ඉස්කෝලේ යන කාලේ

සුනාමි ව්‍යසනයෙන් අපට අහිමිවූ, මගේ බාල සොහොයුරාගේ සහ ඔහුගේ එකම පුතාගේ අභාවයෙන්, සත් වසක් සැමරීමේ පින්කමට, පසුගිය 26 වැනිදා සහභාගී වූයෙමි. ඒ දුක කිසි ලෙසකින්වත් දුරුවන්නක් නොවේ. එදා දානයද රැගෙන විහාරස්ථානයට ගොස් සිටින අතරතුර දැනට අපේ පරම්පරාව කොතරම් වඩා වර්ධනය වී ඇත්දැයි සිතුනේ රැස්ව සිටි තුන්වැනි පරපුරේ දරුවන් දැකීමෙනි. මගේ විමතියටත් බලවත් සතුටටත් හේතු වූයේ මා එදා ඉගෙනගත් පාසලට, මගේ එක් වැඩිමහල් සහෝදරියකගේ පුතුන් දෙදෙනා යන බව දැන සිටියත් තවත් වැඩිමහල් සහෝදරියකගේ දුවගේ පුතාද යන බව ඇසීමෙනි. ඉතින් මම ඒ මගේ බෑනා වරුන්ට සහ මුණුබුරාට පාසලේ අතීතයෙන් බිඳක් දෙසුවෙමි. ඒ මා හයේ පන්තියේ සිට සාමාන්‍ය පෙළ සමත්වනතුරු ගිය පාසලයි. ඒ 1965 සිට 1970 අග දක්වාය. නගරයේ ප්‍රධාන බෞද්ධ පිරිමි පාසල මගේ පාසලයි. මගේ අයියාද ගියේ මෙම පාසලටමයි. මගේ අක්කලා තිදෙනා ගියේ ප්‍රධාන බෞද්ධ ගැහැණු පාසලටයි. මේ හැර එවැනිම කතෝලික පිරිමි, කතෝලික ගැහැණු පාසල් දෙකක්ද වෙයි. අපේ පාසල පිහිටියේ මහා කඳු මුදුනකය. කන්ද කපා හැදූ මහපාර අක්කලාගේ පාසලට මෙන්ම එය පිහිටි ප්‍රදේශයේ ගම්වලට ඇතුළුවීමේ දොරටුවයි. කන්ද කැපූ නිසා වෙන්වූ අපේ පාසල් ඉඩමේ එක්පසෙක පාසලේ ප්‍රධාන ගොඩනැගිලිද ඉවුරෙන් එගොඩ ප්‍රේක්ෂකාගාරය සහ බාලක නිවාසයද තිබුන අතර, ඉවුරු දෙක යාකර තිබුනේ පැද්දෙන පාලමකිනි. එහි සිට පහල මහා පාරට අඩි 18 ක් 20 ක් තරම් උසක් තිබුණි. (අදටත් එසේමය. වෙනස හොඳ ශක්තිමත් කොන්ක්‍රීට් පාලමක් යෙදීමය) මේ පාලම උඩ රැඳී සිටීම සපුරා තහනම්ය. නමුත් උදෙන්ම පාසලට එන අපේ එක් විනෝදාංශයක් වූයේ පාලම උඩටවී පහල පාරෙන් යන බාලිකාවන්ට උසුළු විසුළු කිරීමය. ලොකු අයියලා රසායනාගාරයට ගොස් අපි නොදන්නා රතු පැහැති දියරයක් සාදා ගෙනවිත් පාලම උඩ සිට පහලින් යන බාලිකාවන්ගේ ගවුමට හලයි. තම ගවුමේ රතු පැල්ලම දකින බාලිකාවන් මහා හඬින් හඬමින් යන අතර පාලමේ සිට මීටර් 400 ක් පමණ දුරින් පිහිටි ඔවුන්ගේ පාසල අසලට යන්නට පෙර එම පැල්ලම රසායනික ක්‍රියාවලියකින්ම ඉබේම මැකී යයි. පරපීඩන කාමය ඔලුවට වැටුන අපිද රතු තීන්ත නැති නිසා වැලි ටිකක්වත් ගෙන පහලින් යන ළමයින්ගේ (ඒ කාලේ අපිට අර එයාලව ලඟින් ආශ්‍රය කරන්ඩ නොහිතෙන වයස) ඔළුවට දමමු. එක් දිනක් මා මේ ක්‍රියාන්විතයට සූදානම්ව සිටිනවිට, මට චූ යන ටොක්කක් වැදුනි. ආපසු හැරී බලන විට ඒ සංග්‍රහය පාසලේ ප්‍රධාන ශිෂ්‍ය නායකයා වූ මගේ අයියාගෙනි. ඔට්ටු අල්ලා පාලම පල්ලේ පැනීම එකල මහා වීරක්‍රියාවකි. එය මමද දෙවරක් කර ඇත්තෙමි. හැබැයි පැන්නේ පහල තිබුණු වැලි ගොඩකටය. එකවරක් එම වීරක්‍රියාව සඳහා උපහාර වශයෙන් නියෝජ්‍ය විදුහල්පති තුමාගෙන් වේවැල් පාර හතරක සංග්‍රහයක් ලැබුවෙමි. තවත් කොටසක් ඉදිරියට……….