුටුවේය. පසුව ඔවුන්  දෙදෙනා තම කාර්යාලයට රැගෙන එන ලෙස උපදෙස් දී මගේ පියා ඉන් පිටත් විය. ඉන්පසු ඔවුන් දෙදෙනා කාර්යාලයට පැමිණ තිබුණි. 

ඉන්පසු ඔවුන්ගේ කථාව මගේ පියා  පියා අසා තිබුණි.  මෙම කුඩා දැරියට  මවත් පියාත් සහෝදරයෙකුත් සිට ඇත. ඔවුන් සියලු දෙනා රැයවල් 2 කට ප්‍රථම තම නිවසින් පිටත්වූයේ කොටි ත්‍රස්තයන්ගෙන්  මිදී  හමුදා පාලන ප්‍රදේශ කරා පැමිණෙන විට ඇයගේ මවත් සහෝදරයාත් කොටි වෙඩි පහරට ලක්ව මරුමුවට පත්ව ඇත . ඔවුන් රාත්‍රියේ කාලයේ කැලෑ ප්‍රදේශයක් මැදින්  ගමන් කිරීමේදී කොටි පිරිසකගේ ග්‍රහණයට අසුව ඇති අතර , දියණිය සමග පියා සැඟවුණත් මවට හා පුතුට දිවි බේරා ගත නොහැකි වී ඇත. අවසන් කාලයේ දමිළ වැසියන්  හමුදා පාලන ප්‍රදේශවලට යාම ඔවුන්ට වලක්වා ගත නොහැකි වියරුවෙන් ඔවුන් ඒ දේවල් සිදුකරන ලදී. 

කෙසේ වෙතත් දියණියන් දෙදෙනෙකුගේ පියෙකු වූ මගේ පියාද ඒ මොහොතේ ඇයව වඩාගෙන  සුරතල් කර ඇත. කෙසේ වෙතත් ඉන්පසු  එම කඳවුරට යන සාම අවස්ථාවකම අර කුඩා දැරිය 

පෙරිය දොරේ ...................... කියා  කෑ ගසමින් මගේ පියා අසලට පැමිණෙන අතර එවිට ඇය වඩා ගතයුතු බව මගේ පියා අප සමග පවසන ලදී . ඒ වන විට විශ්‍රාම යාමට ආසන්නයේ සිටි මගේ පියා  ඇය පිළිබඳව සැබවින්ම සංවේදී වූ බව ඔහුගේ කථාබහෙන්  අපට වැටහී තිබුණි . 

කඳවුරු භූමියේ ඇය සිටියදීම 2009 පෙබරවාරි මස 27 වන දින යුධබිමේ සියල්ල අතහැර මතකය පමණක් රැගෙන විශ්‍රාම දිවිය ගතකරන්නට මගේ පියා නිවසට පැමිණියේය . 

විචාරක දියණිය උදෑසන 9.00 පැයට 

නෑ සර් මං කොලේට පිම්බා

මේ කතාවේ නම් අපේ විචාරකතුමා නෑ. මගේ පාසලේ අත්දැකීමක්. පසුගිය දවසක අන්තර්ජාලයේ තිබුණා පිනා කියලා ප්‍රින්සිපල්ට කිවුවා කියලා විද්‍යාලයක ප්‍රින්සිපල් කෙනෙක්  පැය 4ක් ළමයින්ට දඬුවම් කළ බව එය සවනට වකෙද්දී මට මෙය මතක් උණා. 2001 අවුරුද්දේ මා උසස් පෙළ කරද්දී තමයි මෙය සිදුවුණේ. 

එවකට මම 12 වසර කලා බි පංතියේ ඉගෙනුම ලැබුවෙමි. මගේ හොඳම යෙහෙළිය වූයේ  ධනුෂ්කාය. අගේ පියා විදුහල්පතිවරයෙකු වූ අතර මව අපේ පාසලේ සිංහල ගුරුවරියක් වූවාය.  මගේ කතාවේ කතා නායිකාව ඇයයි . මිශ්‍ර පාසලක් වූ අපේ පාසල පැරණි මධ්‍ය විද්‍යාලවලින් එකකි. සුන්දර පරිසරයකින් පිහිටි මෙය ඉතා අලංකාරය . අප විසින්  අපේ විදුහල්පතිතුමාට දමා තිබූ නම "නැපෝලියන් " යන්නයි. එය කෙටි වූ විට කොල්ලන් කතා කරන්නේ "නැපා" කියාය. එයට හේතුව ඔහු වරදට දඬුවම් කරන්නේ හිත පිත් නැතිව අතර, ගුටි කන්නේ වරද කර එකා නොව වෙනත් අය වීමද විශේෂත්වයකි. හැබැයි පරම සත්‍ය නම් සියලු දෙනා ඔහුට බිය වීමයි . එය ගෞරවයට වඩා ගුටි කෑමට ඇති බියයි .

සිද්ධිය මෙසේය .

දිනක් දහවල්  විවේක කාලය නිමවී සීනුව නාද විය. එහෙත් අපේ වර්ගයාට නම් එය ගානක් නොවිණි. තවමත් පන්තියේ තැන තැනත් කොරිඩෝවලත්  කථාවේ ඉවරයක් නොතිබුණි. ප්‍රේම කථා, ලියුම් ගනුදෙනු , චන්ඩි කථා නිමක් නොමැත.( මං ඕවට නෑ. ඔය කාටත්වඩා මා මගේ පියාට බියෙන් කටයුතු කළ අයෙකි  . ) අපේ පංතියේ  අය වෙනත්  වෙනත් පංතිවලය. වෙනත් අය අපේ පංතියේය.  විදුහල්පතිතුමාගේ කාර්යාලයට යාබදව පිහිටි අපේ ගොඩනැගිල්ලේ පන්ති කාමර 5 ක් තිබූ අතර එය ආරම්භ වන්නේ  පාසලේ පිහිටි දන්ත ශල්‍යාගාරයෙනි. විදුහල්පති කාමරයේ සිට දිගු කොරිඩෝවක් හා පඩි පෙලකින් මෙය එකිනෙක සම්බන්ධ වේ . එම අවස්ථාවේ  අපට තිබුනේ ඉතිහාසය විෂය වුවත් විෂය භාර ගුරුතුමිය එදින පැමිණ නොතිබුණි. එය අපි දැන සිටියෙමු. විවේක කාලය නිමවී විනාඩි 5 ක් පමණ ගතවී තිබුනත්  එම පන්ති පහේ ගුරුවරුන්ගෙන් පැමිණ සිටියේ එක ගුරුවරියක පමණි . එයට හේතුව ගුරු විවේකාගාරය හා අපේ පංති අතර  යම් දුර ප්‍රමාණයක් තිබීමයි. 

කෙසේ  වෙතත් පංති හතරක කොල්ලො කෙල්ලන්ගේ ශබ්දය  විදුහල්පතිතුමා හෙවත් අපේ  නැපාතුමා  එළියට බැස්සවීමට සමත් විය. ඔහු කාර්යාලයෙන් පිටතට පැමිණි විට අපේ පංති සමූහයට  හොඳින් දර්ශනය වේ . එකෙනෙහිම කොල්ලෝ ටික නැපා එනවා බං කියා දුවගොස් පංතියේ  වාඩිවුණි. එය සිනහ උපදවන්නේ පංතියේ පිරිමි හා ගැහැණු ළමුන්ගෙන් ඇතැම් දෙනා අපේ පංතියේ නොව පිට පංතිවල අයය . අපේ පංතියේ වුන් අතුරුදහන්වෙලාය . කෙසේ වෙතත්  හෙමින් හෙමින් පියවර තබමින් නැපාතුමා අප පන්ති දෙසට පැමිණෙන බව දුටහ. මේ වනවිට මුළු ගොඩනැගිල්ලම මීයට පිම්බාක් මෙන් නිශ්ශබ්දය.කට හඬ ඇසෙන්නේ ගුරුවරිය සිටින පංතියේ ඇය උගන්වන හඬයි.

සෙමෙන් සෙමෙන්  අපේ පන්ති කාමරයේ කොරිඩෝව අසළින් ගමන් කරද්දී කිසිවෙකුත් නොසිතූ පරිදි  මා අසළ සිටි මගේ මිතුරිය උරුවම් බෑවාය. මගේ සියොලඟම වෙවුලා ගිය අතර මම අතින් ඇගේ වැලමිටට පහර දුන්නෙමි. එකෙනෙහිම විදුහල්පතිතුමාගේ දැඩි අවදානය පංතියට යොමු වුවත් එය පහව ගියේ ඇය උරුවම් බෑම නැවත්වූ නිසාය.  එහෙත් විදුහල්පතිතුමා තවම අපේ පංතිය අසලින් ගමන් කරමින් සිටියේය.  එකෙණෙහිම  ඇය නැවත වරක් ශබ්ද නගිමින් උරුවම් බෑවාය.  විදුහල්පතිතුමා ඉද්ද ගැසුවාක් මෙන් නැවතුණි . අපේ කොරිඩෝවට යාබදව සිටියේ පිරිමි ළමුන්ය . විදුහල්පතිතුමාගේ කෝපයෙන් දිලිසෙන නෙත් සඟල දුටුවිට මට ඉහිලුම් නැතිවිය.( හොඳට හෝ නරකට මා  පංතියේ නායිකාව විය.)

පිරිමි  ළමුන් දෙසට  නෙත් යොමු කල ඔහු එක්වරම මහා හඩින් කෑ ගසන ලදී .

විදුහල්පතිතුමා -  නැගිටපල්ලා ඔක්කොම 

පිරිමි ළමයි - සියලුදෙනා  නැගිටුණ අතර ඔවුන් අප දස බලා රවන්නට පටන් ගත්තේ තොපි හින්දා අද කන්න වෙනවා යන හැගීමෙනි .

විදුහල්පතිතුමා - මොකාද ? දැන් උරුවම් බෑවේ ...........................

පිරිමි ළමයි  - ( අප දෙස බලමින් ඔරවමින් හා රවමින් )  සර් ... අපි නෙවෙයි සර් ...

මේ සිදුවීම යන අතර මා මගේ යෙහෙළියට පැවසුවේ  ඔයා වරද බාර ගන්න නැත්තන් අද කොල්ලෝ  ඔක්කොම ගුටි කන බව ෂුවර් කියාය. අනෙක් ගැහැණු ළමයින් ද එය අනුමත කළහ. 

විදුහල්පතිතුමා -  අපි නෙවෙයි .... අපි නෙවෙයි නම් කවුද  යකෝ ...........

ඒ අවස්ථාවේ අපි සියලු දෙනා පුදුමයට  පත් කරමින් මගේ යෙහෙළිය  පංතිය ඉදිරියට ගියාය .

ධනුෂ්කා -  සර් .................. සර්...........

විදුහල්පතිතුමා -  (රළු ස්වරයෙන් )    ඔව්  මොකද ?

ධනුෂ්කා  -  ඇය අතේ හාෆ් ෂීට් කොලයක් රෝල්කරගෙන සිටියාය . ඊලඟට ඇය කියා සිටියේ පුදුම හේතුවකි .

සර් ....සර් ............ මං උරුවම් බෑවේ නෑ සර් මං මේ කොලේට පිම්බා 

ම්....අදට සමාව දෙනවා . ආයේ අහුවෙන්න එපා .............

 විදුහපතිවරයා  පවසන ලදී . විදුහල්පතිවරයාගේ කෝපය  හමාරවී ඔහු සිනාවුන අතර එකෙනෙහිම මුළු ගොඩනැගිල්ලේම ළමයින්ගේ සිනහව රැවුදුණි.

විචාරක දියණිය  7.30 පැයට 

සිහිනෙන් ඇවිදීම හා වෙරි හිඳීම

පියා අහිමිවීමේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙස මට සිදුවූ පළමු ඇබැද්දිය පසුගිය 25 අළුයම  සිදුවිය. එනම් රාජකාරියට යාමට නිවස ඉදිරිපිට පාර මාරුවීමේදී මෝටර් බයිසිකලයක ගැටීමය. දින දෙකක් රෝහල් ගත වීමෙන් පසුව අතපය නොකැඩුනත් සිදුවුණු තැලීම් සීරීම් හමුවේ  තරමක් සුවය ලබන්නේ දැන්ය. එදවස ඔහු මා මෝටර් රථයෙන්  දුම්රිය පොළට ගෙනයන අතර එතැන් සිට රාජකාරී ස්ථානයට යනතුරු දුරකථන ඇමතුම් 3ක් වත් ලබාදෙයි . ගිය බවද ඔහුට නොකීවහොත් උදෑසන 9.00 පමණ වන විට නැවත ගනී . ඔහු ගියදා පටන් මා දිනපතා මව සමග පාරට ගොස්  බසයෙන් හා දුම්රියෙන් රාජාකාරියට වාර්තා කරයි. මෙම අනතුර සිදුවූයේ එබැවිණි.

පිතු සෙනෙහේ පිදු පියෙකු නොමැති ලොව දූ දරුවන් හිනැහී ඇතිදෝ ................................

අද කථාන්දරය මෙසේ අරඹමි.

යුධ හමුදා කඳවුර නුවරඑළිය

මගේ පියා යුධ හමුදා සේවයේ යෙදී සිටියේ ඔහුගේ මවු ඒකකය වූයේ  3 ශ්‍රී ලංකා සිංහ  රෙජිමේන්තුවයි. මෙම රෙජිමේන්තු මූලස්ථානය පිහිටියේ සුන්දර නුවරඑළියේ ග්‍රෙගරි වැව ඉස්මත්තේය . එම නිසා එය රමණීය ස්ථානයක් විය. මෙහි ඇති තවත් සුවිශේෂී කරුණ වන්නේ මෙම ස්ථානය හා ගොඩනැගිල්ල  ඉංග්‍රීසි පාලන සමයේ එවකට ලංකාවේ වතුඅධිකරිවරුන් හා බ්‍රිතාන්‍ය  පාලකයන්ගේ  ළමයින් ඉගෙනගත්  පාසලක් වීමයි.  එම නිසා එය "හිල් ස්කූල් " නමින්  හඳුන්වයි. 

මෙම හමුදා කදවුරට ආධුනික කැඩෙට් නිලධාරියෙකු ලෙස පැමිණ උප අණදෙන නිලධාරියෙකු වනතුරු තම මවු ඒකකයේ ඔහු සේවය කළේය . කෙසේ වෙතත් එහි ඇති නිලධාරී නිවස්නය හා කඳවුර ඉදිරිපිට ඇති රෝස උද්‍යානය එයට ෙප්‍රෘඩතත්වය එක්කරන ලදී . එම රෝස උයන නුවරඑළියේ  වසන්ත සැණකෙළියට සමගාමීව පවත්වන රාජ්‍ය සේවා ගෙවතු තරඟය සඳහා සෑම වර්ෂයකම තරඟ කරන අතර ජයග්‍රහණ ද  ලබා ගනී.

හරි දැන් අටුවා ටීකා ඇති කතාවට එන්ටර් වෙමුකෝ .....................

මේ නිලධාරී නිවස්නයේ විවිධ හේතූන් පදනම් කරගනිමින් සාද පවත්වනු ලබයි. නිලධාරීන්ගේ විශ්‍රාම ගැනීම් , උසස්වීම්, සංවත්සර  ආදිය ප්‍රධාන වේ . එහිදී  නිලධාරීන්ගේ පවුල්වල අයටද ඒවාට සහභාගී වීමට අවස්ථාව හිමිවේ. මෙයත් එවැනි අවස්ථාවකි . එවැනි අවස්ථාවක් එනතුරු මමත් නංගීත් බලා සිටින්නේ ඇත්තටම නුවරඑළියේ යාම හා ඇවිදීම අතිශය ප්‍රිය උපදවන කටයුත්තක් නිසාය. කෙසේ වෙතත් දිනක් එවැනි සාදයකට යාමේ අදහසින් අපි නුවරඑළියේ ගියෙමු . 

                                            රෝස උයනේ මගේ පියා සමග නංගියි මමයි  

එදින සවස පැවති උත්සවය සඳහා උදෑසන පිටත් වූ  අපි  දහවල් වනවිට කඳවුරට ලඟාවුනෙමු . උත්සවය නිමවන්නේ පසුදා අළුයම බව දන්නා නිසාම ( මධ්‍යසාර නැති උත්සව හමුදාවේ නැතිනිසා ) නවතින්නට පැමිණෙන බව කල්තියා පියා විසින් දැනුම් දී තිබුණි. ඒ අනුව මහල් දෙකකින් යුත් නිලධාරී නිවස්නයේ දෙවන මහලේ කෙලවරේ පිහිටි කාමරයක් අපට ලැබුණි . මදි නොකියන්න සීතලද තිබුණි. මේ කාමරයට පැමිණිමේදී  හැඩයට බැසිය යුතු සිමෙන්ති තරප්පු පෙළක් නැගීමෙන් අනතුරුව විශාල කොරිඩෝවක් පසුකර යුතු අතර කොරිඩෝව අවසානයේ  පොඩි ලොබියක්  තිබේ . එම ලොබියේ දකුණු පසින් කාමර දෙකක් තිබෙන අතර පළමු කාමරය අපගේ විය.  මා මෙය පැවසුවේ කථාවේ ඉදිරියට එය අවැසි බැවිනි . කෙසේ  වෙතත් පළමු මහලේ ( OFFICER'S MESS ) හිදී උත්සවය පටන් ගත් අතර  අප වැනි තවත් පවුල් කීපයක් ද නිලධාරීන් තනිවම ද උත්සවයට සහභාගී වූහ. නැටුම් ගැයුම් වැයුම් මැද මධ්‍යම රාත්‍රිය එළඹි අතර ඒ වනතුරුත්  නිලධාරීන් කිසිවෙක් ආහාර ගෙන නොතිබුණි. කාන්තාවන් හා දරුවන් පමණක් අහාර ගෙන සිටි අතර , ළමයින් එකා දෙන්නා උකුල් උඩ නිදියද්දී  කාන්තාවන්ට උත්සවය නිමා කළ හැකි බව පවසා අපි සියලු දෙනාම එතනින් පිටවී  අදාළ කාමර කරා පැමිණියහ. 

විවිධ උත්සව අවස්ථාවල ලබාගත් ඡායාරූප 

එහෙත් මගේ පියා ඇතුළු ඔහුගේ මිතුරන් මධුවිත තොලගාමින් තවදුරටත් රැඳී සිටියහ.( එකල එයට කිසිවක් කිවනොහැක්කේ  සැමදා කැලයක දිවිගෙවන ඔවුන්ට සතුටු වීමට අවස්වථාක් සපයා දුන්නේ  එවැනි  උත්සවයක් පමණක් වීමය. ) කෙසේ වෙතත් මගේ පියා එදින කාමරයට පැමිණි වෙලාව මා දන්නේ නැත. අධික සීතල පවතී බැවින් ජර්සියක් හා බ්ලැන්කට්ටුවක් පෙරවා සිටියද සීතල අධික විය .  එම නිසා නින්ද කඩින් කඩ සිදුවිය. මා තනි ඇඳකත්  අම්ම තාත්තා හා නංගි තවත් ඇඳකත්  නිදියන ලදී. වරක් බලන විට තාත්තා පැමිණ ඇතිබව දක්නට ලැබුණි. ඉන්පසු අනෙක් පසට හැරීනිදාගත් අතර එකවරම සිහිනෙන් මෙන් දුටුවේ කාමරේ දොර කවුරුන් හෝ විවර කරගෙන එළියට ගිය  බවයි. තවත් නිමේෂයක් ගතවෙද්දී අපේ අම්මා මහා හඬ දී කෑ ගැසුවේ ළමයා නෑ අනේ නැගිටින්නකෝ ළමයා නෑ යනුවෙනි . මා එකවර නැගිට කාමරයේ ලයිට් දැමූ අතර තාත්තා  විදුලි වේගයෙන් දිව ගියේය . අම්මගේ කෑගැහිල්ලට අසළ කාමරයේ තාත්තගේ මිතුරන් දෙන්නෙකු ද පැමිණි අතර සුළු වෙලාවකට පසු තාත්තා නංගි හරහට වඩාගෙන පැමිණි අතර  ඇය නින්දේ පසුවිය.  මගේ පියා පැවසූ පරිදි  ඔහුට ඇයව හමුවී තිබුනේ පහල මාලයේ සාදය තිබුණු  විශාල  ආලින්දයේ දොර ළඟදී බවයි . ඇයව තාත්තා  හුරතලයට කතා කලේ "බබ්‍බා" යනුවෙනි . එසේ  කතාකලත්  ඇය නින්දේ පසුවූ බව පවසයි .

                                        කාන්තාව සිටගෙන සිටින්නේ ආලින්දයේ දොර ළඟය 

                                         මගේ පියා සිටින්නේ තරප්පු පෙළ පාමුලය 

මේ සිදුවීම වනවිට පාන්දර 3.00 පමණ වී තිබූ අතර  කරදරයක් වූ නැතිහෙයින් සියලු දෙනා පසුව නිදා ගැනුණි. පසුදා උදයේ අපේ කාමරයට සියලු දෙනා නැගණිය බැලීමට පැමිණි අතර , ඇයට  කිසිවක් මතක නොතිබුණි . වෙරි මතින් නිදාගත් මගේ පියාගේ වෙරි හිදුන බව සියලු දෙනා හිනා ගස්වමින් ඔහු ප්‍රකාශ කළේය . එවකට මගේ නැගණියට අවු 10 ක් පමණ වූ අතර ජීවිත කාලයටම සිහිනෙන් ඇවිද ගිය පළමු හා අවසාන අවස්ථාව මෙය විය .

එම සිදුවීම සිදුවී  මාස කීපයක් ගිය පසු එම උත්සවයට නොපැමිණි  මගේ පියාගේ      යාලුවෙක් පවසා ඇත්තේ එම කාමරයෙදීම වෙනත් දවසකදී  ඔහුද එවැනි අත්දැකීමකට මුහුණ දුන් බවයි. 

විචාරක දියණිය  පස්වරු 16.00 පැයට